Dinsdag 11 juli 2023. De klussen in mijn huis.
Het is lastig om in deze plaats iemand te vinden die goed kan klussen. Ik was al zo verrast dat ik vorig jaar bij de toen nog bestaande HUBO vernam, dat hun opdrachtenportefeuille voor klussen in huis zo vol zat. Je moest voor een klus in huis maanden tevoren boeken. Ik kreeg zelfs de indruk dat dat het merendeel van hun omzet betrof. Gisteren ging ik dus voor de klussen die ik gedaan wil hebben, naar de enig overgebleven Doe-het-zelfzaak die hier nog over is, en die voor een voetganger zo slecht te bereiken is. Ook daar merkte ik dat hun opdrachtenportefeuille al tot begin oktober zit volgeboekt. En sterker nog: sommige mogelijke opdrachten weigeren ze zelfs. Zoals het vloertje dat ik in mijn meterkast wil hebben, van ca 35 bij 75 centimeter. Je kijkt daar nu in de peilloze diepte van het onderaardse, en daar moet een plankje komen, waar dan ook de de diverse leidingen doorheen moeten lopen. Dat is dus figuurzagen voor gevorderden. Nee, zulke opdrachten boeken ze helemaal niet, ook niet op termijn. De andere klus, het weer in de rails zetten van mijn hordeur, willen ze wel doen, en dat is uiteraard een mooi klusje ertussendoor, omdat een beetje handige Harry dat in 5 minuten, of hooguit 10 minuten gefikst heeft. Als een klusser er een half uur mee bezig is, dan weet ik dat ik dat veel beter kan en ook veel langer kan volhouden: klungelen met een technische opdracht zonder resultaat. Daar kan ik dagen mee bezig zijn. Dat zal ik nou dus moeten doen met de bodem van de meterkast. Ik moet ook nog ergens behalve een figuurzaag, ook nog een schrobzaag hebben. Ik zal er toch nog aan moeten geloven.
Vrijdag 14 juli 2023. De piketdiensten bij de Post.
Een buurvrouw is op vakantie en zoals altijd pas ik op haar huis en haar auto op de parkeerplaats. Ik neem dit soort verantwoordelijkheden altijd bloedserieus, al is de kans dat er hier iets gebeurt, minimaal. Het doet me ook altijd denken aan mijn tijd bij PTT-Post, thans PostNL. Toen ik daar in het postdistrict Den Haag werkte was er altijd een klein gezelschap van plm vier of vijf personen, waar ik er één van was, die bij toerbeurt in het weekend van vrijdagavond 17.00 uur tot maandagmorgen 08.00 uur, verantwoordelijk was voor alles wat er in het district gebeurde. Piketdiensten noemden we dat. PTT-Post was een volcontinubedrijf, bijna net zoals PostNL dat nu ook nog is. In het postdistrict werkten bij elkaar zo’n 6.000 personen en omvatte de plaatsen Den Haag, Leiden, Delft en Gouda, en alles wat daar tussenin lag. Er waren in dat gebied tientallen bedrijfspanden dag en nacht bezet en er reden honderden postauto’s bijna permanent rond. Als er ergens een calamiteit was, een verkeersongeluk, een overval op een postkantoor of een urgent (personeels)probleem, had de piketverantwoordelijke het laatste woord en vertegenwoordigde het bedrijf naar binnen en naar buiten. Je werd ook verondersteld zowel het expeditieknooppunt te bezoeken (Waldorpstraat Den Haag), als ook tenminste twee op zaterdag opengestelde postkantoren in het gebied. Ik was ook permanent bereikbaar, toen nog met een pieper. Ik voelde me ook erg verantwoordelijk. Ik had zeker geen andere afspraak in zo’n weekend, met helemaal niemand en zorgde dat mijn auto tiptop in orde was. Ook gebruikte ik de hele periode geen alcohol. Ik wilde ook zelf permanent beschikbaar en helder van geest zijn. Dat was allemaal niet voorgeschreven, en dat verbaast me achteraf nog het meeste. Iedere piketverantwoordelijke vulde het verder grotendeels op zijn eigen wijze in. Op maandagmorgen keek ik steeds de laatste minuten tot 08.00 uur uit de klok. En als het dan 08.00 uur was geworden viel er een last van mijn schouders. Daarmee vergeleken valt het passen op het huis van de buurvrouw natuurlijk erg mee. Maar het verantwoordelijkheidsgevoel is nog steeds precies hetzelfde: ik zal blij zijn als ze maandag weer terug is.
Maandag 17 juli 2023. Oude vrienden.
Dat was weer een druk weekend. Zaterdagmorgen vroeg vertrokken voor mijn jaarlijkse lunch met vriend Hans in Rijswijk. En zoals al jaren ontmoetten we elkaar weer op vrijwel dezelfde tijd op dezelfde plaats. En het was ook weer erg leuk en gezellig, ook zoals al vele jaren. En lekker, vergat ik haast nog. Ik heb deze keer op mij genomen om eens na te gaan, hoe lang we dit nu eigenlijk al doen. We kennen elkaar al sinds 1967 bij wat toen het Staatsdrukkerij en – Uitgeverijbedrijf (SDUB) was. Ook na mijn vertrek daar in 1969 bleven we nog jaren contact houden, o.a. met ‘platenavonden’ zoals het toen in mijn agenda stond, maar op zeker moment kwam daar toch de klad in. Totdat we elkaar via Facebook weer tegenkwamen en het tot deze jaarlijkse lunch kwamen. Er tussendoor hebben we uiteraard ook nog contacten. Het bleek dat we hiermee in juli 2011 (opnieuw) zijn begonnen.
