Blog

Vrijdag 21 maart 2025.

We hebben weer een nieuwe huurderscommissaris voor De Woonplaats geselecteerd. Dat was dus nog een dagje De Woonplaats, ook voor de andere leden van mijn club en voor de voltallige RvC. Ik heb nog niet uitgerekend wanneer onze volgende bijdrage voor weer een volgende commissaris er zal zijn en of ik dat nog vóór mijn vertrek, thans in beeld voor maart 2028, ga meemaken. Daarna was ik om een uur of acht weer thuis. En nu heb ik voor die club voorlopig een dag of veertien geen verplichtingen meer. Maar er komen zeker nog weer andere verplichtingen in plaats daarvan.

Donderdag 20 maart 2025.

Voor een volgende periode van drie jaar ben ik gisteren herkozen als bestuurslid van het Huurdersplatform. En heel anders dan bij elke vorige herbenoeming heb ik deze keer geen idee of ik dit werkelijk ga volmaken. Ik heb overigens geen enkele concrete aanwijzing waarom dat deze keer niet of minder het geval zou zijn. Maar men wordt ouder, dat is niet te ontkennen. Bovendien moet ik ook nog gaan beslissen waaraan ik de komende periode / de rest van mijn leven nog mee bezig zou willen zijn. Ik vind nog steeds zoveel zaken interessant en belangrijk voor mij. In het bijzonder het werken aan mijn kwartierstaat en andere genealogische activiteiten. Het is wel een stuk beter om gewoon naar huis te kunnen rijden en niet eerst naar de garage. Deze keer was ik tegen tienen thuis, via de garage was dat zeker twee uur later geweest. En met een uurdienst van de bus kun je ook nog de pech hebben, dat je bijna een uur moet wachten als je de vorige bus net zou missen. Nu moest ik hem natuurlijk wel vroeg weer terugbrengen. Maar dat is dan maar zo.

Woensdag 19 maart 2025.

Ben nu toch wat radicaler met mijn lijn bezig. Woog ik begin van dit jaar nog 116 kilo, inmiddels is dat gezakt naar 105, maar nu stagneert het al zeker een week. En het moet natuurlijk nog verder naar beneden. Mijn streefdoel is 90 kilo. Dat is ook jarenlange ervaring: na een aanvankelijk succes stagneert het weer een poos, voordat het weer verder naar beneden gaat. Het maakt totaal niet uit wat je dan wel of niet eet: het lichaam houdt het gewicht een week of nog iets langer vast. Dat maakt ook het volhouden zo lastig: eten en drinken doen er niet toe, dit is blijkbaar je goede gewicht. Dat weet ik al, dus is het volhouden geblazen. Dan helpt het natuurlijk niet als je ook nog eens elders buitenshuis gaat eten. Dan eet je altijd meer en zeker anders dan waaraan je lijf gewend is geraakt. En toch is het buitenshuis moeten eten soms, althans in mijn leven, onvermijdelijk, zeker als het in gezelschap is. Het staat natuurlijk bijzonder vreemd als het gezelschap aan de maaltijd gaat, terwijl jij aan dezelfde tafel zit, alleen met bijvoorbeeld een appel. Dus eet je maar mee, zo weinig mogelijk, maar wat altijd nog te veel is. De volgende dag moet je dan maar extra je best doen. Als ik onder de honderd kilo kom, meld ik het hier wel weer.

Dinsdag 18 maart 2025.

Er staan bankjes op de routes die ik dagelijks loop. Ik weet ze uiteraard allemaal te vinden en ik maak daar ook gebruik van. Ik plan tijdens het lopen op welk bankje ik even ga uitrusten. Ze zijn bij mijn aankomst eigenlijk allemaal leeg. Op een doodenkele uitzondering na. Dat was gisteren het geval. De enkeling die er dan op zit heeft dan vaak het hele bankje nodig. Dan staat er eerst een fiets voor, in de lengterichting van het bankje, en dan ligt de bagage vaak zowel links als rechts van de uitruster. Dan is er altijd wel een volgend bankje, een stukje verderop. Ik weet uiteraard ook waar ik desgewenst onderweg van een toilet gebruik kan maken. Dat zijn er uiteraard een stuk minder dan bankjes. Op loopafstand vanaf mijn huis. Gelukkig in de meestvoorkomende richtingen: ten zuiden, ten noorden en ten oosten van mijn startpunt. Naar het westen ga ik vrijwel nooit, omdat daar vrij snel een snelweg opdoemt, waar je niet makkelijk onderdoor of overheen kunt.

Verder heb ik de kronieken van het klooster Aduard uit en ben begonnen met een boek over de Saksen. U weet wel: de uitvinders van een bepaald soort leverworst. Erg lekker, als je er van houdt. Weet niet of het plaatje ook echte Saksen moeten voorstellen. Ik neem aan van wel, Luit een beetje kennende. Maar we zullen het in het boek nog wel ergens lezen. Ik houd U op de hoogte.

Die knielende figuur heeft een kroontje op en zal dus wel een koning moeten voorstellen. Dat soort knielende koningen kennen we tegenwoordig niet meer. Die dame of heer rechts met die jurk aan wil die knielende koning slaan met een soort knots lijkt het wel. De knieler heeft ook iets in zijn handen en wellicht is het een bloem. Mogelijk een uitgebloeide zonnebloem. Die wil hij blijkbaar aan die slaande figuur geven. Het is niet makkelijk om die oude schilderijen goed te begrijpen.

Maandag 17 maart 2025.

Vandaag is mijn broer 86 geworden. Voorwaar een mooie prestatie. En hij heeft er werkelijk weinig aan gedaan. In elk geval heeft hij zich al decennia, of zelfs ooit, zich met iets als sport of bewegen bezig gehouden. Hij heeft waarschijnlijk ook nooit een auto gehad, dus hij was wel verplicht voor boodschappen en andere buitenshuis aangelegenheden, zich te voet en/of met openbaar vervoer te bewegen. Maar ik heb het idee dat hij dat al heel lang niet of nauwelijks meer doet en hij ‘alles’ thuis laat bezorgen. Van zijn eetgewoonten weet ik vrijwel niets, maar ik heb hem daarover ook nooit gehoord. En als ik erbij was, at hij met alles mee. Een bal gehakt was zijn lievelingsvoedsel, en dat is bepaald niet het gezondste voedsel. Mijn jongere broer wordt volgende maand dan 84. Hij had altijd wel een auto en vertelde onlangs geheel spontaan dat hij een leven lang voor elke boodschap altijd de auto nam, ook al was de winkel dichtbij. Ook hij heeft zich nooit bezig gehouden met sport of bewust bewegen en mogelijk zelfs nog minder dan onze oudere broer. Hij moet binnenkort weer leren lopen, of is daar inmiddels weer mee begonnen, nu hij opnieuw herstellende is van een val, eind 2023. Met eten en drinken heeft hij natuurlijk last van zijn suiker en dat geeft beperkingen aan zijn keuzes. Voorlopig loop ik nog 6 tot 8 jaar achter op mijn broers. En ik beweeg wel heel veel en let permanent op wat ik eet. Vooral geen superprocessed food. Het doet me vaak denken aan die Engelsman, die – ik meen als oudste man op aarde – op zijn 107e werd geïnterviewd. Uiteraard ook met de vraag waarom hijzelf denkt zo oud geworden te zijn. Daar krijg je van zeer oude mensen altijd de meest uiteenlopende antwoorden op. Een dame wist zeker dat dat kwam omdat ze elke dag een glaasje advocaat nam. Maar de genoemde 107-jarige man vond dat allemaal maar onzin. Hij heeft ‘vroeger’ wel veel gelopen, maar dat deed hij al vele jaren niet meer. Daar zat het hem dus niet in. En ook zat het hem niet in eten en drinken. Wel at hij al vele jaren elke vrijdag fish and chips, maar hij gelooft niet dat dat ook maar iets met zijn leeftijd te maken heeft. Voor het overige at hij alles ‘wat ze hem voorzetten’. Dus daar zat ook al helemaal geen aanknopingspunt in. Volgens hem was het simpel: de één wordt nu eenmaal ouder dan de ander. Daar valt niets aan te veranderen. Niet met voeding en ook niet met bewegen.

Gisteren zag ik overigens ook nog een Belgische op de schoenen van Groothuis. Maar opnieuw geen schaatsers van buiten Europa, behalve dan van Kazakstan als dat buiten Europa ligt.

Zondag 16 maart 2025.

En toen kwam er nog een derde aanvraag voor hetzelfde boek. Zo langzaamaan ben ik toch wel erg benieuwd wat daar nou in staat, dat het plots zo populair is. Ik zal het hoogstwaarschijnlijk nooit weten, want ik heb het niet meer. Verder is het een rustig weekend, met het WK langebaanschaatsen voor afstanden. Met opnieuw spectaculaire resultaten voor een aantal Nederlanders. Bovendien krijg ik nu heel langzaam wat meer zicht op de schaatsschoenen van Groothuis, ook mijn schoenmaker. Ik heb die schoenen nu bij Duitsers, Polen, Kazakken (hoe heten de inwoners van Kazakstan?), Noren, Italianen en ook een aantal Nederlanders vastgesteld. Maar voorlopig allemaal nog Europees of dicht daarbij. Geen schaatsers nog gezien met schoenen van dit merk bij Japanners, Amerikanen, Canadezen, Koreanen en Chinezen. Maar dat kan toeval zijn. Je krijgt maar heel weinig de achterkant van een schaatsschoen in beeld.

Vrijdag 14 maart 2025.

En ineens heb ik weer een boek verkocht. Dat gebeurt zo weinig dat ik het hier wel een keer kan vermelden. Het was ook aan een dominee. Dat had ik nog niet eerder. Dat kan ook wel met een boek uit 1952 met de titel: De zonde van Jan van Kindere. Ik heb het boek nooit gelezen, dus ik heb ook geen idee welke zonde Jan had begaan. En er kwam zelfs nog een tweede aanvraag. Dat betekende dus enkele keren heen en weer lopen naar het dorp. Verder nog ‘even’ naar de Oostwijk gegaan, zodat ik voorlopig ook weer met de daar verkrijgbare spullen weer genoeg bij ben.

Donderdag 13 maart 2025.

En ineens valt daar dan aanvullende informatie over mijn kwartierstaat in de mailbox. Informatie waar ik al jarenlang naar op zoek ben. Weliswaar niet op een presenteerblaadje, want er volgt nu nog heel wat uitzoekwerk, maar ik heb beslist weer nieuwe aanknopingspunten. Het betreft de Van der Leeuw, wiens vader het boek uitbracht “Vier en een halve eeuw familie Van der Leeuw”. De titel zal rond de sinterklaasviering bedacht zijn. Het leuke is dat die vader en wij, vanaf twee totaal verschillende kanten bij dezelfde personen zijn aangekomen. Zo ontdekte ik pas kort geleden dat de moeder van mijn voorvader Jan Leenderts van der Leeuw (tien generaties terug) twee keer getrouwd is en beide keren met een Van der Leeuw. En ook nog eens allebei Leendert van der Leeuw hetend. De ene heette Leendert Jacobsz en de andere Leendert Baltens. En de stamboombouwer met wie ik sinds gisteren contact heb, heeft – net als ik aanvankelijk – maar één Leendert van der Leeuw als voorouder aangenomen, maar dat blijken er dus twee te zijn met dezelfde naam. Je verwacht gewoon niet dat een persoon weer getrouwd is met een andere persoon met dezelfde naam als de eerste. Deze vondsten over en weer zullen nog wel tot meer berichtenuitwisseling voeren. Dus ben ik voorlopig nog weer een tijdje van de straat.

Woensdag 12 maart 2025. Dorien.

En toen was ik weer eens bij de tandarts. Ik heb een geweldige tandarts. Misschien wel de beste tandarts die ik ooit gehad heb. En het is lastig om uit te leggen, waarom dan. Ze komt steeds als superdeskundige bij me over, vertelt alles dat ik weten wil, maar is spontaan niet erg mededeelzaam. Ik zit of lig ook niet te wachten op allerlei kletspraatjes. Doe je werk en als ik iets weten wil, vraag ik het wel. Ze werkt al jaren alleen maar op maandag, want de rest van de week is ze docent op de universiteit. Ik had een keer van dezelfde praktijk een vervangster toen ik iets urgents had, dat niet tot de volgende maandag kon wachten. Ik herinner me dat bezoek nog steeds. Deze tandarts wist alles beter dan ik en zei wel steeds spontaan wat ze dacht. Ook als het niet zo vriendelijk was. Na afloop van de behandeling deze week, vroeg ik haar of ik nu weer gewoon over een half jaar terug moet komen. Ze zei toen: ‘ja, alleen ben ik dan niet meer hier, dus dat zal bij een andere tandarts zijn’. En op mijn vragende blik, vulde ze het aan met: ‘ik ga verder full-time op de universiteit werken.’ Ik wilde beslist niet bij de vervangster komen die ik eerder in deze praktijk had en herinnerde haar aan mijn eerdere gesprek met haar daarover. Ze overlegde even met haar assistente, die ook nog in de ruimte was en zei: u moet aan de balie vragen om een afspraak over een half jaar met Dorien. Ik wenste haar verder succes in haar loopbaan, groette haar en ging naar de balie. Daar zitten altijd twee dames en dat was ook deze keer zo. De linker dame was bezig met een telefoongesprek, dus ik wendde mij tot de andere dame: een nogal jong exemplaar. Ze zei spontaan tegen me: u wilt een nieuwe afspraak maken? En ik: ja, inderdaad. Zij: dan moet u even wachten tot mijn collega klaar is met haar gesprek. En ik: ok, ik heb geduld. Toen haar collega het telefoongesprek had beëindigd en nadat zij nog even wat aantekeningen daarvan moest maken, richtte ze zich tot mij. Een afspraak:? Ik: Ja, over een half jaar en met Dorien. Ik weet overigens niet wie dat is en ik ken ook haar achternaam niet. De dame: Dorien zit naast me en ze wees opzij. Toen drong het dus zowel tot mij als tot Dorien door dat we door dokter Bergsma aan elkaar gekoppeld waren. Het jonge exemplaar was dus tandarts. En ik werd haar patiënt. Ze stond even spontaan als eerst meteen op en gaf me een hand om zich voor te stellen: ik ben dus Dorien. En ik ben Koos. Ik vermoed dat ze een beginnende tandarts is en ik misschien wel een van haar eerste patiënten, of misschien zelfs wel de eerste. Al is het dan over een half jaar. Ze zat daar dus om kennis te nemen van de administratieve organisatie bij deze praktijk, voordat ze aan de slag gaat. Ik voel aan alles: dat gaat helemaal goed komen tussen Dorien en mij. Mevrouw Bergsma is behalve een heel goede tandarts ook nog een voortreffelijke koppelaarster.

Dinsdag 11 maart 2025.

Gisteren ben ik het met een journalist van Haren de Krant, een plaatselijke gratis weekkrant, eens geworden over de te plaatsen tekst van een interview met mij. Want ik schijn, naar zijn zeggen, zo langzaam aan een bekende inwoner geworden te zijn. En dus willen mensen weten, zo zegt hij, waarom ik zo moeilijk loop, en wie ik verder ben. En ik loop inderdaad wat af bijna elke dag. Dus velen zullen mij inderdaad met mijn loopje wel kennen. En ik ben ook wel met enige regelmaat door allerlei mensen aangesproken. Zoals met de vraag: of ik pijn heb. Nou nee, pijn heb ik niet, behalve dan in mijn portemonnee. Of waar ik woon. En dan komt ook onherroepelijk mijn kwaal ter sprake en hoe ik er zo aan gekomen ben. In Katwijk in de vijftiger jaren. En dat was best een avontuur. Ik weet niet precies wanneer hij uitkomt, wellicht komende donderdag of zo. En nog minder weet ik wat de gevolgen zijn. Komen er reacties op en zo ja hoeveel en wat voor? We wachten het rustig af.

Maandag 10 maart 2025.

En het inlopen is alweer begonnen. We zijn er uiteraard nog niet, want dat kost nu eenmaal tijd. Ik moet nu alleen oppassen dat ik niet met mijn andere taken teveel ga achterlopen. Er is daarom op dit moment niet zoveel te melden. Maar dat haal ik zonder twijfel de komende dagen weer in.

Zondag 9 maart 2025.

