Blog

Donderdag 8 juni 2023.

Sinds maandag geen aanvulling meer gedaan. Hoog tijd dus voor een update. Er is niet zoveel nieuws gebeurd. Gisteren dus weer een heel lange dag in Twente, met meerdere vergaderingen. Zulke dagen beginnen dan feitelijk al een dag eerder, als ik de auto ga ophalen en eindigen doorgaans vrij laat, als ik eerst de auto weer heb teruggebracht en daarna vaak met een bezoekje aan onze Chinees, net als gisteren weer gebeurde. De hele dag succesvol en schadevrij. Ik rij al jaren uitgesproken voorzichtig. Op tweebaanswegen haal ik eigenlijk nooit in, en voor een stoplicht op geel of rood sta ik altijd op tijd stil. Bij de Chinees kies ik de laatste tijd steeds vaker voor een vismaaltijd. Ze hebben twee soorten vissoep vooraf, die ik steeds afwissel, allebei even lekker, en een stuk of 6 visschotels. Die heb ik allemaal al meerdere keren gehad. Verder verheug ik me weer op het komende tuinwerk. Ik vond het daar tot nu toe te koud voor, maar vanaf morgen zou het echt een poos vele beter moeten gaan worden. De tuin moet hoognodig worden opgeknapt.

Maandag 5 juni 2023.

En toch zag ik vanmorgen nog een boek aankomen dat ik graag wil hebben. Burgemeester Bart de Wever van Antwerpen heeft, samen met een collega, een boek geschreven “Het verhaal van Antwerpen” met een dikke 800 pagina’s. Een lekkere dikkerd dus. Ik ga dat toch ook maar bestellen, hoewel ik pas ergens na de zomer aan het lezen ervan toekom. Ik weet eigenlijk vrij weinig van Antwerpen. In de Vlaamse geschiedenis voeren eerder Gent en Brugge de boventoon. Dus ik wil wel eens wat meer weten van wat Antwerpen heeft betekend in het ontstaan en de latere ontwikkeling van Vlaanderen. Eén van de raadsels waar ik nooit het begin van een antwoord op kreeg is dat Antwerpen in het begin van de ‘Opstand’ (80-jarige oorlog 1568 – 1648) van Katholiek Protestants werd, maar later weer terug Katholiek werd. Hoe ging dat nou? Nog een kwestie is de rol van Antwerpen in WO II. Genoeg stof dus voor vele leesavonden.

Zondag 4 juni 2023.

Een week geleden lag er nog slechts één boek op me te wachten om gelezen te worden en dat was al een hele tijd zo. Door allerlei omstandigheden liggen er sinds gisteren alweer vier, met een vijfde boek in aantocht. Ik ben tot na de zomer onder de pannen wat leeswerk betreft.

Vrijdag 2 juni 2023.

De studie van de Wet Regie Volkshuisvesting heb ik af en toe gestuurd aan mede-lotgenoten voor commentaar. De 130 kantjes tekst heb ik samengevat in vijf kantjes. Wat een bevalling was dat. De wetten van dit land zijn veel te ingewikkeld voor bijna iedereen. En het lijkt wel steeds erger te worden. Ik moest ook steeds op mijn tenen lopen en weet ook nog niet of ik hier en daar het niet verkeerd begrepen heb. We wachten het af.

Woensdag 31 mei 2023.

Voor het eerst in vele jaren heb ik gisteren iets te eten gemaakt dat weliswaar precies op het plaatje leek en volgens mij ook gaar was, maar absoluut niet lekker: veel te scherp en te zout. En toch had ik er geen zoutkorrel of peperstofje extra in gedaan. Het zoute kwam van de ansjovis en het peperige van de chilli flakes. En ik had precies de hoeveelheid genomen die in het recept stond. Verder zat er broccoli in, een beetje knoflook en de voorgeschreven soort pasta. Het was een recept uit de New York Times, dat de schrijfster ‘verrukkelijk’ noemde. Het is inderdaad verrukkelijk als je van erg zout en erg peperig eten houdt. Verder heb ik een groot deel van de dag besteed aan mijn huiswerk over de Wet Versterking Regie Volkshuisvesting. Ik ben nu op bladzijde 55 van de 68, dus ik hoop het echt vandaag af te hebben.