Maandag 31 juli 2023. EHerkenning.
Zondag en vandaag en groot deel van de dag besteed aan het op orde brengen van de nieuwe identificatieplicht voor ondernemers. Dat heet Eherkenning. Dat is verplicht, anders kun je geen aangiftes doen. Daar heb je een bedrijf voor nodig die dat voor je regelt. Er blijken zes bedrijven daarvoor een vergunning te hebben. Maar wat is het verschil daartussen? Het zijn voor mij allemaal onbekende namen, dus ik neem de bovenste maar. Ik vul de noodzakelijke formulieren in, en moet dan voor allerlei bijlagen zorgen. Zoals een recent uittreksel uit het handelsregister van de KvK, een ingevuld aanvraagformulier, een kopie van je paspoort, en een machtigingsformulier voor automatische afschrijving van de kosten. Bij dit eerste bedrijf moet je dan alles op de post doen. Pas hier aangekomen, maar nog voordat het op de bus zat, vroeg ik me af of er ook reviews zijn van dit bedrijf. En warempel. Een hele berg zelfs. En ze scoorden dit bedrijf allemaal en zonder uitzondering met één ster van maximaal 5. Geen sterren mag niet, al schrijven diverse mensen dat ze graag nul sterren hadden willen geven. Dus deze keus van mij is misschien toch niet zo goed. Ga nu toch maar eens naar de andere vijf kijken. Die scoren ook allemaal veel enen, maar toch ook wel hogere aantallen sterren. Het zijn ook allemaal totaal onbekende namen en het is dus weer zo’n overheidsmaatregel die nieuwe ondernemers weer nieuwe kansen geeft. Zoals ook gebeurt bij de diverse toeslagen die je kunt krijgen, en bij het oerwoud aan energiebedrijven. Tot mijn verrassing bleek mij toen dat ook KPN deze diensten verricht. Dat is in elk geval een bekend bedrijf. Geen beun de haas of wildwestcowboy in ondernemersland. Dus heb ik de aanvraag daar maar gedaan. Ook zij hebben overigens veel enen in de reviews, maar toch ook een hoop beoordelingen met 4 of 5 sterren. Maar hier loopt de procedure toch anders. Hier heb ik geen recent uittreksel van de KvK nodig, want die vragen ze zelf op, je krijgt ook ook geen automatische afschrijving maar een nette rekening. Wel komen ze bij je langs om je identiteit te controleren. Die afspraak is dus voor woensdag inmiddels gemaakt. Het ging allemaal vrij vlot. Ook had ik twee keer hun helpdesk nodig, en het contact werd binnen een minuut gelegd. Dus die helpdesk functioneerde toen ik hem nodig had wel goed. Dat identificatiebezoek heeft KPN dan weer uitbesteed aan weer een ander bedrijf. Meer mensen verdienen dan aan deze ongein een boterham. De kosten die je moet maken om je belastingen te kunnen doen, worden overigens wel vergoed. Niet door de Belastingdienst uiteraard, want dat is te makkelijk. Daar komt de RVO aan te pas. Dat moet je dan natuurlijk wel schriftelijk aanvragen. Dat moet ik dus nog doen. Dat is voor morgen. Wat hebben wij toch een prachtig land, waarin de ambtenaren zorgen voor hun eigen werkgelegenheid, maar ook vrije jongens wat wil laten verdienen.
September 2023. Bart de Wever, Burgemeester van Antwerpen.
Bart de Wever is de burgemeester van Antwerpen, die o.a. bekend staat vanwege zijn liefhebberij: geschiedenis. Nu ik zijn jongste boek aan het lezen ben merk ik dat hij een moderne historicus is. De ouderwetse geschiedenisliefhebber, waartoe ik mezelf reken, ziet een geschiedenis het liefst verteld met: op 12 augustus gebeurde dit en op 13 augustus gebeurde dat. Enzovoorts. In volgorde van de tijd dus. De moderne historicus neemt een thema (bijvoorbeeld godsdienst of handel etc. etc.) en bespreekt dit thema van begin tot het eind of in een door de historicus gekozen periode. Zo zou je meer samenhang per onderwerp krijgen. Met dit boek spring je dus voortdurend van voor naar achter en dan weer omgekeerd door de tijd heen. Wat ook opvalt is dat vrijwel alles van wat hij beschrijft niet ouder is dan 1500. Over de geschiedenis van Antwerpen van vóór 1500 staat er bijna niets in, terwijl het vanaf de Romeinse tijd tot 1500 wel heeft bestaan. Ook hij laat de Romeinen opvolgen door Clovis (die in werkelijkheid Chlodovech heette), zoals ik het in 1967 op school leerde, en dat is wel heel ver bezijden de waarheid. De Romeinen vertrokken uit Antwerpen plm het jaar 270, terwijl Chlodovech (465 – 511) waarschijnlijk nooit over Antwerpen heeft geheerst. Chlodovechs bestuur reikte, vanuit Parijs bezien, waarschijnlijk nooit verder dan de huidige taalgrens in België. Maar los van deze manco’s is het een zeer lezenswaardig boek. Ik heb er al heel wat van opgestoken.
