Blog

Zaterdag 27 april 2024.

Een cartoon in de Standaard viel me enorm op. Het is wat ik al jaren beweer. Het geldt voor diverse A-merken. Zoals onder veel meer Hertogh-ijs en Kwekkeboom en Van Dobbenkroketten.

Vrijdag 26 april 2025.

Nu er geen bestellers meer aan de deur kunnen staan, kreeg ik de kans om weer een wat langere wandeling te maken. Mijn moyenne mag natuurlijk niet teveel zakken. Ook dat is weer gelukt. Ik vraag me wel eens af hoe lang ik dat nog volhoud. Dat vraag ik me wel vaker af, bij meer onderwerpen. Het is de kunst om de signalen te ontdekken als ze voorkomen. Ik heb ze nog niet opgemerkt.

Donderdag 25 april 2024.

Precies volgens de belofte op hun website, werd vanmorgen de gekoelde paling bij mij afgeleverd. Ze waren verpakt in piepschuim. En inderdaad voelden ze steenkoud aan bij het uitpakken. Uiteraard ging het meteen in de koelkast. Het enige opmerkelijke was dat de aankondiging van de bestelling door PostNL er niet was geweest. De volgorde is: eerst krijg je de melding (e-mail) van PostNL dat de bestelling door de leverancier is aangemeld, maar nog niet door PostNL is ontvangen. De volgende melding is dan dat het pakket nu wel door PostNL is ontvangen en krijg je ook de mededeling op welke dag het wordt bezorgd. De derde melding is dan een kleiner tijdvak van wanneer op die dag. En dan staat de besteller ook werkelijk in dat tijdvak aan de deur. En geen van deze meldingen had ik gekregen dus ik had al de smoor in dat dat probleem dus bij de verzender moest liggen: het pakket was nog niet eens aangemeld. Gisteren had ik iets dergelijks. Er kwam een pakket voor mij met een boek uit Oostenrijk. Dit was verzonden door de Oostenrijkse PostNL, wellicht dus PostAU geheten, en die zou dan ook door PostNL bij mij moeten worden bezorgd. Maar ook hier: geen enkel bericht vooraf. Wel plotseling een bericht dat het pakket tevergeefs bij mij was aangeboden, en dat het naar een pakketpunt bij mij in de buurt was gebracht. Daar bleek het inderdaad te liggen. Dus het systeem van PostNL ligt blijkbaar op een hoop. En dan zeker al twee dagen achter elkaar. Voorlopig verwacht ik geen volgend pakket. En bij de volgende keer zal het wel zijn opgelost.

Woensdag 24 april 2024.

Gisteren heb ik dan voor het eerst in mijn leven eens paling per post besteld. Er blijkt een firma Eveleens te zijn in Durgerdam, die beroemd zou zijn vanwege haar paling. Bij mijn zoektocht bleken er zelfs twee winkels te zijn met dezelfde naam, en ook nog vlak bij elkaar gelegen. De tweede winkel is dan blijkbaar vorig jaar overgenomen door een Katwijkse visboer, maar heeft de naam Eveleens gehouden. De oorspronkelijke winkel verkoopt alleen maar ter plaatse en zij doen niet aan verzenden. De tweede winkel doet ook aan verzenden. In een speciale gekoelde verpakking, waar het product tenminste 36 uur koel in blijft. Heb meteen maar een pond besteld. Bij aankomst alhier gaat die meteen in pakjes van twee filets de vriezer in. Paling is het product met verreweg de meeste vitamine D van alle voedsel. En vitamine D is heel belangrijk voor de botvorming. Voor iedereen, maar zeker voor ouderen, essentieel. Je krijgt vitamine D vooral door de zon. Tot mijn verrassing werd onlangs na onderzoek bekend, dat bewoners van zonrijke landen, rond de Middellandse Zee, juist het minst profiteren van de zon, voor de aanmaak van vitamine D. De mensen aldaar beschermen zich daar nu juist de hele dag tegen de zon. Bewoners van noordelijke landen in Europa, o. a. ook Nederland, hebben het meeste baat bij zonlicht. Die nemen elk straaltje zon mee en doen niet meteen aan huidbedekking zodra de zon schijnt. Of vette vis natuurlijk. Eigenlijk de enige andere vitamine D – bron. Zoals haring, makreel, sardines en met als topper paling. Eieren zijn dan het volgende voedsel, maar daarvan moet je er dan tien per dag eten, om hetzelfde binnen te krijgen als met 100 gram paling. Ben benieuwd. Volgens hun beloften zou ik de lading morgen moeten ontvangen.

Dinsdag 23 april 2024.

Weer een keer een schoon huis. Daar blijf ik toch maar van genieten. Verder alle dingen gedaan die ik me had voorgenomen die dag te doen. Er bleef nog genoeg over voor de volgende dagen.

Verder kwam vandaag in het nieuws dat er gevaar dreigt voor onze rookworsten. Met name die van Unox en die van de HEMA, die allebei uit dezelfde chemische fabriek komen. Het geval wil dat deze rookworsten helemaal niets met roken te maken hebben. Ze worden namelijk helemaal niet gerookt. Er wordt tijdens de fabricage een chemische substantie aan toegevoegd, waardoor ze smaken alsof ze gerookt zijn. Met roken heeft dat in elk geval helemaal niets te maken. De EU heeft deze toevoegingen namelijk niet langer toelaatbaar geacht, vanwege het gevaar voor de volksgezondheid. De toevoegingen zouden ziekmakend zijn. Een woordvoerder meldde, dat er naarstig naar andere chemische stoffen wordt gezocht, want het echt roken van de rookworsten, gaat in elk geval niet gebeuren. Het moet en zal uiteraard van de chemische industrie in elk geval een andere en opnieuw chemische stof zijn. Iets natuurlijks mag het dus zeker niet worden. Ik zou het liefste deze gifmengers willen verbieden zich ooit nog met voedsel, behalve dan het eigen voedsel, bezig te houden.

Maandag 22 april 2024.

Dat was weer een dag, waarop ik mijn goede voornemens van bij het opstaan, uiteindelijk toch niet uitvoerde. Dat zat hem in de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik, die toch spannender was dan ik me tevoren had gerealiseerd. Zelfs een wandeling bleef beperkt (3,1 km). Dus veel zinnigs is er niet uit mijn handen gekomen. Vandaag wordt het dus een betere dag, zo neem ik me opnieuw voor.

Zondag 21 april 2024.

Daar had ik dan mijn laatste cursusdag van de cursus “Genealogie voor gevorderden” in Delft. En ik heb meteen nog even een zeer oude traditie van me hersteld. Na mijn schooltijd, waar ik in 1967 voor mijn HBS-B zakte (zie in mijn geschiedenis op deze website voor de reden), heb ik slechts één keer eerder, ergens in de buurt van 1973 een cursus gevolgd. Dat waren, als ik het me goed herinner, twee dagen. Het was een cursus ‘werving en selectie’ van personeel. Nu had ik bij de RPD al heel wat opgestoken over het onderwerp, en wat ik er op deze cursus nog bijleerde was dat als je op een dag een aantal min of meer gelijkwaardige kandidaten ontvangt, de keus altijd uitgaat naar de laatste ontvangen kandidaat. Het werd met een praktijkoefening, waarbij de 12 deelnemers afwisselend selecteur of kandidaat waren helemaal bevestigd. Terwijl iedere deelnemer om strijd probeerde aan te tonen dat zijn laatste kandidaat toch echt de beste was. Dit was dus op mijn 77e mijn tweede cursus/opleiding na mijn schooltijd. Het waren acht dagen van elk twee uur. Met huiswerk tussen de lessen door.

In mijn schooltijd al stelde ik meerdere keren verschillende docenten – ongewild en onbedoeld – op de proef. Dan was mij bijvoorbeeld opgevallen dat in het lesboek op pagina 34 bij dezelfde gebeurtenis iets heel anders stond dan op bladzijde 114. Beide beweringen konden onmogelijk allebei waar zijn. Het meest verrassend was dan dat de docent, doorgaans met vele jaren ervaring, en ook het lesboek van haver tot gort kennende, het juiste antwoord ook niet wist. En ik deed het er uiteraard echt niet om, om de docent eens even goed voor schut te zetten. Het was een eerlijke vraag waarbij de docent toch wel het antwoord zou moeten weten. Dat dat nou hem (of haar) of een andere leerling nou nooit eerder was opgevallen…..

In de zojuist beëindigde cursus ‘genealogie voor gevorderden’ praat iedere deelnemer ook af en toe over zijn eigen ervaringen. De docent was overduidelijk de persoon met verreweg de meeste ervaring en kon bij elke vraag of opmerking wel een inhoudelijke reactie geven. Het gaat bij dit soort onderzoek om de vraag welke bronnen je allemaal kunt raadplegen en waar en hoe dan. Tot ik met een anekdote uit mijn eigen ervaring kwam. Ik was eens op zoek naar bewoners van woonboten in Rotterdam. Ik kon dat zelf niet vinden, noch op het internet, noch in de studiezaal ter plaatse. Dus ik vroeg aan het aanwezige personeel, doorgaans zeer goed op de hoogte van wat waar te vinden is, waar ik (uiteraard historische) gegevens van woonbootbewoners zou kunnen vinden. Die bewoners moesten tot liggeld betalen en wie weet wat voor andere gemeentelijke lasten. Dat moet toch ergens vastgelegd zijn? Niemand van de aanwezige personeelsleden wist het antwoord. Dat moest worden uitgezocht. En in de weken daarna heeft men te Rotterdam kennelijk, zo werd mij verteld, alles ondersteboven gehaald om die gegevens te vinden. Resultaat: ook na uitgebreid intern onderzoek konden die gegevens niet boven water worden gehaald. De docent zat er een tijdje (hooguit enkele seconden) enigszins sprakeloos bij. Voor het eerst had hij een vraag van een deelnemer gehad, zo zei hij, waarop ook hij het antwoord niet wist. Die vraag had nog nooit iemand aan hem gesteld. Door het gemeentearchief van Rotterdam werd mij daarna verteld dat ik het kon proberen bij het Kadaster, omdat woonboten uiteraard ook onroerend goed zijn. Daarop meldde een andere deelnemer dat in een recente uitgave van Gens Nostra, een blad over genealogie, een artikel had gestaan over “Zoeken naar genealogische bronnen bij het kadaster.” Ik had mijn oude traditie uit mijn schooltijd in ere hersteld: een ogenschijnlijk gewone vraag stellen aan mijn docent, waarop deze het antwoord niet wist.

Zaterdag 20 april 2024.

Een gedenkwaardige dag, o.a. omdat broer Jan vandaag jarig is. Zoals gebruikelijk zal ik daar niet bij zijn. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik een verjaardag in familiekring heb gevierd. In elk geval moeten dat mijn kinderen geweest zijn, met wie ik traditioneel steeds op hun verjaardag uit eten ging. De jongste werd in 2009 achttien, en die verjaardag heb ik zeker niet met hem gevierd, dus het zal één of enkele jaren eerder zijn geweest. Maar met mijn broers en andere familieleden moet het haast wel in mijn kindertijd voor het laatst zijn geweest. Dat is echt wel een poosje terug.

Vrijdag 19 april 2024.

Al een week of twee zie ik overal tijdens mijn wandelingen de ligusterhagen uitlopen. Al die heggen staan nu volop in blad. Terwijl tegelijk de haagbeuken, waar ik uiteraard ook langsliep, maar compleet kaal bleven. Maar gisteren waren ze er ineens: uitlopende haagbeuken. Het was nog niet overrompelend veel, misschien voor 20%, maar het uitlopen is nu echt begonnen. Ik heb uiteraard geen flauw idee of dat nu eerder dan anders is, maar ik meld het hier, zodat ik het volgend jaar met dit jaar kan vergelijken.

Donderdag 18 april 2024.

