Hoofdstuk XV, 2011 en 2012
In alle bewaarde overzichten blijkt er alleen nog een gaatje te zijn tussen 15 juni en 1 juli 2011, waarvan geen aantekeningen zijn, maar hoogstwaarschijnlijk is hier niets bijzonders gebeurd.
1. Familiezaken.
Het jaar 2011 begon ermee dat ik 112,5 kilo woog. Zowel Bart als Jeroen kwamen regelmatig langs. Op zaterdag 8 januari 2011 ontmoetten we in Reeuwijk onze nichten Lida en Elly van Vliet, die we in geen vijftig jaar of zo hadden gezien. Elly had mijn oude website op het internet gevonden en contact met me gezocht. De broers hadden op station Bodegraven afgesproken en zijn met Jan per auto naar Reeuwijk getogen. Jan had de speciaal voor de nichten aangeschafte cadeautjes (glazen met onze namen en gevuld met bonbons) thuis laten liggen. Hij wilde het liefste door de grond zakken, toen hij dat ontdekte. Het weerzien was hartelijk en gezellig. Donderdag 17 februari haalt Jeroen zijn bachelor. In februari 2011 kiest Bart voor Spaans als studie. Op 17 februari 2011 kreeg ik het bericht dat tante Tonia was overleden, maar zonder datum waarop. Ze werd op dinsdag 17 februari gecremeerd. Op zondag 3 april 2011 woog ik nog 104,4 kilo. Regelmatig kwam ik bij Jan op bezoek en ook kwamen zowel Arie als Jan wel eens dag bij mij in Haren op visite. Vanaf 12 september 2011 hadden we de eerste nichten/neven-midweek nabij Elburg, Oosterwolde.
V.l.n.r.: Arie, Koos, Jan, Elly.
Begin 2012 met Bart en Jeroen meerdere taaloefeningen gedaan. Zondag 8 januari 2012 hebben de drie broers met Carin, onze halfzuster Tineke met haar dochter Pimpernel voor het eerst ontmoet in de Lickebaertshoeve in Maasland, Gaag.
v.l.n.r.: Arie, Carin, Koos, Tineke, Pimpernel en Jan.
Heel wat over onze vader geleerd. Ook haar dochter Pimpernel was aanwezig. Zaterdag 28 januari 2012 hadden we weer een neven/nichtenmiddag en -avond. Jeroen mocht in dezelfde tijd een sollicitatiepak en andere kleren van me kopen. Dat heeft Bart t.z.t. dus ook nog tegoed. In een gesprek met Jeroen beweert deze in maart 2013 dat hij nooit van zijn moeder heeft gehoord waarom zijn vader en moeder van elkaar zijn gescheiden. Hij weet voor 99,9 % zeker dat ook Bart en Charlotte dat nooit hebben gehoord. Begin april 2012 was ik bij Lida in Den Bosch om haar van enkele computerproblemen af te helpen. Eind april 2012 was ik in Maastricht voor Bart en Tonnie. Begin juni was ik met Jan op Landal Cauberg bij Maastricht, uiteraard ook mede voor Bart en Tonnie. Eind juni /begin juli was ik opnieuw in Maastricht. Op 3 mei 2011 ben ik samen met Jeroen nog langs mijn laatste ouderlijke woning, Johan Gramstraat 26 in Den Haag gelopen, onderweg naar Carin. Bart ging in de zomer van 2011 op vakantie naar Peru. 19 mei 2012 was ik nog bij broer Jan. Begin september 2012 hadden we dan weer een neven/nichtenmidweek in Sevenum, Noord-Limburg. Met Charlotte had ik gedurende deze jaren nog met enige regelmaat een e-mailuitwisseling, over beider activiteiten en belangstelling, bedoeld om het pad te effenen voor een mogelijke onderlinge ontmoeting op een later tijdstip.
