Traditioneel begint het jaaroverzicht met de situatie aan het begin van het jaar. Ik ben nog altijd lid van het bestuur van het Huurdersplatform van woningcorporatie De Woonplaats, waarbij ik in maart 2024 opnieuw voor 3 jaar werd gekozen en dat zou nog moeten duren tot maart 2028, als mijn mandaat afloopt. Ik ben ook nog lid van de ‘klankbordgroep’ van mijn gepensioneerdenvereniging, maar ik betwijfel of dat lidmaatschap het einde van dit jaar gaat halen. Met het lidmaatschap van de vaste commissie voor de commerciële sector, van de Verenigingsraad van de Woonbond ben ik nog doende, maar uit een soort ‘status aparte’: ik bepaal zelf welke vergadering ik bijwoon en welke per video. Ook ben ik nog lid van de Hollandse Vereniging voor Genealogie “Ons Voorgeslacht” en ben ook niet voornemens dit lidmaatschap te beëindigen. Datzelfde geldt voor de Moerdregste Historische Vereniging. Per april 2024 ben ik lid geworden van de Nederlandse Vereniging voor Genealogie (NVG). Ik ben geabonneerd op de New York Times, The Guardian en de Times of Israel. Ook mijn beide b.v.’s , Invictus b.v. en Qatraze b.v. zijn nog intact en (op een laag pitje) actief. Ik ben ook nog lid van MyHeritage en 23andme, zowel voor het medische als voor het genealogische deel. Ik wandel nog veel (gemiddeld zo’n 5 km per dag) en fietsen op mijn driewielfiets doe ik ook, zij het niet dagelijks. Ik woon nog altijd waar ik al meer dan 10 jaar woon, en heb weliswaar veel relaties, maar geen vaste.
Wat mijn gezondheid betreft: per 1 januari 2025 had ik al tientallen jaren geen medische behandeling van enige betekenis gehad en gebruik ik ook nog altijd geen enkel medicijn.
Vrijdag 3 januari 2025.
Sinds dit jaar zijn de gegevens van honderdduizenden Nederlanders openbaar die in WO II met de Duitse bezetters hadden samengewerkt. Een smulpartij voor (hobby)genealogen. Ik heb dus meteen in mijn geheugen en mijn stamboom nageplozen van wie ik de gegevens eens zou kunnen gaan opsporen. Wie hadden er met de Duitsers samengewerkt? Ik kon het maar niet bedenken. Wel heb ik nog familie die juist met het verzet had samengewerkt, waaronder mijn vader. Dus aan die gegevens van honderdduizenden Nederlanders heb ik hoogstwaarschijnlijk helemaal niets. Het doet me denken aan de wijze les van een van mijn leermeesters over genealogie die zei: “Met een beetje geluk heeft u een voorouder die in de gevangenis heeft gezeten.” Immers, van (gewezen) gevangenen is doorgaans meer bekend dan van degenen die oppassende burgers waren. Niet alleen waarom hij in de gevangenis zat, maar ook van alles rondom hem: uiterlijke kenmerken, familiegebeurtenissen, karakterbeschrijving etcetera. Het is dus heel erg spijtig als je voorouders allemaal brave burgers waren. Want dan is er hoogstwaarschijnlijk helemaal niets over hem of haar opgetekend. Ik kan natuurlijk nog wel een wilde gok gaan doen. Want zeker na de oorlog ging niemand er prat op dat hij of zij met de Duitsers had samengewerkt. Wie weet kom ik dan toch nog een grote verrassing tegen.
Donderdag 9 januari 2025. Het kleinst mogelijke kwaaltje.