En toen kwam er weer een dagje Enschede tussen. Speciaal voor de evaluatie van het lopende visitatieproces. Het jarenlang aandacht vragen voor een betere procedure heeft nu inderdaad geleid tot een voor de huurders veel beter proces dan we ooit gehad hebben. Omdat het maar voor één onderwerp was, waren we dus relatief snel klaar en was ik bijtijds ook weer terug. In een plaatselijk restaurantje, waar ik vrijwel nooit kom, bestelde ik een uitsmijter. Al eerder meldde ik dat het bakken van een goede uitsmijter tegenwoordig niet zo simpel is. Toen ik in 1969 ging werken bij de Rijks Psychologische Dienst (RPD), was dat de tijd dat de patat en de kroket nog niet in Nederland waren geïntroduceerd. Alle andere snacks die we tegenwoordig kennen waren er dus ook nog niet. Er bestonden dus helemaal nog geen snacks. Snackbars waren er dus ook nog niet. Het hipste voedsel dat er was, was de uitsmijter. Gemiddeld werden er bij de RPD zo’n 40 mensen per dag psychologisch getest. Die test duurde een hele dag en tussen de middag moesten al die mensen toch ook wat eten. Het aanbod in de RPD-kantine bestond dus uit brood of broodjes met ham of kaas, of een uitsmijter. En koffie, thee of melk. Dus massaal werden er uitsmijters besteld voor wie eens iets anders wilde dan een broodje. De dames in de keuken, wier baas ik werd, stonden dus in hoog tempo, elk in meerdere pannen tegelijk, eieren te bakken en daarvan uitsmijters te maken. En als je zoveel ervaring had, als deze dames hiermee hadden, dan kreeg je dus de perfecte uitsmijter. De vorige keer dat ik – dit jaar – in Meppel een uitsmijter bestelde was hij veel en veel te vet. Hij dreef zowat in een plasje met vet. Op die van gisteren was het zout vergeten en er stonden ook nog eens geen zoutvaatjes op de tafeltjes. Dus dat was ook weer een niet-perfecte uitsmijter. We zijn als volk de uitsmijter ontwend geraakt. Dass war einmal. Die tijd komt ook niet meer terug.

Dinsdag 16 april 2024.

Dat was dan weer mijn periodieke bezoek aan de tandarts. De avond tevoren al bezocht ik de buienradar en daar zag ik dat op en rondom mijn bezoektijd er een enorm regengebied over onze streek zou trekken. Vanaf de vroege morgen keek ik na of die situatie er nog steeds was. Het gebeurt namelijk vaak genoeg dat de prognose veranderd wordt. Maar dat was steeds niet het geval. Het was inmiddels KNMI Code Geel geworden, vanwege de vele te verwachten regen. In de laatste prognose, vlak voor mijn vertrek van huis, zag ik voor het eerst dat het op de heenweg (plm 1,5 kilometer lopen) misschien wel mee zou kunnen vallen. Maar op de terugweg zou ik alsnog de volle laag moeten krijgen. De hele heenweg heb ik niet meer dan vijf druppeltjes op mijn huid gevoeld. Dus dat viel inderdaad heel erg mee. Terwijl ik in de tandartsstoel zat, kon ik via de bovenlichten in de behandelkamer de lucht zien. En die werd maar niet donkerder, wat je zou verwachten als er een schip met zure appelen voorbij zou komen. Na de behandeling kwam ik goed voorbereid buiten en zag dat het (nog) kurkdroog was en zelfs met een vrij heldere hemel. Er kwam zo te zien ook niks bijzonders aan. Dus ik besloot ter plekke om om te lopen via de mooie winkels in de Oostwijk. Dan was het niet 1,5 kilometer naar huis, maar zeker een kilometer meer. Tot aan de winkels bleef het droog, boodschappen gedaan en toen naar huis. Van daar naar huis gelopen en tot en met de voordeur: geen druppel. En ook daarna keek ik af en toe naar buiten, maar het betrok niet tot aan zonsondergang. De weersverwachting met de vele voorspelde regen was totaal niet uitgekomen. Er was zelfs precies het tegenovergestelde weer: droog met een zonnetje. Meteorologie is blijkbaar een erg moeilijk vakgebied.

Maandag 15 april 2024.

Een rustige zondag. Mijn hulp kwam weer langs en dat is elke keer weer een feestje. Dus ik ben wel de deur uit geweest, maar slechts vrij kort. Dat moet en zal ik de komende dagen weer gaan inlopen.

Zondag 14 april 2024.

Zaterdag een flink bezoek aan mijn oudste broer in Leiden. Voor de verandering niet gecombineerd met een ander bezoek, maar deze keer met als enige doel: deze broer. De combinatiebezoeken bevallen me namelijk niet. Komend uit het Noorden, heb ik sowieso een reistijd van tweemaal drie uur is zes uur op een dag nodig. Er hoeft bijna niks verkeerd te gaan, of het lukt niet om de afspraken na te komen. Een vorige keer viel zijn huisarts onverwacht binnen en dan moet je of meteen weglopen, of het uitzitten tot deze weer weg is, en dan gaat de volgende afspraak verkeerd. Ook was de trein een keer vertraagd en moest ik voor mijn doen hard lopen om de volgende te halen, gevolgd door een val. Een combi is wel eens onvermijdelijk als er links of rechts plots iets gebeurt waar ik mee te maken heb. Maar deze keer ging alles dus helemaal volgens plan.

Het verschil tussen iemand regelmatig zien, of iemand maar één keer per jaar zien, is dat je – zeker bij oudere of zieke mensen – je het verschil met de vorige keer zo goed kunt zien. De laatste herinnering zit dan nog in je hoofd en je ziet ineens dat het nu een stuk beter of juist minder goed met de persoon gaat ten opzichte van die herinnering. In dit geval merkte ik vrijwel meteen dat hij er intussen niet echt op vooruit is gegaan. Gelukkig kan geen mens de toekomst voorspellen, dus er is niets te zeggen over de prognose. Wel valt me steeds nadrukkelijker op dat mijn beide broers, waarschijnlijk zelfs hun hele leven, niet veel beweging hebben gekend. We zijn alle drie geen sportmensen en we zijn geen van drieën ooit met een sport bezig geweest. En bewegen, lopen of fietsen hebben mijn beide broers ook nooit gedaan, anders dan wat strikt noodzakelijk was. Toch zijn ze intussen 83 en 85 jaar oud. Dus je kunt er blijkbaar toch behoorlijk oud mee worden. Maar ik blijf eigenwijs en blijf bewegen, wandelen en fietsen zolang ik het kan. Daar voel ik me prettiger bij.

Zaterdag 13 april 2024.

Het was geen betekenisvolle dag. In de morgen mijn favoriete brood gehaald, zodat ik weer voor enkele weken brood in huis heb. In de middag de ‘gewone’ boodschappen gedaan, plus een extra ommetje. Verder ging het geplande bezoek aan Enschede op het laatste nippertje niet door, wegens medische probleem bij de gastvrouw. Dat wordt dus op een nog onbekende dag nog gedaan. Verder vond ik onderstaande foto wel mooi. Zr Ms Groningen aangemeerd in Key West in Florida.

Vrijdag 12 april 2024.

Intussen is het door mij bestelde boek “The 30 Plan” aangekomen en ontvangen. Ik had er eerst een artikel over gelezen en dacht meteen: dat is iets voor mij. De schijfster beweert dat je er naar moet streven om 30 verschillende planten per week te eten en als je dat doet je een gelukkiger en gezonder leven hebt. Ik moet het uiteraard nog lezen, maar het principe sprak me wel aan. Ik doe zelf al jaren niet anders dan te letten op steeds weer afwisseling. Bij mijn blikken in de voedingswinkels gaat mijn keuze niet naar waar ik die dag zin in heb, maar wat ik het langste al niet meer heb gehad. En dat wordt dan mijn keus. Door zoveel mogelijk af te wisselen zorg je ervoor dat je alle belangrijke voedingsstoffen in voldoende mate naar binnen krijgt. Ik vermoed dat de meeste mensen kopen en eten waar ze zin in hebben of wat ze lekker vinden. Ik kan mijn methode – afwisselen – misschien nog wel verbeteren.

Donderdag 11 april 2024.

Woensdag was het weer vroeg op, want het was weer een dagje Enschede. En zowel de heen- als de terugreis liepen weer op rolletjes. En daartussendoor hadden we weer twee goede vergaderingen. Het is wel te merken dat het gezelschap niet alleen gemiddeld ouder wordt en meestal ook al op leeftijd is. Meerdere deelnemers hebben dan of zelf of bij hun directe naasten, last van medische problemen, waarvoor uiteraard aandacht nodig is. Ik krijg zonder de minste twijfel ook nog een beurt, maar er is uiteraard niets over te zeggen wanneer dan. Na deze kleine somberte valt nog te melden dat ik weer in Duitsland voor boodschappen was en in de avond weer eens bij onze Chinees. Het was een goede en nuttige dag.

Dinsdag 9 april 2024.

Af en toe neem ik een saucijzenbroodje van onze ambachtelijke slager. Het zit in een luxeverpakking en verwijst dan naar de ambachtelijke samenstelling. Met zo’n saucijzenbroodje kun je voor de dag komen, ook in beter gezelschap. Afgelopen zaterdag kocht ik er zelfs twee. De eerste zondag bij de koffie van een uur of elf. Eerst 15 minuten in de oven bij 180 graden. Een half uur daarna kreeg ik sterke aandrang en gelukkig was ik thuis, dus ik zit binnen enkele seconden op het toilet. Waar zou dat van komen? Het enige dat ik sinds acht uur gegeten had was dat saucijzenbroodje. Dat kan toch haast niet. Ik kan niet tegen een batterij chemicaliën, maar alles dat vers bereid wordt met natuurlijke producten eet ik en daar heb ik ook nooit last van. Het volgende saucijzenbroodje was dus voor de maandag. Kort na het oppeuzelen hiervan kwam mijn hulp. Ze was iets later dan ik gewend was en ze zei meteen ook dat ze iets eerder weg moest. Geen probleem uiteraard, want ze is er vaak genoeg ook langer, maar dat was wel de kans voor mij om even een boodschap te gaan doen, want ik verwacht nog altijd een boek. Ik ging dus enigszins gehaast de deur uit, maar ik had er niet bij stilgestaan dat ik nog maar net het tweede saucijzenbroodje op had. En ja hoor. De aandrang kwam opnieuw maar nu was ik al in het dorp. Hoe ik het precies gered heb naar huis kan ik niet uitleggen. Maar het had geen seconde langer mogen duren. En dus is de conclusie onvermijdelijk: het zit hem in het saucijzenbroodje. Twee keer na elkaar dus. Er zit dus toch een stofje in dat in de chemische industrie gemaakt wordt en in tal van pakjes en zakjes in de supermarkt ligt. En het broodje is dus niet door de slager zelf gemaakt, maar ergens bij een groothandel ingekocht en afkomstig uit een chemische fabriek waar zoveel van ons voedsel vandaan komt. Voor mij dus niet meer deze saucijzenbroodjes, al zien ze er nog zo mooi uit.

Maandag 8 april 2024.

Bij de mannen ging het inderdaad heel anders. Vrijwel vanaf de start werd er aangevallen en viel elk peloton(netje) vrijwel meteen weer uit elkaar. Het was lastig, ook voor de verslaggevers, om het allemaal bij te houden. Maar leven was er dus wel. En zelfs volop.

Zondag 7 april 2024.

Gisteren de vrouwen in de wielerrace Parijs – Robaais. Heel lang zag ik een toeristisch wieleruitje, speciaal voor vrouwen, door Noord-Frankrijk en over wegen en paden met een slecht wegdek. Genieten van de omgeving. Geen enkele aanval. Pas in de laatste 20 kilometer kwam er beweging in het peloton. Ik ben benieuwd of dat straks bij de mannen ook zo gaat.

Zaterdag 6 april 2024.

Gisteren dan het diner bij Savour. De eerste verwachting was al dat deze firma, alleen al vanwege de prijzen, blijkbaar solliciteerde naar een Michelinster. En binnen werd deze verwachting ook helemaal waargemaakt. Het eten was voortreffelijk, en de bediening was perfect. Alleen de stoel waarop ik zat was dat niet. Ook de tafel met een hele dikke onderkant zorgde ervoor dat niemand zijn voeten goed kwijt kon, behalve dan in spreidstand, of onder zijn eigen stoel, maar dat is mij uiteraard niet gegund. Nieuw materiaal is in bestelling, aldus de chef, met wie overigens heel goed te praten was. Ook een prima kerel.

Donderdag 4 april 2024.