2. Werk en inkomen.
De gehele periode had ik vrijwel continu werk via de b.v.’s, ook na mijn pensionering nog, maar erg druk had ik het er nu ook weer niet mee. Vanaf 1 december 2011 kreeg ik ook pensioen (van KPN en Aegon) en AOW. Geleidelijk kon ik daardoor mijn inventaris thuis grotendeels vernieuwen, . Op 6 april 2011 interview door Pauw en Witteman van Ad Scheepbouwer, die zowel CEO van Post als van Telecom was geweest. Scheepbouwer had er naar eigen zeggen tien jaar over gedaan om tot het inzicht te komen dat callcenters ondingen zijn, die je moet vervangen door eigen personeel. Heel bizar. Dat had ik hem inderdaad al tien jaar eerder verteld, maar daar wou hij toen niets van weten. Bij uitbreiding moet je zelfs helemaal niets uitbesteden, volgens mij. Dat kan volgens mij ook makkelijk als je er maar een ijzersterk arbeidsimago op na houdt, gekoppeld aan een even ijzersterke selectie. Als privé-inkomen over heel 2011 had ik volgens de fiscus € 18.584,–. Zakelijk maakte ik over 2011 een verlies van € 1.481. Over 2012 had ik een verlies voor de VB van € 1000,00 en een aanslag van nihil. Maar de aangiftes Vennootschapsbelasting 2011 en 2012 gingen nog op zijn janboerenfluitjes. Ik gaf de getallen van omzet en kosten op, eventueel afschrijvingen en dan volgde er een soort ambtshalve aanslag. Dat zinde de fiscus totaal niet en dat heb ik later omgezet in een echte aangifte, via een administratiebureau, en een echte aangifte en -slag. Ik weet nog dat ik de financiën vanaf ongeveer oktober 2011 heb gelaten voor wat ze waren, in de wetenschap dat vanaf 20 december 2011 mijn pensioenen en de AOW zouden gaan beginnen en ik vanaf dat moment eventuele achterstanden makkelijk kon gaan betalen. Mijn leveranciers in 2011 waren Main voor energie, Ziggo voor tv, vaste telefoon en internet, Anderzorg voor de ziektekosten, De Woonplaats voor de woning, mijn boodschappen kocht ik nog vrijwel helemaal bij Albert Heijn. Mijn mobiele telefoonabonnement liep, zakelijk, bij T-Mobile. Ik kocht er op 11 april 2012 nog mijn Apple iPhone 4S. Widexs zorgde nog tot 1-2-2012 voor mijn websites. Ik had nog een domeinnaam www.solliciteernu.nl Dat was ik totaal vergeten, maar ik zag dat bij de zakelijke stukken van 2011 die ik intussen heb weggemikt.
3. Vrienden en vriendinnen.
In februari 2011 begon de e-mailvriendschap met Marjolein in Canada. Carin was mijn vaste vriendin, bij wie ik onregelmatig op bezoek ging en zij bij mij. Na de herontdekking in maart 2011 van het gebeurde in het weekend van 5 op 6 oktober 1968 ben ik van 15 tot 19 april 2011 bij Carin op bezoek geweest, met een uitgewerkt papier, waarop mijn bevindingen tot dan toe. Ze herinnerde zich niets meer van dat weekend, hetgeen mij extreem onwaarschijnlijk of liever nog onmogelijk leek. Geleidelijk kwam ik de daarop volgende jaren achter steeds meer zaken die zich eerst tussen 1968 en 1975 hadden voorgedaan, en na de hernieuwde kennismaking van mij met Carin in januari 1995 gedurende tientallen jaren opnieuw. Op 20 juli 2011 had ik nog een eetafspraak met Peter Jacobs op mijn uitnodiging bij restaurant ’t Eibertje in Nunspeet. Kosten € 108,75. Daar heb ik hem nog allerlei vragen kunnen stellen, maar nog lang niet zoveel als ik met de wetenschap van later had kunnen stellen. Ik hoefde hem echter nooit meer te zien of te