Woensdag 4 oktober 2023. Kassawerk.
Bij de kassa trof ik het weer. Eerst ga ik als vanzelfsprekend in de verkeerde rij staan, en dan blijkt een klant voor me een probleem te hebben met het afrekenen van twee sixpacks bier. Wat het probleem was weet ik niet precies, maar ze wilde afrekenen op de wijze zoals ze dat met een medewerkster in de winkel had afgesproken. Volgens de caissière kon dat niet. Chef erbij. Chef legde geduldig en vriendelijk uit dat wat zij wilde niet kon, en dat het in de winkel ook erg duidelijk was aangegeven. De klant beriep zich op de afspraak met de medewerkster in de winkel. De chef vroeg naar de naam van deze medewerkster of een beschrijving hoe ze eruit zag. De klant gaf vervolgens een beschrijving, die kon passen bij elke medewerkster in die winkel. Hoe het is opgelost kan ik niet melden, omdat inmiddels alle wachtende klanten naar een andere kassa waren geloodst. Het voorval deed me denken aan een situatie, jaren geleden, in de rij bij de balie van een restaurant, waarbij je je plateautje steeds doorschuift op een daarvoor gemaakte soort rail en je steeds weer wat anders op je plateautje erbij kunt leggen, met aan het eind van de rij de kassa om af te rekenen. In de aanbieding was de maaltijd: bloemkool, gekookte aardappelen en een gehaktbal, voor een spotprijsje. Een klant vroeg of ze in plaats van de gekookte aardappelen ook gebakken aardappels kon krijgen. Dat ging niet. Vervolgens maakte de klant een enorme heisa. “Gebakken of gekookt. Wat maakt dat nou uit?”. Chef erbij, maar de klant was niet tot rede te brengen. Uiteindelijk gaf de chef maar toe om van het gedoe en een soort opstootje in zijn winkel af te zijn en mevrouw kreeg gebakken aardappels. Toen kwam het volgende probleem: of ze niet in plaats van bloemkool sperziebonen kon krijgen, daar hadden ze ook een bak vol van staan. Er volgde een herhaling van zetten met weer veel geschreeuw. Mevrouw kreeg ook haar sperziebonen. Toen kwam het volgende hoofdstuk met haar vraag of zo ook niet in plaats van de gehaktbal een karbonade kon krijgen, want daar stond ook al een hele bak van klaar. De chef gaf zonder woorden haar de karbonade en ze rekende het spotprijsje bij de kassa af.
Zaterdag 11 november 2023: Sint Maarten. Nog meer kassazaken.
En weer heb ik een nieuwe variant meegemaakt, wat er bij de kassa in de supermarkt verkeerd kan gaan. Ik kies altijd feilloos de verkeerde rij, waar je het langst moet wachten. Dat is een talent van me. De oorzaak van het langer moeten wachten kan heel verschillend zijn. Er kunnen zelfs tientallen verschillende oorzaken zijn, die ik allemaal al een keer heb meegemaakt. Sommige wel vaker. Een kleine bloemlezing: een fles die bij de kassa op de grond valt, in stukken breekt met een kleine overstroming tot gevolg, die uiteraard eerst moet worden opgeruimd; een kassa die helemaal uitvalt: al meerdere keren meegemaakt: mijn lijf reageert nu eenmaal slecht op elektrische apparaten in de buurt, of kassa’s reageren soms slecht op mijn aanwezigheid. Een ruzie bij de kassa of iets nu witte kool of spitskool was, die uit de hand liep. Er zit een onderling verschil van wel enkele centen tussen die twee koolsoorten en dat moet uiteraard tot op de bodem worden uitgezocht; weigerende pinpassen, die tot tientallen malen opnieuw worden geprobeerd, doorgaans zonder resultaat: ook al vaker gehad. En zo waren er nog veel meer oorzaken. Gisteren gleed er – bij de klant die voor mij stond – een pakje worst in een gleuf naast de lopende band. Het paste nét en niemand kon daarna vertellen waar dat pakje dan gebleven was. Enkele supermarktmedewerkers kropen daarna over de vloer om handmatig het pakje te zoeken en na enige minuten vonden ze het ook. Dat pakje vleeswaar kon natuurlijk niet meer verkocht worden, dus er moest ook nog een goed pakje uit het schap in de winkel worden gehaald. En ik was zoals altijd de volgende klant en was dus de laatste die uit de rij kon, op weg naar de volgende kassa. Stond ik weer helemaal achteraan. En zo is het al tientallen keren gegaan. Ik ben altijd verbaasd als ik een keer helemaal foutloos en zonder oponthoud kan afrekenen.