De Eisbein ging goed en het was dus inderdaad weer smullen. Het is deze dagen lastig om het moment van het huis uit gaan te kiezen. Ik verwacht twee boeken uit het buitenland, bij verschillende handelaren besteld, en dan weet je gewoon niet wanneer ze worden bezorgd. Je krijgt dan geen net e-mailtje met de te verwachten datum en tijd. De laatste keren dat ik dit deed ging het telkens per ongeluk goed, maar dat was dus stom toeval. Zoveel geluk is uiteraard niet blijvend, en ik zal toch af en toe de deur uit moeten om boodschappen toe halen. Om nog maar te zwijgen over de kilometers wandelen die ik nu mis. Het zal uiteindelijk wel goed komen, al weet ik nu nog niet hoe en wanneer. Meer thuis zijn betekent dat ik nu de kans krijg om deze en andere websites weer eens onder handen te nemen, zoals deze pagina. Voor het eerst sinds de start heb ik een hele pagina compleet gewist. Dat was de pagina over de COVID-pandemie. Die is nu echt geschiedenis en mijn persoonlijke ervaringen hiermee worden steeds minder interessant. Ook een telefoontje dat beloofd was voor ‘begin deze week’ komt maar niet. Donderdag is toch echt niet meer het begin van de week. Ook ben ik mijn mailbox aan het opruimen. Die schijnt oneindige aantallen e-mails te kunnen hebben, want ik krijg daar nooit een waarschuwing voor. Intussen ben ik aangekomen bij 1 januari 2021. Sommige oudere e-mails heb ik nog wel behouden, maar dat zijn er toch maar erg weinig: enige tientallen met een zekere ‘eeuwigheids’ waarde. Allemaal niet erg leuk werk, maar wel nuttig en zinvol.

Woensdag 3 april 2024.

Dit is weer een periode, waarin ik me niet 100% lekker voel en relatief weinig buiten kom. Maar boodschappen doe ik in elk geval bijna elke dag en de winkels zijn niet erg dichtbij. Ik loop dan altijd nog wel een kilometer of twee. Tegelijk voel ik juist vandaag weer dat het toch weer beter met me gaat. Ik sla me er wel doorheen. Vandaag dus de Eisbein. Die heb ik al enkele maanden in huis en het kwam er maar niet van. Daar moet je heel vroeg bij zijn, want die moet eerst ontdooien en dan nog geruime tijd in de pan. Bijna elke dag realiseerde ik me te laat dat het ding de vriezer uit moet. Vandaag ging dat dus goed en dat wordt dan vanavond weer ouderwets smullen.

Dinsdag 2 april 2024.

We zijn intussen Pasen alweer voorbij, met voor mij heel weinig eieren. Dat was toeval en geen bewuste keus. Voor een bekende van mij, die binnenkort rijksambtenaar wordt, ben ik eens gedoken in de tegenwoordige regelingen voor de rechtspositie van rijksambtenaren. Die regelingen kon ik in de zestiger en zeker zeventiger jaren en in feite tot en met 1988 van voor naar achteren en omgekeerd uit het hoofd opzeggen. Ik moest dat ook wel kunnen, omdat ik steeds aan anderen moest vertellen (als personeelsmens) hoe de regels waren en waarom ze zo waren. Daaraan kwam dus een einde op 1 januari 1989 bij de verzelfstandiging van de PTT. Toen werd het ‘staatsbedrijf der PTT’ zoals het officieel heette, omgezet in KPN N.V. en daarmee een particuliere onderneming. In feite heb ik dus inmiddels 35 jaar niet of nauwelijks naar de ambtenarenregelingen omgekeken. En de verrassingen waren dus groot en talrijk nu ik er vandaag voor het eerst weer inkeek. Ik weet nog dat de VPSZ (een naslagwerk van vijf kloeke banden bij de PTT, hoe alle rijksregelingen en de specifieke PTT-regelingen voor personeel waren en wekelijks werd aangevuld) precies op de verzelfstandigingsdatum, 1 januari 1989, werd afgeschaft en vervangen werd door de nieuwe CAO voor de PTT, een boekje op A5-formaat van pakweg 50 bladzijden en dat een heel jaar geldig was. Wat een wereld van verschil was dat. Tegenwoordig is er dus ook voor de rijksambtenaren een CAO. Bij eerste blik bleek dit werk ruim 300 A4-tjes lang te zijn. En er staan talrijke nieuwigheden in, waar ik nog nooit eerder van gehoord had. Afkortingen bij de vleet die me helemaal niets zeiden. Als ik deze bekende eens zou willen bijstaan, dan ben ik wel een paar dagen zoet om me alle nieuwe dingen eigen te maken. Ze komen wel neer op – op het eerste gezicht en gevoel – een zeer aanzienlijke verbetering van de positie van de rijksambtenaar. Wat daar niet geregeld staat zijn de pensioenrechten. Betrokkene komt van een ander pensioenfonds en gaat nu dus naar het ABP. Die heeft straks of twee pensioenen of moet de verworvenheden van het oude fonds over laten hevelen naar het nieuwe. Maar ook de pensioenregelingen zijn uiteraard fors gewijzigd, en daar kan ik ook al nauwelijks nog wijs uit.

Maandag 1 april 2024. Tweede Paasdag.

Eerste Paasdag de deur niet uit geweest. De Ronde van Vlaanderen, waarbij de mannen en de vrouwen (ten dele?) op dezelfde tijd reden. Mooi voor het evenwicht, maar je kunt geen twee wedstrijden tegelijk volgen. Dus dat werd opnemen en schakelen. Ik had asperges met ei in de avond. Maar bij het ontbijt en de lunch gewoon vergeten een eitje erbij te nemen. Pasen ging dus dit jaar tamelijk geruisloos voorbij.

Zondag 31 maart 2024. Eerste Paasdag.

Zaterdag liep het openbaar vervoer voor mij zover in het honderd, als ik het misschien nog nooit eerder heb meegemaakt. In de weekends wordt extra onderhoud gepleegd, omdat het dan minder druk op het spoor is dan doordeweeks. Tot zover eens. Ik stelde vrijdag al vast dat er zaterdag zowel helemaal geen spoorwegverkeer was tussen Den Haag en Rotterdam, als tussen Nunspeet en Zwolle. Dat maakte dat o.a. mijn uitstapplaats voor mijn cursus genealogie: Delft Campus, per trein onbereikbaar was. Dus het gebruikelijke traject met stopplaatsen Rotterdam CS, Schiedam en Delft Campus was niet mogelijk. Daarvoor had NS bussen ingezet. Het was dan zo geregeld dat ik dan eerst een vervangende bus van Rotterdam naar Schiedam moest hebben, in Schiedam uitstappen en daar de volgende bus moest nemen, die dan naar station Delft zou gaan en tenslotte een derde bus moest pakken die van Delft naar Delft Campus zou gaan. Drie verschillende bussen om twee stopplaatsen van de trein te bedienen. Hoe kun je het verzinnen. De ervaring is dat er ook in de weekends dan te weinig bussen worden ingezet, met extra lang wachten tot gevolg. En dat dan drie keer achter elkaar. Een uur vertraging ten opzichte van het schema zat er dik in. Ik zag geen andere mogelijkheid om mijn cursusdag maar over te slaan en ik zegde hem dus maar af. Behalve heen moest ik namelijk uiteraard ook nog een keer terug. Van een aansluitend bezoek aan mijn broer in Maassluis kon het uiteraard helemaal niet komen. Vervolgens bood onze cursusleider aan om degenen die hierdoor getroffen werden, op te halen bij station Den Haag CS. Dat station was per trein wel bereikbaar. Dat liep allemaal als een speer. En hij bracht ons ook weer terug naar Den Haag CS. Maar dan. Hoe kom ik dan vanaf hier in Maassluis zonder trein? Dat bleek te kunnen met de Rotterdamse metro, die ook in Den Haag CS komt. Dus van Den Haag CS naar metrostation Beurs in Rotterdam, dan metro naar Steendijkpolder. Bij elkaar vijf kwartier en dan nog 20 minuten lopen naar Jan. Ruim anderhalf uur dus. Maar daarna moet ik dan nog naar Groningen. Eerst met de metro naar Rotterdam Alexander: een intercitystation, waar de trein naar Groningen normaal stopt. Maar deze keer niet, want er reden immers ook geen treinen van Nunspeet naar Zwolle. Er stopte die dag zelfs helemaal geen intercity, alleen een stoptrein. Deze stoptrein bracht je dan met -tig tussenstops via Gouda, Woerden en Breukelen naar station Duivendrecht. En pas daar kon je dan de intercity naar Groningen nemen. Zelfs met een uurtje bij Jan, was ik dan pas ruim na middernacht weer thuis. Gekkenwerk dus. En helaas moest ik mijn bezoek aan Jan dus afzeggen. In Den Haag kon ik dan meteen wel de intercity naar Groningen nemen. En zat dus om een uur of zeven bij onze Chinees.

Donderdag 28 maart 2024.

Voor het eerst in lange tijd, vast wel meer dan een jaar, ben ik weer eens van huis naar het hoofdstation van Groningen gelopen. Dat is toch een kilometer of 6. Een kilometer meer of minder kan ook. Al was het maar om mezelf te bewijzen dat ik het – in geval van nood – nog kan. En het ging inderdaad. Ook de gewoonte om na een lange wandeling nog even vergeten boodschappen op te halen, heb ik weer gebotvierd. Het systeem kent dit woord niet, maar hopelijk de lezer wel. Ook heb ik weer twee boeken besteld, zodat de stapel nog ongelezen boeken inmiddels zeker acht exemplaren is. Ik heb dus wat leesachterstand. Gewoon stug doorgaan is het enige dat ik hierop kan bedenken.

Woensdag 27 maart 2024.

Dinsdag had ik weer een ingewikkelde wandeldag. Eerst naar de kapper, zodat ik er nu weer redelijk uitzie. Vervolgens weer eens naar de Oostwijk, precies de andere kant uit dus, waar ik voor mijn gevoel al weken niet was geweest, terwijl ze er zulke lekkere en gezonde zaken verkopen. Dus bepakt en bezakt kwam ik daarvan weer thuis. Bekaf, dat dan weer wel.

Maandag 25 maart 2024.

Een lunch met zoon Jeroen bij Prönk op de Vismarkt. Die Prönk met een trema op de o vind ik maar verdacht. Zo krijgt een doodsimpele – vooral Scheveningse – naam toch nog een beetje standing. Eerst nog even mijn pas deblokkeren, zodat ik iets zou kunnen betalen. Na dit gedaan te hebben bleek dat ik dan eerst met pincode naar een betaalautomaat moest gaan en pas daarna kon ik er weer mee betalen. Alles voor de veiligheid. Gelukkig kwam ik onderweg naar Prönk een betaalautomaat tegen en kwam ook dit weer helemaal in orde. Het was weer gezellig en informatief. Op de terugweg naar huis miste ik nét de bus die op zondag om het uur rijdt. Je kunt dus ook een keer pech hebben.

Zondag 24 maart 2024.

Gisteren weer bijtijds de deur uit voor mij zoveelste les genealogie. Die cursus loopt nu op zijn eind en het wordt inderdaad met elke les nu een stuk ingewikkelder. Kort voor de aankomst bij het cursuslokaal in Delft, ontdekte ik tot mijn schrik dat ik mijn portemonnee kwijt was. Honderd keer tasten op plaatsen op mijn lijf waar hij kon zitten waren tevergeefs. Hij was echt weg. Ik vroeg me af wat er eigenlijk in zat. In elke geval geen geld, sinds ik vrijwel alles pin. Wel mijn OV-chipkaart en drie bankpasjes, waarvan er twee al verlopen zijn, en die het dus 100% zeker niet doen. De enige werkende pas heb ik meteen maar even via de app geblokkeerd. Dus geld zou het in elk geval niet (direct) kosten. Maar het is wel erg onhandig zonder OVchipkaart en betaalpas. Ik was onderweg naar broer Jan in Maassluis, die inmiddels weer uit het ziekenhuis is. Dus moest ik één halte met de trein naar Schiedam en zou daar dan de metro moeten nemen. Meteen in de trein liep ik de conducteur tegen het lijf en ik bekende meteen dat ik illegaal aanwezig was. In Schiedam kon er toch wel iemand mij helpen? ‘Vast wel’, zei hij. ‘Er is in elk geval een praatpaal’. Het is 2024: men wordt bij problemen geholpen door een paal. Maar zonder kaartje of OV-chipkaart kom ik het NS-station niet uit. Ik bedacht ineens dat ik natuurlijk met mijn telefoon een NS-kaartje kon kopen (een zogenaamd e-ticket) en dan kon ik het station in elk geval wel uitkomen. Of dat bij de Rotterdamse metro ook kon wist ik nog niet en weet ik zelfs nog steeds niet. Ik was net begonnen met het kopen van een kaartje met mijn telefoon, toen de telefoon ging. Het was het Martiniziekenhuis in Groningen. Daar was ik wel eens een keer geweest, maar voor het laatst in 2007. De meneer vroeg of ik wel eens in Leiden kwam. Zeker, want daar woont een broer van me. Mooi, want in Leiden is uw portemonnee gevonden. Mooi bericht maar het leek me extreem onwaarschijnlijk. Waarschijnlijker is dat een gemiddelde Groninger gemakkelijk Leiden en Delft door elkaar kan halen. En ik kreeg van hem de naam van een dame met haar 06-nummer. Ik belde dus deze dame, en zij bevestigde dat zij mijn portemonnee had gevonden. De plaats waar was toch een verrassing, al was het niet in Leiden. Ze beschreef een plek op nog geen 200 meter van mijn cursusplaats. Ik werd mij dus bewust van het verlies van mijn portemonnee, pal nadat ik hem kwijt was. Als ik op dat moment achterom had gekeken, had ik hem waarschijnlijk zien liggen. Zij bleek in Delft te wonen, ‘boven het station’. Als ik nu de trein van Schiedam naar Delft zou nemen, dan moest ik haar weer bellen en zou zij naar beneden komen. Ik maakte de bestelling van het kaartje af en ging dus geheel legaal naar Delft, belde haar en zij kwam er snel aan. En ik had mijn portemonnee weer terug. Ik heb haar uiteraard uitvoerig bedankt, maar een spontane omhelzing, een zoen op de wang of een bos bloemen laten bezorgen, kan uiteraard tegenwoordig niet meer. De tijden zijn veranderd. Dus ik ging daarna opnieuw naar Schiedam en vervolgens naar Maassluis. En alles kwam uiteindelijk op zijn pootjes terecht.

