Blog

Zaterdag 27 juli 2024.

Gisteren weer eens een technisch hoogstandje uitgevoerd. Van het keukenweegschaaltje dat ik al vele jaren heb, was eindelijk eens het batterijtje op. Ik gebruik het ook elke dag, al is het soms naar kort, en dan nog gaat hij jaren mee. Maar aan alles komt een keer een eind. Achterop zag ik wel waar het batterijtje moest zitten, maar hoe je dat schuifje openkreeg, daar had ik geen idee van. En wat ik ook probeerde er kwam geen beweging in. Zou het dan toch dat kleine zilverkleurige puntje zijn? Maar wat moet je daar dan mee?

Bovenstaande foto is wel een forse uitvergroting, want in werkelijkheid is het maar een stipje, van nauwelijks 2 millimeter. Met een vergrootglas zag ik ook dat het een schroefje was. Maar heb ik wel zo’n klein schroevendraaiertje? Eronder zit nog een drukknopje, maar waar dat voor was/is heb ik nog altijd niet door. Vraag niet hoe precies, maar het lukte me inderdaad het schroefje los te krijgen en te verwijderen. Het is dan zo ontzettend klein, dat je na het batterijtje te hebben verwisseld, het een hele opgave is, om het weer recht boven het gaatje te krijgen. En dan de schroevendraaier erop en hopen dat het niet omvalt. Het is haast niet te doen. Na een hoop gepriegel lukte het me toch. Ik vind dat ze zulke oplossingen zouden moeten verbieden. Gewoon een schroefje dat je normaal kunt vasthouden en met een huis- tuin- en keukenschroevendraaier erin en eruit kan draaien. En niet zoal nu, dat je de fijne motoriek van een Zwitserse horlogemaker moet hebben, om een batterijtje te kunnen vervangen.

Vrijdag 26 juli 2024.

Gisteren achterneef met vrouw op bezoek gehad. Lunch, diner, koffie en thee. Gezellig en geanimeerd. Het was alweer jaren geleden dat ik – na afloop – zo’n volle keuken met afwas had. Dan is het toch mijn eer te na, als ik dan niet – net als vroeger – ervoor zorg dat, voor het slapen gaan, alles weer is schoongemaakt en opgeruimd. En ook deze keer lukte dat weer. En het kostte me ook niet meer energie dan vroeger. Aan veel dingen merk ik nog altijd niet dat ik oud word. Of het gaat zo traag dat je het niet doorhebt. De Slag op de Zuiderzee, waar ik nog maar nauwelijks op een kwart tot een derde ben, maakt me nog eens duidelijk wat armoedig het geschiedenisonderwijs is geweest dat ik heb gehad. De Tachtigjarige Oorlog is wel behandeld, maar wel heel erg summier: met grote sprongen gauw thuis. De ene eye-opener volgt nu de andere op.

Donderdag 25 juli 2024.

Weer allerlei boodschappen gedaan in de diverse winkels. En even een nieuwe to-do-list gemaakt. In zo’n rustige periode zie ik licht iets over het hoofd dat ik had moeten doen. Het viel mee. Voorlopig heb ik nog altijd meer plannen dan waar ik voorlopig aan toe kan komen. En dit is dan het volgende boek waar ik aan begonnen ben. Een dikke pil. 329 pagina’s. Je vraagt je af hoe je over één veldslag (zeeslag) zoveel kunt schijven. We gaan het ontdekken.

Woensdag 24 juli 2024.

Weer eens een bezoek aan mijn kapper. Elke keer weer en nu al jaren, sinds ik klant ben, begint ze weer, zodra ik zit, mijn haardos te prijzen, tegelijk haar handen door mijn haardos woelend. Ze mag. Als ik iemand met zo weinig moeite een plezier kan doen, dan doe ik het graag. Weer helemaal opgeknapt heb ik de rest van de dag besteed aan het gebruikelijke: opruimen, boodschappen en van alles en nog wat bijhouden.

Dinsdag 23 juli 2024.

Gisteren was er een ‘inspiratiebijeenkomst’ in Enschede, bij de woningcorporatie. Ik heb ze niet geteld, maar er waren misschien wel een stuk of veertig mensen. Veel huurdersvertegenwoordigers, maar ook allerlei stafmensen van de corporatie, de directie en ook een lid van de RvC. Wat er allemaal goed gaat en wat er allemaal beter kan. Het werd door een externe persoon goed geleid. Hoewel ik het voor de start nauwelijks zag zitten, raakte zelfs ik in de loop van de middag toch in positieve zin beïnvloed. Er kwam dan ook heel wat uit. Tijdens de korte pauzes werd me duidelijk dat we nog een commentaar moesten geven op het inmiddels verschenen visitatierapport. Ik wist al dat we dat uiterlijk 31 juli moesten geven, maar later begreep ik dat het toch iets eerder moest. Zonder de precieze datum te kennen. Het overviel me dat die datum uiterlijk vandaag, 23 juli was. Ik ben dus meteen met de eerste post naar huis gegaan en was tegen half negen thuis. Ben ook meteen achter de computer gaan zitten om het concept-commentaar te gaan schrijven. Dat viel nog niet mee. Mijn computer vertoonde namelijk kuren die hij nog nooit eerder had vertoond, en dat kon ik uiteraard op dat moment echt niet hebben. Het hele beeld viel regelmatig weg, soms zelfs als ik pas 1 letter extra had getikt. Om een uur of negen kon ik mijn concept dan toch aan mijn medebestuursleden kwijt en ook alvast aan de vertegenwoordigers van de corporatie. Om half tien kon ik dan nog iets te happen maken, want daar was nog geen tijd voor geweest. Dat was dus een hectisch dagje. Vanmorgen ging dan de computerellende van de vorige avond verder en ook wat heftiger dan gisteravond. Geen beeld bleef langer dan een seconde staan en meestal duurde het nog geen seconde voordat het wegviel voor iets anders. Volgens de voorschriften van Apple moet je dan eerst met bepaalde handelingen de besturing van het beeldscherm opnieuw instellen, maar dat hielp geen zier. Stap twee van het Appleplan was dan dat je de computer moest opstarten in de ‘veilige modus’ en zien of de kwaal dan weg was. Dat dus gedaan, maar de kwaal was nog even sterk present. Stap 3 van Apple was dan om het hele besturingsmodel te vernieuwen. Dan moest je eerst wel uitzoeken of je een Intel-Apple hebt of eentje met een Applechip. Het eerste was het geval, dus zette ik de stappen voor het opnieuw installeren van de besturing. De volgende melding op het scherm was dat herinstallatie 2 uur en 17 minuten zou gaan duren. Stel je toch eens voor dat ik dat de voorgaande avond had moeten doen, dan was ik tegen half twaalf of zo pas aan de redactie toegekomen. Gelukkig duurde het niet zo lang, wel nog ongeveer 5 kwartier, maar nu heb ik het idee dat alles weer werkt zoals gistermorgen nog.

Maandag 22 juli 2024.

De hitte van de afgelopen paar dagen is weer voorbij en we kunnen dus weer vrijelijk ademhalen. Vannacht het nieuws dat Biden zich terugtrekt van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van aanstaande november, waarvoor hij de kandidaat van de Democraten was. Nooit eerder gebeurd zo laat. Historische tijden, zoals zo vaak in de afgelopen paar jaar. Het boek over Dorestad heb ik inmiddels weer uit. Baaie interessant. De enige vraag die nog bij me is blijven hangen is: wanneer kregen we in ‘Nederland’ de eerste eigen brug? In dit waterrijke gebied is dat een goede vraag, vind ik. Ik weet dat de Romeinen in Maastricht een brug over de Maas hebben gebouwd, maar verder weet ik het niet. Wellicht een goede vraag voor Luit van der Tuuk, de schrijver van Dorestad. Met zoveel water om Dorestad heen, zoals de Kromme Rijn en de Lek, zal dat toch een keer bij iemand zijn opgekomen? Van der Tuuk meldt er niets over, en dat maakt me nieuwsgierig. Toch maar weer eens een keer een briefje maken.

Zondag 21 juli 2024.,

Af en toe, enkele keren per jaar, organiseert de Bewonerscommissie van mijn wijkje een bijeenkomst voor de bewoners. Dat was gisteren weer, bij een plaatselijk etablissement. Deze Bewonerscommissie bestond al toen ik hier kwam wonen eind 2005, en ik werd ook lid van het bestuur, op 18 mei 2011. De toen aanwezige voorzitter, had zich zo ongeveer onmogelijk gemaakt bij zijn naaste buren en dat was voor de andere bestuursleden aanleiding om hem te verzoeken het bestuur te verlaten. Dat deed hij ook en hij verliet zelfs het hele wijkje. Daarna werd ik de voorzitter. Onder mijn ‘bewind’ werd van de Bewonerscommissie een stichting van gemaakt, formeel was dat een Huurdersorganisatie, hetgeen de mogelijkheid gaf de financiën beter te organiseren, de bestuursleden minder aansprakelijk voor eventuele verliezen te maken en het recht te krijgen op betalingen door de verhuurder. Dat hebben we helaas voor de rechter moeten afdwingen. En zelfs toen weigerde de verhuurder te betalen, waardoor er een deurwaarder aan te pas moest komen om het geld ook werkelijk te krijgen. Daarna betaalde de verhuurder trouw elk jaar de bijdrage. Weer enige jaren later kon ik, samen met de toen aanwezige bestuursleden, de hele club overdragen aan nieuwe mensen. Nieuwe mensen doen de dingen anders dan de oude. Ik had nooit gezelligheidsbijeeenkomsten (maar ook geen geld om die te betalen of zelfs maar een bijdrage te leveren) en het nieuwe bestuur zag dat anders. Je kunt op meerdere manieren met de buren overleggen over wat er is gebeurd en wat er nog te doen staat. Zolang je maar iedere huurder in de gelegenheid stelt erbij te zijn, hetgeen de wet ook voorschrijft, kun je dat overleg uiteraard overal houden. Het werd gisteren een geanimeerde bijeenkomst met een heel redelijke opkomst. Als was het lopen van en naar de plaats van bestemming in de bloedhitte een opgave.

Zaterdag 20 juli 2024.

En ook vandaag – met een verwacht maximum van 30 graden – zitten de eerste wandelkilometers er vanmorgen vroeg ook weer op. Vanaf morgen moet het dan voorlopig weer een stuk makkelijker gaan. Verder is het me deze week gelukt om de röntgenfoto’s die van het onderbeen van mijn broer gemaakt zijn van zijn val op 1 januari 2024 en de behandeling in de maanden daarna, op mijn computer te toveren. En vervolgens naar hem en een adviseur door te mailen. Het is zulke aparte software dat ik het bijna een wonder vind, dat het me uiteindelijk nog zo goed gelukt is. Het heeft heel wat gezucht en gesteun gekost en wanhoopsgebaren, maar het is uiteindelijk uitstekend gelukt. Niet veel mensen weten dat röntgenfoto’s van jou zijn, want je hebt ze ook – via de verzekering – betaald. Nu ben ik dus een medische superleek, dus ik kan het nauwelijks beoordelen, maar Jan heeft een leven lang in de techniek gewerkt en hem vielen dus wel ’technische’ zaken op, waarvan hij vindt dat het broddelwerk is geweest. Twee paralelle, schroeven waarvan de ene er duidelijk niet helemaal in is gegaan en de andere misschien wel juist te strak is aangetrokken. Precies op de plek waar het ijzer er niet tegen kon en (dus) brak. Het waren ook schroeven met een verzonken kop. Dan moet je toch echt heel goed kijken, want mij was dat niet opgevallen. Ook zag hij meteen dat één van de twee schroeven met een heel flauw bochtje in het bot is gegaan. Hij moest het drie keer aan me uitleggen, toen ik het plots ook zag. Hij heeft dat soort zaken in zijn werk duizenden keren gezien, maar dan uiteraard niet in het medische, en ik eigenlijk nooit. Pas na 77 jaren valt me op dat hij in zijn werk ook heel precies moet zijn geweest. Ook waar hij anderen moest beoordelen en daar dus zeker niet mild in was. Het moest gewoon goed zijn en niet ‘als het maar vast zit’. Tjonge. Toch weer wat geleerd over mezelf en mijn naaste familie.

Vrijdag 19 juli 2024.

Vandaag belooft de eerste van twee bloedhete dagen te worden. Daarna is de zomer in Nederland voorlopig weer voorbij, lijkt het. Dat heeft te maken met de opwarming van de aarde, zeggen ze. Ik ben dus maar meteen na het opsta-ritueel een wandeling gaan maken. Vanmiddag zal ik er toch nog een keer uit moeten, om mijn gerepareerde schoenen op te halen en voor ander klein gedoe. De 5 kilometer vandaag haal ik nog wel. Morgen zien we morgen dan wel weer.

Donderdag 18 juli 2024.

Na terugkeer van het halen van een nieuw keyboard, heb ik eerst nog eenmaal met het oude keyboard geprobeerd de computer te openen. En warempel het lukte meteen. Gewoon een pauze van anderhalf uur nemen, was dus de oplossing, want kortere pauzes en steeds opnieuw opstarten hielpen niet. Vanmorgen heb ik dus opnieuw met het oude keyboard de pc geopend, en ook vanmorgen lukte het bij de eerste keer. Nu heb ik geen spijt van mijn aankoop, want ik was toch al van plan, een nieuw keyboard te kopen, omdat meerdere letters inmiddels sterk vervaagd zijn. Vooral de E, de T, de R en de A zijn nog maar nauwelijks leesbaar. De zuren in mijn vingertoppen staan blijkbaar ronduit vijandig tegenover de verf op het keyboard. Of andersom. Overschilderen was nog een optie, maar erg mooi wordt dat uiteraard niet. Verder heb ik me vandaag verbaasd over de Fransen. De taal Frans is op zijn retour, zelfs in Frankrijk. Althans volgens een bericht van de Chinezen. Ik verbaas/erger me al decennia aan de Franse arrogantie als het om hun taal gaat. En over de wereldpositie die het Frans al vele jaren wat mij betreft geheel ten onrechte – heeft. Bij de afgelopen NATO-topconferentie staat overal op bordjes NATO/OTAN, Engels en Frans dus, allemaal uit een ver verleden, toen het Frans als taal nog iets voorstelde. De komende Olympische Spelen in Parijs, vraagt uiteraard om een enorme organisatie, om alles en iedereen op tijd op duizenden plekken te hebben. Nu blijkt dat dit centrale commandocentrum in Parijs, met honderden medewerkers, helemaal Engelstalig is. Dat blijkt uit vele foto’s op de website www.xinhuanet.com, zoals onder andere de volgende:

Ik moet er nog helemaal van bijkomen. In Parijs is bij een enorm organisatorisch project als de Olympische Spelen, het Engels de voertaal. Wie had dat ooit durven dromen.

Woensdag 17 juli 2024.

Vanmorgen bleek mijn keyboard het niet meer te doen. Bij het aanraken van slechts één letter, maakte hij er zelf meteen twee van, terwijl bijvoorbeeld de letter R het helemaal niet deed. Na talloze pogingen besloot ik dan toch maar een nieuw keyboard te kopen. Bij thuiskomst probeerde ik toch nog maar één keertje het oude keyboard en warempel het keyboard deed het meteen weer feilloos. Maar toch ben ik blij met mijn nieuwe. Op het oude toetsenbord zijn diverse letters inmiddels zo vervaagd dat ze nauwelijks nog te lezen zijn. Dus ik speelde al langer met idee om een nieuwe te kopen. Hierdoor raakte wel mijn dagelijks routine geheel in de war.

Dinsdag 16 juli 2024.

Veel leeswerk gedaan, voor de diverse relaties. En gestoeid met de software om röntgenfoto’s mee te kunnen bekijken. Ook weer flink gewandeld en is mijn hulp weer geweest, die alles weer blinkend heeft achtergelaten. Inmiddels heb ik achterhaald dat Museum Dorestad te Wijk bij Duurstede, voor onbepaalde tijd gesloten is, vanwege een ingrijpende verbouwing. Daar moet de Dorestad Experience komen. Ja, ja, Dorestad en Wijk bij Duurstede gaan met hun tijd mee.

Maandag 15 juli 2024.

Een rustige dag er tussendoor. Mag ook wel eens. Er is altijd wat te doen bij mij, maar het was toch vooral wachten op telefoontjes en andere berichten. En die kwamen ook.

Zondag 14 juli 2024.

Heb een beetje van de opgelopen ‘schade’ met wandelen weer goedgemaakt. Het was weer hoofdzakelijk droog. Intussen begonnen met weer een volgend boek: Dorestad Onthuld, van een van mijn favoriete schrijvers : Luit van der Tuuk. Ik heb al heel wat boeken van hem. Deze Van der Tuuk is specialist in de vroeg-middeleeuwse geschiedenis van Nederland en directe omgeving. Ik weet nog goed dat ik op de HBS leerde dat na de val van het (West)Romeinse Rijk in 476 nChr ‘onze streken’ werden bestuurd door Clovis, een Merovingische vorst. Het was allemaal onwaar, zo heb ik van Van der Tuuk inmiddels wel geleerd. De Romeinen zijn in of omstreeks het jaar 270 al uit ‘onze streken’ vertrokken. Dat las ik voor het eerst op gedenktekens in Park Arentsburg te Voorburg, toen Forum Hadrianum geheten. Na het jaar 270 toen de Romeinen waren vertrokken werden ‘onze streken’ helemaal niet bestuurd, vanaf een zekere zuidgrens van waar de Friezen woonden. Die zuidgrens van de Friezen, grofweg de grote rivieren, was er ook al in de Romeinse tijd. Bovendien heette de eerste vorst niet Clovis, maar Chlodovech, aldus Van der Tuuk. Zo staat zijn naam in alle originele bronnen. De Fransen en de Engelsen, die maar moeilijk tweemaal achter elkaar een harde G kunnen uitspreken hebben zijn naam dus verbasterd tot Clovis. Maar in Nederland kunnen wij zijn naam wel netjes uitspreken, dus er is geen enkele reden voor ons om voor één of andere verbastering te kiezen. Tenslotte is het zeer de vraag of Chlodovech ooit in wat nu Nederland is geweest is. Zijn invloedssfeer liep vanaf Parijs tot ongeveer de huidige taalgrens in België. In ‘Nederland’ was hij nooit. Waar liggen dan ‘onze streken’ ? Ik ben maar net met het nieuwe boek begonnen, en het is me al duidelijk dat Dorestad (tegenwoordig Wijk bij Duurstede) al in de Romeinse tijd (dus van plm 50 vChr tot circa 270 nChr) een handelsplaats is geweest, nabij een Romeinse versterking. Toen de Romeinen wegtrokken, trokken alle bewoners (enkele duizenden personen) met ze mee en raakte het hele gebied ontvolkt. Pas vanaf ca 660 werd Dorestad opnieuw bevolkt en verscheen ook voor het eerst zijn naam. Ik veronderstel binnen het gezag van de Friese koningen, maar zover ben ik nog niet in het boek. Wordt vervolgd dus. Ik neem me wel voor toch eens Wijk bij Duurstede te gaan bezoeken, uiteraard ook het plaatselijke museum, waar ze de vele bodemschatten van Dorestad hebben tentoongesteld.

