Dinsdag 11 juli 2023. De klussen in mijn huis.
Het is lastig om in deze plaats iemand te vinden die goed kan klussen. Ik was al zo verrast dat ik vorig jaar bij de toen nog bestaande HUBO vernam, dat hun opdrachtenportefeuille voor klussen in huis zo vol zat. Je moest voor een klus in huis maanden tevoren boeken. Ik kreeg zelfs de indruk dat dat het merendeel van hun omzet betrof. Gisteren ging ik dus voor de klussen die ik gedaan wil hebben, naar de enig overgebleven Doe-het-zelfzaak die hier nog over is, en die voor een voetganger zo slecht te bereiken is. Ook daar merkte ik dat hun opdrachtenportefeuille al tot begin oktober zit volgeboekt. En sterker nog: sommige mogelijke opdrachten weigeren ze zelfs. Zoals het vloertje dat ik in mijn meterkast wil hebben, van ca 35 bij 75 centimeter. Je kijkt daar nu in de peilloze diepte van het onderaardse, en daar moet een plankje komen, waar dan ook de de diverse leidingen doorheen moeten lopen. Dat is dus figuurzagen voor gevorderden. Nee, zulke opdrachten boeken ze helemaal niet, ook niet op termijn. De andere klus, het weer in de rails zetten van mijn hordeur, willen ze wel doen, en dat is uiteraard een mooi klusje ertussendoor, omdat een beetje handige Harry dat in 5 minuten, of hooguit 10 minuten gefikst heeft. Als een klusser er een half uur mee bezig is, dan weet ik dat ik dat veel beter kan en ook veel langer kan volhouden: klungelen met een technische opdracht zonder resultaat. Daar kan ik dagen mee bezig zijn. Dat zal ik nou dus moeten doen met de bodem van de meterkast. Ik moet ook nog ergens behalve een figuurzaag, ook nog een schrobzaag hebben. Ik zal er toch nog aan moeten geloven.
Vrijdag 14 juli 2023. De piketdiensten bij de Post.
Een buurvrouw is op vakantie en zoals altijd pas ik op haar huis en haar auto op de parkeerplaats. Ik neem dit soort verantwoordelijkheden altijd bloedserieus, al is de kans dat er hier iets gebeurt, minimaal. Het doet me ook altijd denken aan mijn tijd bij PTT-Post, thans PostNL. Toen ik daar in het postdistrict Den Haag werkte was er altijd een klein gezelschap van plm vier of vijf personen, waar ik er één van was, die bij toerbeurt in het weekend van vrijdagavond 17.00 uur tot maandagmorgen 08.00 uur, verantwoordelijk was voor alles wat er in het district gebeurde. Piketdiensten noemden we dat. PTT-Post was een volcontinubedrijf, bijna net zoals PostNL dat nu ook nog is. In het postdistrict werkten bij elkaar zo’n 6.000 personen en omvatte de plaatsen Den Haag, Leiden, Delft en Gouda, en alles wat daar tussenin lag. Er waren in dat gebied tientallen bedrijfspanden dag en nacht bezet en er reden honderden postauto’s bijna permanent rond. Als er ergens een calamiteit was, een verkeersongeluk, een overval op een postkantoor of een urgent (personeels)probleem, had de piketverantwoordelijke het laatste woord en vertegenwoordigde het bedrijf naar binnen en naar buiten. Je werd ook verondersteld zowel het expeditieknooppunt te bezoeken (Waldorpstraat Den Haag), als ook tenminste twee op zaterdag opengestelde postkantoren in het gebied. Ik was ook permanent bereikbaar, toen nog met een pieper. Ik voelde me ook erg verantwoordelijk. Ik had zeker geen andere afspraak in zo’n weekend, met helemaal niemand en zorgde dat mijn auto tiptop in orde was. Ook gebruikte ik de hele periode geen alcohol. Ik wilde ook zelf permanent beschikbaar en helder van geest zijn. Dat was allemaal niet voorgeschreven, en dat verbaast me achteraf nog het meeste. Iedere piketverantwoordelijke vulde het verder grotendeels op zijn eigen wijze in. Op maandagmorgen keek ik steeds de laatste minuten tot 08.00 uur uit de klok. En als het dan 08.00 uur was geworden viel er een last van mijn schouders. Daarmee vergeleken valt het passen op het huis van de buurvrouw natuurlijk erg mee. Maar het verantwoordelijkheidsgevoel is nog steeds precies hetzelfde: ik zal blij zijn als ze maandag weer terug is.
Maandag 17 juli 2023. Oude vrienden.
Dat was weer een druk weekend. Zaterdagmorgen vroeg vertrokken voor mijn jaarlijkse lunch met vriend Hans in Rijswijk. En zoals al jaren ontmoetten we elkaar weer op vrijwel dezelfde tijd op dezelfde plaats. En het was ook weer erg leuk en gezellig, ook zoals al vele jaren. En lekker, vergat ik haast nog. Ik heb deze keer op mij genomen om eens na te gaan, hoe lang we dit nu eigenlijk al doen. We kennen elkaar al sinds 1967 bij wat toen het Staatsdrukkerij en – Uitgeverijbedrijf (SDUB) was. Ook na mijn vertrek daar in 1969 bleven we nog jaren contact houden, o.a. met ‘platenavonden’ zoals het toen in mijn agenda stond, maar op zeker moment kwam daar toch de klad in. Totdat we elkaar via Facebook weer tegenkwamen en het tot deze jaarlijkse lunch kwamen. Er tussendoor hebben we uiteraard ook nog contacten. Het bleek dat we hiermee in juli 2011 (opnieuw) zijn begonnen.