En inderdaad loop ik door het vele weg zijn van afgelopen week, behoorlijk achter met mijn lopen. Dat haal ik wel weer in. Het boek over de abtenkroniek zet de hersenen weer op een heel andere manier aan het werk. Het is wel even schakelen. Maar zo hou ik dat bovendeel actief. Ook dit boek is namelijk weer knap ingewikkeld, maar heel anders dan bij andere boeken. Zo is er – bij zulke oude boeken – altijd het probleem dat het kopieerapparaat en de fotografie nog niet waren uitgevonden. Monniken waren dan de kopiisten, maar die lieten dan wel vaak, of misschien wel altijd, hun eigen opvatting over de zaken waar ze mee bezig waren toe. Zodat kopieën niet precies hetzelfde waren en zijn. Wat was dan het origineel? Ook kwamen ze nogal eens met aanvullingen over wat er later dan bij de eerste verslaglegger gebeurde. Dan is het soms nauwelijks nog uit te maken wat er nu echt is gebeurd. Van elk belangrijk werk zijn er dan meerdere varianten. Uiteindelijk werd dan aan het eind van de 16e eeuw het hele klooster met de grond gelijk gemaakt, met alles dat er in aanwezig was, zodat men het moest doen met wat er buiten het klooster over het klooster en hun abten bewaard was gebleven. Toch is dit boek dan weer 344 bladzijden dik. Dus ook hier ben ik dan weer even zoet mee.

Zaterdag 8 maart 2025.

Het boek You don’t have to forgive heb ik uit. En ik vond het leerzaam. Vooral aan het eind. Halverwege heb ik diverse keren op het punt gestaan om het niet verder uit te lezen, maar telkens ging ik toch weer door. Ik heb ook stukken overgeslagen, meld ik dan maar eerlijk. Bijvoorbeeld hoe vergeving werkt in het Boeddhisme, het Hinduisme en in de Islam. En dat is nog knap ingewikkeld, want niet alle Boeddhisten, Hinduisten en Islamieten denken daar – onderling – precies hetzelfde over. Ik dacht het van de Christenen wel te weten, maar ook hier zijn er diverse zeer uitleenlopende stromingen. In de praktijk heb ik daar alleen niets mee te maken. Ik zie me nog niet in een gezelschap met Boeddhisten aan een discussie over vergeving meedoen. Wie ben ik dan, als ik ga uitleggen hoe Boedhisten hierover denken? Dus dat hoef ik niet allemaal precies te weten. Wel vond ik het overzicht van de diverse therapieën voor het verwerken van trauma’s interessant. Ik lees dan wel eens over bijvoorbeeld de cognitieve therapie en heb dan meteen geen idee meer waar het over gaat. Ook dit hoef ik niet allemaal tot in detail te weten, maar ik weet nu wel hoe complex deze wereld is. En als ik iets wil weten kan ik het opzoeken.

Mijn volgende boek gaat dan over de kronieken van de Abdij van Aduard.

Dit is dan de derde abdijenkroniek die ik heb en nu ga lezen. De eerste was van de Abdij van Egmond, vanaf eind 12e eeuw tot ver in de 13e eeuw, de tweede was de kroniek van de abdij de Bloemhof te Wittewierum, vanaf begin 13e eeuw en Aduard is vanaf eind 12e eeuw tot wel in de 16e eeuw. Dan zijn er nog de kronieken van Rolduc, vanaf begin 12e eeuw, tot – naar het schijnt – het jaar 1700. Uitgegeven in 1995, maar die moet ik nog op de kop tikken. Hoewel ze alle vier in het Nederlands of in het Latijn zijn, moet ik uiteraard wel de vertaling in modern Nederlands hebben. Want dat heel oude Nederlands en het Latijn beheers ik niet.

Vrijdag 7 maart 2025.

Dat waren weer twee heftige dagen. Woensdag bestuursoverleg in Winterswijk, overnacht in Enschede bij Juliette/Agnes, en de donderdag besteed aan de selectiegesprekken voor een volgende huurderscommissaris van de woningcorporatie. Het gaat me allemaal nog goed af, en heb ook vanmorgen niet opvallend lang uitgeslapen, met wakker om 07.05 uur. Het helpt ook wel dat we bestuursvergaderingen in de Achterhoek vanaf dit jaar om 11 uur beginnen, in plaats van om 10.00 uur. Dan hoef ik er ook niet zo vreselijk vroeg uit. Ik moet nog een adresje in Enschede vinden waar ik zowel makkelijk kan parkeren, als goed, maar niet al te duur, kan eten. En wellicht ook nog zoiets voor het ontbijt de volgende morgen, al is dat laatste niet zo urgent, omdat ik ook thuis maar heel bescheiden ontbijt. Want nu is dat allemaal nog erg improviseren.

Woensdag 5 maart 2025.

Zou dan nu eindelijk het voorjaar aanbreken? Met een temperatuurverwachting voor begin maart van 17 graden, zou je het bijna gaan denken. Zojuist de meting van de luchtvervuiling met PM2.5 buiten ontvangen. Die is blijkbaar op dit moment alhier 56,1 microgram per kubieke meter. Terwijl de norm van de WHO is: maximaal 15 microgram. De kwalificatie is dan ook: unhealthy, ofwel: ongezond. De vraag wordt steeds meer: waarom horen we nou niks van het KNMI hierover? Die zouden hiervan toch verstand moeten hebben? Of anders het RIVM.

Dinsdag 4 maart 2025.

Vanmorgen dan prominent in het nieuws dat Trump alle militaire hulp aan Ukraine voorlopig heeft opgeschort, dat de tolheffingen voor Canada (25%), Mexico(25%) en China(10%) van kracht worden, dat Australië zich nu ook heeft gemeld om mee te doen aan het Europese beraad over Ukraine en dat de eerste wet van Trump in de Amerikaanse senaat is gesneuveld, dankzij twee republikeinse tegenstemmen. Het kon minder, zouden de Groningers dan zeggen. We beleven een interessante maar ook spannende tijd.

Maandag 3 maart 2025.

Zelfs nu al, na een bladzijde of 50, begin ik het DSM-5 (het psychiatrische ‘handboek’ waarin de criteria voor de diverse psychische aandoeningen worden beschreven) en de procedures daaromheen beter te begrijpen dan ooit. Dat is van betekenis, omdat ik nu beter kan inschatten wat psychiaters en psychologen doen rondom strafprocessen. Volgens schrijfster wordt het DSM elke 5 tot 7 jaar vernieuwd, maar het loopt al bij het verschijnen van de volgende versie alweer achter op de nieuwste ontwikkelingen. Blijkbaar omdat het zoveel schijven langs moet voordat het is vastgesteld. Bovendien geeft ze met voorbeelden aan dat diagnoses en behandelingen nogal eens betrekkelijk zijn. Dat vermoedde ik al, maar nu hoor ik het ook eens van iemand anders, die er meer verstand van heeft dan ik. Dat belooft nog wat voor het vervolg.

Zondag 2 maart 2025.

Het boek van Angela Merkel heb ik nu echt uit. Precies 721 pagina’s. Verrassend was vooral dat ik slechts één woord hoefde op te zoeken. En dat was Muckefuck, zie mijn bijdrage van 10 februari 2025. Dus ofwel mijn Duits is een stuk beter dan ik steeds dacht, of Merkel is in staat zulk eenvoudig Duits te schrijven dat zelfs ik het moeiteloos kan volgen. Ik heb Merkel nu een stuk beter leren kennen, als dat ik uit de nieuwsberichten steeds heb kunnen opmaken. Ze is met name een stuk linkser dan ik dacht. Ook de stukken over Trump en Merz (haar concurrent bij haar eerste kanselierschap, en mogelijk ook de volgende kanselier) zijn opmerkelijk. Er staat bijna niets over ze in, terwijl ze ze toch vrij goed moet hebben gekend. Het volgende boek is dan You don’t need to forgive.

Ik heb nu al de inleiding van 21 bladzijden gelezen en ben ook al begonnen met het eigenlijke boek. Schrijfster legt eerst uit wat ze bedoelt met de titel. Ze is niet tegen het vergeven van de dader(s) na een ondervonden trauma, maar wat haar betreft hoeft dat niet altijd. Christenen vinden dat ze altijd moeten vergeven, omdat dat uit de Bijbel volgt. Ik vond het om een andere reden ook een goede idee, omdat je dan namelijk niet meer elke dag aan dat trauma hoeft te denken en blijft piekeren. Maar er is volgens mevrouw Gregory ook een tussenweg. Ik ben heel benieuwd naar haar uitleg. Het leest na een 25 pagina’s vlot weg, hoewel het een vrij technisch boek is met veel termen uit de psychiatrie. Misschien moet het moeilijke stuk nog komen. Voorlopig kijk ik er naar uit.

Zaterdag 1 maart 2025.

De drie boeken van Aalbers zijn inderdaad binnen. En het zijn samen ook weer meer dan 1000 pagina’s. Dus ik heb nog heel veel leesvoer voor de komende maanden in huis. En dan ken ik nog boeken die ik ook nog graag zou willen hebben, maar die ik nog maar niet aanschaf. Anders loop ik het risico dat de stapel omvalt. Zoals het pas verschenen boek over Johan de Wit, raadspensionaris. Of het boek – ook pas uitgegeven – met de geschiedenis van de waterkaarten van Nederland. Voor een cartofiel als ik lijkt me dat boek om van te watertanden. Ze moeten allebei nog even geduld hebben.

Donderdag 27 februari 2025.

Ook over ons koningshuis heb ik een heel rijtje boeken, vooral over prins Bernhard (senior), van diverse schrijvers, zoals Dr. J. Waterink (1951), louter positief, Wim Klinkenberg (1986) flink kritisch, Annejet van der Zijl (2016), kritisch en Jolande Withuis (Juliana)(2010) mild kritisch. Daarin komt, alles opgeteld en afgetrokken, Bernhard niet zo gunstig tevoorschijn. Ik was en ben er ook nog steeds van overtuigd, dat daarmee niet het laatste woord over deze persoon gezegd is. Maar gisteren ontdekte ik dat er nog een schrijver zelfs meerdere boeken over hem en de Oranjes geschreven heeft en dat is Gerard Aalders. Op de een of andere manier is me deze schrijver compleet ontgaan. Zijn boeken zijn van 2018 en later, dus het zijn ook nog eens de meest recente. Ik heb nergens een recensie over deze boeken gelezen of een aankondiging van het verschijnen gezien. Ook in mijn stamboekhandel, waar ik kind aan huis ben, heb ik ze nooit zien liggen. Dat prikkelt me dus enorm om die boeken toch nog aan te schaffen. En dat heb ik dus ook inmiddels gedaan. Drie stuks. Vanaf vrijdag in mijn bezit. In het boek van Klinkenberg staat nog een anekdote. Echt gebeurd blijkbaar. Premier van Agt en Bernhard zaten, met anderen, aan een diner, kort na het verschijnen van dit boek in 1986. Bernhard zei tegen Van Agt: als ook maar de helft van wat in de boek over mij staat waar zou zijn, dan zou u mij nu ter plekke dood moeten schieten. Waarop Van Agt antwoordde: dat zal ik niet doen, want dat zou tot gevolg hebben, dat heel Nederland dit boek dan wil hebben. Ik ben intussen bijna klaar met de memoires van Merkel. En dan heb ik nog eens zes boeken liggen die ik nog moet lezen, dus het kan wel enkele maanden duren voordat ik aan de boeken van Aalbers toe ben.

Woensdag 26 februari 2025.

Dan heb ik toch een stukje moderne geschiedenis compleet gemist. Na het einde van WO II werden de Verenigde Naties opgericht, met als belangrijk orgaan de Veiligheidsraad. Daarin waren er 5 permanente leden (de V.S., de Sovjet-Unie, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en China), aangevuld met nog eens tien landen die bij toerbeurt deelnemen. De permanente leden kregen een vetorecht. Als een besluit een permanent lid niet beviel, dan kon dit lid een veto uitspreken en dan ging het besluit niet door. Met name de V.S., de Sovjet-Unie (later Rusland) en China hebben dat talloze malen gedaan. Gisteren kwam dan een door de V.S. ingediende resolutie over Ukraine in stemming, zonder een veroordeling van agressor Rusland. En hoewel zowel Frankrijk als het V.K. hier tegen waren gebruikten ze hun vetorecht niet. En, zo las ik, die twee landen hebben hun vetorecht als sinds 1989 niet meer gebruikt. Blijkbaar vinden deze landen van zichzelf dat ze te onbelangrijk zijn, tegenover de echte grote drie (de V.S., China en Rusland) om van hun vetorecht gebruik te maken. De laatstgenoemde drie deden dat als het ze zo uitkwam, juist wel. Vele keren zelfs. Er is dus iets veranderd op het internationale strijdtoneel en het is me totaal niet opgevallen. En ik ben toch echt een nieuwsverslinder.

Dinsdag 25 februari 2025.

De laatste tijd schiet het lopen er wat mee in. Dat heeft te maken met de diverse sportwedstrijden die ik graag wil zien. Maar ook dat afspraken er tussendoor steeds net niet pasten in de tijd. We halen het wel weer een keer in. Macron bij Trump. Als dat maar goed gaat met de Ukraine. Trump zit me veel te veel in het kielzog van Putin.

Maandag 24 februari 2025.

De Duitse verkiezingen. Pas deze keer drong het tot me door wat de zegeningen zijn van een kiesdrempel. Door de 5% – drempel in Duitsland, bij een lagere landelijke score krijg je geen enkele zetel, is daar nu een situatie ontstaan dat de grootste ‘democratische’ partij, deze keer CDU/CSU, de vanzelfsprekende leider kiest (deze keer dus Merz) en dat er meteen ook maar één coalitiepartner is: de SPD. Door het uitsluiten van zowel uiterst rechts (AfD) als uiterst links (Die Linke) van regeringsdeelname blijft er maar één mogelijkheid over: CDU/CSU plus SPD. Alle overige mogelijke combinaties halen geen meerderheid in het parlement. Dat verplicht die beide partijen het eens te worden over het regeerprogramma. Bij ons met 45 partijen in het parlement (ik weet dat het er maar 25 zijn, maar als het er 25 kunnen zijn, dan kunnen het er ook 45 worden), kan iedereen uit elke onderhandeling weglopen, want iedere partij denkt nog mogelijkheden te hebben bij de 44 andere partijen. En wordt ook nog eens elke regering die je vormt wankel, zoals we vandaag ook meemaken. Met zo’n drempel weet je ook meteen na de verkiezingen welke regering er gaat komen.

Nu wil het toeval dat ik bezig ben met de memoires van Angela Merkel, en ben daar inmiddels aangekomen bij 2018. Ze bleef aan tot december 2021. Pas gisteravond begreep ik dat Merkel in Duitsland pas aan de macht kwam na een strijd met Merz, ja dezelfde die gisteravond won. Dat staat me niet zo bij uit haar boek, maar misschien moet ik nog even terugbladeren. Wat ik intussen wel weet, is dat Merkel en Merz weliswaar tot dezelfde partij horen, namelijk de CDU, maar wel heel verschillende personen zijn, zeker als het om hun politieke visie gaat. Merkel komt in haar boek tevoorschijn als een duidelijk linkse Christendemocraat, terwijl Merz, voor wat ik er nu van weet, veel rechtser is dan zij moet worden geplaatst. Dat is dezelfde tweestrijd die wij al decennia bij het CDA kennen. Ben heel benieuwd waar dat nu heengaat.

Zaterdag 22 februari 2025.

Gisteren voor het eerst in lange tijd weer eens Japans gegeten. Of eigenlijk was het een mix tussen de Japanse en de Peruviaanse keuken. Een combinatie die ik niet zo snel zelf verzonnen zou hebben. Pachamama heette het restaurant. Maar het was zeker de moeite waard. Met een zoon weer eens helemaal bijpraten is altijd goed. Ik heb nog altijd heel veel ervaringen te delen. Er komt gewoon geen einde aan. En we konden het allebei waarderen.

Vrijdag 21 februari 2025.