Zaterdag 13 juli 2024.

Een regendag. De hele dag door. Dus alleen voor nootjes de deur uit geweest. Verder heb ik het boek Seti I uitgelezen. Een beetje een eigenaardig boek. Het gaat toch vooral over de door de man, in zijn opdracht, gemaakte gebouwen en kunstwerken. Indrukwekkend, zeker. Het is nog altijd verbijsterend hoe deze ‘primitieve’ mensen (plm 1300 vóór Christus) zulke gigantische bouwwerken konden maken en nog mooi ook. Terwijl – bij wijze van spreken – nog nauwelijks de vork en de lepel waren uitgevonden. 134 pilaren van meer dan 20 meter hoog, met elk een omtrek van ruim 10 meter. Een aannemer vandaag die zo’n opdracht zou krijgen, vraagt zich meteen af of je wel lekker bent. En elke planning met de beschikking over de zwaarste machines zal fors uitlopen, zowel in tijd als in kosten. Zijn bestuurlijke vaardigheden kwamen echter nauwelijks aan de orde, evenmin als de strijd die hij met al zijn buren heeft geleverd. Om over de economie van Egypte in zijn tijd maar te zwijgen: ook niks. Zo wordt er wel een fraaie beschildering/reliëf beschreven waarbij Seti tegelijk strijdt met zijn Libische, Nubische, en Hettitische buren met aan zee nog eens met de Zeevolken. Dus rondom hem strijd. Maar geen woord over deze strijd, en wel over de fraaie verbeelding daarvan. Het is dus vooral een mooi boek. In het Hoofdstuk: Seti vandaag, wordt wel gewag gemaakt van de vele (!) films die er gemaakt zijn over de Exodus, met voornamelijk fantasieverhalen, maar die vrijwel allemaal plaatsvinden in de tijd van Seti, maar wordt de Exodus historisch geplaatst in de tijd van zijn zoon en opvolger: Ramses de Grote.

Vrijdag 12 juli 2024.

Dat waren weer eens drukke dagen. Woensdag naar Maassluis om mijn broer te helpen met van alles nu blijkt dat de operatie toch niet zo goed is gegaan als we allemaal gehoopt en verwacht hadden. Zowel op de heen- als op de terugweg was er weer de nodige treinellende. Op de heenweg stopte de trein al in Hoogeveen wegens lopers op het spoor. Dat was voor het laatst op Koningsdag. Als er dan een nationaal – meestal oranjegekleurd – feestje is, dan is sommig oranjegekleurd volk al vanaf de vroege morgen straalbezopen en gaat dan vreemde dingen doen, zoals op het spoor lopen. Op normale treindagen gebeurt zoiets niet, is mijn ervaring. De mededeling in de trein dat de trein niet verder ging (plm 10.15 uur) en we de volgende trein van 10.41 uur moesten nemen, geloofde ik meteen al niet. De NS is gewoon niet bij machte om een spoorprobleem in een half uur op te lossen. Dus werd het tijdstip verschoven naar 11.11 uur. Maar ook dat was niet waar. Op de app vond ik uit dat er ook een bus ging van Hoogeveen naar Meppel en vanaf Meppel reden er dan wel weer treinen. Zo gezegd zo gedaan. Ik stapte dus in de bus naar Meppel, maar de chauffeur liep eerst nog een rondje om de bus heen en bleef bij beide achterwielen staan om foto’s van te nemen. Ze kwam de bus weer in en meldde dat de bus niet zou gaan vertrekken wegens een technisch mankement. Dus iedereen weer de bus uit en terug naar het station. Iets of iemand wilde overduidelijk niet dat we te snel weer verder konden. Uiteindelijk vertrokken we dan wel per trein om 11.41 uur en hadden dus anderhalf uur vertraging. NS had voor de hervatting van de dienstregeling het kleinst mogelijke treintje ingezet, voor ongeveer drie keer zoveel mensen als in een gewone, ten minste twee keer zo lange trein pasten. Voor het eerst in jaren bood een dame van een jaar of veertig mij haar zitplaats aan. Of ooit? Had ik dat wel eens meegemaakt? Ja, ik herinner me dat een vrouwelijke NS-conducteur mij – alweer jaren geleden – een keer aanbod plaats te nemen in een hokje speciaal voor conducteurs. Het was gisteren dus weer eens haringen in een ton en dan flink aangestampt. Maar ik zat. Uiteindelijk kwam ik na een reistijd van 5 uur en 45 minuten aan bij broer Jan. Na de dingen gedaan te hebben die ik wilde, met Jan nog een hapje in Maassluis gaan eten bij Kevins’: voortreffelijk. Op het nippertje haalde ik om 19.28 uur de Metro in Maassluis. Mooi om plm 23.15 uur weer thuis te kunnen zijn. Maar dat ging uiteraard niet door. Kort voor Schiedam stond deze metro stil. En hij bleef ook zes minuten stilstaan, zodat het niet meer mogelijk was de aansluitende verbinding op Alexander te kunnen halen. De metro en de trein waren best redelijk goed bezet, ondanks het feit dat het Nederlands voetbalelftal op dezelfde tijd de kwart finale van het Europees Kampioenschap speelde. Pas de trein van Zwolle naar Haren, vertrek 22.24 uur, was vrijwel leeg. Wellicht tien passagiers. Ik was tegen middernacht weer thuis. De volgende morgen – donderdag – heb ik me stevig verslapen. Na zo’n lange dag komt er vanzelf meer slaap. En daardoor liep de hele donderdag enigszins in de soep. Voor vandaag, de vrijdag, heb ik dus veel te doen. Daar ga ik eindelijk maar eens aan beginnen.

Dinsdag 9 juli 2024.

Ik ben er nu wel uit welke verlichting ik in mijn kasten wil hebben. Het worden Hue-lampjes, die ik zal moeten laten aanleggen. Dan kan ik vanaf de bank het licht aan en uit doen. Straks dus even naar de lampenboer.

Maandag 8 juli 2024. Ouder worden.

Iedereen wordt ouder. En bijna vanzelfsprekend ga je ook steeds met andere ouderen om. In de diverse bestuursclubs waarvan ik lid ben, zitten ook nogal wat ouderen. En voor ieder van hen komt het moment dat het beter voor iedereen zou zijn, ook voor henzelf, om met bestuursactiviteiten te stoppen. Dat moment is voor iedereen verschillend. Ik heb al enkele keren meegemaakt, dat iedereen dat doorheeft, behalve de persoon zelf. Dan gaat zo’n afscheid en vertrek moeizaam en eigenlijk nooit geruisloos. Er blijft veel pijn achter, zeker bij de betrokkene. De betrokkene voelt zich geheel ten onrechte afgeserveerd, want hij deed toch nog elke keer goed mee? Nou nee. Dat dacht hij alleen zelf. Alle anderen stelden vast dat het steeds trager ging, hij of zij steeds slechter ging horen en zelf steeds zachter ging spreken en er vervolgens ook steeds meer fouten kwamen. Je ziet het nu ook bij Joe Biden. Steeds meer mensen zien, dat het helemaal niet goed met hem gaat en hele discussies van het eerste tot het laatste moment verliest. ‘Iedereen kan een slechte dag hebben’. Ja, dat kan. Zijn omgeving probeert hem ook te beschermen. Nu weer de casus dat een interview van een krant met hem, alleen kon doorgaan als hij tevoren de vragen kende en had goedgekeurd. De journalist die dit goedkeurde is op staande voet ontslagen. Het probleem zit hem niet alleen in het nu, maar vooral ook in de vraag hoe de persoon het over vier jaar zal doen. En je weet één ding zeker: het wordt alleen maar minder en zeker niet beter. Na verloop van tijd is hij de enige die nog in zichzelf gelooft. Het wordt een heel pijnlijk scheidingsproces, met alle gevolgen vandien voor zowel de betrokkene(n) als de komende verkiezingen aldaar. En ik zie het ook om me heen. Het gaat niet zo: ‘ Beste Gerrit het wordt tijd dat je met dit werk stopt: het gaat je steeds moeilijker af, je maakt ook af en toe fouten en het is ook tijd voor vernieuwing. Gerrit: je hebt gelijk, ik merk het zelf ook. Hoe zullen we mijn afscheid regelen?’. Zo gaat het dus niet. In werkelijkheid zet Gerrit de hakken in het zand en verwijst bijvoorbeeld naar anderen die even oud of zelfs nog ouder zijn en die rustig kunnen blijven. En dat hij alleen maar af en toe iets verkeerd doet, of ziek is geweest. Maar wie maakt er geen fouten? En iedereen kan ziek worden. Dat zijn toch geen redenen dat hij weg moet ? Het gaat de keren dat ik het heb meegemaakt altijd met pijn gepaard. Ik hoop dat ik zelf tijdig inzie dat mijn tijd is gekomen om te vertrekken.

Zondag 7 juli 2024.

En ineens had ik daar weer een ingeving. Broer Jan heeft problemen met zijn been, waarvan foto’s zijn gemaakt. En ik realiseerde me plots bij mijn eigen voeten, dat daar enkele jaren geleden ook foto’s van zijn gemaakt, die ik samen met de specialist in het ziekenhuis zat te bekijken. Het ontviel me geheel spontaan: ” Wat een mooie foto’s !! Die zou ik zelf ook wel willen hebben! De Dokter, even spontaan: nou dat kan, daar is een regeling voor. Als u even naar de balie gaat, dan helpen ze u zeker verder. Zo gezegd, zo gedaan, en ik kreeg ze – na betaling van een tientje, staat me bij – netjes per e-mail thuisgestuurd. Ik heb ze ook meteen op deze website gezet. Dat geldt dus ook voor Jan. Die foto’s zijn van hem. Als hij een second opinion wil, dan kan hij zelfs al meteen met die foto’s naar die dokter.

En dan die hond die gisteren in Leusden door een wolf werd aangevallen en vermoord, en zelfs door die wolf werd meegenomen. Hij kon niet (meteen) weer worden teruggevonden. Later begreep ik dat het om een poedel ging (lijkt voor een wolf sprekend op een mislukt schaap), en dat de poedel bestemd was voor de welpen die deze wolf had. Het wordt levensgevaarlijk voor mij – zijnde in de ogen van elke wolf kreupel, dus een fijne prooi – om nog buiten te wandelen.

Zaterdag 6 juli 2024.

De volgende verkiezingsuitslag is er ook, dit keer van de nieuwe Iraanse president. Het zou een gematigde figuur betreffen. Helaas zegt dat in Iran weinig tot niets, want de president heeft daar weinig tot niets in te brengen, omdat alle belangrijke beslissingen daar worden genomen door Khamenei, de hoogste geestelijke leider. Ik help de optimisten hopen dat het wel uitmaakt voor de wereld.

Het boek waar ik nu aan begonnen ben. Ik heb geen bijzondere belangstelling voor juist deze Farao, want de Egyptenaren hadden er vele. De schrijver – Dave Boots – is een Nederlander, die als eerste bekent dat hij nog nooit in Egypte is geweest. Maar hij heeft wel kosten nog moeite gespaard om een zo compleet mogelijk beeld van deze Seti, te schetsen. Deze Seti I was de zoon van farao Ramses I, die zelf al geen koninklijk bloed had, want afkomstig uit het leger. De voornaamste reden waarom Ramses farao werd, was dat hij zo’n bijzonder talentvolle zoon had: Seti. Het is onduidelijk hoe lang Ramses I op de troon heeft gezeten, want de schattingen lopen uiteen tussen 6 maanden en een jaar of twee. Ramses zelf was ook al eentje van een reeks ’tussenpausen’. Na de beroemde Toetanchamon, wel van koninklijken bloede, die kort regeerde, kwam Eje, een burger, ook maar voor een korte tijd, een jaar of vier, gevolgd door Farao Horemheb, uit het leger, ook voor korte tijd. Seti zelf was dan weer de vader van Ramses II, ook wel Ramses de Grote genoemd, die niet minder dan 66 jaar regeerde. Hoe lang onze Seti heeft geregeerd is ook al erg onduidelijk, want de schattingen voor hem lopen van 10 tot 40 jaar. Ik heb wel eens uitgerekend – aan de hand van de Bijbel – onder welke Farao de uittocht uit Egypte naar het Beloofde Land onder leiding van Mozes heeft plaatsgevonden. De Bijbel noemt wel dat er een Farao heerste, maar niet zijn naam. En ik kwam uit bij deze Seti I. In de inhoudsopgave van het boek staat echter helemaal niets over Mozes, maar wellicht wel ergens in de tekst. Dat weet ik uiteraard nog niet. Bij Wikipedia, wordt aangenomen dat het zijn opvolger, dus Ramses de Grote moet zijn geweest, maar over hem heb ik nog geen boek. Ik zat er dan uit elk geval niet erg ver naast.

Vrijdag 5 juli 2024.

De voorspelling voor het Verenigd Koninkrijk is alvast uitgekomen, met dikke winst voor Labour, maar dat was wel de makkelijkste van allemaal. De volgende voorspellingen komen de volgende dagen of weken nog wel tevoorschijn. Gisteren eindelijk mijn nieuwe glasplaten opgehaald bij de glasboer. Twee glasplaten van elk 5 mm dik, kregen een verpakking mee van zeker 20 centimeter dikte. Ze zouden na plm veertien dagen klaar zijn, maar het werden vier weken. Nu achter de verlichting van mijn kasten aan. Liefst met Philips Hue, want dan kan ik ze met mijn telefoon aan- en uitzetten. Eens kijken of dat gaat lukken.

Donderdag 4 juli 2024.

We staan voor de zoveelste keer in historische tijden. Vooral internationaal gezien dan. Vandaag parlementsverkiezingen in het Verenigd Koninkrijk, met hoogstwaarschijnlijk aflossing van de wacht aldaar. In Frankrijk zondag, met mogelijk ook een aflossing van de wacht en in de V.S. de aanhoudende zorgen over de ouderdom van Biden, met mogelijk ook een dramatische afloop. In Nederland een splinternieuw kabinet, maar ik verwacht daar voorlopig geen bijzondere dingen van, behalve voortzetting van het eindeloze gezeur heen en weer. Donderdag wel de eerste verse kapucijners van mijn supergroenteboer.

Woensdag 3 juli 2024.

Reactie van ‘mijn’ transcribeur op mijn nieuwe aanvraag. Dank voor de nieuwe opdracht, maar het kan even duren, want ik heb net twee grote opdrachten gekregen. Ik heb geduld, dat spreekt vanzelf. Het komt wel een keer. Een ‘grote’ opdracht voor genealogisch onderzoek is altijd enorm tijdrovend. Zoals elk serieus genealogisch onderzoek. Van mijn laatste acties heb ik wel een goed gevoel overgehouden. Met ‘laatste acties’ bedoel ik dan de cursus ‘genealogie voor gevorderden’ die ik heb gevolgd en de doorbraak naar de geschiedenis direct vóór Jan Leenderts van Leeuwen (ca 1632 – 1714), doordat ik met het Moordrechtse Oud Rechterlijk Archief bezig ben geweest. Tot nu toe werd ik beperkt door de registers van geboorte/doop, huwelijk en overlijden/begraven. Als ik hierbij bij het begin van de registratie kwam, dat per plaats verschillend is, dan hield het op. Ik moet natuurlijk nog veel leren, vooral oude handschriften leren lezen, maar ik heb er nu echt iets bijgeleerd.

Dinsdag 2 juli 2024.

De aanvraag is dan gisteren echt de deur uitgegaan. En daar heb ik dan nog één andere akte aan toegevoegd, uit het Oud Rechterlijk Archief van Moordrecht, en wel van Leendert Jacobsz van der Leeuw uit de periode 1669 – 1680. Deze had ik de vorige keer niet aangevraagd, omdat ik toen nog niet wist dat dit een rechtstreekse voorouder van me was. Ik dacht toen nog dat dat Leendert Balten van der Leeuw was.

Maandag 1 juli 2024.

Vandaag is dan het begin van de meteorologische zomer. De astronomische zomer was al op 21 juni begonnen. Behalve één week met lekker warm weer, hebben we van welke zomer dan ook nog weinig tot niets gemerkt, terwijl er ook de komende veertien dagen geen warme periode in het vooruitzicht is. We hebben vooral heel veel regen gehad en zeer matige temperaturen. Ik heb regelmatig op het punt gestaan toch maar even de verwarming aan te zetten. Dat alles heeft te maken met de opwarming van de aarde, als u het nog snapt.

Zondag 30 juni 2024.

Ook voor het eerst weer, sinds de afgelopen zomer of begin najaar, weer eens met de grote schoonmaak van mijn achterplaatsje begonnen. En er kwam uiteraard – na zo lange tijd – meteen weer een hoop troep af. En ik ben nog niet klaar. Ik hoop vandaag nog wat eraan te doen, maar daarna is het weer voor een tijdje te koud voor werken in mijn tuin. Maar er zullen zonder enige twijfel nog veel meer warmere dagen komen en dit maak ik zeker af. Ik heb besloten om toch maar een aparte opdracht te geven voor de transcriptie van de notariële akte van 24 april 1671 waarbij de eigendommen van voorvader Leendert Jacobsz van der Leeuw werden verdeeld, die overleden was op 12 maart 1671. Dat vermeldt in elk geval een van de getranscribeerde transportaktes. Dan krijgen we in elk geval meteen alle broers en zussen van Jan Leenderts van der Leeuw in beeld. En waarschijnlijk ook nog anderen. Ook weten we dan meteen hoe welgesteld Jan Leenderts al vanaf 1671 was, dankzij de erfenis van zijn vader. Hijzelf werd er in elk geval in de loop van zijn verdere leven ook niet armer op. Ik kan zelf absoluut geen chocola maken van wat er zwart op wit staat. Uiteraard moet ik ook nog achter het testament van Jan Leenderts zelf aan, want als hij het nog niet had op 24 april 1671, dan zal hij het toch wel rap daarna hebben laten maken. Ik heb dat nog niet gevonden. Het enige wat ik nu al van het op te vragen verdeeldocument weet, is dat het erg lang is. Een stuk langer dan de voorafgaande en opvolgende verdeelaktes laten zien. Er was dus blijkbaar veel te verdelen, of de verdeling ging over een groot aantal mensen. Of allebei. Over enkele weken weet ik de uitslag.

Zaterdag 29 juni 2024.

Dat was voorlopig de laatste hete dag. Wel nog gewoon de gebruikelijke boodschappen gedaan en mij beziggehouden met een spoedklus afkomstig van De Woonplaats. Na het plotselinge overlijden van de Directeur, moest er uiteraard snel gezorgd worden voor een opvolger. Als je die van buiten zou moeten aantrekken, dan gaan er de nodige maanden overheen, voordat hij of zij er eindelijk zit. Het is voor het eerst in mijn herinnering dat over de benoeming van een directeur onze mening is gevraagd. En die moesten we dan ook snel en zorgvuldig verwoorden en geven. En dat lukte.

Vrijdag 28 juni 2024.