Dan waren er ook nog de veldritten in Niel in België. Of beter: de moddergevechten. En het was weer eens een ouderwets moddergevecht. Een streling voor het oog. De vrouwen gaan altijd als eerste. De organisatie had een prima parcours uitgezet. En het hielp natuurlijk enorm dat er al dagenlang heel veel regen was gevallen in westelijk Vlaanderen. En dat was ook te merken. Op de stukjes asfalt konden de deelneemsters even bijkomen, om vervolgens weer verder te gaan over veldwegen en – paden. Overal modder, overal plassen, waarvan niemand wist hoe diep ze waren. Op een loopstukje gingen de dames, met hun fiets op de schouder, tot aan de knieën in de drab. Dat ze geen schoenen zijn kwijtgeraakt is toch wel apart. De Nederlandse dames zijn hier altijd het beste in. En de winnares was dan ook een Nederlandse: Celin Alvarado. Daarna mochten de heren op dezelfde route. Ook een feest voor het oog. Ik heb genoten. Hierdoor kwam de eigen lichaamsbeweging in het nauw, en kon ik aan het eind van de middag nog gauw een uurtje naar buiten, waar ik hele drommen kinderen met hun ouders tegenkwam. Ik dacht eerst even dat ik de intocht van Sinterklaas had gemist, maar het bleek om Sint Maarten te gaan. De kinderen gaan blijkbaar eerst de winkels af. Die hebben natuurlijk meer te geven. Bij elke winkelingang zat een medewerkster aan een tafeltje, die na het gezongen lied uitdeelde. Dat is uiteraard veel effectiever dan langs de huisdeuren. Bij mij bleef het verder de hele avond rustig. Daarna heb ik weer eens mijn aardappelsalade gemaakt, naar eigen recept.
Donderdag 23 november 2023. Een opwindend dagje.
Dat was gisteren dus weer een dagje Enschede. Voor een zogenaamde ’themadag’. Dit keer was door ons aangevraagd het te hebben over wat we allemaal vanaf 2024 kunnen verwachten, met de vele wetgeving die al gerealiseerd is, en nog in de steigers staat. We kregen dus dezelfde presentatie die dezer dagen ook aan de RvC is gegeven, want de RvC had hier blijkbaar ook om gevraagd. Op de terugweg langs Meppel, om mijn LP’s terug te halen die nu voor de tweede keer zijn gedigitaliseerd. De trek speelde toen een hoofdrol, en onderweg naar Meppel had ik al bedacht dat ik wel ergens een uitsmijter zou kunnen halen. Daar had ik wel zin in. Op het Rembrandtplein in Meppel aangekomen, bleek daar inderdaad een soort snackbar met tafels en stoelen te zijn, dus dat leek me wel een mooie plek voor mijn uitsmijter. Maar vlakbij was ook een vistent en een visje zou er toch ook wel ingaan. Na enige twijfel besloot ik toch maar voor de uitsmijter te gaan. Er waren meer zitplaatsen en zoiets geeft dan bij mij de doorslag. De uitsmijter viel tegen. Wat kan er nou toch bij een uitsmijter verkeerd gaan? Antwoord: hij was met veel te veel boter gebakken en dus veel te vet. Was ik nou toch maar naar de vistent gegaan. Daar kan toch helemaal niets mee misgaan? Of bij mij toch wel? Daarna doorgereden naar huis en de garage om de auto weer weg te brengen. Om een uur of half zeven was ik weer thuis en toen moest ik ook nog eerst stemmen. Het bleek dat mijn vaste stembureau blijkbaar was opgeheven, want ik moest ineens naar de voor mij totaal onbekende Sint-Nicolaasschool, een plaatselijke basisschool. Die school bleek lopend maar lastig te bereiken. De stoep die ik nodig had, was door werkzaamheden onbeloopbaar dus moest ik omlopen. In een volgende straat, werd ik geleid door een stikdonker bospaadje van een paar honderd meter, waar ik niet kon zien waar ik mijn voeten neerzette en dat vind ik heel griezelig lopen. Aangekomen in de straat van de Sint-Nicolaasschool, bleken de lantaarnpalen in die straat te zijn uitgevallen, zodat je een beetje op je gevoel naar de verlichte ramen van de school, die op enige afstand van de straat stond, moest lopen en je opnieuw niet kon zien waar je voeten neerkwamen. Wat een mens er al niet voor over moet hebben, om zijn stem te kunnen uitbrengen.
Zaterdag 25 november 2023. Hagel en nootjes.
Voor mij is de wintertijd niet de mooiste tijd van het jaar, behalve dan als je je beperkt tot naar buiten kijken, want dan is het mogelijk wel de mooiste tijd van het jaar. Maar ik ga nog elke dag de deur uit, dus dat blijft in de wintertijd voor mij toch steeds oppassen. Gisteravond moest ik dan bijvoorbeeld de deur weer uit voor mijn geliefde nootjes. Eenmaal buiten viel me op dat er een soort bolletjes op de grond lagen en het eerste dat ik mij afvroeg was, wat er toch zo massaal uit de bomen was gevallen. Doorlopende richting nootjes viel me op dat overal deze bolletjes op de grond lagen, ongeacht welke boom er stond en ook als er helemaal geen boom in de buurt was. Het duurde wel een minuut of tien tot het tot mij doordrong dat die bolletjes hagel waren. Het had net fors gehageld!! Toevallig had ik deze dag een weerman horen zeggen, dat hagel op dit moment geen enkel probleem is en geen gladheid veroorzaakt, omdat de bodem nog 6 tot 7 graden warm is: dus de hagelstenen smelten. Aangekomen bij de notenboer bleek dat ik de enige klant was. Dat heb ik daar nog nooit meegemaakt. Het was behalve koud ook uitgesproken guur en ik waaide af en toe zowat van de weg én van waar het pas nog fors gehageld had. Geen weer dus om nog naar buiten te gaan. Op de terugweg naar huis, waren de bolletjes al voor 90% verdwenen. Ik heb weer voor drie weken voldoende noten in huis.
Woensdag 29 november 2023. Nagenieten.