Heb op de website van het RIVM artikelen gevonden over onze luchtvervuiling en wat een luchtzuiveraar daarmee te maken kan hebben. Ik moet het nog verder uitpluizen, maar hier alvast enige eerste indrukken. Het eerste wat me opviel was, dat het – zonder luchtzuiveraar – binnen altijd een stuk vervuilder is dan buiten, maar dat het mee kan vallen naarmate het huis beter geventileerd wordt. Met een luchtzuiveraar wordt het binnen duidelijk schoner dan buiten. Dat scheelt zelfs veel. Buiten zijn er dan misschien wel acht keer zoveel onzuivere deeltjes per m3 dan binnen. Wat het RIVM vervolgens heeft gedaan is in huizen, bij mooi weer, de achterdeur naar de tuin openzetten, met de zuiveraar aan. Dan steeg de vervuiling binnenshuis weer, maar niet zover tot wat er buiten aan de gang was. Dat was natuurlijk ook te verwachten. De eerste les is dus, dat het bij mooi weer, als je een luchtzuiveraar in huis hebt, je wel goed moet ventileren (dat moet uiteraard altijd), maar dat je ook niet tegelijk de buitendeuren of -ramen moet opendoen. Dat moest toch al niet, omdat het bij heet weer dan binnen net zo heet wordt als buiten. Ik ben nog op jacht naar een meter binnen en en meter buiten. Al was het maar voor PM2.5, want dat is hier toch de grootste boosdoener, waarbij we de laatste maanden met grote regelmaat fors boven de norm zaten.

Donderdag 20 februari 2025.

Vanmorgen, bij het dagelijkse struinen langs een rijtje websites, kwam ik een bericht tegen, dat een zekere Ies Krijtenburg was overleden. In januari 2018 al. Ik heb die man redelijk goed gekend. Toen ik in 1982 van baan wisselde kon ik kiezen uit drie mogelijkheden: Ahold als personeelsbaas voor de noordelijke provincies, de Open Universiteit in Heerlen, ook als personeelsbaas, en de PTT op een voor mij totaal onduidelijke baan, maar wel met een landelijke verantwoordelijkheid. Ik koos voor het laatste. Mijn ervaring tot op dat moment was immers, dat ik overal waar ik kwam, in positieve zin was opgevallen. Met zo’n groot bedrijf als de PTT zou ik vast ook wel weer opvallen en kon ik ook beter kiezen voor een baas naar mijn zin. Dat kon ik bij Ahold en bij de Open Universiteit namelijk niet. Je moet maar afwachten wie je aantreft en het daarmee doen. En zo is het ook gegaan. Ik kon na mijn eerste baan, een jaar of twee later, inderdaad kiezen. En ik koos voor een baan bij ene Ies Krijtenburg bij het Postdistrict Den Haag, als baas. Ies Krijtenburg stond bij de PTT bekend als een rechtlijnige man, waarschijnlijk mede als gevolg van zijn geloofsovertuiging, die ook nooit van zijn hart een moordkuil maakte. Door deze rechtlijnigheid en directheid was hij niet bij iedereen geleefd, zeker niet bij het hoger bezoldigde deel van de organisatie. Ik vond die rechtlijnigheid juist een voordeel: je wist bij Ies altijd waar je aan toe was. Geen gemits of gemaar, besluitvaardig en betrouwbaar. Voor mij de ideale baas. En het was een goede tijd in het pd Gv, waar ik ook weer opviel, ook bij de Centrale Directie, waar ik na een jaar of twee ook weer naartoe ging, maar deze keer met een veel duidelijkere baan. Ik ben daarna het zicht op hem kwijt geraakt. Ik weet nog wel dat hij niet geheel vrijwillig bij de PTT vertrokken is. Maar het precieze heb ik nooit gehoord of vernomen. Hij was blijkbaar raadslid voor de ChristenUnie, eerst in Berkel en Rodenrijs, daarna in de gemeente Lansingerland. Hij kreeg van het gemeentebestuur een zeer lovend bericht mee, waarin ik Ies nog maar nauwelijks herkende. Hij kreeg in 2008 nog een Koninklijke onderscheiding, maar uitsluitend voor zijn verdiensten als raadslid in Berkel en Rodenrijs en Lansingerland.

Dinsdag 18 februari 2025.

Plotseling ging ik dan gistermiddag op pannenjacht. Het gaat steeds weer zo. Ik zie langzaam aan mijn meest gebruikte pannen, een klein koekenpannetje en een steelpannetje, aftakelen en op zekere dag vind ik het wel genoeg en ga ik nieuwe kopen. Nu is Blokker verdwenen en de keus bij Action is niet geweldig groot. Ze hebben er bijvoorbeeld geen steelpannen, van geen enkel formaat. Nu is er in de Stad een gespecialiseerde keukenwinkel in de Brugstraat, en dat was dus mijn volgende bestemming. Hier heb ik zo ongeveer alle bijzondere keukenuitrusting gekocht. Van een patévorm tot mijn keukenmachine, en van een rookoven tot mijn super-de-luxe garde. Eerst ging ik nog even naar Dille en Kamille, waar ik ook graag kom voor keukenspullen, zonder een concreet doel, want pannen hebben ze er niet. En ik ging er toch weg met een glazen potje voor mijn thee, en met enkele cederhouten blokjes als mottenbestrijder. Ze ruiken helemaal nergens naar, dus ik vroeg me af hoe het zou werken. Wellicht is het reukvermogen van een mot veel beter dan dat van een mens. Ik leer er altijd graag wat bij. Bij de kassa en het afrekenen begon de medewerkster spontaan over het gebruik. Ik moest ze eerst met een heel licht schuurpapiertje iets opschuren want dan komen de motonvriendelijke geurstoffen vrij. En dat dan af en toe herhalen. Volgende probleem is dan dat ik geen schuurpapier in huis heb, sinds ik besloten heb zoveel mogelijk weg te gooien. Dille en Kamille verkoopt het niet en in Haren is de laatste doe-het-zelfzaak gestopt. Ik kon geen winkel in mijn wijde omgeving bedenken waar ik dat vandaan zou kunnen halen. Daar zal ik dan toch een keer voor naar zo’n superbouwmarkt moeten gaan. Want het zijn tegenwoordig allemaal van die joekels. Dan moet je honderden meters door zo’n winkel sjouwen om een miniverpakking dun schuurpapier te pakken en daarmee dan weer terug naar de kassa gaan en betalen. Voor mijn kilometers is dat natuurlijk wel goed.

Daarna ben ik langs een restaurant gelopen, Niemeijer, in de Akerkstraat, waar ik zoveel goede berichten van heb gehoord en waar ik dus wel eens naartoe zou willen. Ze hebben er wel een heel aparte opstelling. Misschien wel twintig tweepersoonstafeltjes achter elkaar in een lange rij. Een groter gezelschap dan twee moet waarschijnlijk enkele tafeltjes aan elkaar schuiven.

De laatste bestemming was dan de keukenwinkel in de Brugstraat. En hier hebben ze, zoals ik al wist, wel een grote keus. Eén van mijn talenten is, dat ik in een winkel bij het aanschaffen van iets nieuws, zonder aarzeling en binnen enkele seconden het allerduurste artikel van de hele winkel zie en meteen ook wil hebben. Het is een gave en ik ben er niet erg trots op. Bij kledingwinkels is dat eigenlijk altijd zo. In een rek met tientallen – vul maar in: vesten, kostuums, broeken etc. – pak ik meteen de duurste van allemaal uit het rek. Hoe ik dat precies doe kan ik niet uitleggen. Ik wilde dus een steelpannetje met deksel en een klein koekenpannetje zonder deksel. En toen ik er eenmaal stond bedacht ik me dat ik toch ook nog graag een klein gietijzeren stoofpannetje wilde hebben. De stoofpan die ik heb is veel te groot voor mij alleen. En ik maak graag stoofpotten, maar niet ook meteen voor een weeshuis. Daarom pakte ik meteen een gietijzeren steelpannetje met deksel eruit: die leek me ideaal. En bovendien twee vliegen in één klap. Het koekenpannetje was ook geen moeilijke keus, en ik koos ook hier een degelijk exemplaar, dus inpakken, afrekenen en wegwezen. Maar bij de kassa kwam de verrassing. En ik had het kunnen weten. Twee pannen voor iets meer dan 300 euro. Ik had ook in deze winkel binnen enkele seconden weer twee topproducten gevonden. Ik heb ze toch maar afgerekend.

Maandag 17 februari 2025.

Het was een druk weekend, met zowel twee veldritten voor mannen en vrouwen, als het NK Afstanden, langebaanschaatsen dus. Deze keer kon ik bij het schaatsen zelfs wel 7 verschillende schaatsen van achteren bekijken. Blijkbaar was er een andere regisseur dan de vorige keer. En op 5 schaatsschoenen zat het logo van Groothuis, terwijl het op 2 schoenen ontbrak. Dat zat wel heel dichtbij de 70% die de firma Groothuis noemde. Maar de steekproef is uiteraard veel te klein voor een overtuigend cijfer. Bij het wandelen dook ik dus flink onder mijn moyenne.

Zondag 16 februari 2025.

Eindelijk is dan gisteren het 8e deel van de serie “Duizend jaar weer, wind en water in de Lage Landen.” verschenen. Het verschijnen daarvan is enkele jaren lang door de uitgever vooruitgeschoven. Dat moest blijkbaar wachten op het overlijden van de schrijver, Jan Buisman, die afgelopen november het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde, terwijl hij deze maand 100 jaar zou zijn geworden. Die man heeft blijkbaar gewerkt tot dicht tegen zijn honderdste verjaardag. Komt vast in het Guinness Book of Records. Dit werk zou aanvankelijk in totaal zo’n tien delen gaan omvatten, maar na ontvangst van deel 8, gisteren, weet ik wel zeker dat dit niet gaat lukken. Deel 7 omvatte al 25 jaar (van 1800 – 1825), terwijl deel 6 nog over 50 jaar ging (1750 – 1800). Na deel 6 zouden er dan nog 5 delen van elk 50 jaar moeten volgen, maar door plots over te gaan op delen van 25 jaar elk, kon je al uitrekenen dat er dan nog 10 delen zouden moeten bijkomen. In een eerdere aankondiging van het verschijnen van deel 8 werd al vermeld dat deel 8 over 12 (en een half?) jaar zou gaan. Als dat was gebeurd zouden er zelfs nog 20 delen bij moeten komen. Ik vermoed dat de uitgever dat niet zag zitten. Jan Buisman werd, met het vorderen van het werk steeds gedetailleerder. Maar nu – na zijn overlijden – een andere redacteur zijn werk heeft overgenomen, zijn we toch weer op delen van 25 jaar elk terecht gekomen, met deel 8 van 1825 tot 1850 en dit deel omvat ook nog eens bijna 1000 pagina’s. Dat betekent dat er toch nog steeds zeven delen bij zullen gaan komen. Met een verschijningstempo van één deel per 3 jaar zijn we dan nog altijd 21 jaar bezig. Dus tot 2046. Dan word ik honderd. Hebben we twee feestjes vlak na elkaar. En dan is er intussen weer ruimte voor nog een deel van 2025 – 2050. Dus dat worden er dus nog 8. Wellicht kan de nieuwe redacteur, een zekere S. Cobelens, in een iets hoger tempo werken als een bijna honderdjarige. Ik heb overigens geen idee hoe oud de heer of mevrouw Cobelens is en hoop maar dat hij of zij wel de eindstreep haalt in 2050. Anders zou er nog een derde redacteur bij moeten komen. Het wordt wel (en is in feite nu al) een monumentaal werk. De standaard over het weer in het verleden in de komende eeuwen. Ik zie nog niet zo snel gebeuren dat er nog iemand komt die dit gaat herhalen.

Zaterdag 15 februari 2025.

En ook de rest van Valentijnsdag heb ik gelukkig nergens last van gehad. Wel vond ik een bestand van het Molenboek van Moordrecht uit het jaar 1680. Daarin staat de samenstelling van alle Moordrechtse gezinnen van dat jaar vermeld, gerubriceerd op de mansnaam (zo ging dat toen) en of er ook nog een vrouw aanwezig was, en hoeveel kinderen van boven de 10, van tussen 4 en 10 en van onder de 4. Die laatste kinderen telden dan maar voor de helft mee. Het was de tijd dat mijn voorouders nog ‘van der Leeuw’ heetten, want het was Jan Leenderts van der Leeuw die zich later ‘van Leeuwen’ is gaan noemen en ook meerdere van zijn kinderen als ‘van Leeuwen’ werden gedoopt. Er zijn tenminste drie gezinnen interessant op deze lijst: het gezin van Jan Leenderts, het gezin van Jacob Leenderts, en van Leendert Baltens. Dan zijn we toch weer een klein beetje dichterbij de werkelijkheid gekomen.

Vrijdag 14 februari 2025. Valentijnsdag.

Nog niet vaak, misschien wel nooit, is het gebeurd dat ik zomaar twee dagen oversloeg. Dinsdag in de vroege avond hadden we overleg met twee leden van onze RvC in Enschede, en aangezien we de volgende morgen om tien uur weer onze eigen vergadering hadden, had ik besloten maar in Enschede te gaan ovenachten. Dat was mede ingegeven door het slechte kwakkelweer, met temperaturen rond het vriespunt en soms lichte neerslag. Waarom zou ik het risico nemen? Woensdagavond bracht ik dan maar meteen de auto weer weg en was ik pakweg half zeven weer thuis. Donderdagmorgen om 10 uur had ik dan een Teamsvergadering (elektronisch, thuis) met het selectiebureau voor een nieuwe huurderscommissaris en dat moest ook nog worden voorbereid. Zodoende kwam er donderdagmorgen weer niets terecht van mijn dagelijkse ochtendbeslommeringen, waaronder het bijwerken van deze website. Dus was het vanmorgen Groot Onderhoud geblazen, met vele updates en andere activiteiten, en ook het bijwerken van deze rubriek. Vanaf nu heb ik weer een periode rust. Pas in maart komen er weer een batterij nieuwe afspraken. In het ziekenhuis van mijn broer is een ziekenhuisbacterie actief geworden, zodat hij een week geen bezoek mag ontvangen. Dus dat kan en hoeft dus voorlopig ook niet. Maar het betekent dus wel, dat ik deze rubriek voorlopig verder goed kan bijhouden. Verder is het vandaag ook nog eens Valentijnsdag. Tot nu toe is er nog niets vermeldenswaard gebeurd, net zoals in de afgelopen 33 jaar. En het zit er dus ook niet in dat er nog wat belangrijks te gebeuren staat. Ik heb zelf in elk geval geen plannen. Morgen komt dus de slotstand.

Dinsdag 11 februari 2025.

Vanmorgen kreeg ik al vroeg de melding dat de hoeveelheid PM2.5 in de lucht was opgelopen tot 59 deeltjes per m3. Met de kwalificatie: unhealthy. Ofwel ‘ongezond’. Dat is de hoogste stand die hier gemeten is sinds ik ben begonnen het een beetje te volgen. In het kleurenpallet is dat ‘code rood’. En nog altijd geen woord van uitleg van het KNMI over wat er nu toch aan de hand is in onze atmosfeer. Want al vanaf medio november zie ik hier forse overschrijdingen van de norm van de WHO, vooral tijdens mist. Maar het is niet alleen mist, want het mist nu helemaal niet. De meest voor de hand liggende verklaring is dat ze het bij het KNMI ook niet weten. Het alternatief is dat ze het niet mogen vertellen van de regering. Het is me ook opgevallen dat mijn luchtzuiveraar gisteravond plots in een hogere stand kwam en dat duurde vervolgens uren. Zonder dat ik een aanleiding kon bedenken, want er gebeurde in die tijd niets in mijn huis.

Maandag 10 februari 2025.