Vrijdag 22 maart 2024.

Er staan mij in de komende weken meerdere etentjes te wachten. Waaronder een etentje met zoon en schoondochter in een restaurant dat, gezien de prijzen, snel in aanmerking wil komen voor een Michelinster. Ik zal t.z.t. wel berichten of dit restaurant volgens mij inderdaad een ster waardig is. Na het vele restaurantbezoek van de afgelopen jaren begin ik zo langzaam aan wel te begrijpen wat nu sterwaardig is en wat niet. Al weet ik nog niet wat nu het verschil is tussen één ster en twee sterren, want in een tweesterrenrestaurant heb ik nog nooit gegeten. Ik kan me er ook niets bij voorstellen. Gebrek aan fantasie dus. Misschien kom ik daar dus wel nooit achter.

Donderdag 21 maart 2024.

Gisteravond dan te Aalten de Algemene Leden Vergadering (ALV) van het huurdersplatform te Aalten. De heenweg verliep geruisloos en ik kwam aan het begin van de openingsmaaltijd binnenvallen. Iets te laat dus, maar het stoorde niemand. Ook de vergadering verliep voorspoedig, met o.a. een prima presentatie. In de rondvraag (het venijn zit hem altijd in de staart) de vraag van een deelnemer over vergoedingen voor bestuursleden. Er wordt een steeds groter beroep gedaan op huurdersvertegenwoordigers, met name bij gemeenten, en de verwachting is dat het – met nieuwe wetgeving op de rol – alleen maar meer gaat worden. Aldus deze man. Het is precies de denkstap die ik zelf in de afgelopen weken heb gemaakt. Waar ligt de grens tussen hobby, vrijwilligerswerk en echt werk?

Een hobby kost je geld, voor vrijwilligerswerk bestaat de fiscaal vrije vrijwilligersvergoeding van maximaal € 2100 per jaar en daarboven moet er betaald worden voor werk. De slavernij is immers al heel lang geleden afgeschaft en voor echt werk moet dus betaald worden. Maar wanneer ga je van vrijwilligerswerk over op werk? Dat probleem speelt zich niet alleen af op plaatselijk en regionaal niveau, maar ook landelijk. In de Woonbondcommissie voor de commerciële sector, ontaardde mijn bijdrage (maar ook die van sommige anderen) soms wel in echt werk, volgens mij.

De terugweg naar huis verliep bijzonder. Mijn vaste autoverhuurder heeft in het Groningse sinds enkele dagen een nieuwe locatie in gebruik genomen. Hij is gelegen op een soort bedrijventerrein, verder weg van de ‘bewoonde wereld’ dan de oude locatie. Er is op tien minuten loopafstand wel een bus, die eenmaal per uur rijdt. In elk geval in de avond. Ik kwam om kwart voor elf bij de garage op de nieuwe locatie aan, parkeerde de auto in de buurt en mikte de sleutel in de speciale sleutelvanger. Ik had van tevoren al opgezocht dat mijn bus richting stadscentrum van de door mij bedoelde halte om 23.09 zou vertrekken. Die moest naar het Hoofdstation gaan, en daar moest ik dan op mijn bus naar huis stappen, die om 23.38 zou vertrekken. Voor alle zekerheid zocht ik als eerste, toen ik zonder auto buiten stond op de app nog even op of het nog steeds klopte. En tot mijn schrik ontdekte ik toen dat precies de bus die ik wilde hebben die avond niet zou rijden. Er staat bij bussen nooit bij waarom niet, maar dat is doorgaans een technisch mankement aan de bus of, minder vaak, personeelsgebrek. Wat nu? Een uur wachten op de volgende bus is dan geen optie. Ik moest dus ervoor zorgen dat ik lopend weer in de bewoonde wereld kwam, want waar ik stond was het compleet uitgestorven: geen levende ziel was er te bekennen. Zeker een half uur lang heb ik geen voetganger, geen fietser en zelfs geen auto gezien. Het was bovendien druilerig. Lichte regen verhoogde ook al de feeststemming niet. De enige levende ziel die ik toch nog na enige tijd tegenkwam was een zwarte kat die mijn weg kruiste. Nu ben ik niet bijgelovig, dus ik moest er zelfs even bij glimlachen, maar zwakkere personen zouden het nu moeilijk hebben gehad. Het was nog bijtijds dus vanaf 22.45 uur begon ik te lopen. Na een half uurtje lopen in de leegte kwam ik bij de bushalte van een andere lijn, die ook naar het Hoofdstation ging. Die reed wel en die zette me even over half twaalf bij dat station af en kon ik toch nog op de bus van 23.38 naar huis stappen. Alsnog dezelfde bus die ik al wilde hebben. Ik raad iedereen die alleen is af daar een auto te huren, zeker voor vrouwen alleen, als je die ’s avonds weer wil terugbrengen. Het is er griezelig stil en niet overal brandt er verlichting.

Woensdag 20 maart 2024.

Je zou het aan het bijhouden van deze rubriek niet zeggen, maar ik heb de afgelopen dagen eindelijk enkele zaken die al lang bij me op uitvoering lagen te wachten afgedaan en opgeruimd. Daar heeft overigens niemand intussen last van gehad. Zoals een brief aan Volkswagen in Duitsland sturen, of zij nog informatie hebben over mijn vader. Daar zaten zij niet op te wachten, maar ik wel. Of brieven aan diverse schrijvers van boeken die ik de laatste tijd heb gelezen met vragen, over de inhoud. Vragen over de standen van mijn energieverbruik, die volgens mij de leverancier, Essent, niet goed had bijgehouden. En na moeizame telefonades waren we het helemaal eens: wat zij hadden staan klopte niet en wordt gecorrigeerd. Dan nog een telefoongesprek met de administratie van de huurauto’s die ik regelmatig heb. Ook hier een moeizame worsteling door getallen heen, maar aan het eind kreeg ik ook hier gelijk: ze hadden teveel berekend. Het was niet erg veel, enkele tientjes, maar ik wil die dingen gewoon recht hebben. Dan nog de wandelingen en af en toe een computerspelletje met de buurvrouw en tenslotte nog het huiswerk van de cursus genealogie voor gevorderden die ik volg. Ik ben dus lekker bezig.

Zondag 17 maart 2024.

Broer Arie vandaag 85. De tijd vliegt. Gisteren een dagje Delft (cursus) en Rotterdam (zieke broer Jan). En zowel op de heenreis als de terugreis ging het weer helemaal mis bij de NS. Dat gebeurt de laatste maanden zo vaak, dat je je begint af te vragen of het waar is, dat het de laatste tijd steeds slechter gaat met de NS. Toch kan het nog steeds toeval zijn dat het mij overkomt, omdat ik uiteraard maar één klant ben tussen miljoenen anderen. Op de heenreis stond de trein plots stil vlak voor het bereiken van station Utrecht Centraal. Zoals gebruikelijk zonder enige informatie, behalve dan de mededeling dat we stilstonden. Maar dat was geen enkele passagier ontgaan. Na zo’n twintig minuten ging de trein weer verder. Maar op Utrecht Centraal bleef hij opnieuw extra lang staan. Ook weer zonder uitleg. Met een vertraging van dik een half uur ging de trein weer verder. Kort voor Gouda kwam de mededeling in de trein dat deze niet verder zou gaan dan Gouda. Dat gebeurt wel vaker: met te veel vertraging wordt de hele trein uit de dienstregeling genomen. Bij aankomst in Gouda verscheen op het display de mededeling dat de trein waar ik net uit kwam weer terug zou gaan naar Groningen. Blijkbaar zonder eerst naar Rotterdam te gaan. Dus dan verder met de stoptrein naar Rotterdam: bomvol, maar ik kon nog wel zitten. Ik kwam een uur later dan gepland bij de cursus aan en had veertig minuten les gemist. Het ritje van Delft naar Rotterdam ging zonder problemen. Maar terug vanaf Rotterdam ging het toch weer in de soep. Bij binnenwandelen van station Rotterdam Centraal miste ik maar net de trein van 19.35 naar Leeuwarden. Geen probleem, want ik had toch liever de trein van 20.05 naar Groningen. Dus ik had alle tijd voor een milkshake. Zittend op een bankje zag ik op het display verschijnen dat de trein naar Groningen een vertraging had van 10 minuten. Nog enkele minuten later kwam de melding dat de trein van 20.05 naar Groningen helemaal niet zou rijden. Uiteraard kwam er verder geen enkele mededeling wat een passagier dan verder zou moeten doen. Ik besloot toch maar alvast die richting op te gaan en ik nam de intercity van 19.50 naar Utrecht. De app gaf ook geen enkele informatie. Wel zag ik iets later toen ik al in Utrecht was, dat de trein uit Rotterdam naar Groningen van 20.05 uur, met een minut vertraging uit Gouda was vertrokken. Hoe kan nou een niet-vertrokken trein een minuut te laat zijn? In Utrecht nam ik dan de intercity naar Almelo en ik zou dan wel op de een of andere manier van Amersfoort naar Zwolle moeten komen. Echter de trein naar Almelo vanaf Utrecht kreeg prompt zelf ook vertraging. Uiteindelijk een minuut of tien. Er was een technisch mankement aan de trein. De ‘spooktrein’ van Rotterdam naar Groningen, zou maar twee minuten later uit Utrecht vertrekken. Het scheelde niks of ik had de tweede keer dezelfde trein naar Groningen gemist. Die kon ik in Amersfoort maar net halen. Hij bestond dus inderdaad: de trein uit Rotterdam naar Groningen van 20.05, alleen is hij niet uit Rotterdam vertrokken, maar waarschijnlijk vanuit Gouda. Net als ’s morgens was gebeurd. Uiteindelijk kwam ik precies op de geplande tijd in Assen aan. Maar dat was niet dankzij de NS, maar als gevolg van eigen calculatie.

Vrijdag 15 maart 2024.

De hutspot met klapstuk was inderdaad ouderwets lekker. En ik had nog twee porties over, die ik heb ingevroren. En ook de lading meukvrij vlees is gearriveerd. En ook meteen in de vriezer gestopt. Laat de winter nu maar beginnen: ik red me dan voorlopig wel. Verder de gebruikelijke zaken: wat liggend huiswerk gedaan en een toch nog flinke wandeling gemaakt.

Donderdag 14 maart 2024.

Dat was een soort buurtfeestje in een plaatselijk café. De buuf die enkele maanden zo ziek was geweest, had allen die haar in die tijd hadden geholpen, uitgenodigd voor een drankje en een hapje, waarbij ze tevens haar tachtigste verjaardag vierde. Ik heb ze niet echt geteld, maar met de natte vinger houd ik het toch op een stuk of dertig personen. Dat is toch mooi dat je op je 80e nog zoveel lieve mensen om je heen weet. Ik betwijfel of dat mij zou lukken. Ik weet eigenlijk wel zeker van niet. Dat komt onder andere ook, omdat haar familie- en vriendenkring bijna volledig in het noorden des lands woont. Dat is bij mij niet zo. Mijn familie- en vriendenkring is over het hele land verspreid. En ik zie verreweg de meesten daarvan niet naar Groningen afreizen, als ik ze zou uitnodigen voor een aangeklede borrel: veel te ver weg. Verder heb ik weer een stuk klapstuk veroverd bij de plaatselijke slager en wordt vandaag ook een nieuwe lading vlees verwacht van de meukvrije slager. Dus dat wordt vanavond hutspot met klapstuk. Met genoeg over om weer eens wat maaltijden in te vriezen voor later.

Dinsdag 12 maart 2024.

