Hoofdstuk XII, het kalenderjaar 2000.
Het kalenderjaar 2000 licht ik er even in zijn geheel uit. In dit jaar gebeurden zoveel zaken van verschillende soort dat het de moeite is dit jaar apart te behandelen. Na het jaar 2000 komt er weer een periode van een aantal jaren.
Vanaf begin 2000 had ik een mooi en langlopend contract met de Hogeschool Holland in Diemen.
Vanaf begin dit jaar had ik weer een eigen medewerkster: Kazia, met een kantoortje in Amsterdam in het WTC.
Vanaf het moment van scheiding in 1991 ben ik met elk van mijn kinderen op de avond van hun verjaardag uit eten geweest. Vanaf ongeveer hun vijfde verjaardag. In de eerste jaren was dat uiteraard vooral de McDonalds, maar in latere jaren waren dat alle mogelijke andere restaurants van hun keuze en steeds op de verjaardag zelf. Daar waren onder andere bij: pizzeria’s, een Japans restaurant, le Grillon in Harendermolen/Glimmen en Ni Hao, in Groningen en Zuidlaren, de luxe-Chinees. De eerste uitzondering op deze regel kwam op 14e verjaardag van Charlotte, 9 januari 2000. Die verjaardag was zondag 9 januari 2000, maar het restaurantbezoek met haar was op maandagavond 10 januari. Dat was in een Japans restaurant in Zuidlaren. Blijkbaar wilde zij voor het eerst op de avond van haar verjaardag bij haar moeder thuis of met vriendinnen zijn. Ik maakte daar geen probleem van.
Woensdagavond 12 januari kwam ik op bezoek bij Marianne en Jan Zandberg. Het ging over de keuze van de volgende school van Jeroen. Ik zou samen met Jan Zandberg en Jeroen de diverse open dagen gaan bezoeken. Op dinsdag 25 januari 2000 ging de website www.qatraze.nl live, toen nog in ‘persoonlijke dienstverlening’ terwijl enkele dagen later Qatraze b.v. officieel werd opgericht.
Begin februari 2000 ben ik volgens afspraak samen met Jan Zandberg en Jeroen diverse open dagen langs geweest voor de keuze van de volgende school voor Jeroen. De open dag van het Praediniusgymnasium, volgens mij en alle onderzoekers van die tijd was dit de beste school in deze streek voor VWO, maar toen ik de open dag van deze school opzocht, was hij al voorbij. Dat was de zoveelste keer dat ik door Marianne was bedrogen. Zij had ongetwijfeld die informatie wel, maar maakte blijkbaar bewust de afspraak voor de rondgang nadat de open dag van het Preadinius Gymnasium al voorbij was.
Woensdag 16 februari 2000 ging Charlotte onder het mes bij de KNO-arts. Ik had er een vrije dag voor genomen. Die middag heb ik op Bart en Jeroen gepast. Marianne had mij verteld dat Charlotte één nacht moest worden opgenomen en de volgende dag weer naar huis kon. Ik ben dus die avond ook nog bij Charlotte in het ziekenhuis op ziekenbezoek geweest. Aldaar aangekomen begreep ik plots dat Charlotte twee nachten zou blijven. Ik had de volgende dag belangrijke verplichtingen in Diemen, waar ik niet meer onderuit kon. Marianne en Jan Zandberg en haar opa en oma zijn ook de tweede dag bij Charlotte op bezoek geweest, maar haar vader kwam niet, omdat hij niet was geïnformeerd, maar dat is Charlotte natuurlijk nooit verteld. Ik had hierover gruwelijk de smoor in, en heb dat uiteraard ook aan Marianne laten weten. Maar dat had allemaal geen zin; ze bleef uitsluitend haar nieuwe echtgenoot informeren over onze kinderen en ik bleef door haar van alle informatie over mijn kinderen buitengesloten. Het aansluitende weekend waren de kinderen weer eens een weekend extra bij mij, omdat de heer en mevrouw Zandberg – de Kemp nog een weekend samen weg wilden. Van Bart (toen 8 of 9) zelf hoorde ik dat ik hem na scouting nog naar drumles moest brengen, maar desgevraagd kon Bart me niet vertellen waar dat was en hoe laat. Marianne had mij ook dit niet verteld, zodat ik hemel en aarde heb moeten bewegen om er achter te komen waar dat was en hoe laat. Het is me op het nippertje wel gelukt hem op het juiste adres te krijgen. Ook dit heb ik Marianne na afloop van het weekend op de boterham gesmeerd. Het hielp allemaal niets. Ik kwam er geleidelijk steeds meer achter dat Marianne alle zaken over de kinderen met haar nieuwe echtgenoot Jan Zandberg besprak en mij daarbij totaal onwetend liet. Onze onderlinge verstandhouding bleef vanaf de scheiding eigenlijk heel lang heel goed, zelfs ook tot haar tweede huwelijk, eind 1999. Geleidelijk kwamen er sindsdien steeds meer van dit soort ‘misverstanden’, maar ik had nog niet door wat de oorzaak daarvan was. Vanaf eind februari 2000 verslechterde en verzuurde onze onderlinge relatie steeds verder.