En weer een dagje thuis. Met gelegenheid voor allerlei boodschappen, en alvast een deel van de met Jan en Paul gemaakte afspraken, over wat ik voor ze zou doen, gedaan. Vandaag hopelijk de rest. Voor Paul was het een genealogische uitzoekklus, over waar de voorouders van zijn (overleden) vrouw nu vandaan gekomen zijn. Ik heb al heel wat aanknopingspunten van die familienaam gevonden, maar wacht nu eerst nog even op de gegevens van de oudste hem bekende voorouder van haar. Ik heb blijkbaar een geest die erg geschikt is om dit soort puzzels op te lossen. Zeker genealogische puzzels. Ik kan het niet heel precies uitleggen, maar het heeft te maken met een combinatie van creativiteit (het zoeken en vinden van zaken langs onverwachte wegen) en doorzettingsvermogen. Ik heb inmiddels al heel wat mensen geholpen bij het vlottrekken van vaak al jarenlange stagnatie bij onderzoek. Ik ga er maar eens geld voor vragen. Ben intussen begonnen met het het boek van en over Angela Merkel: Freiheit. Dus de originele Duitse uitgave. Het is ook weer een dikke pil, van 721 pagina’s. Het leest voor mij verrassend snel weg. Vrijwel even snel als een Nederlandstalig boek. In de eerste 70 pagina’s hoefde ik slechts één woord op te zoeken, omdat ik geen idee had wat het betekende: Muckefuck. Het was iets eetbaars of drinkbaars want dat snapte ik al uit de context. Ik ga altijd met mijn telefoon naar bed, dan kan ik meteen even iets opzoeken wat ik in een boek niet snap. Tegen Muckefuck zouden wij dan zeggen: surrogaatkoffie. Tja. Dat moet je maar weten. Ik ken surrogaatkoffie uit oorlogsverhalen. Dat was in Nederland zo tijdens de bezetting (40-45). Het stukje in het boek speelt begin zestiger jaren, in wat later de DDR zou worden en blijkbaar dronken de Duitsers daar toen nog geen echte koffie. In Nederland wel.

Zondag 9 februari 2025.

Afgelopen vrijdag maar weer eens naar het Westen des lands getrokken. Allereerst voor een bezoek aan mijn broer die in Vlaardingen herstelt en revalideert van zijn volgende operatie. Het ging relatief goed met hem. Al had hij nu ineens buikklachten die hij nooit eerder had. Na een middagje gezellig kletsen, vertrok ik dan aan het eind van de middag naar Naaldwijk voor een bezoek aan mijn vriend Paul. Ook die trip verliep vlot in en ik kwam precies op tijd op de afspraak aan. Paul geeft er de voorkeur aan om iets voor zijn gasten te maken in plaats van naar een restaurant te gaan. Hij kan best goed koken, dus dat was geen verkeerde keus. Hij bracht me vervolgens naar Maassluis, naar het huis van mijn broer dat nu dus leeg staat, althans onbewoond is, omdat mijn broer elders herstellende is. Ik heb de sleutel dus ik kwam snel binnen en ging eigenlijk vrij snel naar bed. Ik weet waar ‘mijn’ bed is, dus dat ging allemaal goed. De volgende morgen, wakker zoals altijd om een uur of zeven, ben ik uit bed gestapt, heb mij opgefrist en ben naar het plaatselijke metrostation gelopen en nam de metro. Ik had tevoren geprobeerd uit te zoeken waar ik nog iets van een ontbijt zou kunnen kopen, en dat was niet station Rotterdam Alexander want daar was nog niets open als ik er was, maar wel station Gouda, waar ik toch moest overstappen. Dat staat allemaal in de NS-app, inclusief de openings- en sluitingstijden. Maar aangekomen op Rotterdam Alexander, bleek er toch een winkel open: het leek mij een Turkse uitbater, gegeven de artikelen die hij verkocht. Dus heb ik bij die meneer toch maar iets eetbaars gekocht. Gelukkig maar, want bij aankomst in Gouda, waar de eetwinkel om 08.00 uur op zaterdag open zou moeten gaan, was hij om kwart voor tien toch nog heel erg dicht. Ik weet het al langer: de informatie in de app over de openings- en sluitingstijden van de voorzieningen op het station is totaal onbetrouwbaar. Maar qua rit en reistijden was het wel weer een vlekkeloze rit met de trein naar huis, waar ik dan gisteren om een uur of twaalf weer aankwam.

Vrijdag 7 februari 2025.

En inmiddels heb ik het boek over de Saksen al in huis, samen met een al veel eerder besteld boek van een zekere Amanda Ann Gregory geheten: You don’t need to forgive. Al eerder heb ik op deze webside een betoog gehouden over het nut van vergeven. De Christelijke traditie vraagt, op grond van de Bijbel, dat je je vijanden moet vergeven en zelfs de andere wang moet toekeren. En hoewel ik niet christelijk ben heb ik er toch het nut van ingezien. Zolang je niet vergeeft blijven de jou aangedane zaken en de personen die dat gedaan hebben, maar door je hoofd zweven. En dan krijgen de snoodaards nog meer hun zin dan ze al hadden gedaan: je blijft lijden. Als je het ze vergeeft ben je het kwijt en hoef je er ook niet meer over te piekeren. Maar deze dame, die een psychotherapeut blijkt te zijn, heeft inmiddels 17 jaar ervaring met de behandeling slachtoffers van allerlei trauma’s. Zij beweert dat in haar vakgebied het de standaard is om je vijanden te vergeven wat ze je hebben aangedaan. Wellicht in Amerika. Ik moet het boek nog lezen. Haar boek stelt nu dat het helemaal niet nodig is om je vijanden te vergeven en dat je ook zonder dat te doen, je goed kunt herstellen van opgelopen trauma’s. Ben benieuwd hoe ze dat onderbouwt.

Verder heb ik gisteren de zakelijke stukken over 2023 en meteen maar ook over 2024 naar mijn administrateur gebracht. Om mijnaangifte vennootschapsbelasting te maken. Ik heb al een behoorlijke voorlopige aanslag vennootschapsbelasting over beide jaren betaald, dus ik verwacht er verder geen bijzondere uitslag van. Met de natte vinger en zonder veel kennis van zaken, verwacht ik dat ik mogelijk nog een klein bedragje moet bijbetalen over 2023, maar dat ik over 2024 teveel blijk te hebben betaald en ik daarover nog iets terugkrijg. Maar het is niets om de vlag voor uit te gaan hangen, of juist om hem halfstok voor te gaan hijsen.

Donderdag 6 februari 2025.

Sinds gisteren ben ik dan op jacht gegaan naar een meetapparaat die de verontreinigende stoffen in mijn huis kunnen opmeten. Zoals PM2.5, PM10, CO, CO2, NO, NO2, O3 en wie weet wat nog meer. HCHO en TVOC hoeven van mij dan weer niet, want de kans dat ik formaldehyde in huis heb, of andere vluchtige stoffen verbonden met verf lijkt me bijzonder klein. Want dan kan ik namelijk eens meten wat die luchtzuiveraar van me eigenlijk bereikt. Hij zuivert de lucht overigens op nog meer zaken, zoals op bacteriën, virussen, stof en huismijt, maar er bestaat hoogstwaarschijnlijk geen meetmethode voor, dus dat zullen we nooit weten. En als er al een meetapparaat voor is, dan zijn er in elk geval geen normen wat een acceptabel niveau van verontreinigen is. Die normen bestaan namelijk voor de eerste 7 genoemde deeltjes namelijk wel. Bij een zoektocht op het internet kom ik geen apparaat tegen die alle zeven eerstgenoemde deeltjes meet. Je krijgt er hooguit vier of vijf per meetapparaat. Het volgende probleem is dan dat meettoestellen voor bijvoorbeeld 5 van die stoffen in prijs variëren van rond 20 euro tot de 300 euro. Ik ga maar eens beginnen met het apparaatje van 20 euro. Eens kijken wat dat nu oplevert.

Woensdag 5 februari 2025.

Plots ontdekte ik dat Luit van der Tuuk, een schrijver van wie ik veel boeken heb over de vroege middeleeuwen, een nieuw boek heeft uitgebracht geheten : De Saksen. Dus bij mijn wandeling liep ik ook nog even mijn boekwinkel binnen en bestelde dit boek. “U weet wel, die van die worst”. Ik heb deze schrijver zelfs ontdekt in deze winkel en hem daarna af en toe op het internet gevolgd. Maar deze uitgave hadden ze dan weer niet in hun eigen voorraad opgenomen. Ik heb uiteraard geen enkel idee waarom niet en ik hoef dat ook niet te weten. Wie weet waren uitgaven van zijn vorige boeken wel winkeldochters geworden. Dan zou ik ook geen volgende publicatie meer opnemen. Maar ik smul ervan. Van de Saksen weet ik – uit mijn schooltijd – eigenlijk alleen dat Karel de Grote (ruim rondom het jaar 800) tegen ze heeft gestreden. Karel wilde de Saksen met alle geweld bekeren tot het christendom. Letterlijk. Hij wilde namelijk een wit voetje bij de paus halen. De Saksen bivakkeerden toen ten oosten van de Elbe. En uiteindelijk, zo heb ik steeds begrepen, is hem die bekering ook gelukt. Helaas wel ten koste van enige duizenden doden en nog meer gewonden, zowel aan zijn kant als aan de kant van de Saksen, maar die Saksen verzetten zich ook zo hevig. Dan krijg je dat. Hadden ze dat maar niet moeten doen. Straks ga ik dus kennis nemen van wat er precies is gebeurd en waarom. En of mijn schoolgeheugen klopt.

Verder ben ik maar weer eens naar de kapper geweest. Een pietsie eerder dan normaal, maar dan heb ik dat ook maar weer gehad.

Dinsdag 4 februari 2025.

Het is al een heel tijd flink mistig in ons land en zeker in deze provincie. Dat heeft tot gevolg dat de luchtvervuiling ook steeds hoog is. Nu weet ik niet van alle vervuilers wat de norm is, maar van PM2,5 weet ik het toevallig wel. Dat zijn de kleinste deeltjes, kleiner dan 2,5 micron. Daaronder vallen dus o.a. stof, microplastics, bacteriën, virussen, mijt. De norm van de WHO is 15 per m3. Daarboven moet je je inspanningen verminderen en voor wie er gevoelig voor is, kun je maar beter niet naar buiten gaan. De waarde schommelt hier al een tijdje tussen 40 en 50 micron. Oftewel meer dan 3 maal zoveel als de norm. Niet goed dus. Wat me ook zo verbaast is dat het KNMI, dat over allerlei weers- en andere natuurverschijnselen veel duidingsartikelen op hun website schrijft, over deze mistperiode geen enkele verklaring geeft. Is dat ook een gevolg van de klimaatsverandering? Dat zou ik nou graag willen weten.

Maandag 3 februari 2025.

Inmiddels heb ik beide nieuwe voetproducten enkele uren aangehad, en beide paren zitten voortreffelijk. Dat was natuurlijk ook te verwachten. Ze hebben allebei overigens nog wel hetzelfde euvel wat ik al vanaf de start met orthopedische schoenen in 1957 heb gehad: de werkwijze van alle schoenmakers in de laatste bijna 68 jaar zorgt ervoor dat de hoogte van de wreef iets wordt onderschat. Dat betekent dat de beide zijkanten aan de bovenkant iets uit elkaar gaan wijken op het hoogste gedeelte van de wreef. Het zijn maar enkele millimeters, maar je kunt het op elk paar duidelijk zien. Toen ik dat bij mijn eerste paar bij mijn huidige schoenmaker meldde zei hij: ja dat kan, maar dat halen we er bij het volgende paar wel uit. Uiteraard vergeet ik dat dan nog een keer te herhalen, bij het bestellen van mijn nieuwste paar, zodat ook dit paar hetzelfde euvel vertoont als alle voorgaande paren sinds 1957. Dat ga ik bij gelegenheid toch nog wel melden en bij het volgende paar zal ik het nadrukkelijk wel bij het bestellen afspreken.

Zondag 2 februari 2025.

Heb het inderdaad geprobeerd, gisteravond. En inderdaad kwam mijn verwachting helemaal uit: in de wedstrijd is het onmogelijk om het logo achterop de schoen te zien. Ook niet of het er nu wel of niet opzit. Daarvoor gaat het te snel en is het beeld te klein. En close-ups zijn nooit van de schoenen en zeker niet van de achterkant van de schoen. De enige kans is als bij een valse start de schaatsers eventjes langzaam heen en weer schaatsen op een klein stukje. Gisteravond was er maar één valse start en hier kon ik eenmaal onderscheiden of er een logo van Groothuis op zat en dat was niet het geval. Een tweede mogelijkheid is bij een interview op het middenterrein. De schaatsers zetten dan allemaal – voor zover ik het kon zien – hun schoenen onder hun bankje, maar met de neus naar voren, zodat ook dan de achterkant niet in beeld komt. Eentje had de schoen in haar handen en dat was de tweede keer dat ik goed de achterkant kon zien: geen logo. Mijn project is dus voorlopig mislukt. Maar er komen nog meer wedstrijden aan: o.a. het NK afstanden in Heerenveen en het WK afstanden in Hamar. Ik zal dus blijven opletten.

Zaterdag 1 februari 2025.

Heb dus nu weer een paar nieuwe met schaap gevoerde schoenen, alsmede een eveneens met schaap gevoerd nieuw paar pantoffels. Laat nu de winter maar komen!! Toen ik toch bij de firma Groothuis te Groningen was, mijn schoenenleverancier, begon ik nog even het gesprek over hun specialiteit: schoenen voor schaatsers. Als je al bij ze binnenkomt, prijken er grote foto’s van schaatsers aan de muur en zie je overal om je heen op planken en andere bergruimten schaatsschoenen staan, naast gewone orthopedische schoenen. Ik wist al dat ze schoenen aan (top)schaatsers leveren, maar ik wist eigenlijk niets van de omvang van deze business. Topschaatsers moeten niet alleen een ‘snel’ kostuum hebben en eersteklas schaatsen, maar uiteraard ook perfect passende schoenen. Waar kun je dan beter terecht dan bij een orthopedische schoenmaker. Die doet immers niet anders dan elke dag schoenen maken die op de millimeter precies moeten passen. Zoals de baas van deze tent, de oude Groothuis zal ik maar zeggen, al bij eerste kennismaking tegen me zei: schoenen voor schaatsers is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby van ons. Gisteren vroeg ik aan de jongere Groothuis die mij hielp, hoe groot hun schaatsbusiness nu eigenlijk is. Ik hoefde uiteraard geen omzetcijfers te weten, maar wou wel graag een idee hebben. Welnu, zij schatten dat van alle Nederlandse wedstrijdschaatsers ongeveer 70% met hun schoenen schaatst. Maar ze leveren ook over de grens: ze hebben ook de Noren, de Italianen en de Kazakken als klant. En dat is geen compleet rijtje. De nieuwe wereldkampioen all-round van vorige maand, de Noor Sander Eitrem, reed ook op de schoenen van Groothuis. “Volgende week gaan we weer naar Italië, om weer voeten op te meten.” Ook bij de buitenlandse topschaatsers zitten we nu op zo’n 70%. Tjonge. Waar een klein land niet groot in kan zijn. Maar je kunt een schoen van ons ook herkennen. Ons logo zit altijd op de achterkant van de schoen. Aldus de jonge Groothuis.

Ga daar zeker op letten. Al vraag ik me af hoe vaak je van een schaatser de achterkant op de TV zult zien.

Vrijdag 31 januari 2025.

Gisteren heeft dan mijn cv-ketel weer een onderhoudsbeurt gekregen. Die kan er dus weer tenminste een jaar tegen. Verder ben ik eens diep gedoken in een recente uitspraak van de Hoge Raad over huurstijgingen in de commerciële sector en heb dat vergeleken met wat partijen in hun populaire samenvatting daarvan gemaakt hebben. En daar zitten belangrijke verschillen tussen. Het is erg technisch, dus ik zal er hier niet over in detail treden, maar wie het allemaal precies wil weten, mag contact opnemen. Een uitspraak van zo’n 15 pagina’s moet ik dan wel meerdere keren lezen, voordat ik begrijp wat er nu staat. En vooral ook: wat er niet staat. Het is me al vaker opgevallen, dat de Hoge Raad een beslissing neemt over precies de casus die er ligt en daarmee ruimte laat dat zaken die niet helemaal precies hetzelfde zijn, toch weer tot een andere conclusie kunnen leiden. Bij wetgeving probeert de wetgever nu juist een ruimere kwestie voor zoveel mogelijk gevallen toepasbaar te maken. Dat lukt overigens vrijwel nooit, want altijd komen er dan toch weer gevallen tevoorschijn, waarvoor de regels niet kunnen gelden. Recht is een interessant vakgebied, maar ik vind andere zaken toch interessanter .

Donderdag 30 januari 2025.