En dat was nog maar weer een dagje Rotterdam. Jan loopt alweer met een looprek, maar nog wel stapje voor stapje. Ik zie nog niet dat hij binnen enkele dagen weer uit het ziekenhuis weg kan. Wel heb ik zo wat loopachterstand weggewerkt, terwijl alle treinen die ik had, allemaal heel mooi op tijd waren. Dat gaat ook meestal wel goed.

Maandag 11 maart 2024.

Het werd bij de vrouwen inderdaad een ‘clean sweep’, de nummers 1, 2 en 3 waren Nederlandsen, en bij de mannen won inderdaad supertalent Jordan Stolz uit de V.S. Verder loop ik al een aantal dagen te weinig, dus dat moet ik toch weer wat gaan ‘inlopen’.

Zondag 10 maart 2024.

Gisteren weer eens ouderwets naar het WK Schaatsen Allround gekeken. Al decennia mijn favoriete schaatswedstrijd. Niet elk jaar is er tegenwoordig een WK Allround, maar dit jaar dus wel. Bij de vrouwen staan er na de eerste dag 3 Nederlandse vrouwen bovenaan, dus het moet wel gek gaan als er geen Nederlandse Wereldkampioen gaat worden en wellicht is er zelfs een ‘clean sweep’, als de plaatsen 1, 2 en 3 alle drie voor Nederlandsen zou zijn. Bij de mannen de strijd tussen jong toptalent Jordan Stolz uit de V.S. tegen ‘onze’ Patrick Roest. Naar de stand van nu gaat Roest dat waarschijnlijk niet winnen.

Verder heb ik me gerealiseerd, na het bericht van gisteren, dat je brood helemaal niet kunt koken. Het zou compleet uit elkaar vallen. Wellicht stond er in de oorspronkelijke tekst wel ‘cooked’ en dat kan in het Nederlands zowel gekookt als gebakken betekenen. Dan zou het een vertaalfout zijn.

Zaterdag 9 maart 2024.

Archeologen in Turkije zijn gestuit op het oudste brood dat ooit gevonden is. In Çatalhöyük vonden zij tijdens een onderzoek een ongekookt, gefermenteerd stuk brood van zo’n 8600 jaar oud. Volgens archeoloog Ali Umut Türkcan gaat het om het oudste stuk brood, die het een sensationele ontdekking noemt.

Jammer dat de archeologen geen recept hebben bijgesloten. Wel opmerkelijk is dat het eerste brood blijkbaar werd gekookt en blijkbaar dus niet gebakken. Ik meld dit bericht hier, omdat ik een liefhebber ben van Allinsonbrood, gemaakt van volkorenmeel, water en gist (en een beetje zout), welk brood slecht of niet verkrijgbaar is, zeker in het noorden van het land. Ik heb lang gedacht dat dit brood een soort oerbrood is, waar later allerlei ongein, zogenaamde ‘broodverbeteraars’ aan zijn toegevoegd. Zodat het brood o.a. langer vers blijft, minder kruimelt, een mooiere kleur krijgt etc. Maar bovenvermeld brood is dan toch wel het oudste. Dat zou ik graag ook nog een keer maken, als ik het recept had.

Vrijdag 8 maart 2024.

En de beker is voor deze week nog niet leeg. We gaan nog even door. Gisteren weer verse tuinbonen gehad. Dankzij onze supergroenteboer. Dat was best een tijdje terug.

Donderdag 7 maart 2024.

Zoals ik al eerder meldde is deze week voor mij bijzonder druk. Voor de woensdag had ik weer een auto gehuurd, voor mijn rit heen en weer naar Winterswijk. Hij was zonder navigatiesysteem, dus ik had moeite om het adres te vinden. Maar ik was toch nog op het nippertje op tijd. Zowel dinsdag als woensdag ging ik naar de Chinees. Lange dagen en laat thuis. Dan krijg je dat.

Dinsdag 5 maart 2024.

Maandag waren er weer de nodige NS-perikelen. Ik was weer eens onderweg naar Rotterdam voor een gesprek met het ziekenhuis, en de heenrit verliep zoals zo vaak, voorspoedig en geheel volgens dienstregeling. Op de terugweg merkte ik te Rotterdam dat ik de trein naar Leeuwarden (overstappen in Zwolle) van 15.35 uur nét niet kon halen. Dus dat zou dan de trein naar Groningen van 16.05 uur moeten worden. Dus ik nam het er even van met een milkshake van de Smullers. Gezeten op een bankje gleed mijn blik over het vertrekscherm. En daar zag ik plots bij de vertrektijd van de trein naar Leeuwarden “+10 minuten”. Dus hij stond er nog en ik kon nog mee. Dus ik naar die trein en ik ging nog mee. Een heel erg foute keuze, zo bleek later. Had ik het maar nooit gedaan. Eenmaal vertrokken zag ik in de NS-app dat er rond Gouda een bovenleiding was gesneuveld, waardoor treinen daar rondom in de vertraging kwamen. Dat gebeurde ook, en de trein kwam met zeker een kwartier vertraging te Utrecht aan. Omdat hij hier volgens dienstregeling acht minuten zou staan, zou hij met 7 minuten vertraging kunnen vertrekken. Maar dat gebeurde niet. Ik zat op spoor 12 in de bovenverdieping van de trein en keek precies op het display van het station. Daar liep de vertraging steeds verder op. Met telkens vijf minuten, en dat werden uiteindelijk 20 minuten. Al die tijd: geen enkele mededeling van NS: niet in de app, niet op het station en ook niet in de trein. Met vertraging van 20 minuten op het bord was er dan plots de stem van een NS-medewerkster in de trein:”Dames en heren, de deuren klemden, maar zijn nu weer hersteld en u kunt dus nu de trein verlaten”. Verwarring. Moest nu iedereen de trein verlaten, of alleen de mensen die er in Utrecht uit hadden gewild? Langzaam maar zeker liep de trein toch leeg en ik ging dus ook maar de trein uit. Eenmaal op het perron was de stationsomroeper aan de beurt. “Dames en heren. Reizigers richting Amersfoort kunnen op spoor 11 (aan de andere kant van het perron dus) op de trein naar Deventer stappen.”. Dan moesten die er dus blijkbaar in Amersfoort weer uit, om de trein naar Zwolle en verder te nemen. Dus ging de hele meute de trein naar Deventer in, die al snel stampvol zat. En toen kwam de NS-medewerkster van de trein naar Deventer, die snel doorhad dat er iets heel vreemds gebeurde, in actie. “De trein naar Groningen staat nu op spoor negen. “. Dus stroomde de trein naar Deventer weer grotendeels leeg, ging de hele meute de trappen af en bij het volgende perron weer op. In zo’n situatie ben ik de verliezer. Want bijna iedereen is dan sneller dan ik over die trappen. En daar stond dan die trein. Dat was dus de trein die om 16.05 uur uit Rotterdam zou vertrekken en ook is vertrokken en die ik eerder had willen nemen. Deze trein was enorm lang: wel drie treinstellen achterelkaar. Goed voor zo’n 1500 mensen. Maar hier moesten dus alle reizigers naar zowel Leeuwarden als Groningen in mee. Zoveel mensen stonden uiteindelijk wel op dit perron. Als late instapper waren alle zitplaatsen dus wel vergeven. Dus moest ik staan. Van Utrecht tot Zwolle om precies te zijn. In Zwolle ging de helft eruit, want die mensen moesten immers naar Leeuwarden. Het gaat al vele jaren zo: bij een stremming is er een totaal gebrek aan informatie en als die komt is hij 50% zeker totaal onjuist. Enigszins geradbraakt kwam ik om een uur of zeven weer thuis.

Maandag 4 maart 2024.

Zondag was dus een opruimdag en een voorbereidingsdag voor de zaken die deze week nog gaan komen. En dat is nog heel wat. Dus de halve dag zat ik met stapels papier om me heen en enkele volle vuilniszakken. De nieuwe printer deed ook zijn werk tot genoegen. Kortom: de machine loopt.

Zondag 3 maart 2024.

Opnieuw een welbestede dag. Een dagje cursus, met als hoofdonderwerp: de weeskamers, en bezoek aan broer Jan in Rotterdam. Op de terugweg naar huis liepen de verbindingen van de NS weer eens compleet in de soep. Met ook deze keer gecombineerd met de gebruikelijke desinformatie van de NS. De intercity via de polder naar Groningen vertrok al met 10 minuten vertraging uit Den Haag, maar dat werd me pas op het nippertje duidelijk. De eigen trein uit Rotterdam was ook vertraagd, dus ik verkeerde lang in de veronderstelling dat ik de trein naar Groningen in Leiden niet meer kon halen. De conducteur in onze trein was zelfs ook opgelucht, want die meldde via de omroep, dat de passagiers in Leiden die trein ’toch nog’ konden halen. Dat was ook zo en dat ging zelfs met gemak. Alleen deze trein raakte in de loop van de rit steeds verder achter op de dienstregeling. Nu zit er in Assen een ruime marge van 12 minuten om daar de bus te kunnen halen en voor de stoptrein naar Haren is de marge zelfs nog enkele minuten groter. Dus in de praktijk is dat nooit een probleem. Totdat de vertraging in Zwolle van mijn trein zo groot was geworden, dat de NS besloot om de stoptrein uit Zwolle naar Groningen eerder te laten vertrekken dan de intercity. Ik snapte deze beslissing niet, want nu was er het risico dat de intercity achter de stoptrein zou gaan sukkelen en kort voor elke halte tot stilstand zou komen en de vertraging nog veel verder zou gaan oplopen. Bovendien kon ik zo de voor ons rijdende stoptrein in Assen dus ook nooit meer halen en de bus in Assen al helemaal niet. Ik werd een beetje gerustgesteld dat de hele reis lang de app aangaf dat de intercity 6 minuten eerder in Assen zou aankomen dan de stoptrein. Hoe ze dat dachten te realiseren werd niet vermeld en ik realiseerde me dat er tussen Zwolle en Assen geen mogelijkheid is dat treinen elkaar daar gaan inhalen. Er is bij mijn weten nergens een parallelspoor op dat stuk. In Assen zou de stoptrein zelfs vijf minuten extra blijven staan, dus qua tijd moesten we hem zeker nog kunnen halen. Zelfs in de trein riep de omroepster nog enthousiast kort voor aankomst in Assen dat we op tijd zouden zijn voor de overstap. Dus de app en ons treinpersoneel zeiden hetzelfde. Zou het dan toch nog kunnen gaan kloppen? Maar hoe dan? Want ook in Assen is geen extra spoor, behalve dan eentje die komt uit Groningen en die in Assen op een buffer doodloopt. Dus dat wordt een enorm gezaag of onze trein komt aan op het spoor bestemd voor de treinen richting Zwolle. Wat zou het worden? Kort voor station Assen kwam het antwoord van NS. Onze trein stopte, in een weiland vlak voor het station. Uiteraard kregen de passagiers geen enkele informatie. Sommige passagiers wilden eruit om dan maar lopend naar het station te gaan om de stoptrein alsnog te kunnen halen. Maar dat mocht niet. Onze trein bleef gewoon staan totdat de stoptrein goed en wel vertrokken was en meerde toen aan bij hetzelfde perron. De stoptrein én de bus hadden we nu dus definitief gemist. Het idee kon ook niet. Er was gewoon nergens een extra spoor waar de intercity de stoptrein kon inhalen. Dat moeten ze bij de NS toch ook geweten hebben? En ook bij de volgende haltes, Haren en Europapark, moet de intercity achter de stoptrein zijn aangesukkeld. Vanaf Europapark naar Groningen is er dan wel een inhaalmogelijkheid. De intercity had in Assen al twintig minuten vertraging en zal in Groningen nog meer vertraging hebben gekregen. Ik ben dus in Assen achtergebleven. Dan komt er na tien minuten dus eerst nog een intercity richting Groningen, die voorafgaat aan de volgende stoptrein en daarna de volgende stoptrein naar Haren en verder. Ik was zo’n drie kwartier langer dan verwacht onderweg. Maar kwam nog wel kort voor middernacht thuis.

Zaterdag 2 maart 2024.

Het was even wat gedoe met alle instellingen van de nieuwe printer, maar met hulp van de leverancier doet alles het nu. Verder heb ik de nodige tijd gestoken in de voorbereiding van de vele activiteiten die me de komende week te wachten staan. Wandelen, boodschappen, ook voor de buuf en mijn dag was weer welbesteed.

Vrijdag 1 maart 2024.