Vanaf maart 2000 viel me op, dat waar Charlotte altijd heel enthousiast had meegebouwd aan de huisjes voor de treinbaan, ze er van de ene op de andere dag mee ophield. Ik begreep totaal niet hoe ze zo als een blad aan de boom kon veranderen. Wellicht denken sommigen of misschien zijzelf ook wel, dat het iets met haar pubertijd van doen kon hebben gehad, maar dat betwijfelde ik toen ook al. Ze was verder totaal niet onhandelbaar of dwars. In maart 2000 ontdekte ik ook dat ik ook de ouderavonden van de diverse scholen had gemist, en had ik aanleiding om naar het Zernike en de Brinkschool te gaan, om met ze af te spreken dat ik voortaan rechtstreeks wilde worden geïnformeerd over ouderavonden, en andere zaken over de kinderen, zoals hun schoolrapporten en het spreekuur van de klassedocenten, omdat ik alle schoolinformatie om mij onbekende redenen niet meer via hun moeder vernam. Marianne bleef echter samen met haar nieuwe man Jan Zandberg de ouderavonden bezoeken, alsmede de spreekuren van de klassedocenten. Dat weigerde ze ook, nadat ik dat haar nadrukkelijk had verzocht, om samen met mij te doen, dus ik ging apart. Het was dus niet per ongeluk en een misverstaand dat ik geen informatie meer over mijn kinderen kreeg, maar bewuste actie van Marianne om mij overal van buiten te sluiten, als het over onze kinderen ging.
Op 17 maart 2000 heb ik het huis Perklaan 21 te Haren, onze echtelijke woning, aan het echtpaar Zandberg-de Kemp verkocht. Daarbij is de gratis woonperiode die vanaf 1 september 1999 voor hun rekening zou komen, volgens ons echtscheidingsconvenant niet meteen afgerekend. Ik heb het bedrag toen geraamd op 7 maanden maal 2.500 gulden huur is 17.500 gulden, in guldens van 1999. Dat bedrag, nog te verhogen met samengestelde rente, heb ik dus nog steeds van Marianne tegoed. Woensdagavond 29 maart ging ik, exact op zijn verjaardag, met Bart uit eten.