Vandaag begin ik een nieuwe traditie, neem ik me voor. Vandaag precies een jaar geleden had ik het laatste contact met mijn huisarts. Dat ging toen – zoals het al tientallen jaren gaat – over het kleine plekje aan mijn linker onderbeen, dat heel af en toe de kop opsteekt. Daar heb ik dan een crème voor in een heel kleine tubetje, dat vele maanden meegaat. Misschien wel een half jaar of nog langer. Het is mijn enige gezondheidsprobleem. Ik zal dus niet klagen, als ik dit probleem vergelijk met wat mijn beide broers elke dag aan medicijnen moeten slikken. Dus een kleiner probleem kan haast niet. Ook de huisarts, net als haar voorgangers, weet eigenlijk niet wat het is. Het medicijn is vele jaren geleden uit een test gerold met misschien wel tien andere smeerseltjes, als enige dat werkelijk hielp. Maar waarom kan eigenlijk niemand me vertellen. Het mag dan een superklein kwaaltje zijn, maar toch moet ik ook hiervoor heel af en toe een nieuw tubetje hebben. En daar trek ik dus voortaan de 9e januari voor uit. Dan kan ik meteen even melden dat het verder qua gezondheid helemaal goed met me gaat. Dat hoop ik dus nog tenminste 22 jaar vol te houden.
Vrijdag 10 januari 2025. De route naar Bunde.
Dat was me een avontuur. Er zijn voor mij drie manieren om boodschappen in Duitsland te doen. 1. Met de auto. Dat is het simpelste en dat lukt eigenlijk altijd. Keuze uit Bunde en Weener. 2. Met openbaar vervoer. De laatste keer dat ik dat probeerde, was een lijdensweg. De aansluiting tussen Bad Nieuweschans en Bunde en Weener is hopeloos slecht. Niet meer voor herhaling vatbaar, totdat de spoorlijn Bad Nieuweschans naar Leer is hersteld, ergens tussen dit voorjaar en het midden van het jaar. 3. Lopend vanaf station Bad Nieuweschans naar Bunde. Dat heb ik al vaker gedaan. Dat is 5,2 kilometer en dezelfde afstand weer terug. Dat laatste heb ik dus gisteren weer eens gedaan. Dat had bovendien het voordeel dat ik eens met eigen ogen kon waarnemen hoe het nu gaat met de voorgenomen verbeteringen aan het spoor. Schiet dat al op of is er nog heel veel te doen? De trein Bad Nieuweschans Weener rijdt al zeker een jaar niet meer, dus wat is er intussen gebeurd? Ik vertrok met de bus van 11.09 uur. Als eerste na uitstappen uit de trein in Bad Nieuweschans eens kijken hoe de rails nu verder gaan. Is hier al iets gebeurd op Nederlands grondgebied? De rails lopen nog zo’n 400 meter door, totdat Duitsland begint. Zover het oog reikte zag ik absoluut geen verandering ten opzichte van vorig jaar. Via een omweggetje wilde ik dan langs de hele spoorbaan naar Bunde lopen, omdat dat de kortste wandelweg is. Nog voordat ik in Duitsland was keek ik uit op een bouwwerk, met meerdere werklui en machines, nét op Duits grondgebied. Het ging om het nieuw te leggen treinbruggetje over het Wymeerer Sieltief. Dat stond in de planning, wist ik, en dit werd dus gedaan door een Nederlandse firma. Hoever ze daarmee waren kon ik niet zien, want er was en er komt ook geen opbouw. Maar ze waren er wel druk mee bezig. Enkele honderden meters verder kwam ik dan op Duits grondgebied langs de spoorbaan te lopen. Daar waren de rails en dwarsliggers helemaal weggehaald en was begonnen met de aanleg van een nieuw ‘raillichaam’, waarop de nieuwe rails zouden moeten gaan liggen. Dit nieuwe ‘lichaam’ begon vlak achter een grote boerderij, die overduidelijk erg in de weg lag en ligt. Hoe het verder zou moeten richting Nederland kon ik niet bedenken. Of de boerderij moet weg, dat leek mij het simpelst, of de rails moeten met een vreemd boogje om de boerderij heen. Voor de lijn Groningen – Bremen, of Wunderline, een doorgaande en grensoverschrijdende verbinding, zoals die op grote borden overal genoemd werd, leek me dit een heel bizarre oplossing. Op de eerste anderhalve kilometer lagen verspreid over de afstand losse rails, maar geen dwarsliggers of ander bouwmateriaal. Ik neem aan dat dit de nieuwe rails moesten zijn. Na een paar honderd meter was het smalle voetpaadje dat daar lag, veranderd in een onverharde en brede weg voor het bouwverkeer, waarbij aan- en afrijdende vrachtauto’s elkaar konden passeren. Het was niet alleen niet verhard, maar overal waren al gaten ontstaan met veel kiezels en grotere stenen. Een vrachtauto neemt die route met gemak, maar lopend was dat niet fijn en vlot lopen. Het was ook opmerkelijk dat er niemand aan het werk was, en er was dus ook geen bouwverkeer, hoewel het toch een gewone werkdag was.