En ineens kwam daar een hele berg afspraken bij. Als ik het niet had opgeschreven en in mijn agenda had opgenomen, zou ik beslist van de rails zijn geraakt. Het is allemaal niet zo werelds, of misschien zijn ze dat merendeels juist wel: doodgewone huis- tuin- en -keuken afspraken, in de komende paar weken. Zoals een onderhoudsbeurt voor mijn cv-ketel, een bezoek aan de kapper, een afspraak met mijn schoenmaker voor de aflevering van nieuwe schoenen en nieuwe pantoffels, regelen dat ik niet weg ben als mijn nootjes opraken, een afspraak met een vriend in het westen des lands, een bezoekafspraak met mijn zieke broer en diverse afspraken op het terrein van mijn hobby’s met De Woonplaats en de adviesclub van de Woonbond. Voorlopig ben ik nog volop bezig. En er is zo ook nog volop gelegenheid om voldoende te wandelen.

Woensdag 29 januari 2025.

Broer wordt vandaag naar Vlaardingen overgeplaatst. Natuurlijk meteen even opgezocht of dat adres ook per openbaar vervoer goed te bereiken is, en dat is inderdaad zo. Dus dat wordt dus binnenkort een bezoekje aan Vlaardingen. Verder weer flink ingeslagen bij mijn supergroenteboer. Dus met verse groentes en fruit kan ik ook weer een tijdje mee. Voorts wil ik vandaag nog een kappersbezoek plannen en diverse andere boodschappen doen. Voor het overige heb ik voor vandaag geen woeste plannen. Wel heb ik mezelf vanmorgen geleerd om te printen vanaf mijn iPhone. Het is werkelijk supersimpel. Het vermelden niet waard, ware het niet dat ik hier jaren tegenop heb gezien. Weer een probleem opgelost.

Dinsdag 28 januari 2025.

En dat was weer eens, voor het eerst in lange tijd, een bezoek aan Amsterdam. Voor een vergadering met mensen van onze werkgroep VCCS met enkele mensen van de Woonbond. Frappant was weer dat ik, toen ik al anderhalf uur onderweg was, in de trein een e-mail kreeg dat de verwarming in het vergaderpand was uitgevallen, en of we dan maar voor extra warme kleding moesten zorgen, maar ook per video konden aansluiten. Al vele jaren is het motto, dat Amsterdam (of Den Haag of Rotterdam) veel verder weg liggen van Groningen dan andersom. Naar Groningen is een wereldreis voor een westerling, maar voor Groningers is een bezoek aan het westen des lands even gemakkelijk als voor andere westerlingen. Daarom kun je ze ook allemaal op hetzelfde moment informeren. Utrecht ligt ook volgens westerlingen precies in het midden van het land. Dus om iedereen evenveel tegemoet te komen kun je het beste vergaderen in Utrecht. Terwijl het van Utrecht naar Groningen nog 200 kilometer is en Utrecht van Amsterdam, Rotterdam en Den Haag niet meer dan 60 kilometer is. Ik besloot toch maar om niet om te keren om eerst warmere kleding te gaan halen en zelfs met terug naar huis om digitaal te vergaderen zou ik te laat zijn gekomen. Dus ging ik toch maar door naar Amsterdam. Ik heb het vast wel eerder verteld, maar dat is dan toch wel lang geleden, dat ik het niet heb met Amsterdam. Het is niet mijn stad en dat zal het ook het ook nooit worden. Ik ben altijd weer opgelucht als ik weer buiten sta. En dan ga ik ook het liefste meteen naar huis. En dat heb ik dan ook maar meteen gedaan.

Maandag 27 januari 2025.

En dan komt er weer een werkweek aan. Een buurvrouw vroeg zich af hoe ik dat allemaal volhield. Zij zou dat niet kunnen. Tja. Dat vraag ik natuurlijk mezelf ook af. Ik merk nog altijd niet dat ik ouder word. Ik kan nog alles wat ik tien of twintig jaar geleden ook kon. Ik slaap wel iets vaker uit (een half uur tot een uur doorgaans) na enkele drukke en lange dagen. Ik moet wel minder eten, want ik vind mezelf te zwaar. Maar dat ‘probleem’ heb ik ook al tientallen jaren: ik vind zoveel voedsel lekker. Vandaag de aanloop en vanaf morgen weer stevig aan de bak,

Zondag 26 januari 2025.

De winterpostelein was verrukkelijk. Ik houd sowieso wel van stamppotten. Of het nu met peen, andijvie, raapstelen, boerenkool, zuurkool of nu dus winterpostelein gaat. Allemaal verschillend, maar allemaal lekker. Het afgelopen etmaal vooral besteed aan de voorbereiding voor de komende week. Dat was nogal wat leeswerk. En dat gaat de komende dagen ook nog verder. Verder nog een prima veldrit in Maasmechelen en aan veel andere dingen kom ik dan niet meer toe.

Zaterdag 25 januari 2025.

Dat was dus een rustig dagje na twee heel lange dagen. Maar toch nog wel naar de Oostwijk geweest, voor de gebruikelijke slaatjes groente en fruit. Ze hadden er voor het eerst winterpostelein. Dat heb ik dus maar meteen genomen. Het staat me vaag bij dat ze dat wel eerder hadden, maar dat is toch wel een aantal jaren geleden. Ben benieuwd hoe dat ook alweer precies smaakte.

Dit recept ga ik dus maken. Ik moet alleen nog de Parmezaanse kaas in huis halen, want de rest is er al.

Vrijdag 24 januari 2025.

Na de eerste lange dag, kwam er een tweede lange dag direct achteraan. Ik probeer dat altijd te vermijden, maar soms kan het gewoon niet anders. Eerste bestemming was Delft, waar broer Jan in het ziekenhuis lag, woensdag opnieuw geopereerd aan een been. Het ging hem – gegeven de omstandigheden – goed. Nu moet hij eerst zes weken liggen. Waarschijnlijk in een revalidatie-oord als ik het goed weet. En daarna gaan oefenen, dus hij is er nog lang niet. Toen hij toch door het personeel moest worden geholpen, enkele uren later, was dat een goede aanleiding om op weg te gaan naar mijn volgende afspraak. Dat was vlak over de grens Delft – Rijswijk. Daar was dit jaar pas een medebewoner van mijn wijkje gaan wonen, met wie ik samen heel wat heb gedaan voor de medebewoners. Ze is inmiddels alweer 84, en dat is te merken aan de snelheid waarmee alles gaat. Geen probleem dus, als je er maar rekening mee houdt. Gelukkig is ze wel helder van verstand. We gingen samen naar een Chinees restaurant: Golden House aan het Waldhoornplein in Rijswijk. Op hun website staat: reserveren nodig. En dat was ook te merken toen we binnen stonden. misschien wel 25 tafeltjes, waarvan er meer dan twintig bezet waren. Er was gelukkig nog een tafeltje voor ons beschikbaar. Chinees en Indisch eten niet meer zo populair als vroeger ? Bij dit restaurant is daar niets van te maken. Ik heb het al zeker twintig jaar niet meer zo druk gezien in een Chinees/Indisch restaurant. En dat op een donderdagavond. En ook de gerechten die wij hadden, waren verrukkelijk. Het is dat het zo’n eind om is, anders had ik in dit restaurant nog veel meer van hun gerechten willen proeven. Ik ga toch een keer verzinnen om hier nog een keer langs te gaan. Ik kwam na middernacht weer thuis.

Donderdag 23 januari 2025.

En nog een keer een dagje Achterhoek. Op de terugweg nog even langs een ex-collega langs geweest, met wie ik een museum bezocht, waar ik al vaker langs wilde gaan en daarna nog een kopje koffie gedronken. In de loop van de avond parkeerde ik de auto weer bij de garage en kwam niet al te laat weer thuis.

Woensdag 22 januari 2025.

En toen had ik weer een probleem met ING. Ik had een nieuwe toegangscode plus wachtwoord nodig voor mijn zakelijke rekening, en die kun je dan via het internet aanvragen. Zo gezegd zo gedaan, en dan verschillen er een bericht dat ik de aangevraagde gegevens in separate enveloppen binnen vijf dagen toegestuurd zou krijgen. Nu werd het nog kerst- en oudejaarstijd, dus het zou wel iets langer kunnen gaan duren. Maar ook half januari was er nog niets gekomen. Dus ga ik maar eens rappelleren. Dan ga je de zakelijke hulplijn bellen en dan moet je zo kort mogelijk je probleem aan een automaat vertellen. Maar elke keer als ik het probeerde met weer nieuwe woorden begreep de automaat het niet en werd verbinding verbroken. Je kunt ook niet zomaar ‘nieuwe toegang’ of ‘nieuw wachtwoord’ inspreken, want dan word je doorverwezen naar het internet waar je dat kunt doen. Maar dat had ik al gedaan en dat werkte niet. Na zoveel gestrande pogingen heb ik dan maar een brief geschreven en naar het dichtstbijzijnde ING-kantoor gestuurd. Dat zal vast wel fout zijn, maar ik kon ook nergens vinden waar het dan wel naartoe moest. Zodra je een niet-alledaagse vraag hebt loop je vast in de automatische systemen. En je kunt ook niet naar een ING-kantoor in de buurt, want die zijn allemaal opgeheven. Ik heb er nu ook op gestaan dat ik een schriftelijk antwoord krijg omdat ik op andere wijze niet bereikbaar ben.

Dinsdag 21 januari 2025.

We hebben weer Trump in het Witte Huis. We kunnen hier niet veel anders doen dan afwachten. De lucht blijft vervuild, omdat het blijft misten. Het moet toch wel heel lang geleden zijn dat het zo lang dagelijks heeft gemist. Ik kan me nog een mist herinneren, het moet tussen 1969 en 1972 geweest zijn, want ik werkte bij de R.P.D., en het was sinterklaasavond. Ik liep de deur van mijn werkplek aan de Stadhouderslaan de straat op en meteen al kon ik bijna letterlijk geen hand voor ogen zien. Er reed ook helemaal geen openbaar vervoer meer. Ik had geen andere keus dan maar naar huis op de Groot-Hertoginnelaan te gaan lopen, een dikke kilometer. Het moeilijkste was uiteraard: oversteken. Al was het straatje nog zo klein, er kon altijd op het laatste nippertje een auto uit komen. Laat staan als het een grote straat was, zoals de Statenlaan, of de Groot-Hertoginnelaan zelf, want ik woonde aan de overkant. Dat ging dan vooral op het gehoor. Gelukkig reed er (vrijwel) geen verkeer, zelfs fietsen was levensgevaarlijk. En ik heb het inderdaad gehaald. Maar zo erg heb ik het nooit eerder of later meer meegemaakt.

Maandag 20 januari 2025.

Het is elke keer weer een feestje, waar ik ook nog eens nooit genoeg van krijg, als mijn hulp arriveert. En het is zelfs nog meer feest als ze weer weggaat. Dan ruikt het hele huis weer fris en blinkt alles je weer tegemoet, ligt er niks op de grond of waar dan ook. Dat alles was dus gisteren weer eens. Het liefste wil ik dan eigenlijk een keer niet koken. Dan blijft de keuken ook een dag langer mooi. En eindelijk heb ik dat inderdaad voor het eerst gedaan: niet koken nadat mijn hulp is geweest. Ik ben sowieso nog te zwaar, en het kan vast geen kwaad om een keertje over te slaan en iets heel simpels te eten. Bijvoorbeeld een klein blikje doperwten. Voor het eerst in jaren had ik weer eens een echt trekgevoel: zin om iets te eten. Ik eet, net als bijna alle mensen, omdat het tijd is voor een maaltijd en niet omdat ik elke keer zoveel trek heb.

Zondag 19 januari 2025.

Vandaag dus nog een veldrit in Benidorm, Spanje die één van de laatste van dit seizoen zal zijn. Er komt nog wel een WK, maar dat is pas 1 en 2 februari. Dan gaan we ons daarna weer richten op de voorjaarsklassiekers. Bij het schaatsen is er dan nog het WK afstanden, in maart. Dagelijks krijg ik de stand van de kleinste deeltjes (PM2.5) en vanmorgen lag hij dan op 30 microgram per , en dat is het dubbele van wat de WHO veilig acht. Ik moet dus wat minder buiten zijn. Verder heb ik me gisteren voor de zoveelste keer verbaasd over het assortimentsbeleid bij mijn dichtstbijzijnde Jumbo. Al vele keren heb ik meegemaakt dat een artikel dat ik gebruik plots uit het assortiment wordt genomen. Waarschijnlijk omdat de vraag niet zo groot is. Dat zal in mijn geval ook wel kloppen, want mijn keus voor spullen is sowieso niet alledaags en is dus ook niet wat de meeste mensen zullen aanschaffen. Dit keer ging het dus om het wasmiddel voor de witte was van het merk Neutral. Daar zitten geen geur- kleur- en smaakstoffen en andere viespeukerij in. Hetzelfde merk maar dan voor de bonte was, was er dan weer wel, maar er was ook geen plaats meer op het schap voor de witte variant: het kaartje ontbrak. Daaraan zie je dat het uit het assortiment is genomen. In dit geval heeft dat beleid het effect dat ik naar de AH ga, waar ik misschien al in geen jaar meer ben geweest. En daar stond de witte variant nog volop in het schap. En als ik dan toch bij de AH sta, haal ik daar meteen ook andere boodschappen die ik nodig heb. Dag Jumbo. Juist in een plaats als Haren moet je natuurlijk niet de iets exclusievere zaken uit je assortiment nemen. Want dan ben je ook meteen klanten kwijt die zich iets meer kunnen veroorloven. Ik zal dat binnenkort toch maar eens tegen een pief daar vertellen. Als ik een keer zin heb.

Zaterdag 18 januari 2025.

Wandelen doe ik vrijwel elke dag, maar soms wijkt de route af. Gisteren dus weer een keertje naar de Van Lenneplaan in Groningen, voor een bezoekje aan de Wibra. Een schoonmaakmiddel was bijna op. Het zijn ook meteen weer extra kilometers. Verder relatief veel tijd besteed aan de verbouw van deze website. En ik heb mijn nootjes weer aangevuld. Het was dus weer een welbestede dag. Wel is het zo dat het al een aantal dagen knap mistig is. En ik weet nu dat dat betekent dat dat ook een flinke luchtvervuiling betekent. Al die verkeerde deeltjes blijven nu veel langer in de lucht hangen in plaats van weg te waaien. Dan zou ik dus juist niet zo ver moeten lopen. Ik moet nog veel leren.

Vrijdag 17 januari 2025.

Daar was dan weer een tandartsbezoek. Moet ook af en toe. Ook deze keer zonder belangrijke verrassingen. En ik heb een besteld mega-boek na bestelling opgehaald: De eerste dam. Het is een fors uit de kluiten gewassen boek, met 570 pagina’s en met ook nog eens relatief kleine letters, zodat er echt een berg informatie in staat. Het gaat over (waarover anders, vraag ik me wel eens af) WO II. Na de uitbraak uit Normandië in augustus 1944 snelden de geallieerde legers richting Nederland. Meteen na de bevrijding van Antwerpen hielden ze stil, begin september 1944. Dat betekende een zoveelste blunder van de geallieerden legerleiding, want dat gaf het 15e Duitse leger onder generaal von Zangen de mogelijkheid om via de landengte die Walcheren verbindt met Noord-Brabant te ontsnappen en nog mee te doen met de strijd ten zuidoosten en ten zuiden van Arnhem. Bovendien kon de haven van Antwerpen, die ongeschonden in geallieerde handen was gevallen, zo niet in gebruik worden genomen, terwijl ze nog altijd geen haven van enige omvang bezet hadden. Dat was dus een heel dure fout als het gaat om mensenlevens en verlengde de hele oorlog nodeloos, zeker met enkele maanden. Pas ruim nadat de operatie Market Garden was mislukt begon, eind oktober meen ik, de verdere opmars om alsnog die landengte in bezit te nemen, een stuk van nog geen twintig kilometer, die de Duitsers intussen fors hadden versterkt. Over die strijd gaat dit nieuwe boek. Het intrigeerde me me hoe je over de strijd op zo’n relatief klein stukje grondgebied zo’n enorme pil kunt volschrijven. Ik ben er voorlopig overigens nog niet aan toe, want er liggen nog misschien alweer een stuk of tien boeken op me te wachten, waarvan sommige ook heel dik, die ook nog gelezen moeten worden. Ik ben voorlopig weer van de straat. En vandaag kan ik ook weer mijn nootjes aanvullen. Het wordt de hoogste tijd daarvoor, want ze zijn echt bijna op.

Donderdag 16 januari 2025.