Woensdag 5 april was ik opnieuw bij Marianne en Jan en opnieuw over de nieuwe school voor Jeroen. Marianne (en Jan?) wilde(n) de Montessori-laptopvariant die het Zernike aanbood. Dat leek mij de aller- allerslechtste keus voor Jeroen. Je wordt van het werken met een laptop absoluut niet slimmer, noch weet je meer en zelfs minder, en de Montessorivariant blijkt bij elk onderzoek tot lage prestaties te leiden. Die combinatie was heel slecht voor Jeroen. Ik liep op hoge poten weg met het uitroepen: ik zie je voor de rechter. Ik kende echter de aanpak van rechters al. De rechter geeft onveranderlijk die ouder gelijk die het meeste met het kind omgaat. Bijna altijd – en in elk geval in ons geval – dus de moeder. Omdat deze ouder immers de meeste consequenties moet dragen van een gekozen school. Het belang van het kind speelt daarbij geen enkele rol bij familierechters, maar dan ook geen enkele. Alleen in theorie en op papier. Het belang van de moeder is volgens alle rechters identiek aan het belang van haar kinderen. De door opiniepeiler Maurice de Hond opgericht Steve Jobsscholen, waarbij alle leerlingen met een iPad werkten, zijn na enkele jaren allemaal even troosteloos weer ten onder gegaan.
Deze maand werden er diverse opnamen gemaakt en interviews gegeven over onze nieuwe tent in ‘persoonlijke dienstverlening’.
Ook in de maand april 2000 kreeg ik de kinderen een weekend extra. Het weekend van 31 maart, 1 en 2 april had ik de kinderen planmatig, evenals de weekends van 14, 15 en 16 april en van 28, 29 en 30 april. Daar kwam deze maand het extra weekend 7,8 en 9 april bij, omdat de heer en mevrouw Zandberg weer een extra keertje samen weg wilden. Zodoende had ik in de hele maand april slechts één weekend voor mezelf: het Paasweekend, van vrijdag 21, zaterdag 22, zondag 23 en maandag 24 april. Een extra lang weekend dus. Carin, mijn vriendin, dacht ik, werd op 22 april 2000 50 jaar en dat betekende dus een extra groot feest. Omdat dit mijn enige vrije weekend van de maand was, wilde ik uiteraard graag dit weekend met Carin afspreken en liefst op 22 april, maar dat was niet mogelijk. Ze was op het hele en enige voor mij beschikbare weekend van deze maand niet beschikbaar, voor geen avond, geen nacht en zelfs geen uur. De eerste afspraak die ik met haar deze maand kon maken was voor dinsdagavond 25 april, toen we allebei na Pasen weer aan het werk waren. Dat heb ik toen maar gedaan en dit werd ook de enige afspraak die we in de hele maand april 2000 met elkaar gehad hebben. Ik had hier zwaar de smoor over in. Ik zat nog niet in de modus dat ik vroeg waar ze het dan zo druk mee had. Ik respecteerde haar (en ieders) keuze, zonder naar het waarom te vragen. Het gaat mij gewoon niet aan wat iemand voor andere afspraken heeft. Vele jaren later, vanaf 2011 om precies te zijn, heb ik haar dit wel vele malen gevraagd, maar ik heb hierop nooit een antwoord gekregen. Nooit. In mijn ontdekkingen over de periode vanaf 1968, die vanaf 2011 als rijpe appelen uit de bomen vielen, kan ik wel een reconstructie wagen wat er in dit weekend gebeurd moet zijn. Daarover dus later meer.
Donderdag 11 mei deed ik in de Brabanthallen in Den Bosch examen reisverzekeringen. Daar deden duizenden anderen daar tegelijk ook. Die anderen waren vrijwel allemaal vrouwen. Ik heb niet eerder en ook niet daarna zoveel vrouwen bij elkaar gezien. Ik slaagde desondanks voor het examen.
Het weekend van 12, 13 en 14 mei 2000 had ik de kinderen opnieuw. In dit weekend heb ik Charlotte voorgesteld om de Donald Duck, waarop we op haar naam geabonneerd waren en die ze ook altijd als eerste als de kinderen bij mij waren kreeg, over te schrijven op naam van Jeroen of Bart. Zij was immers al 14. Ik had me al helemaal schrap gezet, omdat ik verwachtte dat ze zich hier fel tegen zou verzetten. Maar tot mijn stomme verbazing was ze het hier meteen mee eens. Dat was dus achteraf bezien het volgende signaal, na het etentje op de 10e januari in plaats van op haar verjaardag, dat er iets met Charlotte aan de hand was, maar dat ik op dat moment nog niet doorhad.