Gisteravond dus mosselen eten bij een buurvrouw. Ik had voor een lekkere wijn gezorgd. Het was gezellig en erg lekker. Toch een van mijn lievelingsmaaltijden. Heb gisteren ook nog verder gezocht naar meer informatie over mijn Moordrechtse voorouders, maar (nog) niet gevonden. Ik ben nog niet klaar. Een zekere Schaep was volgens één van de getranscribeerde aktes, Jan Leenderts’ zwager. Nu kan een zwager de man zijn van je zus, of een broer van je vrouw. Dan kan het in dit geval niet de broer van zijn vrouw zijn, want dan zou de zus, ofwel de vrouw van Jan Leendert ook een Schaep moeten zijn. Haar familienaam kennen we nog niet, maar daarvoor hebben we al twee kanshebbers-familienamen. De kans is groter dat het dan de man van zijn zus was. Dus dan had hij een zus!! We kennen nog geen enkele broer of zus van hem, omdat in de periode waarin ze ter wereld kwamen nog geen registratie in Moordrecht plaatsvond. Nu wreekt zich dat er van Moordrecht nog zoveel archiefmateriaal bestaat dat of nog niet op het internet staat en/of nog niet is geïndexeerd laat staan getranscribeerd. Zoals de aktes van notaris De Jongh uit Moordrecht. Die staan wel op het internet, bij de mormonen, maar zijn niet geïndexeerd laat staan getranscribeerd. Of de weeskamerboeken van Moordrecht. Daar moet heel veel familie-informatie instaan, op 50 centimeter archiefplank, maar die staan zelfs nog niet op het internet. Ik ga toch nog eens naar Gouda om te kijken hoe dit materiaal eruit ziet. En of het voor mij ook leesbaar is. Opmerkelijk is nog wel dat als deze Schaep de echtgenoot van de zus van Jan Leenderts van der Leeuw was, blijkbaar een Leeuw met een Schaep is getrouwd. Kon dat wel goed gaan?

Donderdag 27 juni 2024.

Wat me de laatste paar dagen vooral bezighoudt is de voortzetting van het genealogische onderzoek van mijn voorouders, zoals ik dat eergisteren al meldde. Het onderzoek naar Jan Leendert van der Leeuw (plm. 1632 – 1714) was al enkele tientallen jaren geleden compleet vastgelopen. En dat terwijl het zo’n belangrijke figuur in die tijd geweest moet zijn. Hij was aannemer en bouwde o.a. ten dele de kerk van Zevenhuizen in het jaar 1700, en werd met veel egards begraven in de kerk van Moordrecht tegen voor die tijd hoge kosten. Aan het eind van zijn leven werd hij ook nog schepen van Moordrecht. Hij was dus wel iemand. Het ergerde me mateloos dat ik zoveel jaren lang niet kon vinden wie zijn vader en moeder geweest moeten zijn. Er waren wel kanshebbers voor zijn vader, maar een duidelijke verbinding kon ik nooit leggen. De doorbraak kwam omdat ik enkele transportaktes uit die tijd in Moordrecht, liet transcriberen (in hedendaags Nederlands laten omzetten) en daaruit zonneklaar bleek hoe het zat. Zijn moeder, Machteldje Maertens, was twee keer getrouwd en beide keren met een persoon die Leendert van der Leeuw heetten. Het begon me ook te dagen waarom hij al zijn kinderen liet dopen met de naam ‘van Leeuwen’. Daarom heet ik nu ook Van Leeuwen en niet Van der Leeuw, wat eigenlijk wel had gemoeten. Ik begreep ook ineens waarom zijn oudste zoon Jacob (naar zijn opa) heette en niet Leendert (naar zijn vader). Gisteren vond ik ook nog de overlijdensdata van zijn moeder en haar beide echtgenoten. Dus we komen na tientallen jaren stilstand nu echt verder. Opvallend was wel hoe oud Machteldje moet zijn geworden. We kennen haar geboortedatum en – jaar niet, maar weten wel dat haar zoon Jan Leenderts in of omstreeks 1632 moet zijn geboren en ze overleed in 1709. Als ze moeder werd rond haar 18e jaar, dan werd ze dus 95. Was ze 23 of ouder en dat was toen toch veel gebruikelijker, dan werd ze 100 of meer jaren oud. Dit moet zo ongeveer mijn oudste voorouder zijn. Succes motiveert om hiermee verder te gaan. En als de zomerperiode relatief rustig is, wat bij mij nooit voorspelbaar is, dan heb ik ook de ruimte voor verder onderzoek. Wordt in elk geval vervolgd.

Woensdag 26 juni 2024.

Over voetballen heb ik het waarschijnlijk in deze rubriek nooit gehad. Dat komt uiteraard omdat ik er geen liefhebber van ben, om naar deze sport te kijken. Ik vind er niks aan. En om verschillende redenen. De eerste reden is dat voetballers maar weinig conditie hoeven te hebben. Veel voetballers houden het niet vol om twee keer drie kwartier, met ook nog eens een pauze van een kwartier, te spelen. Dan zijn ze op, zoals ik al menige trainer heb horen uitleggen. Vandaar dat er ook steeds meer wisselspelers mogen worden ingezet. Als je dat vergelijkt met duursporters, zoals wielrenners, schaatsers of hardlopers (op de langere afstanden), die soms meerdere uren achter elkaar een topinspanning moeten leveren, dan hebben (top)voetballers de conditie van een natte krant. Een nog belangrijkere reden is de wedstrijdmentaliteit van (vooral Nederlandse) voetballers. Als er iets te verdienen valt, dan willen ze zich wel korte tijd inspannen. Maar als er niets (meer) te verdienen valt dan haken ze collectief af. Dat doen naar mijn mening Nederlandse voetballers dan eerder en vaker dan de meeste buitenlandse voetballers. Die gaan nog wel eens voor de eer. Zoals gisteren gebeurde. Het Nederlands elftal ging verschrikkelijk af, en vertoonde een wanvoorstelling volgens vrijwel alle Nederlandse en buitenlandse reporters. En verloor van het zwakke Oostenrijk. Dat was te voorspellen. Nederland had zich namelijk al geplaatst voor de volgende ronde van het EK, ongeacht de uitslag van de wedstrijd met Oostenrijk. En dat heeft tot gevolg dat Nederlandse voetballers er maar met de pet naar gaan gooien. Ze doen geen stap meer, dan strikt noodzakelijk is. En coach Koeman is ook niet de persoon die aan deze voorspelbare houding ook maar iets kan veranderen. Hij mist het gezag en de interpersoonlijke effectiviteit die Louis van Gaal wel had.

Dinsdag 25 juni 2024.

Vanmorgen vroeg, meteen na het wakker worden, kreeg ik ineens het inzicht waar ik al jaren naar op zoek was. Het betreft mijn voorouders, en in het bijzonder Jan Leenderts van Leeuwen, ca. 1632 – 1714. Ik had al lang aangenomen dat zijn vader Leendert Balten van der Leeuw was. Maar volgens de recent ontvangen transcripties van oude akten, moest ik wel aannemen dat zijn vader Leendert Jacobs van der Leeuw was. Zijn moeder Maechteld Maertens, was na het overlijden van zijn vader hertrouwd met nog een Leendert van der Leeuw, en wel dit keer Leendert Balten van der Leeuw. Ik begreep al niet waarom Jan Leenderts’ eerste zoon Jacob heette. Dat had uiteraard Leendert moeten zijn, naar zijn vader. Maar als het Leendert was geworden, dan had niemand geweten naar welke Leendert het kind vernoemd was. Dus koos Jan Leenderts voor een vernoeming naar zijn opa: Jacob. Dan kon er geen misverstand meer zijn. De volgende vraag is dan waarom hij al zijn kinderen aangaf met de familienaam Van Leeuwen, en hij zich later zelf ook Jan Leenderts van Leeuwen ging noemen. Ik vermoed dat hij nog verder onderscheid wilde maken met de andere ‘van der Leeuw’en. Mogelijk had hij ook ruzie met Leendert Balten en/of zijn moeder. Hij wou er in elk geval niets meer mee te maken hebben. Hij voelde zich meer thuis bij Claes van Leeuwen, die toen schepen in Moordrecht was. Hij zal het wel aan Claes hebben gevraagd als hij dezelfde familienaam koos. En ook moest hij een akkoordje sluiten met de dominee, die het moest noteren. Een andere verklaring kan ik niet bedenken. Zo moet het gegaan zijn.

Maandag 24 juni 2024.

Het probleem is opgelost. In het volgende hoofdstuk komen alsnog de jongens aan bod. In plaats van handwerken, waar de meisjes zoveel van meekregen, werd me overigens niet duidelijk wat de jongens dan extra kregen. De gegoede jongens gingen dan naar de Latijnse school, waar geen meisjes mochten komen, en kregen dus Latijn en soms ook oud-Grieks, en de overige jongens kregen dan extra Frans. Dat kregen de meisjes overigens ook, dus dat verschil blijft. Wel viel me op dat zowel de jongens als de meisjes al heel jong, soms al op hun 5de jaar, maar meestal toch op hun tiende levensjaar, ‘naar buiten’ werden geplaatst. Ze gingen dan bij een andere familie wonen, doorgaans in een andere stad. Vooral in Vlaanderen, maar toch ook in Holland. Dat zou beter zijn voor hun ontwikkeling. In mijn KPN-project (1989 – 1994) had ik ook ontdekt dat de kinderen die in hun jeugd veel en over grote afstanden verhuisden later sterkere interpersoonlijke eigenschappen ontwikkelden en een steilere loopbaan kregen. Dat hadden onze voorouders van 500 jaar geleden dus ook al door. De huidige trend, en zeker al vanaf WO II, is juist dat ouders niet willen verhuizen en zeker niet over een grotere afstand, zolang de kinderen schoolgaand zijn, omdat dat niet goed voor de kinderen zou zijn. Het tegendeel is dus waar. Ouders: ga vooral verhuizen, liefst ook vaak en ver weg, want dat is beter voor je kinderen. Echt waar.

Zondag 23 juni 2024.

Het blijft een superinteressant boek, Turbulente Tijden. Maar iets eigenaardigs viel me wel al op. Ik ben net het hoofdstuk over het onderwijs in de zestiende eeuw voorbij. Tot mijn verrassing bleek dat klassikaal onderwijs – althans in Zierikzee en vast op veel meer plaatsen – heel gewoon was. De kinderen gingen vanaf hun vijfde naar school en tot hun zestiende jaar. Dat zal wellicht niet voor alle kinderen hebben gegolden, maar schrijfster vond het wel opvallend dat bij vrijwel alle kinderen die bij de weeskamer terecht kwamen, en dat waren alle kinderen die half of heel wees werden, iets werd gemeld over hun opleiding, ongeacht hun welstand. Volgens schijfster was onderwijs voor iedereen ook al in de vijftiende eeuw heel gewoon. Jongens en meisjes kwamen meestal wel in aparte klassen. Vervolgens staat ze stil bij wat de meisjes zoal moesten leren. Niet alleen lezen en schrijven, maar bijvoorbeeld ook rekenen. Optellen en aftrekken, vermenigvuldigen en delen, maar ook het gebruik van decimalen. En daarnaast ook nog allerlei vormen van handwerken: breien en borduren, verstellen en repareren van kleding, beddengoed en de overige stoffen zaken. Niet het ontwerpen van kleding, maar wel bijvoorbeeld knopen en knoopsgaten maken, kragen en mouwen repareren of vervangen. Dat zat allemaal in het lesprogramma voor de meisjes van 5 tot 16 jaar. Ik verwacht dat er vervolgens ook verteld wordt wat de jongens dan intussen moesten leren. Maar daarover vertelt ze geen woord. Helemaal niets. Wat leerden de jongens dan naast lezen, schijven en rekenen? Aannemende dat ze dat ook moesten kunnen. Iets van aardrijkskunde en/of geschiedenis? Timmeren en zagen? We weten het niet en de schrijfster zegt er verder ook helemaal niets over. Die Katie toch.

Zaterdag 22 juni 2024.

Donderdag een drukke administratiedag gehad. Ik bleef maar bezig maar nu ben ik dan ook weer redelijk bij. Ik heb geen enkele voetbalwedstrijd gezien, ook niet Nederland – Frankrijk. Zeker als Nederland speelt kijk ik nog wel ten minste een stukje. Maar dit keer geen seconde. Intussen ben ik begonnen met het boek “Turbulente Tijden”.

Het is een boek, voornamelijk gebaseerd op de weeskamerboeken van Zierikzee van eind 15e eeuw ver in de zestiende eeuw. Het is een boek aanbevolen door onze docent “Genealogie voor gevorderden” van afgelopen voorjaar, om aan te geven hoeveel informatie je uit die weeskamerboeken kunt halen. Na 50 pagina’s geeft het inderdaad een overvloed aan informatie over hoe mensen toen leefden. Erg boeiend en interessant.

Donderdag 20 juni 2024.

En dat was dan weer een dagje Enschede, op een totaal ongebruikelijke vergaderplaats waar ik nog nooit eerder was. Dat komt omdat het Hoofdkantoor van de woningcorporatie verbouwd wordt. Daar kunnen we enkele weken niet terecht. Vanaf augustus is er weer de vertrouwde plek. En van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens Duitse boodschappen te doen. Pas vanmorgen werd ik me er bewust van dat ik helemaal geen grenscontrole heb gehad. Noch om bij Enschede de grens over te gaan en ook niet toen ik bij Groningen de grens weer in de omgekeerde richting passeerde. En ik had ook al geen paspoort bij mij. Er was immers gewaarschuwd voor Duitse grenscontroles in verband met het EK voetbal dat er speelt. De vergadering verliep verder goed, hoewel we drie afwezige bestuursleden hadden. Eén bestuurslid had lang te voren opgegeven er niet te zullen zijn, een tweede bestuurslid had zich kort tevoren ziek gemeld en een derde bestuurslid was geheel plotseling op vakantie gegaan. Er bleven er nog 5 over.

Dinsdag 18 juni 2024.

Gisteren kwam ik de vereniging Meten is Weten op het spoor. Deze vereniging houdt zich bezig met de talloze bestrijdingsmiddelen die bij de teelt over ons voedsel wordt uitgestrooid. Bij de teelt van aardbeien, bijvoorbeeld, zijn tegenwoordig niet minder dan 28 chemicaliën nodig. Dat is dan wel de koploper, bij mijn weten. Niemand kan mij wijsmaken dat van zo verschrikkelijk veel chemicaliën, het moeten er bij elkaar vele honderden zijn, niets in mijn mond terecht gaat komen. En bovendien geloof ik ook niet dat dat gebruik geen nadelige consequenties zal hebben voor de grond en het grondwater. En tenslotte is intussen al gebleken dat de chemische besmetting niet ophoudt aan het einde van het kweekveld, maar dat het goedje zich ook nog verspreid over flinke afstanden buiten het kweekgebied. Deze vereniging doet onderzoek en laat onderzoek doen over deze verschijnselen en probeert de politiek te beïnvloeden. Onderzoek en actie voeren voor een letterlijk betere wereld. Ik ben meteen lid geworden. Het kost dan ook slechts € 5,00 per jaar. Uiteraard is dat een rib uit mijn lijf, maar dat moet ik er maar voor over hebben. www.wetenmeten.nl is de link. Ze geven ook een nieuwsbrief uit, die ik ook ga ontvangen. Zo blijf ik een beetje op de hoogte. De vereniging ziet er ondanks de lage contributie financieel zeer gezond uit. Behalve de lidmaatschapsgelden ontvangen ze ook donaties. Gelukkig zijn er ook mensen met veel geld die het goede met hun geld willen doen. Ze hebben mijn hartelijke steun.

Maandag 17 juni 2024.

Dat was weer een rustig dagje. Een zeldzaam geval van: de deur niet uit geweest. Voor het eerst dit jaar kreeg ik het gevoel, bij het bekijken van de langetermijn weersverwachting, dat we eindelijk weer eens wat beter weer krijgen. Er is nog absoluut geen hittegolf in zicht, maar wel temperaturen van even boven de 20 graden. En dan redelijk droog daarbij. Vanaf donderdag aanstaande zou dat moeten gaan gebeuren. Het is nog maar een verwachting op de wat langere termijn, dus dat kan nog veranderen, maar dit is op weergebied toch het beste nieuws van dit jaar.

Zondag 16 juni 2024.

Zaterdag een ‘huishoudelijke shopping’dag gehad. Allerlei kleingoed had ik nodig. En dat bracht me hier o.a. bij de Action, de Hema, de Bruna en de Blokker. Dat waren o.a. schuursponsjes, afwasborstels, theedoeken en alles wat ik verder nog nodig had of tegen kwam en ik wilde hebben, al winkelende. Het was geen rijke oogst. Maar voorlopig ben ik weer onder de pannen, qua goederen. Daarna apart nog even boodschappen gedaan. Dus mijn kilometers had ik ook weer.

Zaterdag 15 juni 2024.

We zitten typisch in een tussenfase. Het is wachten op de volgende zaken die op me af zullen gaan komen. En dat zijn er verschillende, zowel bij oude als bij nieuwe opdrachtgevers. Ik moet dus deze periode gebruiken om alles weer helemaal up-to-date te maken, zodat ik niet met een achterstand begin. Bovendien ben ik in blijde verwachting van enige transcripties die ik van een aantal gevonden aktes van overdracht van onroerende goederen (periode 1650 – 1715) heb gevonden. Dan blijkt dat een verre voorvader (Jan Leenderts van Leeuwen plm 1632 – 1714) van me, een hofstede met landerijen had aan de Veenweg in Moordrecht. Die straat bestaat nog steeds in Moordrecht, en is nu pakweg 200 meter lang. Ik vermoed dat diezelfde straat rond 1700 wel eens een stuk langer geweest zou kunnen zijn. Het was daar toen immers een en al veen. Ik zit ook voor de vraag wat ik verder met mijn diverse websites wil gaan doen. Er zal wel wat moeten worden omgebouwd. Plannen genoeg.

Vrijdag 14 juni 2024.

Ik ben niet koningsgezind. Wat niet wil zeggen dat Willem-Alexander van mij ook meteen weg moet. Als de meerderheid dat wil, dan uiteraard wel. En dan stem ik ook voor een president. Het wil ook niet zeggen dat ik zou vinden dat de Koning nooit iets goeds zou doen. Dat doet hij namelijk volgens mij af en toe wel. Zo vind ik zijn uitspraak van gisteren een schot in de roos. Bingo. Ik had het niet beter kunnen zeggen. Hem werd gevraagd wat hij ervan vond dat zoveel ambtenaren niet onder een PVV-minister of – kabinet wilden werken. Zijn reactie was dat die ambtenaren dan een andere plek moeten zoeken waar hun talenten beter tot hun recht komen. Geweldig. Het is nu juist het kenmerk van een parlementaire democratie, zoals de onze, dat er van politiek wisselende regeringen kunnen zijn en dat je die als ambtenaar neutraal hoort te dienen. Als je dat niet bevalt moet je weg wezen. De geschiedenis is bekend, dat ambtenaren in het oosten van Europa (delen van Hongarije en nabije streken) achtereenvolgens hebben gediend onder de Habsburgers, daarna onder de nazi’s, daarna onder de communisten en tenslotte in een parlementaire democratie. En dat allemaal binnen één loopbaan. Als je niet voor een overheid wil werken die je niet bevalt, moet je iets anders gaan doen. Zo simpel is het.

Dinsdag 11 juni 2024.