Heel geleidelijk ben ik deze website aan het opruimen. Elke dag doe ik wel een stukje. Zo probeer ik van een pagina voor elk jaar, over te gaan op een pagina per 5 jaar. Zo verdwijnen er 4 pagina’s per keer dat het af is. En ik neem die verdwenen pagina’s toch ook niet helemaal over. Wat op het moment belangrijk leek, is achteraf bezien toch niet de moeite van het bewaren waard. Ook achterhaalde pagina’s of pagina’s die eerst belangrijk waren, maar bij nader inzien in de tijd toch nauwelijks of geen betekenis hebben, verwijder ik. De afgelopen maand zijn er zo zeker vijf pagina’s helemaal verdwenen. En meer nog zijn er korter geworden. Dit is alleen al een project waar ik een dagtaak aan zou kunnen hebben, als ik niets anders meer te doen heb. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor mijn genealogische werk, of mijn boekenlezerij. Ik maak me absoluut geen zorgen dat ik op een dag – als ik al mijn externe activiteiten heb neergelegd – me ga vervelen. Ik heb altijd meer dan genoeg te doen. Zolang ik achter de computer kan zitten en kan lezen.

Woensdag 15 januari 2025.

Ik probeer om per week, per maand, per half jaar en per jaar steeds gemiddeld 5 kilometer te lopen. Dat wisselt natuurlijk dagelijks en ik loop wel eens achter en minder vaak, ook wel eens vóór. Toch zitten er geen vaste afstanden in mijn hoofd. Zoiets als: heen en weer naar X is precies 5 kilometer. Ik merk af en toe ’s avonds wel een keer of ik nog iets te kort kom of iets over heb. Hardlopen schijn je minder lang te hoeven doen, maar dat kan ik nu eenmaal niet. Toch verraste het me gisteravond dat met de wandeling van gisteren ik precies 5,0 kilometer gelopen had. Dat is met een wandeling, via een bepaalde en niet de kortste, route naar de Oostwijk en mijn favoriete twee winkels daar. De andere kant uit, richting stad, ben ik daar nog niet uit. Ik weet het wel ongeveer. Heen en weer naar de voormalige gemeentegrens is vermoedelijk ook 5 kilometer. Dat ik dat niet precies weet, komt omdat ik die kant uit lopend zoveel winkels tegenkom. En de ene keer wil ik naar de slager, de andere keer naar de lampenwinkel en/of de Action, etc., etc., en dat is iedere dag anders. Naar de Oostwijk zijn er maar twee winkels: de Jumbo en de supergroenteboer. En als ik daar ben doe ik ze allebei aan. Ik blijf toch maar bij de gewoonte om af en toe ’s avonds te kijken of ik nog te kort kom of over heb.

Dinsdag 14 januari 2025.

Na een week afwezigheid wegens ziekte is mijn hulp weer teruggekomen. Het was de eerste keer in jaren dat ze een keer heeft gemist. En zelfs na een week al, vond ik zelf al en zij zo mogelijk nog meer, dat het echt merkbaar was dat het huis een week langer niet was onderhouden. Vooral mijn planten hebben uiteraard staan juichen. Al kon ik dat niet horen. Het gehoor gaat dan blijkbaar toch iets achteruit. Verder ben ik tegen een zoveelste taalverschijnsel aangelopen. Dat kwam omdat ik in een Duits boek het zinnetje: “Wie gewonnen, so zerronnen” las. Dat lijkt wel heel erg op de Nederlandse uitdrukking: “Zo gewonnen, zo geronnen”. Het moet wel verwant zijn en ongeveer hetzelfde betekenen. Ofwel: wat je makkelijk kon winnen, kun je ook weer even makkelijk verliezen. Maar waar komt dan dat woord ‘geronnen’ vandaan? Het moet wel een voltooid deelwoord zijn, maar van welk werkwoord? Na opzoeken, want ik kon het niet bedenken, bleek het te gaan om het Nederlandse werkwoord ‘rinnen’. Het is dus rinnen – ron – geronnen. ‘Verouderd’ zegt het woordenboek dan. Maar het betekent zoiets als ‘vloeibaar worden’. Wegvloeien dus ook. Er zijn maar twee uitdrukkingen waarbij ‘geronnen’ kan worden gebruikt. Ten eerste bij de vaste uitdrukking ‘zo gewonnen, zo geronnen’, en ten tweede bij ‘geronnen bloed’. Waarbij ‘geronnen’ dan wel ineens het tegenovergestelde betekent, namelijk: gestold bloed. Wat is het Nederlands toch een mooie maar knap ingewikkelde taal.

Maandag 13 januari 2025.

En ook zondag waren er weer uitzendingen van zowel het EK langebaanschaatsen en veldrijden. Wel leuk dat bij het veldrijden twee kersverse jonkies bij de mannen wonnen en Nederlands resp Belgisch kampioen werden: in Nederland Tibor del Grosso (21) en in België Thibeau Nys (22) en bij de vrouwen Puck Pieterse (NL, 22) en Marion Norbert Riberolle (B, 26). Er komt dus een nieuwe generatie aan. Leuke rolmodellen voor de jeugd dus ook. Bij het langebaanschaatsen voor het eerst sinds 1991 weer een Noorse Europees kampioen. Daarna blijft Noorwegen de meeste gouden medailles houden bij Europese kampioenschappen sinds plm 1890: 39, tegen Nederland 37. Bij de vrouwen was Nederland weer ongenaakbaar, Met Jutta Leerdam en Antoinette Rijpma – de Jong als kampioenen. Voor het eerst in maanden heb ik geen stap buiten gezet. Dat gaan we de komende dagen wel weer inhalen.

Zondag 12 januari 2025.

Opnieuw een tamelijk rustige dag. Met langebaanschaatsen (het EK all-round en het EK-sprint) en ook nog eens de nationale kampioenschappen veldrijden. Dat laatste deed dus ieder land voor zich. Vreemd genoeg werd het Nederlands kampioenschap veldrijden niet op tv uitgezonden, zelfs niet via internet. Een live-stream via internet wil nog wel eens worden gebruikt als twee wedstrijden tegelijk plaatsvinden. Terwijl de Nederlandse vrouwen, op alle internationale podia staan, vaak ook als eerste. En we ook nog eens het fenomeen Mathieu van der Poel in huis hebben, die alles wint als hij ergens aan mee doet. Maar dat is allemaal te onbelangrijk. Wel was het Belgische kampioenschap te zien, op de Belg uiteraard, en kon je zelfs nog het Franse kampioenschap vinden, terwijl de Fransen in deze sport niet vaak tot de top behoren. Meestal doen ze internationaal zelfs helemaal niet mee. Dus ik had het er maar druk mee, met meerdere kampioenschappen tegelijk. Desondanks ben ik toch ook nog een stukje gaan lopen, vooral omdat mijn ijsblokjes op waren. En ik wil uiteraard niet zonder zitten. Gelukkig kon ik de dag dus tevreden afsluiten, terwijl ik alle dagdoelstellingen had gehaald.

Zaterdag 11 januari 2025.

Dat was dus een dagje bijkomen, na de avonturen van vrijdag. Heb wel nog enkele boodschappen in huis gehaald, maar dat was dan ook alles.

BREAKING NEWS.

Vandaag was en is een bijeenkomst voor nieuwe leden van de NVG (Nederlandse Vereniging voor Genealogie) te Bunnik. Dit jaar lid geworden, had ik me daar zeer op verheugd, want zij hebben ook een forse bibliotheek te Bunnik en daar had ik zeker in willen grasduinen. Daarvoor moest ik de trein van 09.40 uur hebben. Ruim op tijd, om 09.10 uur, vertrokken, want er heerste hier tot 9.00 uur code oranje wegens ijzel en gladheid, vanaf 09.00 uur veranderd in code geel. Eenmaal buiten staand zag ik dat het paadje tot aan het voetpad wel redelijk schoon was, maar eenmaal op het voetpad was er nog maar een randje ijsvrij. Dat ging dus ook nog net goed. Dan komt de lange oprijlaan voor auto’s en die glom over de hele breedte en lengte als een spiegel. Daar kon zelfs geen auto schadevrij overheen komen. Als ik met de auto was geweest had ik hem – in deze omstandigheden – ook niet op onze parkeerplaats neergezet. In zulke gevallen parkeer ik hem dan op de doorgaande weg, waarvandaan ik dan via de bermen van het paadje wel thuis kom. Terwijl op de doorgaande weg altijd gestrooid wordt. Aangezien ik niet levensmoe ben (en het ook nooit hoop te worden) besloot ik toch maar nolens volens terug naar huis te gaan. Dit had met 100% zekerheid tussen mijn huis en het station een enorme schuifpartij opgeleverd met wie weet wat voor schade. En hoogstwaarschijnlijk niet één schuifpartij, maar vast meerdere. Dat heb ik voor mijn mooie hobby niet over. Zoals mijn broer Jan in zo’n geval zou gezegd hebben: “Liever een levende lafaard, dan een dooie held”.

Vrijdag 10 januari 2025.

Dat was me een avontuur. Er zijn voor mij drie manieren om boodschappen in Duitsland te doen. 1. Met de auto. Dat is het simpelste en dat lukt eigenlijk altijd. Keuze uit Bunde en Weener. 2. Met openbaar vervoer. De laatste keer dat ik dat probeerde, was een lijdensweg. De aansluiting tussen Bad Nieuweschans en Bunde en Weener is hopeloos slecht. Niet meer voor herhaling vatbaar, totdat de spoorlijn Bad Nieuweschans naar Leer is hersteld, ergens tussen dit voorjaar en het midden van het jaar. 3. Lopend vanaf station Bad Nieuweschans naar Bunde. Dat heb ik al vaker gedaan. Dat is 5,2 kilometer en dezelfde afstand weer terug. Dat laatste heb ik dus gisteren weer eens gedaan. Dat had bovendien het voordeel dat ik eens met eigen ogen kon waarnemen hoe het nu gaat met de voorgenomen verbeteringen aan het spoor. Schiet dat al op of is er nog heel veel te doen? De trein Bad Nieuweschans Weener rijdt al zeker een jaar niet meer, dus wat is er intussen gebeurd? Ik vertrok met de bus van 11.09 uur. Als eerste na uitstappen uit de trein in Bad Nieuweschans eens kijken hoe de rails nu verder gaan. Is hier al iets gebeurd op Nederlands grondgebied? De rails lopen nog zo’n 400 meter door, totdat Duitsland begint. Zover het oog reikte zag ik absoluut geen verandering ten opzichte van vorig jaar. Via een omweggetje wilde ik dan langs de hele spoorbaan naar Bunde lopen, omdat dat de kortste wandelweg is. Nog voordat ik in Duitsland was keek ik uit op een bouwwerk, met meerdere werklui en machines, nét op Duits grondgebied. Het ging om het nieuw te leggen treinbruggetje over het Wymeerer Sieltief. Dat stond in de planning, wist ik, en dit werd dus gedaan door een Nederlandse firma. Hoever ze daarmee waren kon ik niet zien. Maar ze waren er wel druk mee bezig. Enkele honderden meters verder kwam ik dan op Duits grondgebied langs de spoorbaan te lopen. Daar waren de rails en dwarsliggers helemaal weggehaald en was begonnen met de aanleg van een nieuw ‘raillichaam’, waarop de nieuwe rails zouden moeten gaan liggen. Dit nieuwe ‘lichaam’ begon vlak achter een grote boerderij, die overduidelijk erg in de weg lag en ligt. Hoe het verder zou moeten richting Nederland kon ik niet bedenken. Of de boerderij moet weg, dat leek mij het simpelst, of de rails moeten met een vreemd boogje om de boerderij heen. Voor de lijn Groningen – Bremen, of Wunderline, een doorgaande en grensoverschrijdende verbinding, zoals die op grote borden overal genoemd werd, leek me dit een heel bizarre oplossing. Op de eerste anderhalve kilometer lagen verspreid over de afstand losse rails, maar geen dwarsliggers of ander bouwmateriaal. Ik neem aan dat dit de nieuwe rails moesten zijn. Na een paar honderd meter was het smalle voetpaadje dat daar lag, veranderd in een onverharde en brede weg voor het bouwverkeer, waarbij aan- en afrijdende vrachtauto’s elkaar konden passeren. Het was niet alleen niet verhard, maar overal waren al gaten ontstaan met veel kiezels en grotere stenen. Een vrachtauto neemt die route met gemak, maar lopend was dat niet fijn en vlot lopen. Het was ook opmerkelijk dat er niemand aan het werk was, en er was dus ook geen bouwverkeer, hoewel het toch een gewone werkdag was.

Bij de tweede anderhalve kilometer langs de (voormalige) spoorbaan lagen dan weer vele honderden betonnen dwarsliggers en geen rails. Bij de laatste anderhalve kilometer tot Bunde lag dan helemaal niks aan bouwmateriaal. Ook hier waren de oude rails compleet weggehaald. Het kan aan mij liggen, maar ik vond dit wel wat vreemd. In sector 1 alleen de rails, in sector 2 de dwarsliggers en in sector 3 niets. In sector 1 lag dus eenderde van de nodige spullen, in sector 2 ook en in sector 3 niets. Hier moet dus nog heel veel gesjouwd worden. Ik was al een kilometer onderweg bij de laatste sector en zag bouwmensen en bouwverkeer 500 meter verder, dus daar werd wel gewerkt, of een geüniformeerde bouwmeneer stopt met zijn auto naast me om me te melden dat ik niet verder kon lopen. De weg was verderop helemaal afgesloten, ook voor voetgangers. Hij wees me de omlooproute aan, maar dat was wel een enorme omweg. Bordjes of andere aanwijzingen onderweg heb ik niet gezien. De omweg was misschien wel een kleine 2 kilometer, maar die weg was wel veel beter beloopbaar vooral over fietspaden, dan de kapotgereden en met gaten en stenen gevulde weg langs het voormalige spoor. Uiteindelijk bereikte ik toch nog de Combi in Bunde. Haalde daar enkele boodschappen en ging ook nog even naar het toilet. Er bleek dus toch een toilet in Combi Bunde te zijn. Je moet er wel de weg kennen, met allerlei zijpaadjes, maar het kan. Vreemd was wel dat het toilet voor vrouwen, tevens gehandicaptentoilet, was afgesloten. Als vrouwen of gehandicapten, blijkbaar is dat in Duitsland ongeveer hetzelfde, dus een toilet willen gebruiken, dan moeten ze ergens een sleutel halen. Voor mannen was de deur gewoon ontsloten en kon je zo naar binnen. In dat toilet was wel een zee aan beenruimte, dus ik had geen sleutel nodig. Daarna moest ik dus ook weer terug naar station Bad Nieuweschans, alwaar ik om 17.00 uur aankwam. Om kwart over zes zat ik dus bij de Chinees en om een uur of zeven was ik weer thuis. Ik had 15,6 kilometer gelopen. En nog altijd was ik niet helemaal op. Als het nog 2 kilometer meer had moeten zijn, dan was dat ook nog gelukt. Dit alternatief is dus ook niet voor herhaling vatbaar. In elk geval niet op korte termijn. Eind maart of begin april lijkt me wel een goede volgende kans. Dan zijn ze in elk geval een stuk verder, mag ik aannemen. En weet ik ook een alternatieve route.

Donderdag 9 januari 2025.

Vandaag begin ik een nieuwe traditie, neem ik me voor. Vandaag precies een jaar geleden had ik het laatste contact met mijn huisarts. Dat ging toen – zoals het al tientallen jaren gaat – over het kleine plekje aan mijn linker onderbeen, dat heel af en toe de kop opsteekt. Daar heb ik dan een crème voor in een heel kleine tubetje, dat vele maanden meegaat. Misschien wel een half jaar of nog langer. Het is mijn enige gezondheidsprobleem. Ik zal dus niet klagen, als ik dit probleem vergelijk met wat mijn beide broers elke dag aan medicijnen moeten slikken. Dus een kleiner probleem kan haast niet. Ook de huisarts, net als haar voorgangers, weet eigenlijk niet wat het is. Het medicijn is vele jaren geleden uit een test gerold met misschien wel tien andere smeerseltjes, als enige dat werkelijk hielp. Maar waarom kan eigenlijk niemand me vertellen. Het mag dan een superklein kwaaltje zijn, maar toch moet ik ook hiervoor heel af en toe een nieuw tubetje hebben. En daar trek ik dus voortaan de 9e januari voor uit. Dan kan ik meteen even melden dat het verder qua gezondheid helemaal goed met me gaat. Dat hoop ik dus nog tenminste 22 jaar vol te houden.