Bij de tweede anderhalve kilometer langs de (voormalige) spoorbaan lagen dan weer vele honderden betonnen dwarsliggers en geen rails. Bij de laatste anderhalve kilometer tot Bunde lag dan helemaal niks aan bouwmateriaal. Ook hier waren de oude rails compleet weggehaald. Het kan aan mij liggen, maar ik vond dit wel wat vreemd. In sector 1 alleen de rails, in sector 2 de dwarsliggers en in sector 3 niets. In sector 1 lag dus eenderde van de nodige spullen, in sector 2 ook en in sector 3 niets. Hier moet dus nog heel veel gesjouwd worden. Ik was al een kilometer onderweg bij de laatste sector en zag bouwmensen en bouwverkeer 500 meter verder, dus daar werd wel gewerkt, of een geüniformeerde bouwmeneer stopt met zijn auto naast me om me te melden dat ik niet verder kon lopen. De weg was verderop helemaal afgesloten, ook voor voetgangers. Hij wees me de omlooproute aan, maar dat was wel een enorme omweg. Bordjes of andere aanwijzingen onderweg heb ik niet gezien. De omweg was misschien wel een kleine 2 kilometer, maar die weg was wel veel beter beloopbaar vooral over fietspaden, dan de kapotgereden en met gaten en stenen gevulde weg langs het voormalige spoor. Uiteindelijk bereikte ik toch nog de Combi in Bunde. Haalde daar enkele boodschappen en ging ook nog even naar het toilet. Er bleek dus toch een toilet in Combi Bunde te zijn. Je moet er wel de weg kennen, met allerlei zijpaadjes, maar het kan. Vreemd was wel dat het toilet voor vrouwen, tevens gehandicaptentoilet, was afgesloten. Als vrouwen of gehandicapten, blijkbaar is dat in Duitsland ongeveer hetzelfde, dus een toilet willen gebruiken, dan moeten ze ergens een sleutel halen. Voor mannen was de deur gewoon ontsloten en kon je zo naar binnen. In dat toilet was wel een zee aan beenruimte, dus ik had geen sleutel nodig. Daarna moest ik dus ook weer terug naar station Bad Nieuweschans, alwaar ik om 17.00 uur aankwam. Om kwart over zes zat ik dus bij de Chinees en om een uur of zeven was ik weer thuis. Ik had 15,6 kilometer gelopen. En nog altijd was ik niet helemaal op. Als het nog 2 kilometer meer had moeten zijn, dan was dat ook nog gelukt. Dit alternatief is dus ook niet voor herhaling vatbaar. In elk geval niet op korte termijn. Eind maart of begin april lijkt me wel een goede volgende kans. Dan zijn ze in elk geval een stuk verder, mag ik aannemen. En weet ik ook een alternatieve route.
Zaterdag 11 januari 2025. De NVG en ijzel.