Op 1 januari 2024 zowel als op 1 februari 2024 heb ik de meterstanden voor gas en licht niet opgenomen. Vandaag dus weer wel, en dus kon ik ook vandaag pas een vergelijking maken met het voorgaande jaar. Welnu mijn verbruik was van 1.3.23 tot 1.3.24 1455 kWh stroom en 640 m3 gas. Een jaar daarvoor was het 1455 kWh stroom en 697 m3 gas. Exact dezelfde hoeveelheid stroom en een stuk minder gas. Ik blijf mijn verbruik dus maar verlagen, want het laatste verbruik was weer een heel stuk minder dan nog een jaar eerder. Ik veronderstel dat we geen zware winter meer krijgen, dus dan heb ik weer een winter gered.

Verder heb ik gisteren een nieuwe printer (tevens scanner en kopieerapparaat) gekocht voor de somma van € 199,00. Dus daar moet ik weer jaren tegen kunnen.

Donderdag 29 februari 2024.

Eindelijk komt er dan enige schot in de voortgang van mijn broers gezondheid. Volgende week een afspraak met enkele mensen van het ziekenhuis waar hij ligt, met in elk geval ook een dokter. Dat had begin januari er al moeten gebeuren. Maar beter laat dan nooit.

Woensdag 28 februari 2024.

Gisteren weer een lange wandeling gemaakt: ruim 9 kilometer. En ik was bekaf, na afloop. Verbeeld ik me dat nou, of gaat het me langzaam maar zeker niet meer zo goed af? Mijn printer is nagekeken en hoewel de monteur nog een stukje verfrommeld papier vond, dat ik niet heb kunnen vinden, deed hij het na deze vondst toch ook nog niet. Hij heeft hem dus meegenomen, met de belofte dat ik hem deze week nog terugkrijg. Dat zou wel moeten, omdat er voor volgende week weer enkele vergaderingen gepland zijn, waarbij ik het liefst printjes heb van de stukken. Dat is wat ouderwets, merk ik. Ik merk dat veel anderen dan blindvaren op de diverse zoeksystemen om stukken op het scherm voor zich te krijgen, maar we moeten toch regelmatig pauzeren omdat sommige stukken niet altijd meteen voor te schotelen zijn. Verder heb ik een boek gekocht met een biografie van farao Seti I, die leefde van 1323 vC tot 1279 vC. Dat is dus fors meer dan 3200 jaar geleden. Dat men nog zoveel weet van zo’n farao dat je er een boek mee kunt vullen, en ook geen dunnetje, is wel verrassend. Hij was de zoon van farao Ramses I en vader van Ramses II, de Grote. Van Ramses de Grote had ik eerder zo’n boek verwacht en misschien komt dat ook nog wel. Een tweede door mij aangeschaft boek, gaat over de Slag op de Zuiderzee in 1573, dus 5 jaar na het begin van de 80-jarige oorlog. Het zou een keerpunt in die oorlog geweest zijn, toch heeft die slag mijn geschiedenisboek op school niet gehaald. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik hou ervan om oude zaken vanuit een nieuwe invalshoek te bekijken. Dan kom ik vaak tot heel andere conclusies dan wat de hoofdstroom van de geschiedenis wil laten geloven. Als ik eraan toekom, zal ik hier wel een plaatje laten zien.

Zondag 25 februari 2024.

Het is weer dagen erg rustig op deze site, té rustig zie ik. Toch is er een hoop gebeurd. Ik zal trouwer deze rubriek bijwerken, dat is alvast beloofd. Met mijn broer in het ziekenhuis gaat het nog altijd niet veel beter en ben al meerdere keren met mijn hoofd tegen muren opgebotst. Ik zal stug doorgaan, totdat er een redelijke oplossing is. Verder hadden we weer een cursusdag bij mijn cursus ‘genealogie voor gevorderden’. Het wordt me met elke dag steeds duidelijker wat voor amateur ik eigenlijk ben. Deze cursus had ik al jaren geleden moeten doen. De nieuwste ontdekking is wel de weeskamer. Ik wist wel van het bestaan en ik heb ook wel eens zo’n lijvig boek in handen gehad, maar er nooit veel aandacht voor gehad. Ok, dan weet je dat er een wees is, een kind dus, maar dan weet je vrijwel niets extra’s. Je hebt zelfs geen doopdatum voor het kind, en weet ook niks van een huwelijk of overlijden. Dus voor genealogisch onderzoek is dat verder niet interessant. Deze conclusie kon niet fouter zijn, heb ik intussen ontdekt. Hoe kon ik ook weten dat onze voorouders, de Hollandse dan, vonden dat ook als er maar één ouder overleed, voordat het jongste kind uit dat gezin 25 jaar was, alle kinderen, ook die ouder dan 25 waren, beschouwde als wees. Dan werd er een voogd aangesteld, die er op moest toezien, dat de rechten van elk kind gewaarborgd werden. Het toezicht en de bijbehorende administratie hielden pas op als de jongste 25 jaar was geworden. Er staat een overmaat aan persoonsgegevens in deze boeken. Ook veel data van doop, huwelijk en overlijden. Vooral dat laatste werd goed bijgehouden, omdat daar het hele systeem op was gebaseerd. Want alles werd punctueel bijgehouden. Het hele gebeuren werd gestopt op 1 januari 1811, bij de invoering van de Burgerlijke Stand, door Napoleon. Het gold alleen voor Holland. Opdracht is dan ook om te zoeken of dit verschijnsel ook buiten Holland heeft bestaan en zo ja waar. Ik heb intussen een wereld aan mogelijkheden ontdekt, om allerlei gaten in mijn kwartierstaat alsnog te gaan dichten.

Dinsdag 20 februari 2024.

Voor mijn broer ben ik dan toch maar in de enorme stapel regelgeving gedoken, omdat niemand dat blijkbaar tot nu toe heeft gedaan. En ik kwam er verrassend snel uit. Ik moet het CIZ hebben, omdat volgens mij de WLZ van toepassing is en wel met urgentiecategorie 4 (op een schaal van 1 t/m 9). Ik heb de afgelopen weken een heleboel afkortingen en instanties de revue horen en zien passeren, wat er allemaal in zijn geval van toepassing zou zijn, maar deze twee drielettercombinaties zaten daar niet tussen. En dan ben ik nog wel een superleek op dit terrein. Tjonge, wat wordt er toch vaak geprutst op deze wereld, ook door de zogenaamde professionals. Daar ga ik maar eens verder achteraan. Ik weet nu ook wat ik daarvoor moet doen.

Zondag 18 februari 2024.

En dat was opnieuw een heel lange dag met vroeg opstaan en laat weer thuiskomen. En intussen ook nog mijn nieuwe les ‘genealogie voor gevorderden’ gehad. Ook bleek mij gisteren dat het om totaal acht lessen gaat, terwijl ik dacht dat het er vier zouden zijn. Deze les ging over begraven. Bij veel genealogen, maar vooral bij veel archieven, een stiefkindje. Nog altijd zijn lang niet alle begrafenisbestanden gedigitaliseerd, terwijl dat bij dopen/geboortes en huwelijken vrijwel altijd wel het geval is. Ik heb er toch weer veel van opgestoken. Vooral omdat van een overlijdens in een plaats zo vaak meerdere overzichten bestaan. Zoals de kerk, impost, gaarder en grafboeken. Voor mij was ook nieuw dat in heel Holland van 1695 tot 1805 bij begrafenissen hetzelfde tarief heeft bestaan: pro deo (met een maximaal eigen vermogen van 2000 gulden), 3, 6, 10, 15 en 30 gulden bij grotere vermogens. Ik doe dat even uit het hoofd want ik heb de les nog niet ontvangen. Toen een leerling meldde dat dat in Vianen toch echt niet gebeurde, en er heel andere tarieven golden, meldde de docent: dat klopt, maar Vianen ligt ook niet in Holland, maar in Utrecht. De komende twee lessen gaan over de weesboeken. Twee lessen omdat er blijkbaar zoveel over te vertellen valt. Ik ken ze wel, en ik heb ze ook wel in handen gehad, maar meer dan een volle minuut zou ik er toch niet over kunnen praten. En voor een hele minuut moet ik nog erg mijn best doen. En dan nu twee hele lessen van elk twee uur. Tjonge. Ik heb dus heel wat gemist tot nu toe. Het nieuwe huiswerk is om een overlijdensgeval te zoeken van vóór 1805, dat in drie bronnen vermeld staat.

Vrijdag 16 februari 2024.

De dag vooral aan mijn huiswerk voor de diverse clubs besteed en toch ook nog 7,8 kilometer gelopen. Ik las een artikel over een onderzoek op grote schaal, waaruit bleek dat wandelen en andere bewegingen zo goed zou zijn voor je geestelijke gezondheid. In de kop erboven ging het dan meteen over hardlopen. Ik wandel wel veel, maar hardlopen kan ik uiteraard niet. Ik houd me maar aan de tekst van het onderzoek, en laat de kop voor rekening van de journalist. Dus het is niet alleen goed voor je lijf, maar ook voor je hersens. Ik had al niet veel nodig om elke dag een wandeling te maken, de weerstand ertegen is nu zelfs zo mogelijk nog minder geworden.

Donderdag 15 februari 2024.

Rust. Maandag naar Winterswijk, om het bestuur aldaar bij te staan bij het nieuw ontwerpen van hun statuten. Dat is altijd een weerbarstig onderwerp, waar niet iedereen om zit te springen. Je kunt haast geen moment de aandacht laten verslappen. Maar we hebben ons er helemaal doorheen geworsteld. Dinsdag naar Enschede, voor het periodieke overleg met de beide huurderscommissarissen. Dit is altijd een onvoorspelbaar gebeuren en dat geldt ook voor het overleg met de voltallige RvC. Soms ben je al na een half uur klaar, als er een uur voor staat, een volgende keer ben je wel anderhalf uur bezig en na afloop bedenk je dan altijd nog wel iets, wat je ook nog had willen zeggen of bespreken. Die laatste situatie deed zich dinsdag voor. Een levendige discussie met relatief veel onderwerpen. Woensdag was dan de bestuursvergadering, opnieuw in Enschede, met aansluitend het overleg met de leiding van De Woonplaats. Gisteravond was ik – via de Chinees – om een uur of acht weer thuis. Ik had verwacht dat ik – na drie lange dagen – op dat moment compleet gesloopt was, maar dat viel eigenlijk reuze mee. Ook heb ik vanmorgen niet bijzonder lang uitgeslapen. Het lijf en de geest kunnen dus nog altijd drie drukke dagen achter elkaar goed aan. Vanaf vandaag breekt een rustiger periode aan, hoewel ik uit de afgelopen drie dagen ook weer het nodige huiswerk heb meegenomen. Daar gaan we dan vanaf vandaag weer mee beginnen.

Maandag 12 februari 2024.

Het is een bijzonder drukke tijd. Van hot naar haar rennen is aan de orde van de dag. Hopelijk over enige dagen een uitgebreider verslag van mijn belevenissen.

Zaterdag 10 februari 2024.

Het zijn drukke dagen voor mij, vooral met veel huiswerk, waar ik nu consequent veel aandacht aan moet besteden, om niet achterop te raken. Mijn dagen zijn goed gevuld. Met werk, maar ook met veel wandelen en soms ook fietsen. Boodschappen, ook voor een zieke buurvrouw, en zo werk ik elke dag een heel programma af. De komende dagen laten zien dat het voorlopig niet beter zal gaan: elke dag weer verplichtingen, die ik trouwens ook graag nakom. Als ik naar die ouwe knakkers kijk, zoals Biden en Trump, respectievelijk 81 en 77 jaar, vraag ik me af wanneer bij mij dan de aftakeling gaat beginnen. Ik merk er zelf nog geen spoortje van, maar dat moeten natuurlijk anderen beoordelen.

Woensdag 7 februari 2024.

Een ontdekking in de supermarkt. Ik weet al jaren dat de zogenaamde topkroketten van Kwekkeboom en Van Dobben, volgens de verpakking 5% vlees zouden bevatten. Bij een meting door een consumentenprogramma kwam men tot de ontdekking dat in deze kroketten niet meer dan 2% vlees bleek te zitten. Bij navraag meldde Kwekkeboom dat er wel degelijk 5% vlees in hun kroketten gaat, maar dat een deel daarvan tijdens de bereiding oplost. Smeltvlees, hoe verzin je het. Kwekkeboom en Van Dobben horen bij het rijtje fabrikanten dat met veel reclame, zeker ook met radio en TV, een A-positie weet te verwerven, met een inferieur product, waarvan het belangrijkste kenmerk is dat de duurste ingrediënten, in dit geval vlees, zo minimaal mogelijk wordt gebruikt, zodat de winst maximaal wordt. Want een A-merk mag natuurlijk wel wat kosten. En die vele reclame moet natuurlijk ook betaald worden. Alle andere merkkroketten zijn voor mij dus ook niet te vertrouwen. Gisteren ging ik voor het eerst in de diepvries van de supermarkt op zoek naar merkloze kroketten. Wat hebben die dan als vleesbestanddeel? En ik vond ze ook. Vijf in een schaaltje met een simpel cellovaantje eromheen. Er waren hiervan twee soorten. De eerste die ik pakte meldde op het etiket dat er 10% vlees in zat. Een goed begin dus. De andere soort meldde zelfs op het etiket dat er 25% vlees in zat. Daarna nog even een recept gezocht om ze zelf te maken. En die recepten bleken wel te gaan tot maximaal 50% vlees. Dat die A-firma’s nog kans zien een groot marktaandeel te halen, met een inferieur en zo goedkoop mogelijk product. Ze zullen vast wel smaken. Daar zorgen de vele chemicaliën wel voor die erin worden gestopt.