Het valt me al weken op dat ik na afloop van het avondeten, met een grote glimlach op de bank ga zitten en me erover verheug dat ik weer zo lekker gegeten heb. Het nagenieten dus. En het hoeft dan zeker niet een ingewikkelde maaltijd te zijn geweest, want het gebeurt me ook vaak dat ik dat heb na boerenkool met worst of een portie simpele macaroni. Op andere – veel minder vaak voorkomende – momenten denk ik na afloop: dat heb ik wel eens lekkerder gevonden en wat had er nou anders gemoeten? Ook word ik steeds selectiever als het gaat om vlees of vis erbij. Bij de meukvrije slager, weet je meestal niet tevoren hoe groot het stuk precies is. Soms kun je het stuk vlees in tweeën snijden, dan heb je voor twee dagen, maar bij een karbonade lukt dat niet. En die zijn me daar veel te groot. Biefstukjes, speklapjes en filetlapjes zijn dan weer plezierig klein. Varkenshaas, gehakt en rookworst gaan makkelijk twee dagen mee. Zo probeer ik ook mijn eigen ‘footprint’ kleiner te maken. En geleidelijk ook wat meer groenten te eten.
Zondag 3 december 2023. Een tredmolen.
Mijn daggemiddelde met wandelen is aan het dalen. Dat komt door een combinatie van meerdere zaken.
1.Minder verplichtingen buitenshuis.
2. In het weekend: interessante sport op de buis.
3. Het weer.
En als er twee of alle drie samenvallen kom ik helemaal de deur niet uit. Misschien moet ik wel een tredmolen aanschaffen. Maar dan niet een ronde, maar een platte. Als ik dan de deur niet uitkan, heb ik een alternatief.
Dinsdag 12 december 2023. Een roestend ventilatiesysteem.
Een afdekking van mijn ventilatiesysteem is onlangs spontaan van de badkamermuur gevallen. Dat berichtte ik al eerder. Het is inmiddels weer hersteld met een nieuw exemplaar. De vraag aan de monteur, de vaste monteur voor het hele complex van 56 woningen, was waarom de vorige sneuvelde, omdat geen enkele hechting was meegevallen. Zijn antwoord: de drie bevestigingspunten waren verroest. De drie restantjes waren echter niet mee naar beneden gevallen. De drie restantjes moeten wel in de pijp zelf hebben gezeten, aldus de monteur. Mijn volgende vraag was dan, dat dat dan wel in andere woningen van het complex ook wel gebeurd zou zijn. Maar nee, aldus de monteur, ik was de eerste. Mijn conclusie was dus dat hij dan nog wel 55 andere nieuwe deksels kon gaan bestellen, want ze zijn overal hetzelfde. Mijn gevolgtrekking van dit verhaal is dan ook, dat blijkbaar bij mij alles het snelst roest. Kan ik nog ergens trots op zijn.
Donderdag 21 december 2023. De oplaadsnoertjes.
Al maanden en misschien wel jaren erger ik me aan de oplaadsnoertjes van mijn Applespullen (telefoon, iPad en Mac). Het lijkt zo handig dat je die gewoon bij de kassa van de Jumbo (en vast ook wel bij de AH) gewoon voor een paar euro bij je boodschappen kunt mikken en je hebt weer een splinternieuwe, als de vorige kapot is gegaan. Maar langer dan een maand of twee gaat de nieuwe niet mee. En precies op een moment dat je het niet kunt hebben, staakt de nieuwe dan alle diensten en zit je weer zonder. Ze zien er op het eerste gezicht ook precies zo uit als de originele Applesnoertjes. En toch is er een wereld van verschil. Gisteren ben ik dan maar weer eens naar de Applewinkel in de stad getrokken. Het origineel doet het veel en veel beter dan de goedkope kopie. Dan blijkt de Applewinkel er ook twee soorten op na te houden. Een authentiek Applesnoertje en een voordeliger snoertje van een door Apple geautoriseerde firma. Het voordelige snoertje is dan nog altijd wel ongeveer 25 euro, maar je krijgt daar dan wel een jaar garantie bij. Het authentieke Applesnoertje zal nog wel een slag duurder zijn, maar de garantie is niet langer. Heb er maar meteen twee gekocht, dan kan ik voorlopig weer vooruit.
Zaterdag 6 januari 2024. Mijn zoekkwaliteiten.