Woensdag 8 januari 2025.

Soms doe ik iets geheel per ongeluk, helemaal goed. Zo las ik vanmorgen in de krant dat men 40.000 mensen tien jaar lang heeft gevolgd bij hun koffieconsumptie. En wat bleek? De koffiedrinkers leven een stuk langer en met minder kwalen dan de niet-koffiedrinkers. Maar toen kwam het venijn: het effect verdween helemaal bij de koffiedrinkers die de hele dag door koffie drinken. Het effect op levensduur en gezondheid is er alleen maar bij koffiedrinkers die uitsluitend hun koffie ’s morgens drinken en in de rest van de dag niet meer. En dat is precies zoals ik het al tientallen jaren doe: koffie alleen ’s morgens. Ik probeer dan terug in de tijd te gaan, met wanneer ik daarmee dan begonnen ben. Dat was in elk geval al vanaf 1 oktober 1994, dus dat is inmiddels toch al meer dan 30 jaar geleden, toen ik voor mezelf begon en ontslag nam uit mijn vaste baan. Het is heel goed mogelijk dat ik daarmee eerder ben begonnen, maar zeker is dat niet. Op kantoor is koffie namelijk in veel gevallen het enige drinkbare. Zowel ’s morgens als ’s middags. Je kunt dan waarschijnlijk ook wel thee of frisdrank krijgen, maar ’s middags thee dronk ik alleen bij vlagen en frisdrank dronk ik nooit. Dus het zal daar toch ook vaak ook ’s middags koffie zijn geworden. Maar onderweg of bij een klant koos ik ’s middags vaak niks en als ik thuis ben kan ik uiteraard kiezen wat ik wil. En ’s middags is dat doorgaans water of heel af en toe ook wel eens melk. Ik maak wel eens een uitzondering en dat is als ik uit eten ben. Dan wil ik nog wel eens na de maaltijd een kopje koffie nemen. Ik ga dus maar door met mijn vaste gewoonte: koffie alleen in de morgen. Maar nu weet ik ook waarom.

Dinsdag 7 januari 2025.

De bus die langs mijn huis gaat van Groningen naar Assen en omgekeerd, rijdt al enkele maanden om, wegens verbouwingen aan de route. Totdat ergens in oktober de mededeling op de vervallen haltes verschijnt dat de halte tijdelijk is opgeheven en de oude route weer wordt hersteld vanaf 20 december om 15.00 uur. Toen ik dat las wist ik al dat dat niet waar was en dat dat niet zou gaan gebeuren. In het openbaar vervoer worden gewoon nooit zolang vantevoren afwijkingen gepland. En al helemaal niet zo precies. De dienstregeling wordt doorgaans goed uitgevoerd, maar zodra er een afwijking plaatsvindt, om welke reden ook en hoe lang van te voren ook bekend, dan houdt elke planning helemaal op. Er is wel het besef dat je je passagiers moet informeren, maar het maakt verder niet uit wat er in die mededeling staat. Waar hoeft het in elk geval niet te zijn. Half december verscheen er dan een nieuwe tekst op de betreffende haltes dat het herstel van de oude route zou plaatsvinden op 31 december om 23.59 uur. Je ziet meteen al dat ook dit niet waar is en ook niet zal gebeuren. Op of vlak voor oudjaarsdag kwam er een volgend bericht op de haltes: de halte wordt opgeheven ’tot nader bericht’. En de ervaren ov-gebruiker weet dat ook dit niet waar is. Er zal namelijk geen nader bericht komen. Het werkt altijd zo, dat zodra de laatste schroef erin is gedraaid (figuurlijk gesproken) de bussen meteen weer gaan rijden. Het is dan onzinnig nog een mededeling op de haltes te gaan doen, want de bussen rijden alweer. Gisteravond liep ik op een deel van de route dat gestremd was. En op elke halte hing nog de hoes met de mededeling dat de halte ’tot nader bericht’ was opgeheven. Toen ik vanmorgen wakker werd was het eerste dat ik deed, alsof ik een voorgevoel had, even in de app nakijken of de bussen nog omreden. En warempel. De omleiding was al vanaf de eerste bus opgeheven. Het is precies gegaan zoals het altijd gaat: zodra het weer kan rijden de bussen weer. Er is geen nader bericht geweest. Drie keer een mededeling aan de passagiers en drie keer een leugen. Zou het een functie-eis bij veel functies in het openbaar vervoer: glashard kunnen liegen zonder gewetensproblemen? Ik ga het bijna geloven.

Maandag 6 januari 2025.

Het zat gisteren niet mee. De hele dag regen en geen half uurtje droog. Toch ben ik wel even eruit geweest, maar ik was toch vrij snel weer terug. Na de hectiek van meteen na de jaarwisseling, toen hals over kop vele mutaties in de diverse registers van de Kamer van Koophandel moesten worden opgenomen, zijn we nu weer in wat rustiger vaarwater terecht gekomen. Het eerste dat nu gaat gebeuren is de goedkeuring door de KvK van de aangebrachte mutaties, of – uiteraard – de melding dat er iets niet goed is gegaan. Dat is een kwestie van wachten. Er staan voor de komende periode ook geen bijzondere gebeurtenissen op de agenda, zodat ik weer genoeg ruimte heb om weer dingen ‘voor mezelf’ te kunnen doen. Verder vond ik onderstaande cartoon wel aardig: zo voel ik me soms ook als ik in de natuur wandel. Zou zo’n wolvenwerend hek al te koop zijn?

Zaterdag 4 januari 2025. De Friesenbrücke.

In november 2015 voer een schip tegen de Friesenbrücke, een treinbrug over de rivier de Ems bij Weener aan, waardoor deze geheel werd uitgeschakeld: hij kon niet meer worden gebruikt en de treinverbinding van Groningen naar het Duitse Leer en verder, hield daardoor op te bestaan. Er kwam een busverbinding daarvoor in de plaats. Blijkbaar kon hij niet meer worden gerepareerd, en moest hij geheel vervangen worden door een nieuwe brug. Je kon intussen nog wel met de trein naar Duitsland, maar die eindigde in Weener, vlak voor de oude rivierovergang. In Weener is mijn favoriete supermarkt, Combi, waardoor ik af en toe daar toch boodschappen kon doen. Sinds begin vorig jaar is ook deze treinverbinding gestopt. En ook hiervoor kwam dan vanaf Bad Nieuweschans een busverbinding. Als ik een auto had, ging ik ook wel eens naar Weener of het dichter bij Nederland liggende Bunde voor de boodschappen. Met openbaar vervoer is het vanaf Haren sinds begin vorig jaar niet meer te doen naar Bunde of Weener. De busverbinding vanaf Bad Nieuweschans is namelijk bijzonder onbetrouwbaar. Op die bus heb ik zowel heen als terug intussen meerdere keren uren staan wachten. Nu is het bouwen van een brug bijzonder tijdrovend. Daarvoor moeten allerlei procedures worden doorlopen, met inspraakrondes voor iedereen die iets te mekkeren heeft. In Duitsland is dat niet anders dan in Nederland. Trek daar maar rustig een jaar of tien voor uit. Er was een tijd dat Duitsers zo’n zelfde brug bij tientallen of misschien wel honderden achter elkaar binnen enkele uren maakten. En zowel in het binnenland als in het buitenland. Maar die tijd is gelukkig voorbij.

Het zou zo maar eens kunnen dat de nieuwe brug nog dit jaar in gebruik kan worden genomen. Volgens de website van de NS is er nog treinvervangend vervoer tot eind augustus 2025. Maar er staat ook meteen bij dat die datum nog erg onzeker is. In de Duitse regionale media stond al een tijdje dat de nieuwe brug al vóór de zomer van 2025 in gebruik zou kunnen worden genomen. Dezer dagen las ik daar al dat de nieuwe brug er waarschijnlijk al dit voorjaar zou kunnen zijn. Het wordt een enkelspoorsbrug en meteen ook de grootste draaibrug van Europa. Die brug zelf ligt er al sinds de vorige maand. Nu moeten nog alle aansluitingen worden gemaakt. De Ems is best wel een heel brede rivier en aan die rivier ligt een werf (Meyer) waar zelfs oceaanstomers worden gebouwd: van die enorme schuiten voor duizenden passagiers. Die moeten ook langs die brug kunnen. Behalve voor de trein komt er ook een fiets- en voetpad van 2,5 meter breed en ook een dienstweg. Voor onderhoudswerk moet er toch ook een auto bij kunnen komen. Anders moeten de schilders en andere techneuten op de fiets naar hun werkplek. Er komen nieuwe stations in Bunde (vóór die sloot) en Irrhove (over die sloot). Ik ben benieuwd wanneer ik mijn eerste ritje met die trein kan gaan maken.

Vrijdag 3 januari 2025.

Sinds dit jaar zijn de gegevens van honderdduizenden Nederlanders openbaar die in WO II met de Duitse bezetters hadden samengewerkt. Een smulpartij voor (hobby)genealogen. Ik heb dus meteen in mijn geheugen en mijn stamboom nageplozen van wie ik de gegevens eens zou kunnen gaan opsporen. Wie hadden er met de Duitsers samengewerkt? Ik kon het maar niet bedenken. Wel heb ik nog familie die juist met het verzet had samengewerkt, waaronder mijn vader. Dus aan die gegevens van honderdduizenden Nederlanders heb ik hoogstwaarschijnlijk helemaal niets. Het doet me denken aan de wijze les van een van mijn leermeesters over genealogie die zei: “Met een beetje geluk heeft u een voorouder die in de gevangenis heeft gezeten.” Immers, van (gewezen) gevangenen is doorgaans meer bekend dan van degenen die oppassende burgers waren. Niet alleen waarom hij in de gevangenis zat, maar ook van alles rondom hem: uiterlijke kenmerken, familiegebeurtenissen, karakterbeschrijving etcetera. Het is dus heel erg spijtig als je voorouders allemaal brave burgers waren. Want dan is er hoogstwaarschijnlijk helemaal niets over hem of haar opgetekend. Ik kan natuurlijk nog wel een wilde gok gaan doen. Want zeker na de oorlog ging niemand er prat op dat hij of zij met de Duitsers had samengewerkt. Wie weet kom ik dan toch nog een grote verrassing tegen.

Donderdag 2 januari 2025.

Voor zover ik het in mijn letterlijke en figuurlijke omgeving heb gezien, is iedereen heelhuids de jaarwisseling doorgekomen. Het was dan wel weer een regendag, zodat ik alleen de noodzakelijkste boodschappen heb gedaan, en dus wel flink nat werd. Dat gaf dan weer wel gelegenheid om alle oudjaarstroep weer netjes op te ruimen.

Woensdag 1 januari 2025. Nieuwjaarsdag.

Gisteren een groot deel van de dag besteed aan de inschrijvingen van ons platformbestuur bij de Kamer van Koophandel. Op Tweede Kerstdag is na een lange worsteling met zijn gezondheid onze penningmeester overleden. Die worsteling heeft wel een jaar of twee geduurd en al die tijd heeft hij naar beste vermogen zijn taken vervuld. Na enkele dagen is wel gebleken dat dat niet bij alle zaken die hij heeft gedaan helemaal goed is gegaan. Dat was ook geen wonder, met zoveel malheur die hij heeft gehad. Maar als je dan plots in de schoenen van iemand anders moet stappen met werk dat mij niet erg bekend is, vraagt dat veel schakelen en proberen. Bovendien heeft ook de Kamer van Koophandel zijn website zo ongericht dat alle veel gestelde vragen ruimschoots aan bod komen en ook makkelijk zijn te vinden. Maar als je dan een vraag hebt die niet vaak gesteld zal worden, dan zoek je je ongans. Pas als je dan een levend mens te pakken krijgt, kan die je precies vertellen wat je moet doen. Dan is het nog altijd geen makkie, maar dan kom ik er wel een keer. Wel fijn dat je onderweg vaststelt dat Pierre alles met de beste bedoelingen heeft gedaan, maar dat het lijf niet steeds wilde meewerken. Pas om half vier kwam er een natuurlijke pauze, toen ik op iemand moest wachten om verder te kunnen, en kon ik nog net een sprintje trekken naar mijn supergroenteboer, in de veronderstelling dat hij op oudjaarsdag wel om vier zou sluiten. Maar nee. Bij de winkel aangekomen, stond er een bordje op de deur, dat de winkel op 31.12 om 14.00 gesloten werd. Superpech gehad.

Dinsdag 31 december 2024. Oudejaarsavond.

En dan gaan we voor de zoveelste keer, de 78e keer als ik het goed heb, een nieuw jaar begroeten. Uiteraard ook weer met oliebollen en misschien ook appelflappen. Die zijn geen van beide ook niet supergezond en je wordt er ook dik van, maar op deze dag mag dat. Daarna moet er weer fors de zweep over. Figuurlijk dan, uiteraard. Traditioneel meet ik ook op deze dag de waterstand op, zodat het waterbedrijf me weer een afrekening kan sturen. Morgen moet ik dan de meterstanden van gas en licht opmeten, want ook dat bedrijf wil me weer een rekening sturen. Alle andere kosten tot en met eind januari zijn inmiddels ook weer betaald, zodat ik de maand januari opnieuw geen deurwaarder verwacht. Ik vraag me wel eens af tot wanneer ik dit ga volhouden. Er komt ongetwijfeld een dag dat ik dit aan iemand moet gaan overlaten. Maar of dat over 1, 5, 10 of 20 of nog meer jaren zal zijn, is niet te voorspellen. Dus gaan we maar gewoon door hiermee.

Maandag 30 december 2024.

We hebben het allemaal weer overleefd. En we zijn er zonder schade weer vanaf gekomen. Mijn hulp heeft de vuistregel dat iets dat je een jaar lang niet hebt gebruikt, je blijkbaar niet nodig hebt en dus weg kan. Daar zit wel iets in, maar ik vind een jaar, voor een doorgewinterde bewaarder als ik, wel te kort. Zo heb ik weer eens een keukenkastje opgeruimd, waar ik bijna nooit in kom. Het meeste dat daar in staat heb ik inderdaad al in geen jaar, meestal zelfs in geen jaren gebruikt. En ik heb dus toch weer zaken weggegooid. Soms vroeg ik me af waarom ik iets ooit heb gekocht. Een patatsnijder bijvoorbeeld. Zelfs voor patatjes in twee verschillende maten. Ik eet zelden patat, het is niet echt gezond en je wordt er dik van. Misschien heb ik wel een heel jaar lang geen patat gegeten. En toch ging het me aan het hart het ding zomaar weg te gooien. Ik nam me voor toch maar weer eens een keertje patat te gaan bakken. Een patévorm. Die heb ik inderdaad, jaren geleden, in de tijd van mijn eetclub, wel meerdere keren gebruikt. Het werd nooit een echt groot succes, al was het bij de laatste keren best wel goed eetbaar en heb ik het ook mijn gasten zonder aarzeling wel voorgezet. Om daar alsnog een succes van te maken, moet ik toch meerdere keren een proefpaté maken. En dan heb ik bij de vierde of vijfde poging een echt wel goede paté gemaakt. Ook paté is geen echte slankmaker, en supergezond is het ook niet. Dus de conclusie was duidelijk: dat gaan we niet meer doen en de patévorm kan dus weg. Dan heb ik nog een doos vol met metalen koekjesvormen aangetroffen. Voor hartjes, kransjes, en nog heel wat andere koekjesvormen. Heb ik die ooit wel eens gebruikt? Ik kon het me maar niet herinneren. Waarom heb ik dat ooit aangeschaft? Ook koekjes zijn geen echte slankmakers en supergezond zijn ze ook niet. Dus die doos kon ook in zijn geheel weg. De kans dat hier kinderen over de vloer gaan komen die koekjes met me willen bakken is alleen in theorie mogelijk. In de praktijk zie ik het niet gebeuren. En als het onverwacht toch gebeurt, koop ik wel een doos nieuwe. Zo heb ik uiteindelijk toch weer ruimte geschapen. Daar kan best wel weer wat in.

Zondag 29 december 2024.