Dat was weer een hele dag flinke regen. De deur dus niet of nauwelijks uit geweest. Dat gaf meteen de mogelijkheid om wat achterstallig administratief onderhoud uit te voeren.

Maandag 10 juni 2024.

Inderdaad hebben de Europese verkiezingen enige verrechtsing gebracht. Maar aan het beleid zal dat niet veel veranderen, verwacht ik. Wel vond ik verrassend dat in Frankrijk Le Pen het zo goed deed, en de ruime winnaar werd, met het dubbele van de score van de volgende. De beslissing van Macron om dan meteen maar nieuwe verkiezingen te houden op 30 juni en 7 juli was de volgende verrassing. Dat is een sprong in het duister. Wat nu als die uitslag een herhaling wordt van gisteren? Dan wordt Frankrijk nog maar lastig bestuurbaar. En het is al zo’n lastig te besturen land.

Zondag 9 juni 2024.

Vandaag Europese verkiezingen in de meeste EU-staten. Sommige landen, zoals Nederland, hebben het al iets eerder gehad. Alom wordt gevreesd voor een (extreem)rechtse overwinning, maar hoe groot zou die dan zijn en hoe erg is dat? Ik heb voorlopig nog een rotsvast vertrouwen, dat het in Europa uitgesloten zal zijn, dat rechtse (of linkse) partijen het over wat dan ook met elkaar eens zullen zijn of worden. Het uiteindelijke beleid zal wellicht een tikje rechtser of linkser worden, maar er komt geen aardverschuiving.

In mijn permanente speurtocht naar goed en gifvrij voedsel, heb ik gisteren eens de ingrediëntenlijst van de diverse tonics doorgenomen. Sinds mijn bezoek aan Vlieland van enkele maanden geleden, is dit immers mijn favoriete drankje. En tot mijn grote schrik ontdekte ik dat alle bekende merken tonic (Schweppes, Royal Club en Jumbo huismerk) naast suiker, zelfs twee kunstmatige zoetstoffen hebben toegevoegd. Eén daarvan is Acesulfaam-K, E950, een zusje (of broertje) van het vreselijke aspartaam (E951). Er was slechts één merk, en wel Fever-Tree, dat op zijn ingrediëntenlijst geen kunstmatige zoetstof vermeldt. Als je bij de grote merken een liter tonic koopt voor minder dan 2 euro, dan kost een halve liter Fever-Tree, ongeveer 2,50 euro. Volkomen logisch uiteraard. Je laat ingrediënten weg, en dan wordt het product ruim vier keer zo duur. Heel begrijpelijk. Overigens was het precies dit merk dat ik op Vlieland geserveerd kreeg. Nu begrijp ik ineens beter waarom mijn ingewanden al een tijdje van slag lijken te zijn. Ik heb meteen de nog aanwezige voorraad tonic weggespoeld. Even afwachten dus of mijn ingewanden nu weer tot rust komen.

Zaterdag 8 juni 2024.

Maar weer eens naar de Oostwijk geweest. Sinds ik het boekje “30 plan” las, (eet 30 verschillende planten per week) en nog veel meer sinds ik bezig ben met het boek “Ultra Processed People” ben ik nóg bewuster bezig met mijn inkopen. Dus eet ik vooral meer fruit. Want twee groentes op een dag is toch wel erg ongebruikelijk. Hoewel ik een familie heb gekend, in de zestiger jaren, waar ik vaak heb meegegeten (in de Hoeksche Waard), waar steevast bij de warme maaltijd twee groentes werden opgediend. En ik at heel braaf van beide groentes mee. Maar ze zijn wel in al die tijd de enige gebleven, die – in mijn ervaring uiteraard – dit zo deden. Het was ook zo opvallend dat ik het me nog steeds goed herinner. Dus ik doe voorlopig vooral meer fruit. Hoe een bakje gemengd fruit, waar meerdere fruitsoorten inzitten, dan meetelt heeft het boek niet uitgelegd. Ik had van die bakjes al een paar keer bij de super meegenomen en deze keer haalde ik zo’n bakje bij mijn favoriete groenteboer. Bij het oppeuzelen van dat laatste bakje, nadat ik thuis was, viel me meteen op wat voor kwaliteitsverschil er was tussen het superbakje en het groenteboerbakje. Ten eerste hebben die superbakjes een groot deel appel. Tegen de helft van het bakje wel. Appel is waarschijnlijk de goedkoopste vrucht. Zo hou je de kosten laag en de opbrengst hoog. In het groenteboerbakje zat geen enkel stukje appel. Het verschil is ook dat in het superbakje ook fruit zit dat nog niet helemaal rijp is, naast fruit dat wel gewoon goed rijp is. In het groenteboerbakje zit alleen maar fruit dat gewoon goed rijp is. Daar heb ik ook een verklaring voor. De super wil de bakjes zo lang mogelijk verkopen (en tegen zo laag mogelijke kosten en een zo hoog mogelijke opbrengst). Bij de bakjes die het laatst verkocht worden zal het fruit ook helemaal rijp zijn. De groenteboer heeft zo’n groot verloop van spullen, dat hij zich kan veroorloven om elke dag nieuwe verse bakjes neer te zetten. Ik heb alleen nog niet naar een eventueel prijsverschil gekeken. Dat komt beslist nog.

Vrijdag 7 juni 2024.

Mijn burgerplicht heb ik dus ook weer gedaan: wezen stemmen. De uitslag is nog ongewis, want die wordt pas zondagavond bekend gemaakt, als ook alle andere landen in de EU gestemd hebben. Van de gelegenheid heb ik gebruik gemaakt om een compleet ongebruikelijke wandeling te maken. Ik kwam weer eens in streken en buurten waar ik mogelijk nog nooit eerder was. Deze plaats is zelfs nog mooier dan ik altijd al heb gedacht. Hoewel ik wel een boodschappentas had meegenomen, kwam ik niet meer toe aan boodschappen doen, omdat mijn wandelroute, ver van de gebruikelijke winkels kwam. Het was ook helemaal niet urgent dus dat haal ik vandaag of morgen wel weer in.

Donderdag 6 juni 2024: Europese Verkiezingen in Nederland.

Een bijkomende vraag aan de monteur die dinsdag mijn lampen heeft vervangen was, of hij nog een idee had, hoe ik verlichting kreeg in mijn wandkasten. Hij kwam wel met enkele suggesties maar hindernis was volgens hem, en ik kon hem geen ongelijk geven, dat van de twee planken in elke kast er eentje van glas was en eentje van hout. En een aangebracht licht schijnt gemakkelijk door het glas heen, maar heeft toch moeite om ook door het hout heen te komen. Dat zouden dus toch idealiter, twee glazen planken moeten zijn. Dan kun je de hele kast verlichten. Dus eerst even de leverancier van de kast gebeld, met de vraag of de glazen planken ook los geleverd worden. Het antwoord was een direct en overduidelijk: nee. Van het hele meubel was er nog wel één exemplaar, maar het zou verder uit de roulatie gaan. Dus twee extra kasten kopen, voor samen plm € 450, de glazen planken gebruiken en de rest weggooien, was ook al geen optie. Dus ging ik op zoek naar een glasleverancier. Ik vond er een stuk of zes in de zeer ruime omgeving. En allemaal op voor mij onbereikbare plaatsen. Of ik was er nog nooit geweest en dan wordt het voor mij dwalen. Op eentje na. In de Wismarstraat. Dat pand ligt 100 meter van de plek waar ik steeds mijn auto ophaal en weer wegbreng. Dus dat was te doen, en ik ging op weg, gewapend met een glazen plaat, waarvan ik er dus nog twee wilde hebben. De vakman ziet dan meteen wat voor glas het is, en zijn vitale maten. Dat kon ik toch niet uitleggen of zelf gaan meten. Aangekomen ging ik door een buitendeur, waar het woord ‘shop’ op stond, dus dat leek me de goede ingang. Eenmaal binnen was het alles behalve een shop. Het was meer een enorme werkplaats, waar van alles in stond, met inbegrip van enige auto’s. Wel trof ik een vriendelijk persoon, die mij de route uitlegde, in het gebouw, om de persoon te vinden die ik moest hebben. En inderdaad. Na enkele keren links- en rechtsaf kwam ik bij een ruimte met open deur waar drie medewerkers genoten van iets lekkers. Koffie of thee of zo. Twee meter verder was een deur waarop een plakkaat zat met de naam: RECEPTIE. Ik legde uit wat ik kwam doen, en dat kon ik wel met de aanwezige dame bespreken. ‘Kom maar binnen’. Ik liet mijn plaat glas zien, en legde uit dat ik nog twee gelijke platen wilde. Dat kon, maar dat moest dan wel besteld worden. Ze noemde het soort glas dat het was en stelde dat het 3 of 4 millimeter dik was. Dat geloofde de man aan de andere kant van de tafel blijkbaar niet, hij stond op, deed een paar stappen naar het glas toe en zei, zonder het glas aan te raken of een meetapparaat te pakken, dit is 5 millimeter. Kijk dat mag ik nou: een echte vakman. Het deed me denken aan de situatie dat ik op zoek was naar een glas voor een olielamp. De vakman in Leeeuwarden, keek naar het kapotte glas in mijn hand en riep: “Ah, een tussenmaatje. Maar die hebben we wel hier. ” En hij legde uit dat ik een zeer incourante maat had, die nergens meer gemaakt of te koop was, maar zij hadden nog wel enkele exemplaren. En dat met één blik. En als afscheid: Denk eraan vooral geen lampolie voor een olielamp gebruiken. Want dan brandt behalve de olie ook de lont. Die man kan voor mij nooit meer stuk. Terug naar de glasplaat gisteren. De vakman nam meteen maar ook de andere maten op. Hij keek nog eens goed naar de glasplaat en zei: het valt me op dat de coating aan de kopse kant van de plaat, anders is dan dat wij hem van onze leverancier krijgen. Ten eerste wist ik niet dat ook een glasplaat een kopse kant had. Van een plank of een balk: ja, bekend. Ook wist ik niet dat de kopse kant van een glasplaat gecoat moet worden. En dat dat op verschillende manieren kan wist ik al helemaal niet. Vervolgens daalde hij af naar mijn niveau, want hij zag uiteraard wel dat ik compleet uit het veld was geslagen. En hij liet zien wat hij bedoelde. Ik vertelde dat dat geen bezwaar was. Immers de kopse kant van de glasplaat zit bij mij straks tegen de kastwand aan, en dat ziet niemand. Ook deze vakman kan inmiddels bij mij niet meer stuk. Het is altijd een genot om met een echte vakpersoon te spreken. Dat geldt voor elk vak. Levertijd: twee weken.

Woensdag 5 juni 2024.

Voor het eerst heb ik gisteren een opdracht gegeven om een aantal voor mij maar moeilijk of niet leesbare aktes om te zetten. Daar zijn blijkbaar twee methodes voor. De ene is een letterlijke transcriptie van alles dat er staat. De andere methode is het maken van een regest. Ik had nog nooit van dat woord gehoord, maar nu dus wel. Dan worden in hedendaags Nederlands alle voor de genealogische onderzoeker relevante gegevens omgezet. Alle tierelantijnen worden dan weggelaten. Ik kan haast niet wachten totdat ergens in het najaar mijn cursus ‘oude handschriften lezen’ begint.

Gisteren heb ik dan eindelijk alle lampen in mijn huis, laten vervangen door LED-lampen. Die gaan volgens de verpakking 10.000 branduren mee, alsmede verdragen ze 100.000 keer aan- en uitzetten. Zou iemand dat echt een keer bijgehouden hebben? Of dat vanaf de aanschaf bijhouden, om eventueel met een reclame de leverancier te belagen als het niet zou kloppen? Het was dus mooi aan het begin van de maand, zodat ik op 1 juli al kan vaststellen of ik nu minder stroom verbruik. De aanleiding was het sneuvelen van een/de lamp in de keuken. Toen ik die zelf even wilde vervangen kreeg ik wel het glazen bolletje los, maar de schroefdraad bleef in de fitting zitten. Ik ga op mijn 77e niet meer op een ladder staan en boven mijn hoofd werken. Het schrikbeeld van mijn vader en zijn slechte voorbeeld, zit nog altijd diep. Hij bestond het om op zijn 82e nog het dak van zijn huis op te gaan om iets kleins te repareren. Hij heeft dat niet overleefd. Dus heb ik ze vervolgens maar allemaal tegelijk laten vervangen door iemand die daar ervaring mee heeft en enige decennia jonger is dan ik.

Dinsdag 4 juni 2024.

Het lijkt wel even alsof het mijn bedoeling is om hier een weekbericht van te maken, maar dat is toch niet zo. Het is een zeer toevallige samenloop van omstandigheden. Met mij gaat intussen alles goed. Om even mijn geschiedenis bij te werken: de rugpijn, die ik op 17 mei opliep, na blijkbaar een moeilijke nacht is nu voor 95% weg. Maar restantjes voel ik nog steeds. Ik heb die rugpijn ook wel eens eerder gehad na een moeilijke lignacht, maar dat is gauw al 20 jaar geleden. Wat ik me me er nog van herinner is dat het binnen een paar dagen over was. Blijkbaar doet het lijf bij de ouder wordende mens er een stuk langer over om weer helemaal in vorm te komen. Deze keer gaat het dik drie weken duren voordat het helemaal weg is. Vrijdag 31 mei had ik weer eens een bezoekje aan mijn kapper, Angela. Zaterdag 1 juni was er mijn jaarlijkse ontmoetingsdag met vriend Hans Esveld in Rijswijk. Ik heb hem leren kennen in september 1967 bij de Staatsdrukkerij (SDUB) in Den Haag, mijn eerste vaste werkkring. Hij was daar iets eerder begonnen dan ik. Ook na mijn vetrek bij de SDUB in 1969 bleven wij nog jaren met elkaar omgaan, samen met een andere oud-collega, die inmiddels overleden is, totdat ook de afspraken met Hans om onduidelijke redenen stopten. Maar in deze eeuw hebben we ze weer opnieuw opgepakt: elk jaar rond deze tijd, en nu zeker alweer een jaar of tien, lunchen we bij een tent die eerst Carpe Diem heette en nu La Fontaine in Rijswijk. Het betekent uiteraard ook, zelfs alleen bij een lunch, heel vroeg opstaan en pas rond de dinertijd weer thuis. Ik heb uiteraard wel even getwijfeld of ik het nog zou combineren met een ander bezoek, maar besloot toch het bij deze ene afspraak te laten. Ik moet ook aan mezelf denken. De doorgaande treinen liepen wel op heen- en terugweg via de polders, maar het was en is mij niet duidelijk geworden waarom. Wie weet omdat de treinen naar Den Haag altijd zo gaan of er was iets loos met het spoor tussen Zwolle en Den Haag via het ‘oude land’. De NS zat het op mijn routes beslist mee, want er was geen vertraging van enige betekenis, op de heen- en op de terugreis. Zondag 2 juni had ik voor mezelf een rustdag ingelast en maandag moest ik dan hebben om achterstallige correspondentie e.d. af te doen. Dus ik kan er vanaf nu weer tegen.

Dinsdag 28 mei 2024.

Ben met mijn volgende boek begonnen. Ultra-Processed People.

Waarom eten we allemaal spul dat helemaal geen voedsel is – en waarom kunnen we daar niet mee stoppen? Rechtsboven: Vol met ‘dat heb ik nooit geweten’ – momenten. Hannah Fry. En dat nog wel met een plaatje van een verpakt brood voorop. Daarmee toch suggererend dat wat er in de winkel zo uitziet – als brood dus – eigenlijk helemaal geen voedsel is. En dat is het ook niet, heb ik zelf al jaren geleden ontdekt.

Ik wist natuurlijk al dat 80% van het voedsel dat in de supermarkt te koop is ongezond is. En dat je nog altijd het beste eten kunt kopen en bereiden dat je zelf thuis moet bereiden. Want in alle pakken, pakjes, zakjes, doosjes en vaak ook potten in de supermarkt zitten kunstmatige stoffen, genvoedsel dus, die ook echt rechtstreeks van de chemische industrie afkomstig zijn. En dat doe ik ook zo consequent mogelijk. Nu heb ik pas 10% van dit boek met 313 pagina’s gelezen, maar ik heb nu al een hele batterij tips gelezen, waar ik nog meer rekening mee kan houden dan ik toch altijd al doe bij het boodschappen doen.

Ook heb ik de schrijver even opgezocht op het internet. Het blijkt een Londense dokter en wetenschapper te zijn. Een praatvoorstelling van hem gezien. Wat een gedreven man is dit. UPF is erger dan roken. En levert ook meer doden op. Aldus deze dokter. Hij moedigt uiteraard aan om voedsel zelf thuis te bereiden. Overheden zouden moeten ingrijpen, vindt hij. Dat ben ik vurig met hem eens. Want de enige reden waarom er zo ontzettend veel UPF in de winkels ligt is: geld. Voor de fabrikanten, net als bij het roken. Chemicaliën toevoegen in plaats van het natuurlijke product, maakt het product een stuk goedkoper, terwijl je toch dezelfde prijs kunt rekenen. Tel uit je winst. Hij roept op om voor een partij te stemmen die dit inziet en wil veranderen.

Maandag 27 mei 2024.

Vrijdag de voorzitter van de Amsterdamse club ontvangen, met wie ik al enkele weken contact heb. Uitgebreide gesprekken gevoerd en heel veel informatie gekregen en gegeven. Al met al zie ik het zonnig in. Vrijwel alles wat men wil, lijkt mij zeer haalbaar bij een rechtsgang. Het is nog wel een hoop werk om alle informatie in het het juiste format te krijgen en ook hebben sommige zaken nog wat voorbereiding nodig. Je kunt de verhuurder niet zomaar met een rechtszaak overvallen. Dat vraagt een zorgvuldige (en gedreven!) voorbereiding, waarbij de verhuurder ook in de gelegenheid gesteld moet worden zijn visie te geven en overleg met je te voeren. De toepasselijke Wet heet niet voor niets de Overlegwet. Bij sommige zaken zijn we al verder en kan de eerste rechtsgang relatief snel beginnen. Het zal zeker nog veel tijd en aandacht vragen, maar de stip aan de horizon heb ik al gezien. Ik verheug me op het hele proces.

Vrijdag 24 mei 2024.

Volop bezig geweest met Amsterdamse zaken. Daar kom ik op een ander moment wel eens wat uitgebreider op terug. Verder wandel ik nu wel weer, maar meer dan een kilometer of vijf op een dag is het nog niet geweest, dus mijn gemiddelde daalt behoorlijk. Het zal – langzaam maar zeker – wel weer beter gaan.

Donderdag 23 mei 2024.