Een bezoeker van deze website wilde wat meer informatie hebben, indien ik die had, over mijn vroegere baas bij de Rijks Psychologische Dienst, de heer dr. F.J.E. Hogewind, zoals zijn leefjaren en eventuele andere functies. Maar veel meer dan er op deze website over hem staat heb ik toch ook niet. Maar ik ben niet te beroerd om een goedwillend medemens even bij te staan. Ik las bij het googelen eerst een stuk, ter gelegenheid van de benoeming van zijn opvolger, op 1 januari 1981, dat hij in het najaar van 1979 ziek werd en ook niet meer op zijn werk was verschenen, en vervolgens op 1 april 1981 met pensioen zou gaan. Aan dat laatste had ik alvast wat houvast, want dat moet betekenen, omdat de regel nog was dat je met 65 jaar met pensioen ging, dat hij in maart 1916 geboren is. En aangezien ik heel precies zijn voorletters kende kwam ik bij MyHeritage de geboortedatum tegen van een kind dat met die voor- en achternaam geboren is op 6 maart 1916 ergens op Java. Het moest hem haast wel zijn. In Erfgoed Leiden kwam ik tegen dat dit zelfde kind als 7-jarige in Leiden woonde. Geboren in 1916 was hij zonder enige twijfel intussen echt wel overleden. Dus ik ben vervolgens bij de diverse begrafenissites gaan zoeken. Dat viel niet mee. Vooral niet omdat één van deze websites geen centrale zoekfunctie heeft en je dus eerst de begraafplaats moet weten. Ik gokte er op dat hij wel begraven zou zijn en niet gecremeerd, want dan zou het pas echt lastig worden. Aangezien hij in of vlakbij Den Haag woonde, ging ik dan maar de diverse Haagse begraafplaatsen na. En bij de tweede poging, bij begraafplaats Kerkhoflaan, trof ik zowaar de correct gespelde naam aan met de juiste geboortedatum: 6 maart 1916. Het moest hem wel zijn, maar 100% zeker ben je nog steeds niet. We hebben nu wel een overlijdensdatum, ergens in 1999, en dan kunnen we op zoek naar bijvoorbeeld krantenberichten, wellicht een In Memoriam, maar tenminste toch wel een familiebericht. Ik deed de bezoeker nog de suggestie te gaan informeren bij de Kanselarij der Nederlandse Orden, want Hogewind zal vast wel geridderd zijn geweest. Tot zover mijn helpen. Ik kreeg nog wel een bericht dat hij niet in de NRC van die tijd heeft gestaan. En ik besloot hem nog maar verder te helpen. Ik ben lid of donateur bij het CBG en daar hebben ze systemen met familieberichten. En daar vond ik – na inloggen – vrij gemakkelijk zijn overlijdensbericht, waar onder andere op stond dat hij bij leven Directeur van de Rijks Psychologische Dienst was geweest en zijn diverse Koninklijke onderscheidingen. Dus ik heb mijn lezer maar deze overlijdensadvertentie toegestuurd. Hij heeft nu 100% zeker de juiste data bij de juiste persoon.
Woensdag 10 januari 2024. Treinperikelen.
Was ik van plan om vandaag mijn broer in Rotterdam te gaan bezoeken, bleek op het station dat de trein niet verder dan Meppel zou gaan. Ik was al aan de late kant op het station, en bij de automaat waar ik mijn vrije rit moest tanken, stond al een klant ontzettend te klungelen. Er is maar één automaat op ons station. Dus dat werd wachten, met een grote kans dat ik mijn trein niet meer zou halen. De lift deed het ook niet, dus dat werd klauteren. Op het perron dan maar gewoon inchecken. Op het display stond dat de trein vijf minuten vertraging zou hebben, dus dat betekende dat ik alsnog naar beneden kon om alsnog de dag vrij reizen te laden en het inchecken weer teniet te doen. Voor alle zekerheid keek ik eerst nog even in de NS-app, omdat ik weet dat de vermeldingen (o.a. vertraging) op de stations vaak onnauwkeurig zijn en de app veel zekerder is. Op de app stond dat de vertraging slechts 3 minuten zou zijn, maar ook dat de trein niet verder zou rijden dan Meppel. Dat was op het station nog helemaal niet vermeld. Tussen Meppel en Zwolle reden geen treinen. Bij NS is elke vertragingsmededeling onbetrouwbaar, weet ik op basis van jarenlange ervaring. Het zou dus kunnen dat hij na Meppel gewoon doorrijdt naar Zwolle, of dat er een uur, enkele uren of een heel dagdeel geen treinen meer rijden. En of er dan vervangend vervoer is, is ook nog zeer de vraag. En als er vervangend vervoer is, is de volgende vraag of je dan ook meekunt. Ik heb heel vaak meegemaakt dat er één of twee bussen stonden, bij gepland onderhoud, goed voor plm 50 of 100 passagiers, maar dat er honderden mensen stonden te wachten. Elke buschauffeur heeft dan zo zijn eigen opvatting over waar hij bij die mensenmassa wil stoppen, zodat het puur toevallig is als hij met zijn ingang dichtbij jou stopt. Ik besloot dus dan maar niet te gaan. Ik heb absoluut geen zin om urenlang op een ijskoud station te staan wachten, zonder ook maar enig idee te hebben of ik wel verder kan en zo ja hoe en wanneer. Ik kon nog wel het inchecken ongedaan maken en heb dat ook gedaan. En ben terug naar huis gegaan. Ik ben achteraf bezien die klungelende meneer bij de automaat erg dankbaar. Als hij dat niet gedaan had, had ik vlot mijn vrij reizenbewijs opgehaald, had hiermee ingecheckt, en was gaan wachten op de trein, en was daar rustig ingestapt en had dan tegen Meppel gemerkt dat ik niet verder kon. Wat ben ik toch soms een geluksvogel. Nu ga ik binnenkort een andere keer.
Dinsdag 9 januari 2024. Duizend jaar weer.