Zondag 4 februari 2024.

Eerste cursusdag ‘Genealogie van gevorderden’ is alweer geweest. Goede docent (hij is zakelijk zowel als relaxed) en goed gezelschap. Hier heb ik al wat van opgestoken en dat zal de volgende lesdagen vast nog veel meer zijn. Gelukkig kreeg ik een lift naar broer Jan in Rotterdam, want het leslokaal is lastig met het OV te bereiken. In het ziekenhuisrestaurant had ik de keus uit 1 maaltijd: kip met veel groenten en sla met veel verse inhoud. Supergezond eten dus. Het WK veldrijden voor vrouwen gemist. Vandaag komen de mannen aan de beurt.

Donderdag 1 februari 2024.

Dinsdag een dagje Utrecht, met erna bezoek aan neef te Leusden. Woensdag met huiswerk van de club uit Utrecht bezig geweest.

Maandag 29 januari 2024.

Dat was een rustig weekend. Twee dagen leuke veldritten in de middagen en toch nog kans gezien nog een stuk te lopen ook. Ook begonnen met het grondig leegmaken, schoonmaken en opruimen van enkele keukenkastjes. Op de hoger gelegen planken kom ik eigenlijk bijna nooit, want daar heb ik een trapje voor nodig. Dit keer dus wel. En van wat daar stond en lag kon zeker de helft weg. Dus de vuilnisman doet aan mijn huishouden weer eens goede zaken. En tijd gevonden om mijn bijeenkomsten van deze week weer goed voor te bereiden.

Vrijdag 26 januari 2024.

Macht der gewoonte. Er was een ingelaste vergadering in Enschede, ter gelegenheid van de start van een nieuwe visitatieronde. Ik ging er zonder na te denken, vanuit dat een vergadering waarbij zowel de directie als de Raad van Commissarissen aanwezig zouden zijn zou worden gehouden in het hoofdkantoor van de club. Niet dus, men verkoos een andere locatie. Dus ik was op tijd waar ik dacht dat het zou zijn en te laat bij de echte vergaderplaats. Ik was er samen met een ander lid van het Platformbestuur, die wel op tijd was, en werkten zoals altijd, weer goed samen. Het is gewoon een goed ingewerkt team. Op mijn akkertje teruggegaan naar het noorden, de garage en weer thuis.

Donderdag 25 januari 2024.

We zijn wel terug in het ‘oude’ patroon, met ook regelmatige wandelingen en fietstochtjes. En ook weer terug bij mijn supergroenteboer. Er waren weer raapstelen! Meteen dus maar gekocht voor de komende periode.

Woensdag 24 januari 2024.

Dinsdag voor het eerst sinds een tijdje weer een lange wandeling kunnen maken, nu ijs en sneeuw verdwenen zijn. En ik merkte direct dat ik het niet meer gewend was. Dat moet ik dus weer vaker doen. Als ik dat op een dag opgeef, zal het wel enorm afkicken zijn. Dat zien we tegen die tijd wel weer. Ik las vanmorgen van een 99-jarige dame, geboren in 1924, die nog elke dag traint voor nieuwe wereldzwemrecords, voor de categorie 100+-ers. Geboren zijnde in 1924 mocht ze daaraan meedoen. Ze gaat dan voor afstanden van 50 tot 400 meter en in de diverse technieken (schoolslag, rugslag etc.). Voor sommige afstanden bestond er zelfs nog geen oud record. 400 meter zwemmen voor een 100+-er !! Ik hoop dat ik tegen die tijd nog 400 meter kan lopen!!

Dinsdag 23 januari 2024.

Het dooit volop en alle sneeuw en ijs is sinds gisteren wel van de straten en stoepen. Er blijft nog wel, uiteraard, op heel veel plekken het bladafval liggen dat door de gemeente nog altijd niet is opgeruimd. En ik heb besloten weer eens op cursus te gaan. Wat zou dan toch mijn laatste cursus geweest zijn, nadat ik in 1967 zakte voor mijn HBS-B-diploma? Heb ik eigenlijk ooit nog daarna een cursus gehad? De enige cursusdag die mij te binnen wil schieten is een cursus (-dag of twee dagen) ‘selecteren van personeel’. Dat was op de Universiteit van Amsterdam. Bij de Rijks Geneeskundige Dienst had ik heel veel selectiewerk te doen. Deze dienst, die bij mijn binnenkomst in 1972, zes vestigingen in het land had, moest in korte tijd worden uitgebreid naar 42 vestigingen, verspreid over heel Nederland. En al die vestigingen moesten van een bezetting worden voorzien. De artsen werden geselecteerd door de directeur persoonlijk, maar zo’n 80 % van alle niet-artsen selecteerde ik. Mijn toenmalige baas deed ook af en toe een selectie. Voor mijn gevoel alleen als ik met vakantie was of niet beschikbaar. Ik heb op die cursus inderdaad wat opgestoken. Dat was dat als je een rijtje kandidaten voor dezelfde baan na elkaar ontvangt, die ongeveer gelijkwaardig zijn, dat dan de voorkeur uitgaat naar de laatst ontvangen kandidaat. Dat werd op die cursus concreet geoefend. Uiteraard met nepkandidaten, die ieder een nep-cv meekregen, waarbij de ene kandidaat wat meer ervaring had en een andere kandidaat een betere opleiding. En ook de andere gegevens (leeftijd, woonplaats etc.) verschillend waren. En elk van de willekeurig samengestelde selectieteams koos voor hun laatste kandidaat. Zodat we met vier kandidaten allemaal een andere ‘beste’ kandidaat uitkozen. Ook de discussie na afloop over elkaars motieven leverde geen oplossing op. Ieder bleef achter zijn eigen keuze staan. Ik ook. Met deze kennis heb ik nog enkele goede vrienden geholpen. Of als ik als zelfstandige voor anderen selecteeerde stuurde ik de door mij meest geschikt geachte kandidaat, als laatste door naar de betreffende chef. Grote kans dat die kandidaat het ook werd. Als je wordt uitgenodigd voor een gesprek, ben je verhinderd. Je weet dan natuurlijk niet welke plek je hebt in de volgorde van te ontvangen kandidaten, maar dat merk je vanzelf als je opbelt met de mededeling dat je helaas bent verhinderd. Als je dan merkt dat je toch al de laatste kandidaat bent en ze diezelfde avond nog een beslissing willen nemen, kun je plotseling met enige zuchten toch. Voor een andere afspraak word je dan na de laatst ontvangen kandidaat geplaatst, en dan ben jij de laatste en krijg je aldus de beste kans. Dat afbellen gebeurt bij elke selectie elke dag, dus dat valt niemand op. Deze cursus moet dan in 1972 of 1973 geweest zijn, en van daarvóór en daarna kan ik me geen andere cursus herinneren. Ik heb blijkbaar alles wat ik kan en weet, mezelf geleerd. Autodidact heet dat. De nieuwe cursus is “genealogie voor gevorderden” en omvat zelfs vier dagen. Zo’n zware cursus heb ik nog nooit gehad.

Zondag 21 januari 2024.

En inderdaad ben ik, geheel volgens plan, de deur niet uit geweest. Wel zag ik vanuit het raam, dat het voetpad langzaam ontdooide. Maar nog is niet alles weg. Met een beetje goede wil gaat dat zondag wel lukken. De zaterdagse veldrit was niet bijzonder, omdat zowel bij de mannen als de vrouwen, alle toppers hadden besloten niet te komen. Dit in verband met de wedstrijden van vandaag in het Spaanse Benidorm, waar alle toppers juist wel aanwezig zullen zijn. Dat wordt dus nog genieten.

Zaterdag 20 januari 2024.

Na donderdag eerst een Apple Watch te hebben gekocht en mij daarbij uitgebreid heb laten voorlichten, ben ik vrijdag daarmee naar Rotterdam getrokken en heb de tijd genomen om mijn broer uitleg te geven. Aangezien hij een hypo niet meer voelt aankomen, kan hij plots omvallen. En dan is de valdetectie van Apple, weet ik ook uit eigen ervaring, voor hem het ideale hulpmiddel. De heenweg was enigszins problematisch. Vooral het belopen van het voetpaadje voor mijn deur naar de doorgaande weg was een crime. Ik kon mezelf maar amper overeind houden. Bewust niet via het station gegaan want dat betekent dan ruim meer dan twintig minuten lopen over wegen en paden met onbekende gladheid. Dat is vragen om problemen. De bus is relatief dichtbij en die bracht me dan naar station Assen. Ook de trein naar Rotterdam en de aansluitende tram naar het ziekenhuis liepen mooi op tijd. In Rotterdam was het nauwelijks glad, want bijna alle sneeuw waar ik liep was weg. Nu kun je die Watch pas koppelen als de beide apparaten eerst goed zijn opgeladen en geüpdatet. Dat was niet het geval, dus dat moest eerst gebeuren. Maar dat kost dus tijd. Uren zelfs, als je niet oplet. En ik zag al voor mijn geestesoog gebeuren, dat het vanaf zonsondergang, een uur of vijf, wel weer eens kon gaan vriezen en ik problemen zou krijgen, om zonder botbreuken thuis te komen. Dus heb ik bijtijds afscheid kunnen nemen, terwijl de koppeling nog niet af was. Ik hoop maar dat hij er uit is gekomen. Ik nam dezelfde weg terug via Assen en dan met de bus. Ik zag vanuit de bus dat de meeste stoepen wel redelijk ijsvrij waren, dus ik besloot nog even via mijn notenboer te gaan. Want vrijdag is mijn nootjesdag. De notenboer was vanaf de bushalte uitstekend bereikbaar en de loopweg naar huis vervolgens ook grotendeels. Het verbaast me dan wel dat er altijd winkeliers zijn, die de toegang tot hun winkel niet schoonhouden. Maar gelukkig kon ik daar via boogjes omheen toch langskomen. Het probleem kwam dan toch weer, net als in de morgen, bij het looppad voor mijn huis. Het was intussen een uur of zeven en het vroor weer, en het ging dan ook op een haartje na nog fout: een meter of tien voor mijn huisdeur. Met enkele fraaie bewegingen waar Sjoukje Dijkstra (een voormalige wereldkampioene kunstrijden op de schaats) nog van zou hebben opgekeken, kwam ik tenslotte heelhuids bij mijn voordeur aan. Mijn hart zat intussen zowel in mijn maag, mijn keel als mijn voeten, maar verder ging het wel en moest ik alleen een tijdje bijkomen. Voorlopig ga ik de deur niet uit.

Donderdag 18 januari 2024.

Gisteren weer een dagje Achterhoek. Vanwege de vele waarschuwingen voor gladheid en sneeuw ging ik toch een beetje met angst en beven weg: als ik maar weer heelhuids thuiskom. Het viel enorm mee. Zowel op heen- als op terugweg kon ik overal vlot doorrijden en was er ook geen enkele gladheid. Die bleef blijkbaar in Limburg en Noord-Brabant steken. Van de gelegenheid maakte ik gebruik om weer eens naar mijn Duitse super in Bunde te gaan. Dus op dat front heb ik voorlopig ook niets meer nodig. Het gebeurt me niet vaak, dat ik twee keer achter elkaar naar de Chinees ga. Dat was deze keer dus op zowel dinsdags woensdag het geval.

Dinsdag 16 januari 2024.

Het blijft maar winteren. En dan heb ik ik binnenkort toch weer afspraken buitenshuis. Dan zal ik er toch weer doorheen moeten. Tenzij ik het echt onverantwoord vind. Vanaf zondag zou het dan weer moeten gaan dooien. Een andere zaak is dat ik toch maar even heb uitgerekend hoeveel water je eigenlijk krijgt voor € 0,20. Eerst weet ik nu dat ik vorig jaar 79 m3 water heb gebruikt. Dat is dus 79.000 liter, of 216 liter per dag. En dan verbeeld ik me dat ik zuinig ben met water. Voor € 0,20 krijg je dan ongeveer 88 liter water. Dat is toch iets meer dan een kopje koffie. Eigenlijk is water dus spotgoedkoop. En wat is water in een fles bij de kruidenier dan ongelooflijk duur.