Op dinsdag 23 mei 2000 maakte ik kennis met Jeanette en Willem Hol in Vinkeveen. Mijn medewerkster Kazia had op internet gevonden dat zij een vrijstaand huisje aan de Vinkeveense plassen te huur hadden. Ik heb dit huisje dus inderdaad gehuurd, waarvan de huur op 1 juni 2000 in ging. Hier heb ik mijn bedrijfje ingericht en had ik tevens een eigen overnachtingsadres, zodat ik niet meer in zoveel hotels hoefde te overnachten. Carin was en is ongetwijfeld nog steeds een natuurmens, die was grootgebracht in een schitterend midden in de natuur gelegen huisje aan de Kwekerijweg in Den Haag. Carin is heel veel in dit Vinkeveense huisje, dat ook midden in de natuur lag, geweest, ook als ik er zelf niet bij was. In juli gaat Jeroen van school en hij had op 12 juli zijn afscheidsmusical, waar ik uiteraard bij ben geweest. Er moet ook rond deze tijd de traditionele boottocht voor groep acht zijn geweest. Dat was een boottocht naar Amsterdam en andere Hollandse plaatsen, als afscheid van de Brinkschool. Er werd ook altijd door de school om ouders gevraagd die wilden helpen bij deze tocht, met eten koken, en afwassen voornamelijk. Dit bericht heeft mij (uiteraard) niet bereikt zodat ik mij niet kon opgeven. Jan Zandberg wist het uiteraard wel, en die is wel meegeweest met de kinderen van groep acht met deze boottocht, hoewel hij geen ouder van een van deze kinderen was, ook niet van Jeroen. Voor de zoveelste keer was ik weer door Marianne in de luren gelegd en was ik niet geïnformeerd.
Begin augustus is er dan de rechtszaak over de schoolkeuze van Jeroen, die ik inderdaad volgens mijn eigen voorspellingen verloor. Kleine genoegdoening voor mij was wel dat de rechter Jan verbood aanwezig te zijn, hetgeen Marianne en Jan zo graag hadden gewild. Jan werd de zaal uitgestuurd.
De zomer was Carin regelmatig in Vinkeveen. Het was er prachtig en stil. Een doodenkele keer kwam er een roeiboot voorbij (in de orde van één keer per week of minder), maar dat was dan ook alles.
In de nacht van 1 op 2 oktober 2000 maakte ik om 00.10 uur in Vinkeveen mijn laatste sigaret uit, om er nooit meer een aan te raken. Met roken was ik begin tachtiger jaren begonnen, met hetzelfde merk dat Hilde-Mieke toen rookte: mentholsigaretten. Daarna heb ik bijna alles gerookt dat los of vast zat en wilde branden, van allerlei merken. Shag, pijp en sigaar inbegrepen. Geen drugs, van welke soort dan ook. Die heb ik nooit aangeraakt ook niet bij wijze van experiment.
Het weekend van 3, 4 en 5 november had Charlotte voor het hele weekend bij mij afgezegd. Tot die tijd was ze altijd trouw gekomen. Het weekend daarna (10,11 en 12 november) was er het zoveelste extra kinderweekend voor mij en kwam ook Charlotte weer mee. Marianne en Jan waren weer eens een extra weekendje weg. Nadat Jeroen en Bart naar bed waren gegaan is Charlotte nog geruime tijd samen met mij in de woonkamer geweest. Had ik maar geweten of vermoed wat er de volgende dag zou gaan gebeuren, want dan had ik zeker het gesprek met haar geopend, maar ik had die avond nog geen idee. De volgende dag, zondag 12 november bleef Charlotte het grootste deel van de dag op haar kamer. Zondagavond heb ik ze alle drie weer naar hun moeder gebracht. Dit weekend vroeg Jeroen me ook naar mijn e-mailadres en zijn we onderling gaan e-mailen.