Dat was dus een dagje bijkomen, na de avonturen van vrijdag. Heb wel nog enkele boodschappen in huis gehaald, maar dat was dan ook alles.
Vandaag was en is een bijeenkomst voor nieuwe leden van de NVG (Nederlandse Vereniging voor Genealogie) te Bunnik. Dit jaar lid geworden, had ik me daar zeer op verheugd, want zij hebben ook een forse bibliotheek te Bunnik en daar had ik zeker in willen grasduinen. Daarvoor moest ik de trein van 09.40 uur hebben. Ruim op tijd, om 09.10 uur, vertrokken, want er heerste hier tot 9.00 uur code oranje wegens ijzel en gladheid, vanaf 09.00 uur veranderd in code geel. Eenmaal buiten staand zag ik dat het paadje tot aan het voetpad wel redelijk schoon was, maar eenmaal op het voetpad was er nog maar een randje ijsvrij. Dat ging dus ook nog net goed. Dan komt de lange oprijlaan voor auto’s en die glom over de hele breedte en lengte als een spiegel. Daar kon zelfs geen auto schadevrij overheen komen. Als ik met de auto was geweest had ik hem – in deze omstandigheden – ook niet op onze parkeerplaats neergezet. In zulke gevallen parkeer ik hem dan op de doorgaande weg, waarvandaan ik dan via de bermen van het paadje wel thuis kom. Terwijl op de doorgaande weg altijd gestrooid wordt. Aangezien ik niet levensmoe ben (en het ook nooit hoop te worden) besloot ik toch maar nolens volens terug naar huis te gaan. Dit had met 100% zekerheid tussen mijn huis en het station een enorme schuifpartij opgeleverd met wie weet wat voor schade. En hoogstwaarschijnlijk niet één schuifpartij, maar vast meerdere. Dat heb ik voor mijn mooie hobby niet over. Zoals mijn broer Jan in zo’n geval zou gezegd hebben: “Liever een levende lafaard, dan een dooie held”.
Zondag 12 januari 2025. Een sportieve dag.
Opnieuw een tamelijk rustige dag. Met langebaanschaatsen (het EK all-round en het EK-sprint) en ook nog eens de nationale kampioenschappen veldrijden. Dat laatste deed dus ieder land voor zich. Vreemd genoeg werd het Nederlands kampioenschap veldrijden niet op tv uitgezonden, zelfs niet via internet. Een live-stream via internet wil nog wel eens worden gebruikt als twee wedstrijden tegelijk plaatsvinden. Terwijl de Nederlandse vrouwen, op alle internationale podia staan, vaak ook als eerste. En we ook nog eens het fenomeen Mathieu van der Poel in huis hebben, die alles wint als hij ergens aan mee doet. Maar dat is allemaal te onbelangrijk. Wel was het Belgische kampioenschap te zien, op de Belg uiteraard, en kon je zelfs nog het Franse kampioenschap vinden, terwijl de Fransen in deze sport niet vaak tot de top behoren. Meestal doen ze internationaal zelfs helemaal niet mee. Dus ik had het er maar druk mee, met meerdere kampioenschappen tegelijk. Desondanks ben ik toch ook nog een stukje gaan lopen, vooral omdat mijn ijsblokjes op waren. En ik wil uiteraard niet zonder zitten. Gelukkig kon ik de dag dus tevreden afsluiten, terwijl ik alle dagdoelstellingen had gehaald.
Vrijdag 24 januari 2025. Bezoek aan Delft en Rijswijk.