spreken. Ook ontdekte ik – in 2011 nog – de veroordeling wegens het misbruiken van kinderen van Paul Jacobs te Epe. Opmerkelijk is nog de rol van Carin van de Craats bij mijn herontdekkingen. Zoals al gesteld, ontkende ze aanvankelijk elke herinnering aan haar geschiedenis met de gewetenloze crimineel Peter Jacobs en zijn even criminele familie, maar heel geleidelijk gaf ze toch steeds meer toe. Dat ze zich wel herinnerde wat er in het weekend van 5/6 oktober 1968 gebeurd was, dat ze inderdaad -zoals ik al veronderstelde – thuis gezegd had dat ze naar de film Sisi waren geweest, maar daar in werkelijkheid nooit bij is geweest. Maar elke bevestiging ging steevast gepaard met nieuwe leugens of misleidingen en verzwijgingen of zelfs onverwachte bekentenissen. Onder andere de gebeurtenissen in december 1968 besproken, toen ze plots meldde dat er toen geen padvinderijverplichtingen voor Peter hoefden te zijn, omdat zijn vrouw Ellen de Bie een maand lang in het ziekenhuis was opgenomen. Dat Peter in 1995 bij nader inzien inderdaad twee keer per week met haar op bezoek ging bij de zieke Kerner, maar dat hij na afloop geen koffie meer kreeg, omdat ‘hij anders bleef plakken’. Het eerste was een bekentenis, maar het tweede was weer een leugen. Met het inzicht van later is dat op zichzelf wel waar, omdat de afspraken tussen Carin en Peter immers niet bij haar in Rijswijk plaatsvonden, maar op de Karel Doormanlaan 111 te Rijswijk, bij zijn moeder. Dat ze nooit geweten heeft van het kindermisbruik van Paul Jacobs, en dat ze daar pas achter kwam, toen ze in 1995, bij de ziekte van Kerner, ze nog eens bij Paul op bezoek in Epe was, merkte dat er ineens op een zaterdag geen kinderen meer rondliepen. Zijn arrestatie was echter in september 1989. Bij zijn rechtszaak in 1991 meldde Paul aan de rechter, aldus de kranten, dat bijna al zijn vrienden en vriendinnen hem in de steek hadden gelaten. Geen wonder natuurlijk als je eerst de kinderen van je vrienden en vriendinnen hebt misbruikt. En dan zou het tot 1995 geduurd hebben, voordat er ineens geen kinderen meer over de vloer kwamen? Hoeveel ouders zouden daarvoor eerst zes jaar bedenktijd nodig hebben? Kortom: bij elke bekentenis van Carin kwamen weer nieuwe leugens. En zo ging het maar door. Een verzoek van mij aan Jantine Hansen voor een gesprek werd door haar geweigerd. Ik had al een vermoeden dat ook zij een kwalijke rol heeft gespeeld, o.a. bij de organisatie van de reünie van 1989, die zij met Carin georganiseerd en waarvoor ik en anderen niet waren uitgenodigd, waaronder haar zwager Fred Haighton. Haar weigering met mij te praten bevestigde mijn vermoeden dat ook deze Jantine veel te verbergen had en heeft. Ook in mei 2011 ben ik nog op consult bij een dokter van Altena, longarts in Beatrixoord geweest. Deze dokter van Altena, bleek ‘dokter’ Warns nog goed gekend te hebben. Warns was volgens hem een autoriteit op het gebied van tuberculose, zeker bij kinderen, omdat hij ‘daarmee ook zoveel ervaring had.’ Het zoveelste voorbeeld dat ervaring helemaal niets zegt over iemands kwaliteiten en dat je dus in veruit de meeste gevallen niet op ervaring moet selecteren.
Ik had de eetclub, met Dick, Ria en Tini die met regelmaat bij elkaar kwam. Eens per jaar had ik – zeker vanaf 2011 – een lunch met oud-SDUB-collega Hans Esveld.