O.a. dinsdagavond 21 november 2000 was ik weer eens bij Carin. Ik vertelde haar dat ik voor mijn komende radioreclame voor het nieuwe reisbureau Qatraze, de onderliggende muziek wilde laten maken door Paul Jacobs. Een stukje van Bach: sonate in D-moll. De reclame zou worden uitgezonden op kleine maar doelgerichte zenders: Business Nieuws Radio (BNR) en ClassicFM. Carin hield me niet tegen. Donderdag 23 november was ik dus inderdaad bij Paul Jacobs in Epe en maakten we afspraken over de opnamen. Uiteraard heb ik hem hiervoor ook betaald. Ook op dit punt kom ik weer terug als het 2011 is geweest, toen ik ontdekte wat er zich ook bij dit punt achter mijn rug om afspeelde. Vrijdag 24 november werden de fluit- en klavecimbelopnamen ook werkelijk gemaakt. Het weekend van 24/25 november had ik een lui weekend, zonder kinderen. Woensdag 29 november 2000 is de stem van Mariska Lacunes in een studio te Amsterdam opgenomen. Ik had haar stem uit tientallen stemmen uitgekozen. Zij had een heldere stem, articuleerde goed en had een groot toonbereik. Mariska Lacunes maakte ooit furore op TV als Tika Tovenaar, dochter van Tita Tovenaar. Zij was de dochter van Tobi Rix. Op vrijdag 1 december werden de stem en de muziek (dwarsfluit en klavecimbel) gemixt. Dezelfde vrijdag 1 december om 16.45 uur stond Charlotte onverwacht voor mijn deur. Ze vroeg hoe laat ze verwacht werd. Ik vond dat een heel vreemde vraag. Al bijna tien jaar haalde ik haar twee tot drie weekends per maand op vrijdag om 18.00 uur op bij haar moeder. Nog een wonder dat ik toevallig al thuis was, want doorgaans kwam ik om 18.00 uur rechtstreeks van een klant. Bij aankomst vertelde ze al dat ze zondagmiddag om 13.30 uur met vriendin Kim bij haar moeder had afgesproken om sinterklaassurprises te gaan maken. Ze zou daarna niet meer terugkomen voor het avondeten. Geen probleem, uiteraard, wat mij betreft. Jeroen is zaterdag om 16.45 uur, bij donker dus, vanaf scouting naar mij teruggefietst. Zondag hoorde ik van zijn moeder dat hij niet in het donker mocht fietsen. Ook dat was weer een beslissing waar ik niet bij betrokken was geweest, en waarvan ik zelfs niets wist. Zo deed ze al het hele jaar: mij overal onkundig van houden en tegelijk maar melden aan iedereen die het horen wilde dat zij zoveel van haar kinderen hield en ik helemaal niet. Grrrrrr……..
Dit weekend vertelde Charlotte ook nog dat ze van haar moeder kleedgeld kreeg. Ook daarvan wist ik, zoals gebruikelijk, helemaal niets. Ik bood haar spontaan aan om met mij een jas voor haar te gaan kopen. Ze was hier blijkbaar zo verbaasd over, dat ze er niet op reageerde. Dat aanbod staat dus nog steeds.
Woensdagavond 6 december heb ik de gemixte bandjes afgegeven bij BNR en ClassicFM.
Donderdavond 7 december 2000 kreeg ik van Charlotte een e-mail dat ze het volgende weekend (8,9 en 10 december) niet kon komen. Bij aankomst op de Perklaan, toen ik Bart en Jeroen afhaalde sprak ik nog met Charlotte af, dat ze het volgende weekend bij mij (29,30 en 31 december) in elk geval wel zou komen.
Zaterdag 9 december ging onze eerste radioreclame voor qatraze (als dienstverlener) de lucht in. Ik meld voor woensdag 13 december nog dat ik op die dag zowel alle bedragen die ik van opdrachtgevers nog tegoed had had ontvangen en ik op mijn beurt al mijn verplichtingen had betaald, zelfs met inbegrip van het kindergeld voor januari 2001. Ik stond dus in alle opzichten goed in de startblokken voor een nieuwe periode.