Vandaag wordt een drukke dag. Met zowel de ontknoping van het nationaal kampioenschap langebaanschaatsen, met o.a. de door mij zo gewaardeerde 10 kilometer (volgens Amerikanen is dat: kijken naar het groeien van gras) én een fraaie veldrit bij de Belg. En dan kan ook nog mijn hulp langskomen, die ook een uurtje of twee nodig heeft, waarin ik niet kan kijken, maar wel kan lopen. Dat wordt dus veel opnemen en later bekijken.

Zaterdag 28 december 2024.

Een nieuwe friteuse aangeschaft. Na zoveel jaren trouwe dienst, was de oude nu echt wel op. Uiteraard ten eerste voor de traditionele oliebollen. Die kun je nu eenmaal niet in een Airfryer of in de oven bakken. Maar als ik hem dan toch heb, maak ik er in de rest van het jaar een doodenkele gebruik van om patat, kroketten of iets anders passends in te bereiden. Dat heeft alleen de functie om heel af en toe te kijken of hij het nog wel doet. Deze moet weer vele jaren meegaan. En dat zal vast wel weer lukken.

Vrijdag 27 december 2024.

Omdat ik de laatste dagen weinig had gelopen besloot ik om donderdag een inhaalslag te maken. Het werden 10,9 kilometers. Dat was de hoogste stands sinds 13 mei, toen ik iets boven de 12 kilometer kwam. En toch was ik gisteren echt nog niet ‘uitgewoond’. Ik ging uiteraard wel zitten, maar kort daarna stond ik weer op omdat ik wat in de keuken wilde doen. En dat ging zonder problemen. Ik ben dus nog altijd behoorlijk fit. Naast het bekijken van de opgenomen wedstrijd in het veldrijden, kwam er niet veel bijzonders meer uit mijn handen.

Donderdag 26 december 2024, Tweede Kerstdag.

Weer eens een kerstavond in Aduard doorgebracht. Bij restaurant Onder de Linden. Dat was al een jaar of tien geleden voor het laatst. En sindsdien bleef ik maar zeggen dat ik daar toch het lekkerst en meest exclusief gegeten heb, met ook de beste bediening. Maar het kan natuurlijk zijn, dat je dat bezoek steeds verder gaat idealiseren, omdat je geleidelijk wat minder goed bevallen is gaat vergeten. Dus dit was de herkansing. En ik heb zeer mijn best gedaan te onthouden wat er eigenlijk niet zo heel erg goed ging. En hoezeer ik daarop ook mijn best heb gedaan: ik kon niets vinden. Het eten was uit- de- kunst, met smaakcombinaties die elke keer weer opvielen door hun exclusiviteit en eetbaarheid. Heerlijk, heerlijk en nog eens heerlijk. De bediening was perfect, de dames en heren gingen bijna helemaal in het zwart en waren stuk voor stuk om door een ringetje te halen en tegelijk voorbeelden van servicegerichtheid. Iemand uit mijn gezelschap was het opgevallen dat de Chef ook rondliep, wat uiteraard heel normaal is, maar in spijkerbroek. En dat laatste vind ik eigenlijk ongepast bij de gecreëerde sfeer. Maar ik had dat zelf niet gezien. Een ander min(i)puntje is nog dat ze op hun website het woord ‘smaakvol’ verkeerd gebruiken. Zoals zovelen dat doen. Eten is immers nooit smaakvol. Smaakvol is: met gevoel voor wat bij elkaar past en wat niet qua kleur, stijl en vorm. : “Zij had haar huis smaakvol ingericht.” of “Zij kleedt zich altijd zo smaakvol.” Of: voor het diner, had hij de tafel smaakvol gedekt. Dan zag het er allemaal heel mooi uit, maar het zegt niets over de vraag of het eten ook lekker was. Een smaakvolle maaltijd of een smaakvol gerecht is wartaal. Er wordt zelfs door een bedrijf reclame gemaakt voor ‘smaakvol hondenvoer’ . Erger kun je het niet maken.

Dinsdag 24 december 2024.

Bijna elke dag leer ik nog iets, wat ik bij het eten nu niet moet doen. Zo had ik een bakje met slagroom een dag of twee- drie open in de koelkast laten staan. Uit de koelkast gehaald, en alles zag er perfect uit en rook ook prima, gaan kloppen, en vervolgens over een gerecht gestrooid. Dat heb ik geweten. Dat waren wel vier loopjes naar het toilet. Aan iets anders kan het niet gelegen hebben. Nu weet ik dat ik dat ook niet meer moet doen. Alle bederfelijke boodschappen meteen in de koelkast, doe ik al vele jaren. Zodra iets is aangebroken het niet meer verder gebruiken, ook al staat het in de koelkast. Dat is nieuw.

Hoewel het voorjaar nog best een eind weg is, neem ik me voor om komend jaar weer meer aandacht aan mijn achtertuin te geven. Dat heb ik in feite een heel jaar overgeslagen, want in 2023 deed ik er nog wel iets aan, al was het niet erg veel. 2022 was het laatste jaar dat ik er serieus aandacht aan gaf. Dat moet dus in 2025 opnieuw gaan gebeuren. Tenslotte gaan de dagen alweer lengen en dat betekent toch licht aan het eind van de wintertunnel. Dit voornemen ontstond gisteren, toen ik even een inspectie deed van het achtergebeuren. Er komt natuurlijk bij dat de achtertuin de afgelopen weken is opengehaald wegens de aanleg van glasvezelkabels. En het is ook niet zo netjes hersteld geworden. Dat draagt natuurlijk ook bij aan een gezicht van enige verloedering van de natuur. Daar ga ik dus wat aan doen, zodra het weer het toelaat.

Maandag 23 december 2024.

En zo snellen we weer naar Kerstmis en het einde van het jaar. Hoewel het jaar nog niet af is, heb ik er tot nu toe wel een goed gevoel bij. Ik heb op de diverse ‘fronten’ mijn steentje kunnen bijdragen, al gaat het steeds – zo vermoed ik- meer om teamwork dan om individuele prestaties. En ik heb mijn doelen qua bewegen en gezond eten en drinken bijna helemaal kunnen waarmaken. Bijna, omdat ik altijd wel een keer in de verleiding kom om iets ongezonds te doen, en er dan ook af en toe voor zwicht. Wat ik overigens nog het meest positief waardeer is dat ik in 2024 opnieuw geen belangrijke problemen heb gehad. Niet met familie en relaties, niet met mijn gezondheid, en ook niet op alle andere leefgebieden. Ik neem me voor om dat in 2025 vol te houden, zodat ik over een jaar dezelfde conclusie zal trekken. Maar dat heb ik uiteraard niet voor 100% in de hand.

Zaterdag 21 december 2024.

Vrijdag in totaal precies 9 kilometer gelopen. Daarmee heb ik op alle gemiddelden (per week, per maand, per half jaar en per jaar) precies 5,0 kilometer per dag gehaald. Alsof ik het eerst had uitgerekend, maar dat was toch niet zo. Zo kwam het uit. In de morgen nog een videovergadering gehad, maar ook deze keer kwam de verbinding niet zoals bedoeld tot stand. Er zit ergens een bugje, maar we weten niet waar precies.

Vrijdag 20 december 2024.

Weer een beetje de wandelachterstand ingelopen door een wandeling naar de Oostwijk, met bewust omlopen. Aldaar ook weer genoeg lekkers en gezonds ingekocht bij de groenteboer. Op de een of andere manier ben ik nog altijd niet in de Kerststemming, al kan ik ook niet vertellen hoe dat dan voelt. Bij De Woonplaats ligt voorlopig alles stil, al loopt er achter de schermen de sollicitatieprocedure voor een nieuwe huurderscommissaris. Daar kan na de Kerst nog wel wat activiteit voor nodig zijn. Dat moeten we rustig afwachten. Alleen bij de VCCS is er nog wat activiteit, waaronder vandaag met een video-vergadering, maar daarna zal dat ook wel weer gaan stilliggen, verwacht ik. Kortom: de komende dagen zal ik vooral naar binnen kijken, tot de Kerst aanbreekt. En er is binnen nog genoeg voor me te doen.

Dinsdag 17 december 2024.

En weer kreeg mijn huis een grote beurt. Ik zag na vertrek van mijn hulp dat het licht in de keuken nog brandde. Dus ik ga naar de keuken, maar het centrale licht van de keuken was al uit. En ook brandde het licht van de afzuigkap niet. Er bleek nog licht te branden onder een keukenkastje, naast de afzuigkap. Ik heb alleen nog nooit geweten dat daar een lichtpunt is. Dan moet ik dus bukken en onder het kastje gaan kijken en warempel, daar zit een soort TL-buis die ook brandde. Ik moest nog even zoeken waar dan de aan/uitknop zat en die vond ik ook, zodat ik het licht uit kon doen. In die meer dan tien jaren dat ik hier nu woon, heb ik nooit geweten dat ik daar nog een extra lamp had. En hij geeft nog behoorlijk veel licht ook. Mijn hulp woont in precies zo’n huis, dus die wist dat duidelijk wel. En tot nu toe doet ze dit licht, dat ongetwijfeld aan is als zij bij mij is, ook weer uit als ze vertrekt, zodat ik dat ook nooit door heb gehad. Dit is dan voor het eerst geweest dat ze blijkbaar vergeten is het weer uit te doen, en nu weet ik dus ook dat daar nog een extra lamp zit. Ik heb dus ook nooit onder dat kastje gekeken. Allemaal zeer verbazingwekkend. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Zondag 15 december 2024.

En toen werd ik alweer 78. Tjonge wat oud. Maar zo voel ik het helemaal niet, want ik voel me nog net zo vief en vers als toen ik 20 was. Intussen ben ik wel een stuk wijzer geworden. Ik heb helaas te veel situaties meegemaakt waarbij ik anderen ontmoette die minder eerlijk, oprecht en betrouwbaar waren als ikzelf altijd heb gedacht te zijn. Daar trap ik dus niet meer zo snel in. Ik ben gewoon een stuk voorzichtiger geworden bij het aangaan van nieuwe relaties. En die nieuwe relaties houd ik dan vooral zoveel mogelijk zakelijk. Ik had van jongsaf aan al een bloedhekel aan verjaardagen. Vooral die van mezelf. Ik weet ook nog dat ik voor mijn 21e verjaardag, dat moet dus 15 december 1967 zijn geweest, bij moeder vaststelde dat ze al van alles al in huis wilde halen, maar dat ik haar, zodra ik dat merkte, vertelde dat ik op die 15e december niet thuis zou zijn. Met 21 werd men in 1967 pas meerderjarig. En die dag was dus de eerste dag dat ik voor het eerst helemaal zelf mocht beslissen waar ik was en niet was. En dat was dus niet thuis voor mijn verjaardag. Evengoed wilde ik ook niet op een ander zijn verjaardag zijn. Voor mijn afwezigheid bij verjaardagen is er een mix van oorzaken. Het heeft ongetwijfeld veel te maken met mijn stijve rechterbeen. In elke huiskamer van die tijd (en ook bijna altijd in die van tegenwoordig) is het druk op een verjaardag. Extra stoelen worden aangesleept. En ik kan dus nergens zitten, zonder dat dat been rondom een tafel, anderen in de weg zit. Of dat een gast over dat uitgestrekte been struikelt en niet alleen zichzelf maar ook mij ernstig kan verwonden. Niemand rekent erop dat er iemand in het gezelschap zit, die zijn been gestrekt houdt en het ook niet wil intrekken als ie langs komt. Het is ook altijd zo, dat na het inschenken van de koffie en het uitdelen van het gebak er altijd mensen opstaan die nog melk, suiker, een lepeltje, een vorkje en/of een servetje willen hebben, daarvoor opstaan en uiteraard over mijn been moeten stappen en dan dezelfde weg weer terug gaan. Sommigen doen dat bij elk item opnieuw, in plaats van dat ze meteen alles halen wat ze nog moeten hebben. Dus het is een schier eindeloos heen en weer gedraaf van mensen rondom zo’n drukke tafel, en ze kiezen allemaal, zonder uitzondering, de route – zowel heen als terug – via mijn been. Het is gewoon wachten op een ongeluk. Omlopen via de andere kant van de tafel doet niemand. Daarom wil ik er het liefst helemaal niet bij zijn. Dat is het veiligst voor iedereen. En vooral daarom koos ik dus steeds ervoor er niet te willen zijn. Om precies dezelfde reden kwam ik dus ook nooit op de verjaardag van iemand anders, want daar ben ik zelfs nog minder thuis dan bij mezelf. Bovendien zou ik, als ik wel zou komen, me bijna verplicht voelen om diezelfde persoon ook uit te nodigen voor mijn partijtje, dat ik dan niet heb.

Zaterdag 14 december 2024.

Vandaag zou mijn moeder – indien nog in leven – 117 jaar geworden zijn. In werkelijkheid kwam ze niet verder dan 93 jaar. Toch ook wel verdienstelijk. En nog een lastige om die nog te kloppen. Ik zit sowieso nog niet in de modus van records als het om gehaalde leeftijd gaat. Het zijn er in mijn familie gewoon nog veel te veel die een hogere leeftijd hebben behaald dan ik nu, om al een lijstje te hebben. Mijn beide broers, beiden tachtigers, zitten wel in die situatie. Die hebben inmiddels, na onze moeder, inmiddels al de tweede en de derde plaats bereikt, met 85 en 83 jaar. Maar ik kan wachten en zal toch nog veel geduld moeten hebben, om ook voor een medaille in aanmerking te kunnen komen. Ten hoogste echter nog maar 15 jaar. Dan ben ik mijn moeder voorbij. Als het om aangetrouwde familie gaat, hebben we intussen al een honderdplusser. Die tel ik maar niet mee, anders wordt alles zo uitzichtloos.

Donderdag 12 december 2024.

Vanmorgen las ik van de uitgave van een nieuw boek van Bart van Loo, Stoute Schoenen. Dat is een vervolg, zo begreep ik, op zijn bestseller De Bourgondiërs. Dat laatste boek heb ik ook gelezen en is inmiddels in 10 talen vertaald. Buitengewoon verdienstelijk van deze Bart. Bart van Loo is een meeslepend verteller, daar wil ik niets aan afdoen. Tegelijk heb ik bij De Bourgondiërs nogal wat historische onjuistheden vastgesteld. Dat heb ik hem ook bericht en hij zou bij een volgende druk enkele correcties doorvoeren. Echter ik had al de eenentwintigste druk, en ik weet niet hoeveel er uiteindelijk verschenen zijn. Ik heb uiteraard niet alle beweringen van hem gecheckt, dus het kunnen er ook wel meer zijn.Wat me wel verraste was dat ik blijkbaar de eerste lezer was, van misschien wel honderdduizend of meer lezers, die het opviel dat sommige door Van Loo vermelde feiten niet klopten. Dat doet me twijfelen of ik dat nieuwe boek wel wil hebben. Ik kan er namelijk niet van op aan, dat de door hem vermelde feiten kloppen. Maar wie dat niet kan schelen en gewoon een goed leesbaar boek wil hebben, moet het zeker kopen.

Maandag 9 december 2024.

Assad is uit ‘humanitaire overwegingen’ asiel verleend in Rusland. Toch wel goed om ook in dit soort contreien te vernemen dat daar ook geldt: ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Van Assad is immers bekend dat hijzelf ook een groot voorvechter was voor ‘humanitaire overwegingen’ als het anderen en in het bijzonder zijn eigen onderdanen betrof.

Zondag 8 december 2024.Behalve dan dat ik vanmorgen wakker werd met het nieuws dat het regime Assad in Syrië is gevallen. Bij alle commentaren die ik vanmorgen al daarover gelezen heb, is mij wel duidelijk dat werkelijk niemand nog begrijpt wat dat nu voor ons gaat betekenen. Komen er nu nog meer vluchtelingen op ons af? Het zouden – kort samengevat – moslimextremisten zijn, die zich beter willen gaan gedragen. Een soort tweede Afghanistan? Verliezen de Russen hun enige haven aan de Middellandse Zee? En hun vliegtuigen dan, die gebruik maken van diverse vliegvelden in Syrië. En wat doen de Turken nu? De Amerikanen zullen zich wel gedeisd houden, onder Biden zowel als Trump. Maar er zijn toch ook Amerikanen in Syrië. Wat gaan die dan doen? Het zijn vooral vraagtekens die je nu nog kan zetten.

Voor oudere gegevens zie het overzicht 2024, voor de meer chronologische gebeurtenissen, of de pagina: overpeinzingen en leuke belevenissen, of de pagina ‘eten en drinken’ elders op deze website.

.