Na de eerste lange dag, kwam er een tweede lange dag direct achteraan. Ik probeer dat altijd te vermijden, maar soms kan het gewoon niet anders. Eerste bestemming was Delft, waar broer Jan in het ziekenhuis lag, woensdag opnieuw geopereerd aan een been. Het ging hem – gegeven de omstandigheden – goed. Nu moet hij eerst zes weken liggen. Waarschijnlijk in een revalidatie-oord als ik het goed weet. En daarna gaan oefenen, dus hij is er nog lang niet. Toen hij toch door het personeel moest worden geholpen, enkele uren later, was dat een goede aanleiding om op weg te gaan naar mijn volgende afspraak. Dat was vlak over de grens Delft – Rijswijk. Daar was dit jaar pas een medebewoner van mijn wijkje gaan wonen, met wie ik samen heel wat heb gedaan voor de medebewoners. Ze is inmiddels alweer 84, en dat is te merken aan de snelheid waarmee alles gaat. Geen probleem dus, als je er maar rekening mee houdt. Gelukkig is ze wel helder van verstand. We gingen samen naar een Chinees restaurant: Golden House aan het Waldhoornplein in Rijswijk. Op hun website staat: reserveren nodig. En dat was ook te merken toen we binnen stonden. misschien wel 25 tafeltjes, waarvan er meer dan twintig bezet waren. Er was gelukkig nog een tafeltje voor ons beschikbaar. Chinees en Indisch eten niet meer zo populair als vroeger ? Bij dit restaurant is daar niets van te maken. Ik heb het al zeker twintig jaar niet meer zo druk gezien in een Chinees/Indisch restaurant. En dat op een donderdagavond. En ook de gerechten die wij hadden, waren verrukkelijk. Het is dat het zo’n eind om is, anders had ik in dit restaurant nog veel meer van hun gerechten willen proeven. Ik ga toch een keer verzinnen om hier nog een keer langs te gaan. Ik kwam na middernacht weer thuis.
Dinsdag 28 januari 2025. Amsterdam.
En dat was weer eens, voor het eerst in lange tijd, een bezoek aan Amsterdam. Voor een vergadering met mensen van onze werkgroep VCCS met enkele mensen van de Woonbond. Frappant was weer dat ik, toen ik al anderhalf uur onderweg was, in de trein een e-mail kreeg dat de verwarming in het vergaderpand was uitgevallen, en of we dan maar voor extra warme kleding moesten zorgen, maar ook per video konden aansluiten. Al vele jaren is het motto, dat Amsterdam (of Den Haag of Rotterdam) veel verder weg liggen van Groningen dan andersom. Naar Groningen is een wereldreis voor een westerling, maar voor Groningers is een bezoek aan het westen des lands even gemakkelijk als voor andere westerlingen. Daarom kun je ze ook allemaal op hetzelfde moment informeren. Utrecht ligt ook volgens westerlingen precies in het midden van het land. Dus om iedereen evenveel tegemoet te komen kun je het beste vergaderen in Utrecht. Terwijl het van Utrecht naar Groningen nog 200 kilometer is en Utrecht van Amsterdam, Rotterdam en Den Haag niet meer dan 60 kilometer is. Ik besloot toch maar om niet om te keren om eerst warmere kleding te gaan halen en zelfs met terug naar huis om digitaal te vergaderen zou ik te laat zijn gekomen. Dus ging ik toch maar door naar Amsterdam. Ik heb het vast wel eerder verteld, maar dat is dan toch wel lang geleden, dat ik het niet heb met Amsterdam. Het is niet mijn stad en dat zal het ook het ook nooit worden. Ik ben altijd weer opgelucht als ik weer buiten sta. En dan ga ik ook het liefste meteen naar huis. En dat heb ik dan ook maar meteen gedaan.
Dinsdag 4 februari 2025. Mist.