Dat was weer een dagje, of zelfs maar een anderhalf uurtje Enschede. En omdat deze keer de aanvangs- en sluittijd zo sympathiek was geregeld, deze keer ook met het openbaar vervoer. En dat liep exact volgens plan, zowel op de heen- als op de terugweg. Het ging onder andere over een nieuw beleid met betrekking tot het gebruik van scootmobielen. Vanaf 1 juli zijn er namelijk nieuwe landelijke voorschriften voor vluchtwegen van kracht, waarbij op elke vluchtweg geen hinderlijke voorwerpen of artikelen mogen worden geplaatst. De woningverhuurders zijn daarbij verantwoordelijk voor de handhaving. Scootmobielen mogen niet meer op galerijen in gangen en in andere doorgangen worden geplaatst. Ook andere zaken, zoals een bankje of bloempotten, zijn daar voortaan taboe. Zelfs schilderijen aan de wanden van doorlopen moeten worden verwijderd. Alles moet kaal. Voor de scootmobielen moeten dus speciale voorzieningen worden gebouwd, aangepast, deuren verbreed zodat zij uit het zicht en achter slot en grendel komen. De kosten daarvan zijn volgens mij voor rekening van de gemeente, omdat zij immers verantwoordelijk zijn voor de kosten van de WMO. In ‘ons’ gebied is alleen de gemeente Aalten – zo begreep ik – voornemens alle kosten voor haar rekening te nemen, terwijl de andere gemeenten slechts een deel willen vergoeden. Voor de huurders blijven dan de kosten van de huur van de stallingsruimte en voor het stroomverbruik voor het opladen. Maar volgens mij zouden die kosten ook voor rekening van de gemeente moeten komen, omdat die immers volgens de Wet alle kosten van een WMO-voorziening moet betalen. Wordt vervolgd.

Woensdag 22 mei 2024.

Gisteren voor het eerst een vergadering op afstand bijgewoond, met behulp van Google.meet. Terwijl ik in de coronatijd veel gewerkt heb met teams. Gisteren viel de verbinding met Google tot tweemaal toe uit, terwijl ik me dat met ’teams’ niet kan herinneren dat het ooit gebeurde. Dus met een heel kleine steekproef lijkt me ’teams’ het beter te doen dan met ‘meet’. Er waren wel veel meer deelnemers dan ik in coronatijd had, een stuk of twintig, maar ik weet niet of dat er iets mee te maken had. Verder een rustige dag gehad en met een rug waarmee het weer een klein stukje beter ging.

Dinsdag 21 mei 2024.

En opnieuw gaat het weer een beetje beter met me. Wat de rug betreft dan. Ik schat dat de kwaal nu voor 85% over is. Voor het overige gaat het nog steeds prima. Met weinig buitengebeuren, dat ook nog steeds. Het viel me op, toen ik toch even naar het dorp heen en weer ging, dat de winkels, anders dan bijvoorbeeld op Hemelvaartsdag, toen vele winkels geopend waren, deze keer, op Tweede Pinksterdag, bijna allemaal dicht waren. Eigenlijk was alleen een supermarkt open. Ik kan niet uitleggen waarom Tweede Pinksterdag (dat in veel buitenlanden helemaal niet wordt gevierd) zoveel gesloten is en op Hemelvaartsdag zoveel winkels gewoon in bedrijf zijn.

Maandag 20 mei 2024. Tweede Pinksterdag.

Met de gezondheid van de rug gaat het weer wat beter. Ik betrap me er soms op dat ik helemaal vergeet dat ik rugpijn heb. Maar bij een onverhoedse beweging word ik er meteen weer streng aan herinnerd: het is echt nog niet over. Intussen gaat mijn moyenne van buiten lopen e.d. flink naar beneden. Intussen heb ik ook gezien dat in het nieuwe regeerakkoord ook iets geregeld is m.b.t. genetische genealogie, namelijk: Er wordt bij ‘cold cases’ ingezet op het gebruik van genealogische DNA-databanken. Dat is het. Daar moet Nederland het mee doen. Het probleem met dit zinnetje is dat Nederland dat al doet. Er staat helemaal niets nieuws in. Uiteraard is het gebruik van de genealogische databank van het NFI al jarenlang gebruikelijk. Daar zitten enkele tienduizenden mensen in. En er loopt een proef van het OM, sinds maart vorig jaar al, met twee casussen: een daderspoor bij een cold-case en het DNA van een aangetroffen stoffelijk overschot. Uitgezet bij twee bedrijven met de kleinste DNAbestanden van Nederland. Elk met het DNA van 1000 tot 1500 Nederlanders. Dus wat er in het programma staat gebeurt al. Alleen zo amateuristisch aangepakt, dat er geen enkele resultaat van te verwachten is. Er is ook, na 14 maanden proberen, nog niets over te melden. Precies volgens mijn verwachting. Er had moeten staan: Er wordt bij cold cases ingezet op het gebruik van de grote particuliere DNA-databanken. Dat zou pas goed nieuws zijn geweest.

Zondag 19 mei 2024. Eerste Pinksterdag.

Het gaat alweer iets beter, maar over is het nog niet. Ik kan tegelijk wel weer ‘alles’ doen, inclusief de boodschappen, zodat ik me goed kan redden. Ik heb me intussen wel georiënteerd op het thuis laten brengen van de boodschappen, dus ik weet wel wat ik moet doen, mocht het zover komen, maar voorlopig haal ik ze nog wel. Ik moet toch ook in beweging blijven. Ik heb intussen wel een ‘berg’ groentes en fruit in huis gehaald, zowel vers als bevroren, en met meer dan genoeg vlees en vis in de vriezer, kan ik het desnoods weken overleven. Dit alles voor het geval dat ons hier nog een vloedgolf of een mega-aardbeving komt teisteren. Vulkanen zijn hier namelijk niet in de buurt en oorlog verwacht ik hier ook nog niet meteen, dus daar hoef ik ook nog niet bang voor te zijn.

Zaterdag 18 mei 2024.

Sinds gistermorgen vroeg zat het er ineens in: lage rugpijn. Hoe kom ik daar nu ineens aan? Ik ga er voorlopig maar van uit dat ik te lang in de nacht in een verkeerde houding heb geslapen en dat het wel weer over zal gaan. Zitten, liggen en lopen gaat nog wel redelijk goed, maar bukken is lastig. In de super kan ik niet iets van de onderste twee planken pakken. Dat overleef ik voorlopig wel. Ook het wassen en afdrogen van de voeten (en teennagels knippen) is een opgave. Ik ga er maar vanuit dat het wel weer beter zal gaan.

Vrijdag 17 mei 2024.

Intussen heb ik – binnen enkele dagen al – mijn jongste boek: Het 30 plan uit geschreven door Catherine

Rabess. Al vele jaren probeer ik vooral met groenten en in mindere mate met fruit, zoveel mogelijk af te wisselen. Mijn keuze in de winkel wordt niet bepaald door waar ik die dag of op dat moment zin in heb, maar wat ik al het langst niet heb gegeten. Het idee is dat als je maar voldoende elke dag afwisselt, je automatisch van alle noodzakelijke stoffen die het lijf nodig heeft, voldoende binnen krijgt. Sinds een aantal jaren al, neem ik ook altijd de volkorenvariant van een voedingsartikel mee, als die er is. Dus van brood, toastjes, beschuit, en sinds kort ook van haver. Volkorenmeel is gewoon veel beter dan elk ander meel. Deze schijfster gaat nog een paar stappen verder. Haar “30Plan” houdt in dat je elke week 30 verschillende planten moet eten. En bovendien moet zorgen voor 30 gram vezels. Dan krijg je pas van alle voedingsstoffen genoeg. Die vezels zitten bij mij al jaren goed, maar het eten van planten is bij mij nog niet gevarieerd genoeg. Dat kan beter. Het is geen boek voor alleen vegetariërs. Want je moet het – volgens haar – ook doen als je er vis en/of vlees bij eet. Koffie en aardappel, bijvoorbeeld, zijn ook planten, maar die tellen maar voor een kwart punt mee, ongeacht de hoeveelheid die je nuttigt. Tussen de middag had ik altijd al twee stuks fruit, maar ’s avonds meestal maar één groente. Met drie planten per dag kom je dan maar op 21 planten per week. Dus ik moet dat aantal gaan opvoeren. En ben meteen maar begonnen. Een bezwaar van haar boek is, dat het geschreven is voor Britten, die niet precies hetzelfde in hun winkels hebben liggen als wij. Ze hebben natuurlijk ook een ander koloniaal verleden dan wij. Zo zijn er tal van planten te koop, die mij, ook na vertaling, totaal onbekend zijn. Die bestaan hier gewoon niet. Voorbeeld : basmatirijst keurt zij af (en dat nog wel nadat in mijn eetclub van jaren geleden zowel een bioloog als een dokter beweerden dat basmati de beste rijstsoort is, dus dat heb ik sindsdien overgenomen.). Volgens Catherine moet je geen basmatirijst hebben, maar bruine of wilde rijst nemen. Ik meteen naar de Jumbo, maar helaas. Die had wel twintig soorten rijst, maar geen bruine en ook geen wilde. Er is wel zwarte rijst. Zou dat nou hetzelfde zijn als wat Catherine bruine rijst noemt? En tot mijn verbazing zag ik dat ze er ook ‘bruine basmatirijst’ hebben. Is dat nu juist wel of juist niet de bedoeling? Kortom: mijn verwarring was compleet. Ik ga toch maar voor volkorenrijst, als die bestaat.

Donderdag 16 mei 2024.

Vanmorgen, meteen na het wakker worden, bleek dat er een nieuw rechts kabinet komt. De vier deelnemende partijen waren het eens geworden. Op de iPhone bleek dat alleen RTLnieuws de hele tekst van het ‘regeerakkoord’ had geplaatst. Alle andere nieuwsuitingen hadden vast al de hele tekst, maar plaatsten slechts ‘de belangrijkste punten’ of woorden van gelijke strekking. Eenmaal, na mijn ochtendritueel, achter de computer, bleek dat ook RTLnieuws de link naar het hele programma had verwijderd. Nu heb ik uiteraard niet alle nieuwssites bekeken, maar toch wel een stuk of zeven. Maar toch stel ik vast dat veel journalisten precies menen te weten wat ik belangrijk vind. Want waarom krijg je nou niet de hele tekst, zodat je zelf kunt bepalen wat jij belangrijk vindt? Maar gelukkig was de hele tekst wel te vinden en te downloaden op de website van de Tweede Kamer. En er bleek zelfs nog een aparte tekst te zijn met de financiële afspraken. Dat had zelfs RTLnieuws nog niet bericht. Dat hoeven we dus blijkbaar niet te weten, volgens de journalisten. Of ze begrijpen zo’n stuk niet, dat kan natuurlijk ook. In elk geval vond ik in de hele tekst dat zowel de Lelylijn (spoorlijn Lelystad – Groningen) als de Nedersaksenlijn (spoorlijn Groningen – Enschede) zullen worden aangelegd. Dat is goed nieuws voor de Hollanders, want dan zijn ze niet langer zo geïsoleerd, als het stukje Zwolle – Meppel er weer eens uit ligt. De Engelsen meldden wel dat – als het weer eens mistte in het Kanaal – ‘het continent was geïsoleerd.’ Als de spoorlijn Meppel – Zwolle er door een ongeval, onderhoud of een technisch probleem, is onderbroken bestaat er meteen geen enkele spoorverbinding naar Groningen en Leeuwarden meer. Straks zijn er alternatieven voor de Hollanders om hier te komen. Nu wordt net het complete station(sgebied) in Groningen verbouwd, dus daar kunnen ze wel mee stoppen, want dat zal toch heel anders gaan worden. Het zal nog wel even duren voordat alles gerealiseerd is.

Dinsdag 14 mei 2024.

Twee dagen geen bericht betekent dat het bij mij rustig was. Wel ben ik gistermiddag bij 26 graden een lange wandeling gaan maken. In het begin ging dat eigenlijk vrij goed, maar aangekomen bij de winkels in de Oostwijk, was het beste er bij mij wel weer af. En vervolgens met een volle boodschappentas weer naar huis was een hele opgave in die hitte. Op elk bankje wilde ik even zitten. Ik was de laatste paar honderd meter zo bek af, en keek zo driftig om me heen, dat ik een bankje op de route ontdekte dat ik nog nooit eerder zag. Toch leek het me vrij oud, dus het moet er al jaren staan. Zondagavond ging ik in gezelschap naar een restaurant dichtbij, waar ik slechts één keer eerder had gegeten, jaren geleden, hetgeen me toen niet bevallen was, weet ik nog goed. Dus eigener beweging ben ik nooit meer hier naartoe gegaan. Maar een gezelschap waarvan je deel uitmaakt, kun je soms bijna niet weigeren. En een vervelend voorval van jaren geleden overtuigt niemand dat het nog steeds verkeerd kon gaan. Het eten was voortreffelijk, daar was niets op aan te merken en de bediening was ook prima. Ook het gezelschap was uitstekend. Maar na afloop, een paar honderd meter naar huis wandelend, nabij de kerk, begon de ellende: diarree die niet meer te stoppen was. Ik ben weer thuisgekomen, maar vraag niet hoe en vraag ook maar niet wat voor zwijnenstal het vervolgens in mijn huis en vooral in de badkamer werd. Ik woon in deze plaats nu al 35 jaar, maar dit is me hier slechts twee keer overkomen. Met vele jaren (wel 10?) tussenpoos en bij hetzelfde restaurant. En ik ben intussen hier misschien wel honderd keer uit eten geweest en het gaf nergens een centje pijn. Vandaar ook dat ik de volgende dag, gisteren, de hele morgen nog van slag was, en o.a. ook niet aan deze rubriek toekwam.

Zaterdag 11 mei 2024.

’s Middags om een uur of vier liep ik over de markt en tot mijn stomme verbazing was er een plekje vooraan vrij bij de notenboer. Dus kon ik meteen mijn noten inslaan. Bij de kaasboer idem dito. Dit was juist op een moment dat het normaal gesproken daar juist extra druk is. De enige grote massa’s mensen die ik ooit verwerkt heb was bij de inschrijving van de Duinenmars, in de zestiger en begin zeventiger jaren. Soms stonden er dan rijen dik mensen voor je om in te schrijven, maar een half uur later stond er dan maar een enkeling. En weer een half uur later kreeg je schijfkramp van het schrijven. Er schiet me – al schrijvende – toch nog een tweede keer te binnen. Dat betrof de keren dat ik lid of later voorzitter was van het stembureau bij verkiezingen. De ‘pieken’ waren dan wel ’s morgens vroeg, tussen de middag en na werktijd van de mensen. Maar daartussendoor waren er ook onverwachte pieken of juist stiltes. Het was ook maar moeilijk te voorspellen.

Vrijdag 10 mei 2024.

Een dagje naar het centrum van de stad. Ik was mijn top-garde vergeten mee terug te nemen van het bezoek aan mijn broer, dus had ik de keus om hem even te gaan ophalen met een reis van 500 kilometer, of even een nieuwe te halen in het centrum. Hemelvaartsdag is een eigenaardige winkeldag. Sommige winkels zijn gewoon open zoals elke dag, andere met aangepaste openingstijden en nog andere blijven de hele dag dicht. En het is niet te voorspellen hoe de winkel van jouw keuze dat doet. Dus heb ik even opgezocht of en zo ja wanneer Dille en Kamille hier geopend was en dat bleek dus tot 17.00 uur te zijn, tegenover 18.00 uur op andere werkdagen. Het was er druk. Ze hebben er maar twee kassa’s en daar staat dan een forse rij voor. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook andere kleine prullaria aan te schaffen en weer naar huis getrokken. Omdat daar flinke loopstukken tussen zitten, had ik daar bij elkaar toch wel een dagdeel voren nodig. Maar ik was er weer eens uit. En dat is toch ook niet verkeerd.

Donderdag 9 mei 2024. Hemelvaartsdag.

Woensdag een dagje Amsterdam. Daar was ik in misschien wel 25 jaar niet geweest. Ging op bezoek bij de voorzitter van een plaatselijke huurdersorganisatie en heb met hem heel wat kennis en ervaring uitgewisseld. Rondgeleid door het complex en Chinees gegeten. Een goede en leerzame en opnieuw lange dag.

Woensdag 8 mei 2024.

Dat was weer een etappe in een drukke week. Dit keer ging het naar Oldenzaal, voor een gesprek over van alles en nog wat. Dat kostte uiteraard het grootste deel van de dag. Maar ik was gelukkig weer bijtijds terug thuis, zodat ik nog wat voor mezelf kon klaarmaken: een pizza.

Dinsdag 7 mei 2024.

Een relatief saaie dag, met onder andere een periodiek bezoek aan de tandarts. Niet iets om van opgewonden te raken. Soms alleen van de rekening, die van dit bezoek uiteraard nog moet volgen. Dan kan het misschien alsnog.

Maandag 6 mei 2024.

Gisteren een recordafstand gelopen met 12,7 kilometer. En ik was ook nog helemaal niet ‘uitgewoond’ bij terugkomst. Het had nog wel iets meer mogen zijn. Toch heb ik nog van alles daarnaast gedaan. Vooral dan de afspraken voor de komende dagen en week goed voorbereiden. Daar valt op dit moment nog niets spannends over te vertellen.

Zondag 5 mei 2024.

Gisteravond keek ik naar een documentaire over de rol van de vrouw in Nazi-Duitsland. Bijna twee uur en geen minuut te lang. Het ging dan o.a. over de rol die vrouwen hebben gespeeld in de concentratie- en vernietigingskampen, die mij geheel onbekend was. Ook bij de nazi-vrouwen zaten verschrikkelijke misdadigers, waarvan sommigen ook zijn veroordeeld, o.a. voor misdaden tegen de menselijkheid. Maar – net als bij de mannen – gingen de meesten na de oorlog vrijuit. Ook een toespraak van wijlen Adolf H. werd vertoond waarbij hij toch overduidelijk zei dat de enige rol van de vrouw in het Duitsland van toen was: kinderen baren. Gelukkig maar, want mede door dit soort denkfouten verloor Duitsland die oorlog. Wie schetst mijn verbazing dat ik vanmorgen, na een pauze van enkele uren slaap, in een krant op het internet, een toespraak van onze ‘vriend’ Vladimir P. las, waarin deze verklaarde dat de enige rol van de vrouw in het Rusland van nu is …… U raadt het vast al. En tussen de uitspaken van Adolf en Vladimir over dit onderwerp zit binnenkort 100 jaar!! Tegelijk werden diverse posters van nu getoond waarbij vrouwen worden opgeroepen te solliciteren bij het Russische leger. Ook gevangenissen voor vrouwen worden nu afgestroopt om misdadigsters te werven voor de krijgsmacht. Maar vrouwen worden in Rusland dus niet aan het front ingezet, want dat mag niet van Vladimir.

Zaterdag 4 mei 2024.