Hoe een voortreffelijk begonnen project uiteindelijk – na vele jaren – een wisse dood zal sterven. Ik ben in het bezit van een boekenreeks “Duizend jaar weer, wind en water in de Lage Landen.” Daarvan zijn nu zeven banden verschenen, terwijl op 31 januari de achtste band zal verschijnen. Bedenker en schrijver van deze serie is Buisman, een voormalig medewerker van het KNMI. Het is nooit duidelijk geworden uit hoeveel banden deze publicatie uiteindelijk zal bestaan en dat kun je ook niet uitrekenen. Zeker niet meer sinds het verschijnen van deel acht op 31 januari bekend is gemaakt. Nu is het wel logisch dat in de begintijd er niet veel bekend is over het weer, behalve dan wat er in allerlei verslagen uit die tijd over is vermeld. Dus stormvloeden, en ander heftig weer, waar de Lage Landen zo onder geleden hebben, voordat we met dijken en andere waterbeheersing van start gingen. De eerste delen gingen over een vrij lange periode, soms wel honderden jaren. Deel zes ging dan over de periode 1751 – 1800. Vijftig jaar dus. Als je vervolgens elk volgend deel ook over vijftig jaar laat lopen, dan zou je nog vijf delen nodig hebben. 1800 – 1850, 1850 – 1900, 1900 – 1950, 1950 – 2000 en tenslotte 2000 – plm. 2040. Elke drie jaar een deel. En dan zou de serie uiteindelijk uit 12 delen bestaan. Maar bij het verschijnen van deel 7 werd dat een illusie. Want deel zeven omvatte slechts 25 jaar: van 1800 tot 1825, en was toch ook ongeveer even dik als deel zeven: plm 1000 pagina’s. Dan heb je niet 5 extra delen nodig maar precies het dubbele: nog 10 delen en dan omvat de hele reeks 17 delen. Nu dus eind van deze maand deel 8 uitkomt, blijkt dat met dit deel de periode weer gehalveerd is:12 jaar, van 1825 tot 1837. Dus hiermee doorgaand zou je zelfs nog 20 extra delen nodig hebben. Nu moet je ook nog weten dat de schrijver (Buisman) geboren is in 1925 dus dit jaar is of wordt hij 99. Met drie jaar per deel, zoals het tot nu toe gaat, heeft hij dus nog 60 jaar nodig voordat het werk af is. Nu gun ik hem natuurlijk een lang en gelukkig leven, maar ik heb toch wat aarzeling bij het idee of hij wel 158 jaar zal worden. Maar zelfs als hij een opvolger krijgt, heeft deze toch ook nog zestig jaar nodig. Als je daarvoor dus een veertiger of vijftiger kiest, maakt dat ook de kans klein dat deze het wel haalt. Het is dus een project voor tenminste drie generaties geworden. Ik kan me niet voorstellen dat deze overwegingen niet bij de uitgever zijn gemaakt. Later stelde ik vast dat de uitgever het verschijnen van deel 8 opnieuw heeft uitgesteld. Ditmaal tot 31 oktober 2024. Mijn voorspelling: dit deel verschijnt nooit meer, zolang Buisman aan het roer staat.
Dinsdag 16 januari 2024. De prijs van water.
Zoals ik al aankondigde heb ik toch maar even uitgerekend hoeveel water je eigenlijk krijgt voor € 0,20. Eerst weet ik nu dat ik vorig jaar 79 m3 water heb gebruikt. Dat is dus 79.000 liter, of 216 liter per dag. En dan verbeeld ik me dat ik zuinig ben met water. Voor € 0,20 krijg je dan ongeveer 88 liter water. Dat is toch iets meer dan een kopje koffie. Eigenlijk is water dus spotgoedkoop. En wat is water in een fles bij de kruidenier dan ongelooflijk duur.
Zaterdag 20 januari 2024. Een Apple Watch voor Jan en Sjoukje Dijkstra.
Na donderdag eerst een Apple Watch te hebben gekocht en mij daarbij uitgebreid heb laten voorlichten, ben ik vrijdag daarmee naar Rotterdam getrokken en heb de tijd genomen om mijn broer uitleg te geven. Aangezien hij een hypo niet meer voelt aankomen, kan hij plots omvallen. En dan is de valdetectie van Apple, weet ik ook uit eigen ervaring, voor hem het ideale hulpmiddel. De heenweg was enigszins problematisch. Vooral het belopen van het voetpaadje voor mijn deur naar de doorgaande weg was een crime. Ik kon mezelf maar amper overeind houden. Bewust niet via het station gegaan want dat betekent dan ruim meer dan twintig minuten lopen over wegen en paden met onbekende gladheid. Dat is vragen om problemen. De bus is relatief dichtbij en die bracht me dan naar station Assen. Ook de trein naar Rotterdam en de aansluitende tram naar het ziekenhuis liepen mooi op tijd. In Rotterdam was het nauwelijks glad, want bijna alle sneeuw waar ik liep was weg. Nu kun je die Watch pas koppelen als de beide apparaten eerst goed zijn opgeladen en geüpdatet. Dat was niet het geval, dus dat moest eerst gebeuren. Maar dat kost dus tijd. Uren zelfs, als je niet oplet. En ik zag al voor mijn geestesoog gebeuren, dat het vanaf zonsondergang, een uur of vijf, wel weer eens kon gaan vriezen en ik problemen zou krijgen, om zonder botbreuken thuis te komen. Dus heb ik bijtijds afscheid kunnen nemen, terwijl de koppeling nog niet af was. Ik hoop maar dat hij er uit is gekomen. Ik nam dezelfde weg terug via Assen en dan met de bus. Ik zag vanuit de bus dat de meeste stoepen wel redelijk ijsvrij waren, dus ik besloot nog even via mijn notenboer te gaan. Want vrijdag is mijn nootjesdag. De notenboer was vanaf de bushalte uitstekend bereikbaar en de loopweg naar huis vervolgens ook grotendeels. Het verbaast me dan wel dat er altijd winkeliers zijn, die de toegang tot hun winkel niet schoonhouden. Maar gelukkig kon ik daar via boogjes omheen toch langskomen. Het probleem kwam dan toch weer, net als in de morgen, bij het looppad voor mijn huis. Het was intussen een uur of zeven en het vroor weer, en het ging dan ook op een haartje na nog fout: een meter of tien voor mijn huisdeur. Met enkele fraaie bewegingen waar Sjoukje Dijkstra (een voormalige wereldkampioene kunstrijden op de schaats) nog van zou hebben opgekeken, kwam ik tenslotte heelhuids bij mijn voordeur aan. Mijn hart zat intussen zowel in mijn maag, mijn keel als mijn voeten, maar verder ging het wel en moest ik alleen een tijdje bijkomen. Voorlopig ga ik de deur niet uit.