Het is al een heel tijd flink mistig in ons land en zeker in deze provincie. Dat heeft tot gevolg dat de luchtvervuiling ook steeds hoog is. Nu weet ik niet van alle vervuilers wat de norm is, maar van PM2,5 weet ik het toevallig wel. Dat zijn de kleinste deeltjes, kleiner dan 2,5 micron. Daaronder vallen dus o.a. stof, microplastics, bacteriën, virussen, mijt. De norm van de WHO is 15 per m3. Daarboven moet je je inspanningen verminderen en voor wie er gevoelig voor is, kun je maar beter niet naar buiten gaan. De waarde schommelt hier al een tijdje tussen 40 en 50 micron. Oftewel meer dan 3 maal zoveel als de norm. Niet goed dus. Wat me ook zo verbaast is dat het KNMI, dat over allerlei weers- en andere natuurverschijnselen veel duidingsartikelen op hun website schrijft, over deze mistperiode geen enkele verklaring geeft. Is dat ook een gevolg van de klimaatsverandering? Dat zou ik nou graag willen weten.
En vandaag ook naar de kapper geweest.
Donderdag 6 februari 2025. Meten is weten.
Sinds gisteren ben ik dan op jacht gegaan naar een meetapparaat die de verontreinigende stoffen in mijn huis kunnen opmeten. Zoals PM2.5, PM10, CO, CO2, NO, NO2, O3 en wie weet wat nog meer. HCHO en TVOC hoeven van mij dan weer niet, want de kans dat ik formaldehyde in huis heb, of andere vluchtige stoffen verbonden met verf lijkt me bijzonder klein. Want dan kan ik namelijk eens meten wat die luchtzuiveraar van me eigenlijk bereikt. Hij zuivert de lucht overigens op nog meer zaken, zoals op bacteriën, virussen, stof en huismijt, maar er bestaat hoogstwaarschijnlijk geen meetmethode voor, dus dat zullen we nooit weten. En als er al een meetapparaat voor is, dan zijn er in elk geval geen normen wat een acceptabel niveau van verontreinigen is. Die normen bestaan namelijk voor de eerste 7 genoemde deeltjes namelijk wel. Bij een zoektocht op het internet kom ik geen apparaat tegen die alle zeven eerstgenoemde deeltjes meet. Je krijgt er hooguit vier of vijf per meetapparaat. Het volgende probleem is dan dat meettoestellen voor bijvoorbeeld 5 van die stoffen in prijs variëren van rond 20 euro tot de 300 euro. Ik ga maar eens beginnen met het apparaatje van 20 euro. Eens kijken wat dat nu oplevert.
Ook op deze dag de financiële stukken van mijn beide bv’s over 2023 en 2024 naar mijn administrateur gebracht. Daar ben ik dus voorlopig weer vanaf. Ik verwacht hiervan overigens voor beide jaren geen aanslag van enige betekenis. De voorlopige aanslagen heb ik al betaald en de definitieve zullen hier vast niet veel van afwijken.
Zondag 9 februari 2025.
Afgelopen vrijdag maar weer eens naar het Westen des lands getrokken. Allereerst voor een bezoek aan mijn broer die in Vlaardingen herstelt en revalideert van zijn volgende operatie. Het ging relatief goed met hem. Al had hij nu ineens buikklachten die hij nooit eerder had. Na een middagje gezellig kletsen, vertrok ik dan aan het eind van de middag naar Naaldwijk voor een bezoek aan mijn vriend Paul. Ook die trip verliep vlot in en ik kwam precies op tijd op de afspraak aan. Paul geeft er de voorkeur aan om iets voor zijn gasten te maken in plaats van naar een restaurant te gaan. Hij kan best goed koken, dus dat was geen verkeerde keus. Hij bracht me vervolgens naar Maassluis, naar het huis van mijn broer dat nu dus leeg staat, althans onbewoond is, omdat mijn broer elders herstellende is. Ik heb de sleutel dus ik kwam snel binnen en ging eigenlijk vrij snel naar bed. Ik weet waar ‘mijn’ bed is, dus dat ging allemaal goed. De volgende morgen, wakker zoals altijd om een uur of zeven, ben ik uit bed gestapt, heb mij opgefrist en ben naar het plaatselijke metrostation gelopen en nam de metro. Ik had tevoren geprobeerd uit te zoeken waar ik nog iets van een ontbijt zou kunnen kopen, en dat was niet station Rotterdam Alexander want daar was nog niets open als ik er was, maar wel station Gouda, waar ik toch moest overstappen. Dat staat allemaal in de NS-app, inclusief de openings- en sluitingstijden. Maar aangekomen op Rotterdam Alexander, bleek er toch een winkel open: het leek mij een Turkse uitbater, gegeven de artikelen die hij verkocht. Dus heb ik bij die meneer toch maar iets eetbaars gekocht. Gelukkig maar, want bij aankomst in Gouda, waar de eetwinkel om 08.00 uur op zaterdag open zou moeten gaan, was hij om kwart voor tien toch nog heel erg dicht. Ik weet het al langer: de informatie in de app over de openings- en sluitingstijden van de voorzieningen op het station is totaal onbetrouwbaar. Maar qua rit en reistijden was het wel weer een vlekkeloze rit met de trein naar huis, waar ik dan gisteren om een uur of twaalf weer aankwam.