Op het nippertje ging vandaag een bezoek aan Amsterdam niet door. Dat bezoek is dus enkele dagen uitgesteld. Ik had me goed bewapend. En dat is dus straks nog steeds zo. Na bestudering van de te bespreken casus viel me een structuurfout op. De juristen (van beide partijen) die zich hiermee hebben bemoeid hebben de zaak beschouwd als een vordering van de één (de huurdersorganisatie) op de ander (de verhuurder), waarvan de oorzaak ergens in het verleden is ontstaan. Dat is wat alle juristen op school (de universiteit) hebben gehad en dat pad wordt dan dus bewandeld. Deze aanpak is dan een stevige miskenning van de rechten van de huurders en hoe die in de Wet zijn opgebouwd, want met hun aanpak kijk je permanent achterom. In de Overlegwet, en daar gaat het hier om, is voorgeschreven dat de huurdersorganisatie een begroting opmaakt (dus doorgaans voor een toekomstig jaar), waarover wordt overlegd met de verhuurder en als men daar geen overeenstemming over kan bereiken het geschil wordt voorgelegd aan de rechter, die een knoop doorhakt. De Overlegwet bepaalt ook nog welke kosten in aanmerking voor vergoeding komen, dus een eenmaal door de rechter vastgelegd bedrag geldt ook voor volgende jaren, eventueel gecorrigeerd voor inflatie. Mogelijk zelfs ook voorafgaande jaren. Maar dat is duidelijk iets heel anders dan permanent achterom kijken welke kosten voor vergoeding door de verhuurder in aanmerking komen. Het is frappant dat in alle stukken van de advocaten van beide kanten geen enkele keer het woord ‘begroting’ voorkomt. En er zijn nog meer punten waaruit duidelijk blijkt dat de juristen op hun kennis van en ervaring met vorderingen teruggrijpen, en waarbij niet is gekeken wat de Overlegwet daarvan zegt. Ook de rol van de Woonbond is hier dubieus, omdat die nu eenmaal altijd voor de huurcommissie als beroepsinstantie kiest, waar je bij een rechter maar heel weinig aan hebt. Immers de rechterlijke macht zorgt voor jurisprudentie en niet de huurcommissie. Je kunt bij de Woonbond geen enkele aanwijzing vinden wanneer je beter naar de rechter kan in plaats van naar de huurcommissie of net andersom. Dit is al en wordt nog meer een interessante casus.

Vrijdag 3 mei 2024.

Dat was weer een thuisdag. Met uiteraard de gebruikelijke boodschappen en toch nog wat geprobeerd te wandelen, hoewel het knap warm was. Ook een atlas gekocht met de oude en oudste wegen van Nederland. Ik wou hem bestellen, maar het bleek dat onze boekhandel ze had liggen. Dit is uiteraard voor mij de perfecte combinatie: geschiedenis en kaarten. En nu eens eindelijk goede kaarten, mag ik aannemen, want landkaarten die in geschiedenisboeken staan, zijn doorgaans slecht tot zeer slecht. Plaatsen in de tekst staan dan meestal niet op de bijgevoegde kaart en plaatsen die wel op de kaart staan zijn dan vaak in de tekst niet terug te vinden. Die kaartjes zijn vaak volkomen waardeloos. Nu heb ik welgeteld precies 10 boeken liggen die ik nog moet lezen, dus deze atlas is voorlopig nog niet aan de beurt.

Donderdag 2 mei 2024.

Vandaag in The Long War Journal een overzicht van de recruteringsresultaten van het Israëlische leger. Het blijkt dat sinds het begin van de Gaza-oorlog, 7 oktober 2023, er een forse groei is geweest van het aantal sollicitanten, ondanks het feit dat er aan Israëlische kant ook al honderden doden zijn gevallen en duizenden gewonden. De groei van het aantal sollicitanten was er zowel bij mannen als bij vrouwen, maar bij de vrouwen was de groei het sterkst: bijna twee keer zoveel als vóór het begin van die oorlog. Dat komt – voor het eerst dat ik dat ergens lees – door het sterk gestegen imago van het Israëlische leger op de arbeidsmarkt. Net als ik bij KPN meemaakte: toen steeg het aantal vrouwelijke sollicitanten ook veel sterker dan het aantal mannelijke. Zo sterk zelfs dat ik dingen moest bedenken hoe het een beetje af te remmen. Want een goede vrouw is uiteraard nooit weg, maar je moet oppassen dat je dan niet de goede mannen verliest. Die wil je graag óók. Te vinden op www.longwarjournal.org en mijn analyse op www.invictusbv.nl

Woensdag 1 mei 2024.

Met de hitte van vandaag en morgen in het vooruitzicht ben ik maar eens een eind gaan wandelen. En hoewel het betaald niet fris was, viel het me toch nog mee. Vandaag en morgen kan het dan wat rustiger. Daarna zien we wel weer verder.

Maandag 29 april 2024.

En opeens heb ik via via een nieuw contact gekregen. Het betreft een huurdersorganisatie in Amsterdam die in de knoop zit met hun verhuurder. Ik had die zaak wel in de media en in de vakbladen gevolgd en had al vastgesteld dat ze in hoger beroep voor het Gerechtshof van Amsterdam in het gelijk waren gesteld. Bij het doornemen van die zaak viel me al op dat ze zich hadden laten bijstaan door een advocaat en dat voorspelt bij een zaak als deze niet veel goeds. Want het aantal advocaten/juristen dat weet heeft van de Overlegwet, waar het in deze zaak om ging, laat staan echt op de hoogte is, is heel erg klein. Ik heb er nooit meer dan twee weten te ontdekken, en dat waren dan nog advocaten die heel veel wisten van de Woningwet. Dat is toch weer een andere Wet. In een telefoongesprek van mij met een lid van het bestuur konden we veel kennis uitwisselen, maar er bleef nog zoveel gespreksstof over, dat we maar een afspraak hebben gemaakt. Die gaat dus binnenkort plaatsvinden.

Zondag 28 april 2024.

Zaterdag, Koningsdag, een bezoek aan broer Jan in Maassluis. Had volgens afspraak allerlei spullen meegenomen voor een lekker maaltje. Op de heenweg dreigde het nog fout te gaan, omdat de trein naar Rotterdam in Utrecht niet verder ging, wegens ‘lopers op het spoor’, ergens in de buurt van Gouda. Treinen naar Den Haag gingen wel, dus die stopten dan toch ook in Gouda, dus Gouda was in elk geval wel bereikbaar. Dus nam ik de trein naar Den Haag, en stapte in Gouda weer uit. Dan was het nog maar één halte naar Rotterdam Alexander, een rit van 10 minuten. De stoptrein reed wel naar dit station, en die nam ik dus. Omdat hier allen in meegingen die eigenlijk naar Rotterdam wilden, was deze trein bomvol, maar het was maar een klein stukje. In Rotterdam Alexander nam ik de Metro naar Maassluis. Uiteindelijk kwam ik hooguit tien minuten later dan gepland bij Jan aan. Dat viel dus enorm mee. Bij Jan hadden we paling met asperges in een roomsausje. Een voltreffer. Het was al zo vreemd dat er meer dan 4000 reviews voor dit recept waren, met een gemiddelde score van 9,5, maar we gaven allebei ook een 9,5 aan dit maaltje: de saus was een tikje te dun, anders was het een dikke 10 geworden. Maar bij een volgende keer weet ik dus wat mij te doen staat. Ik ging bijtijds terug, tegen acht uur, omdat ik verwachtte dat naarmate de reis zou vorderen, er steeds meer Uitgelaten, Dronken en in het Oranje Uitgedoste Reizigers (UDOUR’s) zouden meegaan, en dat kon wel eens vertraging gaan opleveren. Het begon heel rustig. Bij het begin van de metrorit naar Rotterdam Alexander was ik bij de start zelfs de enige passagier. En meer dan een kwart vol werd het in deze metro nooit. Om 21.13 vertrok de intercity naar Groningen, mooi op tijd. Hier zag ik de eerste UDOURs in de trein en naarmate hij verder ging, werden het er steeds meer. Alles liep echter mooi op tijd tot in Zwolle. Daar stonden, zoals altijd, aan beide zijden van het perron de trein naar Groningen en de trein naar Leeuwarden. Standaard gaat de trein naar Groningen het eerste om .45 gevolgd door de trein naar Leeuwarden om .48. Zo gaat het altijd en ik weet niet beter. Maar bij het verstrijken van de klok tot ná .45 ging mijn trein maar niet weg, terwijl om .48 de trein naar Leeuwarden wel vertrok. Er was dus iets aan de hand, want de trein naar Leeuwarden stopt wel bij het eerste station: Meppel en de trein naar Groningen niet. Dus die treinen zouden elkaar zo in de weg gaan rijden. En toen kwam de omroeper in de trein: de trein zou helemaal niet vertrekken wegens ‘een ongeval nabij Assen’ en de passagiers werden verzocht allemaal uit te stappen en naar de stoptrein naar Groningen te gaan, aan de andere kant van het station. Het was inmiddels .52 geworden, de gewone vertrektijd van die stoptrein. Dus hoe kon ik die nou nog halen? Deze trein bleef echter wachten totdat alle passagiers van de niet-rijdende intercity, ook aan boord waren. Ik was dus een van de laatsten die nog meekonden, maar deze trein met dubbele passagiersbezetting, was dus bomvol met vrijwel uitsluitend UDOURs. Allemaal mensen van tussen de 18 en hooguit 25, waarvan zeker 80% meisjes. Ik heb nog nooit zoveel mensen van die leeftijd/meisjes bij elkaar gezien: vele honderden. Wat me meteen opviel was dat in deze trein zeker vier conducteurs meegingen. Ik had uiteraard een heel slecht overzicht over de trein, dus het kunnen er nog wel meer geweest zijn. Dat is dus een duidelijke beleidswijziging bij NS. Zodra er calamiteiten zijn, zijn altijd de aanwezige conducteurs als bij toverslag verdwenen. Ik vond dat altijd wel begrijpelijk, want ook de conducteurs hebben dan geen flauw idee wat er aan de hand is en kunnen de passagiers dan ook geen advies geven. En als ze het toch doen is de kans groot dat het het verkeerde advies is. Dan kunnen ze maar beter wegblijven, want de passagier heeft er toch niets aan. Nieuw beleid bij NS is nu blijkbaar dat de conducteurs bij calamiteiten wel bij de passagiers blijven, ook al is dat inhoudelijk zinloos. Volgens de app was er tot 02.00 uur geen treinverkeer mogelijk tussen Europapark en Beilen wegen een aanrijding met een persoon. (= een zelfmoord). Nog voordat we bij Meppel waren, meldde de omroeper in de trein, dat de trein niet verder zou gaan dan Beilen en dat passagiers met bestemming Groningen in Meppel moesten uitstappen, daar de trein naar Leeuwarden moesten nemen en in Leeuwarden de trein naar Groningen. Vanaf Groningen rijden er dan geen treinen meer richting Assen, maar wel bussen, zelfs de hele nacht door. Dus ik zou wel een keer thuiskomen. Al kon het wel de nodige uren duren, want er klopt uiteraard in die situatie geen enkele aansluiting. Dus alle UDOURs en ik, die onderweg naar Groningen waren, gingen in Meppel de trein uit om te wachten op de volgende trein naar Leeuwarden. Toen echter de eerste trein naar Leeuwarden aankwam, meldde de omroeper op het station, dat passagiers voor Groningen moesten wachten, omdat er toch een trein naar Groningen zou aankomen. De behulpzame conducteurs konden het niet bevestigen. Die wisten nog van niks. Ook niet vertellen hoe lang we dan nog moesten wachten. En ja hoor, om precies middernacht was daar de trein naar Groningen. Het was weliswaar een verlengde trein, want het was wel duidelijk dat er een enorm aantal mensen mee moest. Bij elke ingang van de trein hingen de laatste passagiers nog half buiten en die moeten nog allemaal naar binnen worden gepropt. Want de deuren konden op diverse plaatsen anders niet dicht. Ik was dus ook zo’n passagier die nog op de treeplank stond. En bij het sluiten van mijn deuren, bleken mijn voeten niet precies goed te staan, dus die moest ik nog in lichte paniek in den blinde verplaatsen. En we vertrokken.

Dit was dus niet ‘als haringen in een ton’, maar ‘als haringen in een ton en dan flink aangestampt’.

Wat is de lering van dit verhaal? Als er halve garen op de rails gaan lopen, dan moet het treinverkeer worden stilgelegd en kan de NS daar niks aan doen. Ook als iemand zich voor de trein werpt is dat niet de schuld van de NS. Dat er conducteurs bij de passagiers bleven kan haast geen toeval zijn. Die beleidswijziging is goed, ook al kunnen die conducteurs ook niet veel doen. Maar nu merken de conducteurs ook veel beter wat de informatieverwarring bij de passagier betekent. Al veel vaker pleitte ik voor een standaardaanpak voor elke vaker voorkomende calamiteit. De mededeling ‘geen treinverkeer tot 02.00 uur’, was de standaardreactie, want voor het opruimen van zo’n zaak staat een bepaalde duur, maar sloeg in dit geval nergens op. Het is met andere woorden zeggen: Geachte klanten, zoekt u het verder zelf maar uit. En waar u vannacht overnacht mag u helemaal zelf bedenken. Toedeloe, met lange neus.

Zaterdag 27 april 2024.

Een cartoon in de Standaard viel me enorm op. Het is wat ik al jaren beweer. Het geldt voor diverse A-merken. Zoals onder veel meer Hertogh-ijs en Kwekkeboom- en Van Dobbenkroketten.

Vrijdag 26 april 2025.

Nu er geen bestellers meer aan de deur kunnen staan, kreeg ik de kans om weer een wat langere wandeling te maken. Mijn moyenne mag natuurlijk niet teveel zakken. Ook dat is weer gelukt. Ik vraag me wel eens af hoe lang ik dat nog volhoud. Dat vraag ik me wel vaker af, bij meer onderwerpen. Het is de kunst om de signalen te ontdekken als ze voorkomen. Ik heb ze nog niet opgemerkt.

Donderdag 25 april 2024.

Precies volgens de belofte op hun website, werd vanmorgen de gekoelde paling bij mij afgeleverd. Ze waren verpakt in piepschuim. En inderdaad voelden ze steenkoud aan bij het uitpakken. Uiteraard ging het meteen in de koelkast. Het enige opmerkelijke was dat de aankondiging van de bestelling door PostNL er niet was geweest. De volgorde is: eerst krijg je de melding (e-mail) van PostNL dat de bestelling door de leverancier is aangemeld, maar nog niet door PostNL is ontvangen. De volgende melding is dan dat het pakket nu wel door PostNL is ontvangen en krijg je ook de mededeling op welke dag het wordt bezorgd. De derde melding is dan een kleiner tijdvak van wanneer op die dag. En dan staat de besteller ook werkelijk in dat tijdvak aan de deur. En geen van deze meldingen had ik gekregen dus ik had al de smoor in dat dat probleem dus bij de verzender moest liggen: het pakket was nog niet eens aangemeld. Gisteren had ik iets dergelijks. Er kwam een pakket voor mij met een boek uit Oostenrijk. Dit was verzonden door de Oostenrijkse PostNL, wellicht dus PostAU geheten, en die zou dan ook door PostNL bij mij moeten worden bezorgd. Maar ook hier: geen enkel bericht vooraf. Wel plotseling een bericht dat het pakket tevergeefs bij mij was aangeboden, en dat het naar een pakketpunt bij mij in de buurt was gebracht. Daar bleek het inderdaad te liggen. Dus het systeem van PostNL ligt blijkbaar op een hoop. En dan zeker al twee dagen achter elkaar. Voorlopig verwacht ik geen volgend pakket. En bij de volgende keer zal het wel zijn opgelost.

Woensdag 24 april 2024.

Gisteren heb ik dan voor het eerst in mijn leven eens paling per post besteld. Er blijkt een firma Eveleens te zijn in Durgerdam, die beroemd zou zijn vanwege haar paling. Bij mijn zoektocht bleken er zelfs twee winkels te zijn met dezelfde naam, en ook nog vlak bij elkaar gelegen. De tweede winkel is dan blijkbaar vorig jaar overgenomen door een Katwijkse visboer, maar heeft de naam Eveleens gehouden. De oorspronkelijke winkel verkoopt alleen maar ter plaatse en zij doen niet aan verzenden. De tweede winkel doet ook aan verzenden. In een speciale gekoelde verpakking, waar het product tenminste 36 uur koel in blijft. Heb meteen maar een pond besteld. Bij aankomst alhier gaat die meteen in pakjes van twee filets de vriezer in. Paling is het product met verreweg de meeste vitamine D van alle voedsel. En vitamine D is heel belangrijk voor de botvorming. Voor iedereen, maar zeker voor ouderen, essentieel. Je krijgt vitamine D vooral door de zon. Tot mijn verrassing werd onlangs na onderzoek bekend, dat bewoners van zonrijke landen, rond de Middellandse Zee, juist het minst profiteren van de zon, voor de aanmaak van vitamine D. De mensen aldaar beschermen zich daar nu juist de hele dag tegen de zon. Bewoners van noordelijke landen in Europa, o. a. ook Nederland, hebben het meeste baat bij zonlicht. Die nemen elk straaltje zon mee en doen niet meteen aan huidbedekking zodra de zon schijnt. Of vette vis natuurlijk. Eigenlijk de enige andere vitamine D – bron. Zoals haring, makreel, sardines en met als topper paling. Eieren zijn dan het volgende voedsel, maar daarvan moet je er dan tien per dag eten, om hetzelfde binnen te krijgen als met 100 gram paling. Ben benieuwd. Volgens hun beloften zou ik de lading morgen moeten ontvangen.

Dinsdag 23 april 2024.

Weer een keer een schoon huis. Daar blijf ik toch maar van genieten. Verder alle dingen gedaan die ik me had voorgenomen die dag te doen. Er bleef nog genoeg over voor de volgende dagen.

Verder kwam vandaag in het nieuws dat er gevaar dreigt voor onze rookworsten. Met name die van Unox en die van de HEMA, die allebei uit dezelfde chemische fabriek komen. Het geval wil dat deze rookworsten helemaal niets met roken te maken hebben. Ze worden namelijk helemaal niet gerookt. Er wordt tijdens de fabricage een chemische substantie aan toegevoegd, waardoor ze smaken alsof ze gerookt zijn. Met roken heeft dat in elk geval helemaal niets te maken. De EU heeft deze toevoegingen namelijk niet langer toelaatbaar geacht, vanwege het gevaar voor de volksgezondheid. De toevoegingen zouden ziekmakend zijn. Een woordvoerder meldde, dat er naarstig naar andere chemische stoffen wordt gezocht, want het echt roken van de rookworsten, gaat in elk geval niet gebeuren. Het moet en zal uiteraard van de chemische industrie in elk geval een andere en opnieuw chemische stof zijn. Iets natuurlijks mag het dus zeker niet worden. Ik zou het liefste deze gifmengers willen verbieden zich ooit nog met voedsel, behalve dan het eigen voedsel, bezig te houden.

Maandag 22 april 2024.

Dat was weer een dag, waarop ik mijn goede voornemens van bij het opstaan, uiteindelijk toch niet uitvoerde. Dat zat hem in de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik, die toch spannender was dan ik me tevoren had gerealiseerd. Zelfs een wandeling bleef beperkt (3,1 km). Dus veel zinnigs is er niet uit mijn handen gekomen. Vandaag wordt het dus een betere dag, zo neem ik me opnieuw voor.

Zondag 21 april 2024.