Dinsdag 23 januari 2024. Mijn opleiding.
Ik heb besloten weer eens op cursus te gaan. Wat zou dan toch mijn laatste cursus geweest zijn, nadat ik in 1967 zakte voor mijn HBS-B-diploma? Heb ik eigenlijk ooit nog daarna een cursus gehad? De enige cursusdag die mij te binnen wil schieten is een cursus (-dag of twee dagen) ‘selecteren van personeel’. Dat was op de Universiteit van Amsterdam. Bij de Rijks Geneeskundige Dienst had ik heel veel selectiewerk te doen. Deze dienst, die bij mijn binnenkomst in 1972, zes vestigingen in het land had, moest in korte tijd worden uitgebreid naar 42 vestigingen, verspreid over heel Nederland. En al die vestigingen moesten van een bezetting worden voorzien. De artsen werden geselecteerd door de directeur persoonlijk, maar zo’n 80 % van alle niet-artsen selecteerde ik. Mijn toenmalige baas deed ook af en toe een selectie. Voor mijn gevoel alleen als ik met vakantie was of niet beschikbaar. Ik heb op die cursus inderdaad wat opgestoken. Dat was dat als je een rijtje kandidaten voor dezelfde baan na elkaar ontvangt, die ongeveer gelijkwaardig zijn, dat dan de voorkeur uitgaat naar de laatst ontvangen kandidaat. Dat werd op die cursus concreet geoefend. Uiteraard met nepkandidaten, die ieder een nep-cv meekregen, waarbij de ene kandidaat wat meer ervaring had en een andere kandidaat een betere opleiding. En ook de andere gegevens (leeftijd, woonplaats etc.) verschillend waren. En elk van de willekeurig samengestelde selectieteams koos voor hun laatste kandidaat. Zodat we met vier kandidaten allemaal een andere ‘beste’ kandidaat uitkozen. Ook de discussie na afloop over elkaars motieven leverde geen oplossing op. Ieder bleef achter zijn eigen keuze staan. Ik ook. Met deze kennis heb ik nog enkele goede vrienden geholpen. Of als ik als zelfstandige voor anderen selecteeerde stuurde ik de door mij meest geschikt geachte kandidaat, als laatste door naar de betreffende chef. Grote kans dat die kandidaat het ook werd. Als je wordt uitgenodigd voor een gesprek, ben je verhinderd. Je weet dan natuurlijk niet welke plek je hebt in de volgorde van te ontvangen kandidaten, maar dat merk je vanzelf als je opbelt met de mededeling dat je helaas bent verhinderd. Als je dan merkt dat je toch al de laatste kandidaat bent en ze diezelfde avond nog een beslissing willen nemen, kun je plotseling met enige zuchten toch. Voor een andere afspraak word je dan na de laatst ontvangen kandidaat geplaatst, en dan ben jij de laatste en krijg je aldus de beste kans. Dat afbellen gebeurt bij elke selectie elke dag, dus dat valt niemand op. Deze cursus moet dan in 1972 of 1973 geweest zijn, en van daarvóór en daarna kan ik me geen andere cursus herinneren. Ik heb blijkbaar alles wat ik kan en weet, mezelf geleerd. Autodidact heet dat. De nieuwe cursus is “genealogie voor gevorderden” en omvat zelfs acht dagen. Zo’n zware opleiding heb ik nog nooit gehad.
Woensdag 24 januari 2024. Zwemmen en lopen voor 100+-ers.
Dinsdag voor het eerst sinds een tijdje weer een lange wandeling kunnen maken, nu ijs en sneeuw verdwenen zijn. En ik merkte direct dat ik het niet meer gewend was. Dat moet ik dus weer vaker doen. Als ik dat op een dag opgeef, zal het wel enorm afkicken zijn. Dat zien we tegen die tijd wel weer. Ik las vanmorgen van een 99-jarige dame, geboren in 1924, die nog elke dag traint voor nieuwe wereldzwemrecords, voor de categorie 100+-ers. Geboren zijnde in 1924 mocht ze daaraan meedoen. Ze gaat dan voor afstanden van 50 tot 400 meter en in de diverse technieken (schoolslag, rugslag etc.). Voor sommige afstanden bestond er zelfs nog geen oud record. 400 meter zwemmen voor een 100+-er !! Ik hoop dat ik tegen die tijd nog 400 meter kan lopen!!