Ik maakte regelmatig afspraken met vrienden Theo en Will in De Meern, doorgaans samen met Carin. Ook had ik nogal wat contacten met Paul en Lizzy uit Naaldwijk en Gerard Laanen uit Scheveningen. Ook eens per jaar had ik een diner met ex-collega Lucas van Wees uit Delft. Met Tonnie van Mulken uit Maastricht had ik regelmatig telefonisch contact, en toen Bart in Maastricht ging studeren heb ik er meerdere weekends doorgebracht. Dat gaf de mogelijkheid zowel met Bart als met Tonnie, of met beiden tegelijk af te spreken. Tonnie was eerst nog getrouwd, maar vanaf maart 2012 raakte ook zij gescheiden. Zondag 4 maart 2012 stond – volgens een telefoontje van Carin – Peter Jacobs plots en onverwacht, zoals hij altijd deed en doet, voor haar deur. Hij beklaagde zich bij haar erover dat hij zoveel contacten had verloren door het bekend worden van het kindermisbruik van broer Paul. Hij wilde het niet aan de grote klok hangen en het blijft tenslotte zijn broer. Dat was dus precies hetzelfde kletsverhaal dat hij aan mij wilde verkopen. Ik heb Peter toen geantwoord dat ik de grote klok niet ben en niemand mij moet bedriegen. Volgens Carin kreeg hij van haar nog een kopje koffie en is hij binnen twintig minuten weer verdwenen. Engijgeleufthet. Maart 2012 met de neven en nichten naar de Goudvink in Hezingen (Twenthe) voor een midweek. Op woensdag had Carin last van een sterk opgezwollen been. Bij de lunch spraken we af, omdat de keuken zo klein was, dat we om de beurt onze eigen lunch zouden klaarmaken. Ik meldde Carin dat ik voor haar wel haar lunch zou maken als ik aan de beurt was, dan kon zij met haar been omhoog blijven zitten. Ze wilde één boterham met kaas. Jan was nog vóór mij, maar die moest nog even zijn bloed prikken, dus dat duurde iets langer. Vervolgens kon Jan de kaas niet vinden. Carin stond op en wees hem de kaas aan, maar dat had blijkbaar heel wat voeten in de aarde, want ze bleef een hele tijd weg. Ik zat met mijn rug naar de keuken. Precies zeven minuten nadat Jan weer was gaan zitten, kwam ook Carin weer terug uit de keuken, mét boterham met kaas voor zichzelf en ging weer op haar plek zitten met been omhoog. Ik was ziedend. Ik ging vervolgens alleen iets voor mezelf maken. Dit was voor mij een herhaling van 5 en van 26 oktober 1968. Waarschijnlijk was ze aan het dagdromen over de mooie tijden met Peter Jacobs, zodat ze even onze afspraak was vergeten. Eind maart 2012 ben ik speciaal op afspraak nog een keer naar haar toe gegaan, om de zaken uit ons verleden te bespreken, maar Carin bleef over alle belangrijke zaken zwijgen als het graf of nieuwe leugens vertellen. Dat was dus weer eens een compleet zinloze reis geweest.