Daar had ik dan mijn laatste cursusdag van de cursus “Genealogie voor gevorderden” in Delft. En ik heb meteen nog even een zeer oude traditie van me hersteld. Na mijn schooltijd, waar ik in 1967 voor mijn HBS-B zakte (zie in mijn geschiedenis op deze website voor de reden), heb ik slechts één keer eerder, ergens in de buurt van 1973 een cursus gevolgd. Dat waren, als ik het me goed herinner, twee dagen. Het was een cursus ‘werving en selectie’ van personeel. Nu had ik bij de RPD al heel wat opgestoken over het onderwerp, en wat ik er op deze cursus nog bijleerde was dat als je op een dag een aantal min of meer gelijkwaardige kandidaten ontvangt, de keus altijd uitgaat naar de laatste ontvangen kandidaat. Het werd met een praktijkoefening, waarbij de 12 deelnemers afwisselend selecteur of kandidaat waren helemaal bevestigd. Terwijl iedere deelnemer om strijd probeerde aan te tonen dat zijn laatste kandidaat toch echt de beste was. Dit was dus op mijn 77e mijn tweede cursus/opleiding na mijn schooltijd. Het waren acht dagen van elk twee uur. Met huiswerk tussen de lessen door.

In mijn schooltijd al stelde ik meerdere keren verschillende docenten – ongewild en onbedoeld – op de proef. Dan was mij bijvoorbeeld opgevallen dat in het lesboek op pagina 34 bij dezelfde gebeurtenis iets heel anders stond dan op bladzijde 114. Beide beweringen konden onmogelijk allebei waar zijn. Het meest verrassend was dan dat de docent, doorgaans met vele jaren ervaring, en ook het lesboek van haver tot gort kennende, het juiste antwoord ook niet wist. En ik deed het er uiteraard echt niet om, om de docent eens even goed voor schut te zetten. Het was een eerlijke vraag waarbij de docent toch wel het antwoord zou moeten weten. Dat dat nou hem (of haar) of een andere leerling nou nooit eerder was opgevallen…..

In de zojuist beëindigde cursus ‘genealogie voor gevorderden’ praat iedere deelnemer ook af en toe over zijn eigen ervaringen. De docent was overduidelijk de persoon met verreweg de meeste ervaring en kon bij elke vraag of opmerking wel een inhoudelijke reactie geven. Het gaat bij dit soort onderzoek om de vraag welke bronnen je allemaal kunt raadplegen en waar en hoe dan. Tot ik met een anekdote uit mijn eigen ervaring kwam. Ik was eens op zoek naar bewoners van woonboten in Rotterdam. Ik kon dat zelf niet vinden, noch op het internet, noch in de studiezaal ter plaatse. Dus ik vroeg aan het aanwezige personeel, doorgaans zeer goed op de hoogte van wat waar te vinden is, waar ik (uiteraard historische) gegevens van woonbootbewoners zou kunnen vinden. Die bewoners moesten tot liggeld betalen en wie weet wat voor andere gemeentelijke lasten. Dat moet toch ergens vastgelegd zijn? Niemand van de aanwezige personeelsleden wist het antwoord. Dat moest worden uitgezocht. En in de weken daarna heeft men te Rotterdam kennelijk, zo werd mij verteld, alles ondersteboven gehaald om die gegevens te vinden. Resultaat: ook na uitgebreid intern onderzoek konden die gegevens niet boven water worden gehaald. De docent zat er een tijdje (hooguit enkele seconden) enigszins sprakeloos bij. Voor het eerst had hij een vraag van een deelnemer gehad, zo zei hij, waarop ook hij het antwoord niet wist. Die vraag had nog nooit iemand aan hem gesteld. Door het gemeentearchief van Rotterdam werd mij daarna verteld dat ik het kon proberen bij het Kadaster, omdat woonboten uiteraard ook onroerend goed zijn. Daarop meldde een andere deelnemer dat in een recente uitgave van Gens Nostra, een blad over genealogie, een artikel had gestaan over “Zoeken naar genealogische bronnen bij het kadaster.” Ik had mijn oude traditie uit mijn schooltijd in ere hersteld: een ogenschijnlijk gewone vraag stellen aan mijn docent, waarop deze het antwoord niet wist.

Zaterdag 20 april 2024.

Een gedenkwaardige dag, o.a. omdat broer Jan vandaag jarig is. Zoals gebruikelijk zal ik daar niet bij zijn. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik een verjaardag in familiekring heb gevierd. In elk geval moeten dat mijn kinderen geweest zijn, met wie ik traditioneel steeds op hun verjaardag uit eten ging. De jongste werd in 2009 achttien, en die verjaardag heb ik zeker niet met hem gevierd, dus het zal één of enkele jaren eerder zijn geweest. Maar met mijn broers en andere familieleden moet het haast wel in mijn kindertijd voor het laatst zijn geweest. Dat is echt wel een poosje terug.

Vrijdag 19 april 2024.

Al een week of twee zie ik overal tijdens mijn wandelingen de ligusterhagen uitlopen. Al die heggen staan nu volop in blad. Terwijl tegelijk de haagbeuken, waar ik uiteraard ook langsliep, maar compleet kaal bleven. Maar gisteren waren ze er ineens: uitlopende haagbeuken. Het was nog niet overrompelend veel, misschien voor 20%, maar het uitlopen is nu echt begonnen. Ik heb uiteraard geen flauw idee of dat nu eerder dan anders is, maar ik meld het hier, zodat ik het volgend jaar met dit jaar kan vergelijken.

Donderdag 18 april 2024.

En toen kwam er weer een dagje Enschede tussen. Speciaal voor de evaluatie van het lopende visitatieproces. Het jarenlang aandacht vragen voor een betere procedure heeft nu inderdaad geleid tot een voor de huurders veel beter proces dan we ooit gehad hebben. Omdat het maar voor één onderwerp was, waren we dus relatief snel klaar en was ik bijtijds ook weer terug. In een plaatselijk restaurantje, waar ik vrijwel nooit kom, bestelde ik een uitsmijter. Al eerder meldde ik dat het bakken van een goede uitsmijter tegenwoordig niet zo simpel is. Toen ik in 1969 ging werken bij de Rijks Psychologische Dienst (RPD), was dat de tijd dat de patat en de kroket nog niet in Nederland waren geïntroduceerd. Alle andere snacks die we tegenwoordig kennen waren er dus ook nog niet. Er bestonden dus helemaal nog geen snacks. Snackbars waren er dus ook nog niet. Het hipste voedsel dat er was, was de uitsmijter. Gemiddeld werden er bij de RPD zo’n 40 mensen per dag psychologisch getest. Die test duurde een hele dag en tussen de middag moesten al die mensen toch ook wat eten. Het aanbod in de RPD-kantine bestond dus uit brood of broodjes met ham of kaas, of een uitsmijter. En koffie, thee of melk. Dus massaal werden er uitsmijters besteld voor wie eens iets anders wilde dan een broodje. De dames in de keuken, wier baas ik werd, stonden dus in hoog tempo, elk in meerdere pannen tegelijk, eieren te bakken en daarvan uitsmijters te maken. En als je zoveel ervaring had, als deze dames hiermee hadden, dan kreeg je dus de perfecte uitsmijter. De vorige keer dat ik – dit jaar – in Meppel een uitsmijter bestelde was hij veel en veel te vet. Hij dreef zowat in een plasje met vet. Op die van gisteren was het zout vergeten en er stonden ook nog eens geen zoutvaatjes op de tafeltjes. Dus dat was ook weer een niet-perfecte uitsmijter. We zijn als volk de uitsmijter ontwend geraakt. Dass war einmal. Die tijd komt ook niet meer terug.

Dinsdag 16 april 2024.

Dat was dan weer mijn periodieke bezoek aan de tandarts. De avond tevoren al bezocht ik de buienradar en daar zag ik dat op en rondom mijn bezoektijd er een enorm regengebied over onze streek zou trekken. Vanaf de vroege morgen keek ik na of die situatie er nog steeds was. Het gebeurt namelijk vaak genoeg dat de prognose veranderd wordt. Maar dat was steeds niet het geval. Het was inmiddels KNMI Code Geel geworden, vanwege de vele te verwachten regen. In de laatste prognose, vlak voor mijn vertrek van huis, zag ik voor het eerst dat het op de heenweg (plm 1,5 kilometer lopen) misschien wel mee zou kunnen vallen. Maar op de terugweg zou ik alsnog de volle laag moeten krijgen. De hele heenweg heb ik niet meer dan vijf druppeltjes op mijn huid gevoeld. Dus dat viel inderdaad heel erg mee. Terwijl ik in de tandartsstoel zat, kon ik via de bovenlichten in de behandelkamer de lucht zien. En die werd maar niet donkerder, wat je zou verwachten als er een schip met zure appelen voorbij zou komen. Na de behandeling kwam ik goed voorbereid buiten en zag dat het (nog) kurkdroog was en zelfs met een vrij heldere hemel. Er kwam zo te zien ook niks bijzonders aan. Dus ik besloot ter plekke om om te lopen via de mooie winkels in de Oostwijk. Dan was het niet 1,5 kilometer naar huis, maar zeker een kilometer meer. Tot aan de winkels bleef het droog, boodschappen gedaan en toen naar huis. Van daar naar huis gelopen en tot en met de voordeur: geen druppel. En ook daarna keek ik af en toe naar buiten, maar het betrok niet tot aan zonsondergang. De weersverwachting met de vele voorspelde regen was totaal niet uitgekomen. Er was zelfs precies het tegenovergestelde weer: droog met een zonnetje. Meteorologie is blijkbaar een erg moeilijk vakgebied.

Maandag 15 april 2024.

Een rustige zondag. Mijn hulp kwam weer langs en dat is elke keer weer een feestje. Dus ik ben wel de deur uit geweest, maar slechts vrij kort. Dat moet en zal ik de komende dagen weer gaan inlopen.

Zondag 14 april 2024.

Zaterdag een flink bezoek aan mijn oudste broer in Leiden. Voor de verandering niet gecombineerd met een ander bezoek, maar deze keer met als enige doel: deze broer. De combinatiebezoeken bevallen me namelijk niet. Komend uit het Noorden, heb ik sowieso een reistijd van tweemaal drie uur is zes uur op een dag nodig. Er hoeft bijna niks verkeerd te gaan, of het lukt niet om de afspraken na te komen. Een vorige keer viel zijn huisarts onverwacht binnen en dan moet je of meteen weglopen, of het uitzitten tot deze weer weg is, en dan gaat de volgende afspraak verkeerd. Ook was de trein een keer vertraagd en moest ik voor mijn doen hard lopen om de volgende te halen, gevolgd door een val. Een combi is wel eens onvermijdelijk als er links of rechts plots iets gebeurt waar ik mee te maken heb. Maar deze keer ging alles dus helemaal volgens plan.

Het verschil tussen iemand regelmatig zien, of iemand maar één keer per jaar zien, is dat je – zeker bij oudere of zieke mensen – je het verschil met de vorige keer zo goed kunt zien. De laatste herinnering zit dan nog in je hoofd en je ziet ineens dat het nu een stuk beter of juist minder goed met de persoon gaat ten opzichte van die herinnering. In dit geval merkte ik vrijwel meteen dat hij er intussen niet echt op vooruit is gegaan. Gelukkig kan geen mens de toekomst voorspellen, dus er is niets te zeggen over de prognose. Wel valt me steeds nadrukkelijker op dat mijn beide broers, waarschijnlijk zelfs hun hele leven, niet veel beweging hebben gekend. We zijn alle drie geen sportmensen en we zijn geen van drieën ooit met een sport bezig geweest. En bewegen, lopen of fietsen hebben mijn beide broers ook nooit gedaan, anders dan wat strikt noodzakelijk was. Toch zijn ze intussen 83 en 85 jaar oud. Dus je kunt er blijkbaar toch behoorlijk oud mee worden. Maar ik blijf eigenwijs en blijf bewegen, wandelen en fietsen zolang ik het kan. Daar voel ik me prettiger bij.

Zaterdag 13 april 2024.

Het was geen betekenisvolle dag. In de morgen mijn favoriete brood gehaald, zodat ik weer voor enkele weken brood in huis heb. In de middag de ‘gewone’ boodschappen gedaan, plus een extra ommetje. Verder ging het geplande bezoek aan Enschede op het laatste nippertje niet door, wegens medische probleem bij de gastvrouw. Dat wordt dus op een nog onbekende dag nog gedaan. Verder vond ik onderstaande foto wel mooi. Zr Ms Groningen aangemeerd in Key West in Florida.

Vrijdag 12 april 2024.

Intussen is het door mij bestelde boek “The 30 Plan” aangekomen en ontvangen. Ik had er eerst een artikel over gelezen en dacht meteen: dat is iets voor mij. De schijfster beweert dat je er naar moet streven om 30 verschillende planten per week te eten en als je dat doet je een gelukkiger en gezonder leven hebt. Ik moet het uiteraard nog lezen, maar het principe sprak me wel aan. Ik doe zelf al jaren niet anders dan te letten op steeds weer afwisseling. Bij mijn blikken in de voedingswinkels gaat mijn keuze niet naar waar ik die dag zin in heb, maar wat ik het langste al niet meer heb gehad. En dat wordt dan mijn keus. Door zoveel mogelijk af te wisselen zorg je ervoor dat je alle belangrijke voedingsstoffen in voldoende mate naar binnen krijgt. Ik vermoed dat de meeste mensen kopen en eten waar ze zin in hebben of wat ze lekker vinden. Ik kan mijn methode – afwisselen – misschien nog wel verbeteren.

Donderdag 11 april 2024.

Woensdag was het weer vroeg op, want het was weer een dagje Enschede. En zowel de heen- als de terugreis liepen weer op rolletjes. En daartussendoor hadden we weer twee goede vergaderingen. Het is wel te merken dat het gezelschap niet alleen gemiddeld ouder wordt en meestal ook al op leeftijd is. Meerdere deelnemers hebben dan of zelf of bij hun directe naasten, last van medische problemen, waarvoor uiteraard aandacht nodig is. Ik krijg zonder de minste twijfel ook nog een beurt, maar er is uiteraard niets over te zeggen wanneer dan. Na deze kleine somberte valt nog te melden dat ik weer in Duitsland voor boodschappen was en in de avond weer eens bij onze Chinees. Het was een goede en nuttige dag.

Dinsdag 9 april 2024.

Af en toe neem ik een saucijzenbroodje van onze ambachtelijke slager. Het zit in een luxeverpakking en verwijst dan naar de ambachtelijke samenstelling. Met zo’n saucijzenbroodje kun je voor de dag komen, ook in beter gezelschap. Afgelopen zaterdag kocht ik er zelfs twee. De eerste zondag bij de koffie van een uur of elf. Eerst 15 minuten in de oven bij 180 graden. Een half uur daarna kreeg ik sterke aandrang en gelukkig was ik thuis, dus ik zit binnen enkele seconden op het toilet. Waar zou dat van komen? Het enige dat ik sinds acht uur gegeten had was dat saucijzenbroodje. Dat kan toch haast niet. Ik kan niet tegen een batterij chemicaliën, maar alles dat vers bereid wordt met natuurlijke producten eet ik en daar heb ik ook nooit last van. Het volgende saucijzenbroodje was dus voor de maandag. Kort na het oppeuzelen hiervan kwam mijn hulp. Ze was iets later dan ik gewend was en ze zei meteen ook dat ze iets eerder weg moest. Geen probleem uiteraard, want ze is er vaak genoeg ook langer, maar dat was wel de kans voor mij om even een boodschap te gaan doen, want ik verwacht nog altijd een boek. Ik ging dus enigszins gehaast de deur uit, maar ik had er niet bij stilgestaan dat ik nog maar net het tweede saucijzenbroodje op had. En ja hoor. De aandrang kwam opnieuw maar nu was ik al in het dorp. Hoe ik het precies gered heb naar huis kan ik niet uitleggen. Maar het had geen seconde langer mogen duren. En dus is de conclusie onvermijdelijk: het zit hem in het saucijzenbroodje. Twee keer na elkaar dus. Er zit dus toch een stofje in dat in de chemische industrie gemaakt wordt en in tal van pakjes en zakjes in de supermarkt ligt. En het broodje is dus niet door de slager zelf gemaakt, maar ergens bij een groothandel ingekocht en afkomstig uit een chemische fabriek waar zoveel van ons voedsel vandaan komt. Voor mij dus niet meer deze saucijzenbroodjes, al zien ze er nog zo mooi uit.

Maandag 8 april 2024.

Bij de mannen ging het inderdaad heel anders. Vrijwel vanaf de start werd er aangevallen en viel elk peloton(netje) vrijwel meteen weer uit elkaar. Het was lastig, ook voor de verslaggevers, om het allemaal bij te houden. Maar leven was er dus wel. En zelfs volop.

Zondag 7 april 2024.

Gisteren de vrouwen in de wielerrace Parijs – Robaais. Heel lang zag ik een toeristisch wieleruitje, speciaal voor vrouwen, door Noord-Frankrijk en over wegen en paden met een slecht wegdek. Genieten van de omgeving. Geen enkele aanval. Pas in de laatste 20 kilometer kwam er beweging in het peloton. Ik ben benieuwd of dat straks bij de mannen ook zo gaat.

Zaterdag 6 april 2024.

Gisteren dan het diner bij Savour. De eerste verwachting was al dat deze firma, alleen al vanwege de prijzen, blijkbaar solliciteerde naar een Michelinster. En binnen werd deze verwachting ook helemaal waargemaakt. Het eten was voortreffelijk, en de bediening was perfect. Alleen de stoel waarop ik zat was dat niet. Ook de tafel met een hele dikke onderkant zorgde ervoor dat niemand zijn voeten goed kwijt kon, behalve dan in spreidstand, of onder zijn eigen stoel, maar dat is mij uiteraard niet gegund. Nieuw materiaal is in bestelling, aldus de chef, met wie overigens heel goed te praten was. Ook een prima kerel.

Donderdag 4 april 2024.

De Eisbein ging goed en het was dus inderdaad weer smullen. Het is deze dagen lastig om het moment van het huis uit gaan te kiezen. Ik verwacht twee boeken uit het buitenland, bij verschillende handelaren besteld, en dan weet je gewoon niet wanneer ze worden bezorgd. Je krijgt dan geen net e-mailtje met de te verwachten datum en tijd. De laatste keren dat ik dit deed ging het telkens per ongeluk goed, maar dat was dus stom toeval. Zoveel geluk is uiteraard niet blijvend, en ik zal toch af en toe de deur uit moeten om boodschappen toe halen. Om nog maar te zwijgen over de kilometers wandelen die ik nu mis. Het zal uiteindelijk wel goed komen, al weet ik nu nog niet hoe en wanneer. Meer thuis zijn betekent dat ik nu de kans krijg om deze en andere websites weer eens onder handen te nemen, zoals deze pagina. Voor het eerst sinds de start heb ik een hele pagina compleet gewist. Dat was de pagina over de COVID-pandemie. Die is nu echt geschiedenis en mijn persoonlijke ervaringen hiermee worden steeds minder interessant. Ook een telefoontje dat beloofd was voor ‘begin deze week’ komt maar niet. Donderdag is toch echt niet meer het begin van de week. Ook ben ik mijn mailbox aan het opruimen. Die schijnt oneindige aantallen e-mails te kunnen hebben, want ik krijg daar nooit een waarschuwing voor. Intussen ben ik aangekomen bij 1 januari 2021. Sommige oudere e-mails heb ik nog wel behouden, maar dat zijn er toch maar erg weinig: enige tientallen met een zekere ‘eeuwigheids’ waarde. Allemaal niet erg leuk werk, maar wel nuttig en zinvol.

Woensdag 3 april 2024.