Maandag 15 januari 2024.

Ook gisteren ben ik weer boodschappen gaan doen, ook voor de buuf en zelfs twee keer. Waaronder een keer in de Oostwijk. Dat laatste om toch weer eens wat kilometers te maken, om mijn moyenne wat op te voeren. Ik merk steeds weer dat het toch lastig is om voor iemand anders boodschappen te doen. Er blijken dan steeds weer meerdere keuzes mogelijk te zijn, op een een ogenschijnlijk simpel verzoek. En welke variant met je dan kiezen? Gisteren bijvoorbeeld was een verzoek ‘300 gram rundergehakt.’. Daar blijken dan in de supermarkt drie varianten van te zijn: rundergehakt, biologisch rundergehakt en mager rundergehakt. Alle drie in verpakkingen van 300 gram. Welke neem je dan mee? Een ander verzoek: een pak koffie ;’dolce gusto’, soort ‘espresso’. Ik weet uit ervaring dat van elke koffiesoort er meerdere varianten te zijn, dus ik zoek het toch maar eerst even op het internet op. Ik kende het koffiezetsysteem ‘dolce gusto’ niet, dus dat moest ik eerst ontdekken. Daar blijken dan vier soorten van te zijn, maar de soort ‘espresso’ kwam daarin niet voor. Dus gaf ik de buuf de keus welke ze dan wel daarvan wilde. Ze koos voor ‘grande intenso’ van het merk Nescafé. In de winkel aangekomen bleek het dan toch weer anders te zijn dan ik had opgezocht, bovendien kwam ik er achter dat van het merk Nescafé, bij de keus ‘dolce gusto’ er een kleine en een grote verpakking bestaat. Bovendien zijn niet alle soorten in een grote verpakking te verkrijgen en de soorten in een kleine verpakking zijn niet allemaal dezelfde als in de grote verpakking. Zij grijpt zelf uiteraard meteen naar het pak dat ze wil hebben, zonder zich elke keer af te vragen welke varianten er verder nog mogelijk zijn. Dat doet iedereen zo, vermoed ik. Ze nam genoegen met de keus die ik had gemaakt. Gelukkig maar, anders had ik weer terug gemoeten.

Zondag 14 januari 2024.

Een relatief rustig weekend maak ik weer mee. Mag ook wel eens een keer. Gevuld met boodschappen doen, ook voor de buuf, tv (veldrijden, NK en BK) kijken, en het eeuwige opruimen, dit keer ter voorbereiding van de komst van mijn hulp.

Vrijdag 12 januari 2024.

Inmiddels is het bezoek aan broer achter de rug, en intussen is vanmorgen zijn operatie ook geslaagd. Het was een hectische dag, waarbij de informatie en de misverstanden elkaar snel opvolgden. Het was dus ook een lange dag. Met heel vroeg op en ook weer heel laat huis. Daarna wel geslapen als een blok en vanmorgen laat op. Maar we kunnen er dan nu ook weer tegen. En uiteindelijk gaat alles dus nu weer goed.

Donderdag 11 januari 2024.

Ik kreeg dezer dagen de eindafrekening van mijn waterverbruik. Ik bleek vorig jaar in totaal aan € 180,09 aan water te hebben verbruikt. Aan voorschotten was in totaal door mij € 180,29 betaald. Dus dat was € 0,20 teveel!! Dat moet toch beter kunnen. Ik moet nog uitrekenen om hoeveel liter water dit gaat. Maar dit jaar zal ik toch minder koffie moeten nemen.

Woensdag 10 januari 2024.

Was ik van plan om vandaag mijn broer in Rotterdam te gaan bezoeken, bleek op het station dat de trein niet verder dan Meppel zou gaan. Ik was al aan de late kant op het station, en bij de automaat waar ik mijn vrije rit moest tanken, stond al een klant ontzettend te klungelen. Er is maar één automaat op ons station. Dus dat werd wachten, met een grote kans dat ik mijn trein niet meer zou halen. De lift deed het ook niet, dus dat werd klauteren. Op het perron dan maar gewoon inchecken. Op het display stond dat de trein vijf minuten vertraging zou hebben, dus dat betekende dat ik alsnog naar beneden kon om alsnog de dag vrij reizen te laden en het inchecken weer teniet te doen. Voor alle zekerheid keek ik eerst nog even in de NS-app, omdat ik weet dat de vermeldingen (o.a. vertraging) op de stations vaak onnauwkeurig zijn en de app veel zekerder is. Op de app stond dat de vertraging slechts 3 minuten zou zijn, maar ook dat de trein niet verder zou rijden dan Meppel. Dat was op het station nog helemaal niet vermeld. Tussen Meppel en Zwolle reden geen treinen. Bij NS is elke vertragingsmededeling onbetrouwbaar, weet ik op basis van jarenlange ervaring. Het zou dus kunnen dat hij na Meppel gewoon doorrijdt naar Zwolle, of dat er een uur, enkele uren of een heel dagdeel geen treinen meer rijden. En of er dan vervangend vervoer is, is ook nog zeer de vraag. En als er vervangend vervoer is, is de volgende vraag of je dan ook meekunt. Ik heb heel vaak meegemaakt dat er één of twee bussen stonden, bij gepland onderhoud, goed voor plm 50 of 100 passagiers, maar dat er honderden mensen stonden te wachten. Elke buschauffeur heeft dan zo zijn eigen opvatting over waar hij bij die mensenmassa wil stoppen, zodat het puur toevallig is als hij met zijn ingang dichtbij jou stopt. Ik besloot dus dan maar niet te gaan. Ik heb absoluut geen zin om urenlang op een ijskoud station te staan wachten, zonder ook maar enig idee te hebben of ik wel verder kan en zo ja hoe en wanneer. Ik kon nog wel het inchecken ongedaan maken en heb dat ook gedaan. En ben terug naar huis gegaan. Ik ben achteraf bezien die klungelende meneer bij de automaat erg dankbaar. Als hij dat niet gedaan had, had ik vlot mijn vrij reizenbewijs opgehaald, had hiermee ingecheckt, en was gaan wachten op de trein, en was daar rustig ingestapt en had dan tegen Meppel gemerkt dat ik niet verder kon. Wat ben ik toch soms een geluksvogel. Nu ga ik binnenkort een andere keer.

Dinsdag 9 januari 2024.

Hoe een voortreffelijk begonnen project uiteindelijk – na vele jaren – een wisse dood zal sterven. Ik ben in het bezit van een boekenreeks “Duizend jaar weer, wind en water in de Lage Landen.” Daarvan zijn nu zeven banden verschenen, terwijl op 31 januari de achtste band zal verschijnen. Bedenker en schrijver van deze serie is Buisman, een voormalig medewerker van het KNMI. Het is nooit duidelijk geworden uit hoeveel banden deze publicatie uiteindelijk zal bestaan en dat kun je ook niet uitrekenen. Zeker niet meer sinds het verschijnen van deel acht op 31 januari bekend is gemaakt. Nu is het wel logisch dat in de begintijd er niet veel bekend is over het weer, behalve dan wat er in allerlei verslagen uit die tijd over is vermeld. Dus stormvloeden, en ander heftig weer, waar de Lage Landen zo onder geleden hebben, voordat we met dijken en andere waterbeheersing van start gingen. De eerste delen gingen over een vrij lange periode, soms wel honderden jaren. Deel zes ging dan over de periode 1751 – 1800. Vijftig jaar dus. Als je vervolgens elk volgend deel ook over vijftig jaar laat lopen, dan zou je nog vijf delen nodig hebben. 1800 – 1850, 1850 – 1900, 1900 – 1950, 1950 – 2000 en tenslotte 2000 – plm. 2040. Elke drie jaar een deel. En dan zou de serie uiteindelijk uit 12 delen bestaan. Maar bij het verschijnen van deel 7 werd dat een illusie. Want deel zeven omvatte slechts 25 jaar: van 1800 tot 1825, en was toch ook ongeveer even dik als deel zeven: plm 1000 pagina’s. Dan heb je niet 5 extra delen nodig maar precies het dubbele: nog 10 delen en dan omvat de hele reeks 17 delen. Nu dus eind van deze maand deel 8 uitkomt, blijkt dat met dit deel de periode weer gehalveerd is:12 jaar, van 1825 tot 1837. Dus hiermee doorgaand zou je zelfs nog 20 extra delen nodig hebben. Nu moet je ook nog weten dat de schrijver (Buisman) geboren is in 1925 dus dit jaar is of wordt hij 98. Met drie jaar per deel, zoals het tot nu toe gaat, heeft hij dus nog 60 jaar nodig voordat het werk af is. Nu gun ik hem natuurlijk een lang en gelukkig leven, maar ik heb toch wat aarzeling bij het idee of hij wel 158 jaar zal worden. Maar zelfs als hij een opvolger krijgt, heeft deze toch ook nog zestig jaar nodig. Als je daarvoor dus een veertiger of vijftiger kiest, maakt dat ook de kans klein dat deze het wel haalt. Het is dus een project voor tenminste die generaties geworden. Ik kan me niet voorstellen dat deze overwegingen niet bij de uitgever zijn gemaakt.

Maandag 8 januari 2024.

Wederom een rustig dagje, met veldrijden met voor het laatst dit seizoen Mathieu van der Poel, maar we zien hem straks terug op de weg, het schoonmaken van mijn huisje en boodschappen in de Oostwijk.

Zondag 7 januari 2024.

Toen ik gisteravond laat naar bed ging, keek ik nog even uit het raam. Tot mijn stomme verbazing keek ik naar een witte wereld. De paden waren nog wel zwart, dus het zou te belopen moeten zijn, maar op al het groen, en dat is hier nogal wat, was een laagje wit gevallen. We gaan dus toch nog de winter in. En ik had er stiekem al een beetje op gerekend dat we de winter inmiddels wel gehad hadden. Niet dus. En er kan zelfs nog meer komen. Dus dat wordt uitkijken bij het wandelen, fietsen of boodschappen doen.

Voor het eerst overkwam het me bij PostNL, dat een schriftelijk (per e-mail) toegezegde levertijd van een pakje (in dit geval een bij bol.com besteld boek), niet werd nagekomen. Volgens de melding zou hij gisteren ’tussen 8.00 en 18.00 uur’ bezorgd worden. Dat was wel een heel ruime periode, maar aangezien het om een brievenbuspakje ging, kon ik desgewenst rustig weg zijn. Maar om vijf over zes was het pakje er nog steeds niet. Om tien over zes kwam er bericht van PostNL dat ze helaas vertraging hadden, en dat de bestelling alsnog zou volgen vóór 22.00 uur. Om 19.01 uur kwam tenslotte het blijde bericht dat het pakje inmiddels bezorgd was. Ik natuurlijk meteen de gang in, maar daar lag niks. Bij buren was hij ook niet. Je kon op de melding van PostNL gewoon reageren en ook werd me gevraagd hoe tevreden ik was. Dus heb ik twee keer verklaard dat ik zeer ontevreden was, omdat de beloofde en vermelde bestelling niet was gebeurd. Ook ben ik nog even naar de contactpagina van bol.com gegaan, om te zien hoe ik dit ook aan bol.com kon melden. Daar stond bij de veel gestelde vragen de vraag van mij: “ik heb wel bericht gehad dat het pakje is bezorgd, maar ik heb in werkelijkheid niets ontvangen”. Bol.com verklaart hier dat ‘zij de ervaring hebben’ dat dit verschijnsel wel vaker voorkomt. Zij adviseren om eerst bij de buren te informeren, of het pakje daar bezorgd is, en als die het ook niet hebben, te wachten tot en met de volgende werkdag (dat zou dus in dit geval maandag zijn) en als het er dan nog altijd niet is, bol.com te informeren. Blijkbaar vinden dus sommige bezorgers (soms) van PostNL dat als ze lang genoeg hebben gewerkt, ze de resterende klanten een ‘bezorgd’ mailtje kunnen sturen, en het dan de volgende werkdag bezorgen.

Voor oudere bijdragen verwijs ik naar het jaaroverzicht 2024 en voorgaande jaren, als het om de chronologie gaat, alsmede voor de meer ‘smakelijke’ verhalen uit die tijd naar de diverse ‘overpeinzingen en ervaringen’-pagina’s uit 2023 (en voorgaande jaren). Eten en drinken hebben ook een eigen pagina.