De Kerstdagen was Carin bij mij.
Vrijdagavond 29 december haalde ik mijn kinderen op en pas toen vernam ik dat Charlotte weer niet mee zou komen, hoewel we dat de vorige keer nog nadrukkelijk wel zo hadden afgesproken. Ze zou ook in de komende jaren niet meer terugkomen, zou later blijken.
Op zaterdag 30 december 2000 begon de grote radioreclamecampagne voor Qatraze als reisbureau.
Op 31 december 2000 heb ik om 19.05 Jeroen en Bart weer thuisgebracht, en ben zodra ze het huis waren binnengelopen nog op de Perklaan in snikken uitgebarsten.
Daarna volgde de verschrikkelijkste jaarwisseling van mijn leven.
In feite was Charlotte op zondag 3 december 2000 om 13.15 uur voor het laatst bij mij, al wist ik ook dat op dat moment nog niet.
Nabeschouwing.
De 29e december haalde ik mijn kinderen op, en begreep toen pas, ondanks gemaakte afspraken, dat Charlotte er weer niet bij zou zijn. Daar kon ik echter dat weekend niets meer aan veranderen, noch er iets aan doen. De volgende dag, zondag 30 december, startte het grootste commerciële avontuur van mij ooit. Daar had ik tonnen in geïnvesteerd. Ik wist dat ik ook direct vanaf de jaarwisseling al stevig op mijn werk aan de bak moest, vanwege de ongetwijfeld vele reacties die er zouden komen. Als ik nog wat aan Charlotte had moeten doen, met haar moeder en haar stiefvader, dan had dat meteen na de jaarwisseling moeten gebeuren en dat had me ongetwijfeld heel veel tijd en nog meer emoties gekost. En dat precies in een tijd dat ik dat echt niet kon hebben. De campagne kon ik ook niet meer stoppen, of ik had hem meteen na het begin moeten onderbreken. Dat was dus een enorme hoop geld – in de orde van tonnen – weggooien geweest, waarvan ik ook niet over onbeperkte hoeveelheden kon beschikken. Ik besloot dus – nolens volens – de situatie te accepteren, dat Charlotte niet meer zou komen. Ik zou het later dan wel weer proberen goed te maken.
De reden van haar wegblijven wist ik niet. Ik had op dat moment nog niet het flauwste vermoeden. Charlotte en ik hadden nooit ruzie gehad, ik heb haar zelfs nooit iets verboden en integendeel ik heb alles gedaan om haar met alles bij te staan. Er is ook nooit sprake geweest van welke vorm van geweld dan ook. Ik had haar nooit geslagen of ergens voor gestraft en zelfs hebben we geen van beiden ooit met verheven stem met elkaar gesproken. Ik had haar zelfs nooit aangeraakt. Ik kende de talloze verhalen op www.dwazevaders.nl en elders, van gefrustreerde moeders die hun exen van de meest vreselijke daden beschuldigden en zo hun kinderen aan hun vaders onttrokken en onttrekken. Alleen maar uit frustratie. Vrijwel al die beschuldigingen bleken later vals te zijn. Dus ik wilde niet het allerkleinste risico lopen dat iemand – wie ook – van welke handeling van mij met mijn kinderen dan ook maar iets verkeerds zou kunnen denken, zowel thuis als buitenshuis. Mijn kinderen hebben dus na mijn scheiding nooit bij mij op schoot gezeten, ik heb nooit met ze gestoeid en ik heb ze ook nooit gekust. Zelfs heb ik ze nooit aangeraakt, behalve dan Bart zolang hij baby was en af en toe verschoond moest worden. Dus er was geen enkele reden waarom Charlotte zou wegblijven. Het heeft – opnieuw – jaren geduurd, voordat ik er achter kwam wat de reden geweest moet zijn.
Laatste versie: 17 januari 2023. Deze pagina is af, maar zal ik elke zoveel jaar wel nakijken of er nog nieuwe inzichten gekomen zijn.