Dit is weer een periode, waarin ik me niet 100% lekker voel en relatief weinig buiten kom. Maar boodschappen doe ik in elk geval bijna elke dag en de winkels zijn niet erg dichtbij. Ik loop dan altijd nog wel een kilometer of twee. Tegelijk voel ik juist vandaag weer dat het toch weer beter met me gaat. Ik sla me er wel doorheen. Vandaag dus de Eisbein. Die heb ik al enkele maanden in huis en het kwam er maar niet van. Daar moet je heel vroeg bij zijn, want die moet eerst ontdooien en dan nog geruime tijd in de pan. Bijna elke dag realiseerde ik me te laat dat het ding de vriezer uit moet. Vandaag ging dat dus goed en dat wordt dan vanavond weer ouderwets smullen.

Dinsdag 2 april 2024.

We zijn intussen Pasen alweer voorbij, met voor mij heel weinig eieren. Dat was toeval en geen bewuste keus. Voor een bekende van mij, die binnenkort rijksambtenaar wordt, ben ik eens gedoken in de tegenwoordige regelingen voor de rechtspositie van rijksambtenaren. Die regelingen kon ik in de zestiger en zeker zeventiger jaren en in feite tot en met 1988 van voor naar achteren en omgekeerd uit het hoofd opzeggen. Ik moest dat ook wel kunnen, omdat ik steeds aan anderen moest vertellen (als personeelsmens) hoe de regels waren en waarom ze zo waren. Daaraan kwam dus een einde op 1 januari 1989 bij de verzelfstandiging van de PTT. Toen werd het ‘staatsbedrijf der PTT’ zoals het officieel heette, omgezet in KPN N.V. en daarmee een particuliere onderneming. In feite heb ik dus inmiddels 35 jaar niet of nauwelijks naar de ambtenarenregelingen omgekeken. En de verrassingen waren dus groot en talrijk nu ik er vandaag voor het eerst weer inkeek. Ik weet nog dat de VPSZ (een naslagwerk van vijf kloeke banden bij de PTT, hoe alle rijksregelingen en de specifieke PTT-regelingen voor personeel waren en wekelijks werd aangevuld) precies op de verzelfstandigingsdatum, 1 januari 1989, werd afgeschaft en vervangen werd door de nieuwe CAO voor de PTT, een boekje op A5-formaat van pakweg 50 bladzijden en dat een heel jaar geldig was. Wat een wereld van verschil was dat. Tegenwoordig is er dus ook voor de rijksambtenaren een CAO. Bij eerste blik bleek dit werk ruim 300 A4-tjes lang te zijn. En er staan talrijke nieuwigheden in, waar ik nog nooit eerder van gehoord had. Afkortingen bij de vleet die me helemaal niets zeiden. Als ik deze bekende eens zou willen bijstaan, dan ben ik wel een paar dagen zoet om me alle nieuwe dingen eigen te maken. Ze komen wel neer op – op het eerste gezicht en gevoel – een zeer aanzienlijke verbetering van de positie van de rijksambtenaar. Wat daar niet geregeld staat zijn de pensioenrechten. Betrokkene komt van een ander pensioenfonds en gaat nu dus naar het ABP. Die heeft straks of twee pensioenen of moet de verworvenheden van het oude fonds over laten hevelen naar het nieuwe. Maar ook de pensioenregelingen zijn uiteraard fors gewijzigd, en daar kan ik ook al nauwelijks nog wijs uit.

Maandag 1 april 2024. Tweede Paasdag.

Eerste Paasdag de deur niet uit geweest. De Ronde van Vlaanderen, waarbij de mannen en de vrouwen (ten dele?) op dezelfde tijd reden. Mooi voor het evenwicht, maar je kunt geen twee wedstrijden tegelijk volgen. Dus dat werd opnemen en schakelen. Ik had asperges met ei in de avond. Maar bij het ontbijt en de lunch gewoon vergeten een eitje erbij te nemen. Pasen ging dus dit jaar tamelijk geruisloos voorbij.

Zondag 31 maart 2024. Eerste Paasdag.

Zaterdag liep het openbaar vervoer voor mij zover in het honderd, als ik het misschien nog nooit eerder heb meegemaakt. In de weekends wordt extra onderhoud gepleegd, omdat het dan minder druk op het spoor is dan doordeweeks. Tot zover eens. Ik stelde vrijdag al vast dat er zaterdag zowel helemaal geen spoorwegverkeer was tussen Den Haag en Rotterdam, als tussen Nunspeet en Zwolle. Dat maakte dat o.a. mijn uitstapplaats voor mijn cursus genealogie: Delft Campus, per trein onbereikbaar was. Dus het gebruikelijke traject met stopplaatsen Rotterdam CS, Schiedam en Delft Campus was niet mogelijk. Daarvoor had NS bussen ingezet. Het was dan zo geregeld dat ik dan eerst een vervangende bus van Rotterdam naar Schiedam moest hebben, in Schiedam uitstappen en daar de volgende bus moest nemen, die dan naar station Delft zou gaan en tenslotte een derde bus moest pakken die van Delft naar Delft Campus zou gaan. Drie verschillende bussen om twee stopplaatsen van de trein te bedienen. Hoe kun je het verzinnen. De ervaring is dat er ook in de weekends dan te weinig bussen worden ingezet, met extra lang wachten tot gevolg. En dat dan drie keer achter elkaar. Een uur vertraging ten opzichte van het schema zat er dik in. Ik zag geen andere mogelijkheid om mijn cursusdag maar over te slaan en ik zegde hem dus maar af. Behalve heen moest ik namelijk uiteraard ook nog een keer terug. Van een aansluitend bezoek aan mijn broer in Maassluis kon het uiteraard helemaal niet komen. Vervolgens bood onze cursusleider aan om degenen die hierdoor getroffen werden, op te halen bij station Den Haag CS. Dat station was per trein wel bereikbaar. Dat liep allemaal als een speer. En hij bracht ons ook weer terug naar Den Haag CS. Maar dan. Hoe kom ik dan vanaf hier in Maassluis zonder trein? Dat bleek te kunnen met de Rotterdamse metro, die ook in Den Haag CS komt. Dus van Den Haag CS naar metrostation Beurs in Rotterdam, dan metro naar Steendijkpolder. Bij elkaar vijf kwartier en dan nog 20 minuten lopen naar Jan. Ruim anderhalf uur dus. Maar daarna moet ik dan nog naar Groningen. Eerst met de metro naar Rotterdam Alexander: een intercitystation, waar de trein naar Groningen normaal stopt. Maar deze keer niet, want er reden immers ook geen treinen van Nunspeet naar Zwolle. Er stopte die dag zelfs helemaal geen intercity, alleen een stoptrein. Deze stoptrein bracht je dan met -tig tussenstops via Gouda, Woerden en Breukelen naar station Duivendrecht. En pas daar kon je dan de intercity naar Groningen nemen. Zelfs met een uurtje bij Jan, was ik dan pas ruim na middernacht weer thuis. Gekkenwerk dus. En helaas moest ik mijn bezoek aan Jan dus afzeggen. In Den Haag kon ik dan meteen wel de intercity naar Groningen nemen. En zat dus om een uur of zeven bij onze Chinees.

Donderdag 28 maart 2024.

Voor het eerst in lange tijd, vast wel meer dan een jaar, ben ik weer eens van huis naar het hoofdstation van Groningen gelopen. Dat is toch een kilometer of 6. Een kilometer meer of minder kan ook. Al was het maar om mezelf te bewijzen dat ik het – in geval van nood – nog kan. En het ging inderdaad. Ook de gewoonte om na een lange wandeling nog even vergeten boodschappen op te halen, heb ik weer gebotvierd. Het systeem kent dit woord niet, maar hopelijk de lezer wel. Ook heb ik weer twee boeken besteld, zodat de stapel nog ongelezen boeken inmiddels zeker acht exemplaren is. Ik heb dus wat leesachterstand. Gewoon stug doorgaan is het enige dat ik hierop kan bedenken.

Woensdag 27 maart 2024.

Dinsdag had ik weer een ingewikkelde wandeldag. Eerst naar de kapper, zodat ik er nu weer redelijk uitzie. Vervolgens weer eens naar de Oostwijk, precies de andere kant uit dus, waar ik voor mijn gevoel al weken niet was geweest, terwijl ze er zulke lekkere en gezonde zaken verkopen. Dus bepakt en bezakt kwam ik daarvan weer thuis. Bekaf, dat dan weer wel.

Maandag 25 maart 2024.

Een lunch met zoon Jeroen bij Prönk op de Vismarkt. Die Prönk met een trema op de o vind ik maar verdacht. Zo krijgt een doodsimpele – vooral Scheveningse – naam toch nog een beetje standing. Eerst nog even mijn pas deblokkeren, zodat ik iets zou kunnen betalen. Na dit gedaan te hebben bleek dat ik dan eerst met pincode naar een betaalautomaat moest gaan en pas daarna kon ik er weer mee betalen. Alles voor de veiligheid. Gelukkig kwam ik onderweg naar Prönk een betaalautomaat tegen en kwam ook dit weer helemaal in orde. Het was weer gezellig en informatief. Op de terugweg naar huis miste ik nét de bus die op zondag om het uur rijdt. Je kunt dus ook een keer pech hebben.

Zondag 24 maart 2024.

Gisteren weer bijtijds de deur uit voor mij zoveelste les genealogie. Die cursus loopt nu op zijn eind en het wordt inderdaad met elke les nu een stuk ingewikkelder. Kort voor de aankomst bij het cursuslokaal in Delft, ontdekte ik tot mijn schrik dat ik mijn portemonnee kwijt was. Honderd keer tasten op plaatsen op mijn lijf waar hij kon zitten waren tevergeefs. Hij was echt weg. Ik vroeg me af wat er eigenlijk in zat. In elke geval geen geld, sinds ik vrijwel alles pin. Wel mijn OV-chipkaart en drie bankpasjes, waarvan er twee al verlopen zijn, en die het dus 100% zeker niet doen. De enige werkende pas heb ik meteen maar even via de app geblokkeerd. Dus geld zou het in elk geval niet (direct) kosten. Maar het is wel erg onhandig zonder OVchipkaart en betaalpas. Ik was onderweg naar broer Jan in Maassluis, die inmiddels weer uit het ziekenhuis is. Dus moest ik één halte met de trein naar Schiedam en zou daar dan de metro moeten nemen. Meteen in de trein liep ik de conducteur tegen het lijf en ik bekende meteen dat ik illegaal aanwezig was. In Schiedam kon er toch wel iemand mij helpen? ‘Vast wel’, zei hij. ‘Er is in elk geval een praatpaal’. Het is 2024: men wordt bij problemen geholpen door een paal. Maar zonder kaartje of OV-chipkaart kom ik het NS-station niet uit. Ik bedacht ineens dat ik natuurlijk met mijn telefoon een NS-kaartje kon kopen (een zogenaamd e-ticket) en dan kon ik het station in elk geval wel uitkomen. Of dat bij de Rotterdamse metro ook kon wist ik nog niet en weet ik zelfs nog steeds niet. Ik was net begonnen met het kopen van een kaartje met mijn telefoon, toen de telefoon ging. Het was het Martiniziekenhuis in Groningen. Daar was ik wel eens een keer geweest, maar voor het laatst in 2007. De meneer vroeg of ik wel eens in Leiden kwam. Zeker, want daar woont een broer van me. Mooi, want in Leiden is uw portemonnee gevonden. Mooi bericht maar het leek me extreem onwaarschijnlijk. Waarschijnlijker is dat een gemiddelde Groninger gemakkelijk Leiden en Delft door elkaar kan halen. En ik kreeg van hem de naam van een dame met haar 06-nummer. Ik belde dus deze dame, en zij bevestigde dat zij mijn portemonnee had gevonden. De plaats waar was toch een verrassing, al was het niet in Leiden. Ze beschreef een plek op nog geen 200 meter van mijn cursusplaats. Ik werd mij dus bewust van het verlies van mijn portemonnee, pal nadat ik hem kwijt was. Als ik op dat moment achterom had gekeken, had ik hem waarschijnlijk zien liggen. Zij bleek in Delft te wonen, ‘boven het station’. Als ik nu de trein van Schiedam naar Delft zou nemen, dan moest ik haar weer bellen en zou zij naar beneden komen. Ik maakte de bestelling van het kaartje af en ging dus geheel legaal naar Delft, belde haar en zij kwam er snel aan. En ik had mijn portemonnee weer terug. Ik heb haar uiteraard uitvoerig bedankt, maar een spontane omhelzing, een zoen op de wang of een bos bloemen laten bezorgen, kan uiteraard tegenwoordig niet meer. De tijden zijn veranderd. Dus ik ging daarna opnieuw naar Schiedam en vervolgens naar Maassluis. En alles kwam uiteindelijk op zijn pootjes terecht.

Vrijdag 22 maart 2024.

Er staan mij in de komende weken meerdere etentjes te wachten. Waaronder een etentje met zoon en schoondochter in een restaurant dat, gezien de prijzen, snel in aanmerking wil komen voor een Michelinster. Ik zal t.z.t. wel berichten of dit restaurant volgens mij inderdaad een ster waardig is. Na het vele restaurantbezoek van de afgelopen jaren begin ik zo langzaam aan wel te begrijpen wat nu sterwaardig is en wat niet. Al weet ik nog niet wat nu het verschil is tussen één ster en twee sterren, want in een tweesterrenrestaurant heb ik nog nooit gegeten. Ik kan me er ook niets bij voorstellen. Gebrek aan fantasie dus. Misschien kom ik daar dus wel nooit achter.

Donderdag 21 maart 2024.

Gisteravond dan te Aalten de Algemene Leden Vergadering (ALV) van het huurdersplatform te Aalten. De heenweg verliep geruisloos en ik kwam aan het begin van de openingsmaaltijd binnenvallen. Iets te laat dus, maar het stoorde niemand. Ook de vergadering verliep voorspoedig, met o.a. een prima presentatie. In de rondvraag (het venijn zit hem altijd in de staart) de vraag van een deelnemer over vergoedingen voor bestuursleden. Er wordt een steeds groter beroep gedaan op huurdersvertegenwoordigers, met name bij gemeenten, en de verwachting is dat het – met nieuwe wetgeving op de rol – alleen maar meer gaat worden. Aldus deze man. Het is precies de denkstap die ik zelf in de afgelopen weken heb gemaakt. Waar ligt de grens tussen hobby, vrijwilligerswerk en echt werk?

Een hobby kost je geld, voor vrijwilligerswerk bestaat de fiscaal vrije vrijwilligersvergoeding van maximaal € 2100 per jaar en daarboven moet er betaald worden voor werk. De slavernij is immers al heel lang geleden afgeschaft en voor echt werk moet dus betaald worden. Maar wanneer ga je van vrijwilligerswerk over op werk? Dat probleem speelt zich niet alleen af op plaatselijk en regionaal niveau, maar ook landelijk. In de Woonbondcommissie voor de commerciële sector, ontaardde mijn bijdrage (maar ook die van sommige anderen) soms wel in echt werk, volgens mij.

De terugweg naar huis verliep bijzonder. Mijn vaste autoverhuurder heeft in het Groningse sinds enkele dagen een nieuwe locatie in gebruik genomen. Hij is gelegen op een soort bedrijventerrein, verder weg van de ‘bewoonde wereld’ dan de oude locatie. Er is op tien minuten loopafstand wel een bus, die eenmaal per uur rijdt. In elk geval in de avond. Ik kwam om kwart voor elf bij de garage op de nieuwe locatie aan, parkeerde de auto in de buurt en mikte de sleutel in de speciale sleutelvanger. Ik had van tevoren al opgezocht dat mijn bus richting stadscentrum van de door mij bedoelde halte om 23.09 zou vertrekken. Die moest naar het Hoofdstation gaan, en daar moest ik dan op mijn bus naar huis stappen, die om 23.38 zou vertrekken. Voor alle zekerheid zocht ik als eerste, toen ik zonder auto buiten stond op de app nog even op of het nog steeds klopte. En tot mijn schrik ontdekte ik toen dat precies de bus die ik wilde hebben die avond niet zou rijden. Er staat bij bussen nooit bij waarom niet, maar dat is doorgaans een technisch mankement aan de bus of, minder vaak, personeelsgebrek. Wat nu? Een uur wachten op de volgende bus is dan geen optie. Ik moest dus ervoor zorgen dat ik lopend weer in de bewoonde wereld kwam, want waar ik stond was het compleet uitgestorven: geen levende ziel was er te bekennen. Zeker een half uur lang heb ik geen voetganger, geen fietser en zelfs geen auto gezien. Het was bovendien druilerig. Lichte regen verhoogde ook al de feeststemming niet. De enige levende ziel die ik toch nog na enige tijd tegenkwam was een zwarte kat die mijn weg kruiste. Nu ben ik niet bijgelovig, dus ik moest er zelfs even bij glimlachen, maar zwakkere personen zouden het nu moeilijk hebben gehad. Het was nog bijtijds dus vanaf 22.45 uur begon ik te lopen. Na een half uurtje lopen in de leegte kwam ik bij de bushalte van een andere lijn, die ook naar het Hoofdstation ging. Die reed wel en die zette me even over half twaalf bij dat station af en kon ik toch nog op de bus van 23.38 naar huis stappen. Alsnog dezelfde bus die ik al wilde hebben. Ik raad iedereen die alleen is af daar een auto te huren, zeker voor vrouwen alleen, als je die ’s avonds weer wil terugbrengen. Het is er griezelig stil en niet overal brandt er verlichting. En er lopen zwarte katten ……..

Woensdag 20 maart 2024.

Je zou het aan het bijhouden van deze rubriek niet zeggen, maar ik heb de afgelopen dagen eindelijk enkele zaken die al lang bij me op uitvoering lagen te wachten afgedaan en opgeruimd. Daar heeft overigens niemand intussen last van gehad. Zoals een brief aan Volkswagen in Duitsland sturen, of zij nog informatie hebben over mijn vader. Daar zaten zij niet op te wachten, maar ik wel. Of brieven aan diverse schrijvers van boeken die ik de laatste tijd heb gelezen met vragen, over de inhoud. Vragen over de standen van mijn energieverbruik, die volgens mij de leverancier, Essent, niet goed had bijgehouden. En na moeizame telefonades waren we het helemaal eens: wat zij hadden staan klopte niet en wordt gecorrigeerd. Dan nog een telefoongesprek met de administratie van de huurauto’s die ik regelmatig heb. Ook hier een moeizame worsteling door getallen heen, maar aan het eind kreeg ik ook hier gelijk: ze hadden teveel berekend. Het was niet erg veel, enkele tientjes, maar ik wil die dingen gewoon recht hebben. Dan nog de wandelingen en af en toe een computerspelletje met de buurvrouw en tenslotte nog het huiswerk van de cursus genealogie voor gevorderden die ik volg. Ik ben dus lekker bezig.

Voor oudere bijdragen verwijs ik naar het jaaroverzicht 2024 en voorgaande jaren, als het om de chronologie gaat, alsmede voor de meer ‘smakelijke’ verhalen uit die tijd naar de diverse ‘overpeinzingen en ervaringen’-pagina’s uit 2023 (en voorgaande jaren). (Uit) eten en drinken hebben ook een eigen pagina.