Het is verrassend, dat hoewel ik al vanaf zeker medio 2011 wist dat ik mijn relatie met Carin zou gaan beëindigen het nog zo lang geduurd heeft (tot november 2015). Dat kwam ook omdat ik, altijd uitgaande van het goede in de mens, zo lang deed over het trekken van conclusies. Pas door mijn voortdurende gewroet in het verleden, gecombineerd met de voortdurende ontkenningen en nog veel meer: het zwijgen van Carin, ontdekte ik maar heel langzaam wat er allemaal achter mijn rug om gepasseerd was. Elke keer bleek dat wat Carin wel te melden had, later toch weer niet bleek te kloppen. Hetzelfde gold overigens Peter Jacobs: die probeerde het ook allemaal veel kleiner voor te stellen dan het in werkelijkheid was. Dat doen overigens alle criminelen en mensen zonder geweten: het bagatelliseren en minimaliseren van het eigen slechte aandeel van zaken. Alle gevangenissen in de wereld zitten dan ook permanent propvol met onschuldige mensen. Pas in de tweede helft van 2012 drong het tot me door dat Carin – net als Peter en zijn familie – ook geen geweten kon hebben. Ze heeft immers nooit ergens spijt van gehad. Als ze de kans gekregen hadden zouden ze het later precies weer zo doen, als ze het gedaan hebben. Ze kwamen er immers steeds mee weg. In november 2012 had ik een week voor mezelf een huisje in Harderwijk gehuurd. Hiervoor had ik een busje gehuurd van 23 tot en met 29 november 2012.
Rond mijn verjaardag in 2012 was ik met Carin in Antwerpen, voorafgegaan door een voorstelling van het Weihnachtsoratorium van Bach te Delft. Met Kerst 2012 hadden Carin en ik de Kerstmaaltijd bij broer Dirk van de Craats te Zaandam.
5. Bewonersactiviteiten.
Op 18 mei 2011 had ik de eerste vergadering van de Bewonerscommissie Jagershof, toen door mij nog Wooncommissie genoemd. Korte tijd later werd ik van deze commissie de voorzitter. Op woensdag 19 oktober 2011 woonde ik te Zutphen voor het eerst de ledenvergadering bij van het platform van huurdersverenigingen en bewonerscommissies van De Woonplaats. In dat bestuur bleek nog een Koos van Leeuwen te zitten. Deze vroeg me te overwegen lid van hun bestuur te worden, althans zo begreep ik het. Dat heb ik ook inderdaad gedaan. Eerst was ik een kandidaat-lid en na ongeveer een jaar werd ik gewoon lid van dat bestuur, tot op heden (2023). Dat leverde een kostenvergoeding en een bescheiden verdienste op. Sinds die 19e oktober 2011 heb ik verder alle vergaderingen van het bestuur van het Huurdersplatform en het overleg met de Directie in 2011 en 2012 bijgewoond, met uitzondering van de ALV van maart 2022, kort na een val me.
6. Allerhande:
Op 3 januari 2011 woog ik 112,5 kilo. Op 1 januari 2012 was het 107,5 kilo. Op 21 december 2011 kreeg ik mijn eerste AOW en mijn eerste pensioen bijgeschreven. Vanaf deze dag had ik dus geen enkel financieel probleem meer voor de rest van mijn leven. Precies zoals ik het al vanaf mijn eerste baan in 1967 georganiseerd had. Vanaf het tweede kwartaal van 2012 heb ik getobd met de firma OIM te Haren, bij het tot tweemaal toe doen maken van nieuwe orthopedische schoenen. Het werd beide keren een totale mislukking, met telkens bloed in beide schoenen, en ik heb mijn geld helemaal teruggekregen. In augustus 2012 kocht ik mijn huidige (2023) koelkast.
Op 17 september 2011 was er nog een reünie van de Wegelaergroep in Buitenzorg, Baarn. Gegeven alle perikelen die ik dit jaar ontdekt had en waar de Wegelaergroep ook een bedenkelijke rol in had gespeeld, ben ik niet geweest. Ik had er uiteraard ook geen zin meer in om mensen te ontmoeten die mij en anderen zoveel leed hadden aangedaan. Ik ga ervan uit dat ik vanaf hier ook nooit meer iets met de Wegelaergroep te maken wil en zal hebben. Dit stukje geschiedenis is dus definitief afgesloten.
Voor het laatst bijgewerkt op 17 januari 2023. Deze pagina is nu wel af, maar zal ik met langere tussenpozen nog wel doornemen, voor het geval door nieuwere ontwikkelingen ik zaken uit deze tijd toch anders moet zien.