Van dinsdag 11 op woensdag 12 februari bleef ik in Enschede overnachten.
Donderdag 20 februari 2025. Ies Krijtenburg.
Vanmorgen, bij het dagelijkse struinen langs een rijtje websites, kwam ik een bericht tegen, dat een zekere Ies Krijtenburg was overleden. In januari 2018 al. Ik heb die man redelijk goed gekend. Toen ik in 1982 van baan wisselde kon ik kiezen uit drie mogelijkheden: Ahold als personeelsbaas voor de noordelijke provincies, de Open Universiteit in Heerlen, ook als personeelsbaas, en de PTT op een voor mij totaal onduidelijke baan, maar wel met een landelijke verantwoordelijkheid. Ik koos voor het laatste. Mijn ervaring tot op dat moment was immers, dat ik overal waar ik kwam, in positieve zin was opgevallen. Met zo’n groot bedrijf als de PTT zou ik vast ook wel weer opvallen en kon ik ook beter kiezen voor een baas naar mijn zin. Dat kon ik bij Ahold en bij de Open Universiteit namelijk niet. Je moet maar afwachten wie je aantreft en het daarmee doen. En zo is het ook gegaan. Ik kon na mijn eerste baan, een jaar of twee later, inderdaad kiezen. En ik koos voor een baan bij ene Ies Krijtenburg bij het Postdistrict Den Haag, als baas. Ies Krijtenburg stond bij de PTT bekend als een rechtlijnige man, waarschijnlijk mede als gevolg van zijn geloofsovertuiging, die ook nooit van zijn hart een moordkuil maakte. Door deze rechtlijnigheid en directheid was hij niet bij iedereen geliefd, zeker niet bij het hoger bezoldigde deel van de organisatie. Ik vond die rechtlijnigheid juist een voordeel: je wist bij Ies altijd waar je aan toe was. Geen gemits of gemaar, besluitvaardig en betrouwbaar. Voor mij de ideale baas. En het was een goede tijd in het pd Gv, waar ik ook weer opviel, ook bij de Centrale Directie, waar ik na een jaar of twee ook weer naartoe ging, maar deze keer met een veel duidelijkere baan. Ik ben daarna het zicht op hem kwijt geraakt. Ik weet nog wel dat hij niet geheel vrijwillig bij de PTT vertrokken is. Maar het precieze heb ik nooit gehoord of vernomen. Hij was blijkbaar raadslid voor de ChristenUnie, eerst in Berkel en Rodenrijs, daarna in de gemeente Lansingerland. Hij kreeg van het gemeentebestuur een zeer lovend bericht mee, waarin ik Ies nog maar nauwelijks herkende. Hij kreeg in 2008 nog een Koninklijke onderscheiding, maar uitsluitend voor zijn verdiensten als raadslid in Berkel en Rodenrijs en Lansingerland.