Dinsdag 30 mei 2023.

Inmiddels heb ik gelezen in de Memorie van Toelichting op de gisteren genoemde Wet, die ik zo ingewikkeld noemde, dat dit wetsontwerp nog slechts het simpele deel betreft. De meer complexe regelingen worden nog in een aparte wet voorgesteld. Dat zal me dus t.z.t. zeker boven de pet gaan. Tegelijk weet ik ook wel zeker dat het nu al, maar zeker straks, als de complexe zaken worden behandeld, het ook de meeste – of misschien wel alle – Kamerleden boven de pet zal gaan. Het begint met een wijziging van de Omgevingswet. Die is pas in maart 2023 aangenomen en zal op 1 januari 2024 van kracht worden. Deze Omgevingswet vervangt (geheel of gedeeltelijk) of wijzigt niet minder dan 26 andere wetten en moet nu alweer worden gewijzigd. Als je precies wil weten wat er nu in de Omgevingswet moet worden gewijzigd, zul je toch ook die 26 andere wetten moeten lezen. Huilende waanzin is het allemaal. Geen wonder dat het vertrouwen in de overheid zo laag is. Niemand van de gewone burgers begrijpt nog waar het over gaat.

Maandag 29 mei 2023, Tweede Pinksterdag.

Mij intensief beziggehouden met de nieuwe wet “versterking regie op de volkshuisvesting” in afspraak met mijn nieuwe Woonbondclub. Wat is dat een ingewikkelde wet. Met memorie van toelichting, een aanvulling met wijzigingen en de belangrijkste reacties, waaronder van de Woonbond, dik over de 100 pagina’s tekst. En geen enkel plaatje!! Geen wonder dat zoveel wetten onuitvoerbaar zijn. Dit snapt niemand meer. En dan deze week de stemming over de nieuwe pensioenwet in de Eerste Kamer: ook al zo’n monster dat niemand kan uitleggen. Wanneer gaat de wal het schip keren? Je kunt geen wetten invoeren, die aan niemand uit te leggen zijn en die niemand ook snap. Behalve dan een handjevol specialisten. Het kan naar mijn inschatting nog een paar jaar duren, maar hier komt een volksopstand van.

Zondag 28 mei 2023, Eerste Pinksterdag.

De superspannende tijdrit in de Giro d’Italia, tussen Roglic en Thomas. Deze zal de geschiedenisboeken ingaan. En ook weer allerlei zaken uitgezocht die ik nog voor anderen moest doen en mijn maandelijkse betalingen verricht. Het was dus weer een welgevulde dag.

Intussen begreep ik dat vorig jaar de eerste zomerse dag (temperatuur 25 graden of hoger in De Bilt) viel op 13 mei en dat was twintig jaar geleden gemiddeld op 25 mei. Dat komt dan door het opwarmen van de aarde legde de KNMI-er uit. Dit jaar moet de eerste zomerse dag nog komen. Maar ook de weersverwachting voor de komende 14 dagen, dus tot 10 juni geeft nog altijd geen zomerse dag in De Bilt te zien. Dus we zijn intussen 28 dagen over tijd, als de aarde inderdaad opwarmt, maar nog altijd 16 dagen als de aarde niet opwarmt. Hoe zou dat dan komen? Wegens de afkoeling van de aarde??

Zaterdag 27 mei 2023.

Het is nu een periode waarin ik niet zoveel te melden heb. Er gebeurt wel van alles, maar dat is nog niet rijp om hier te vermelden. Ik ben altijd heel voorzichtig met wat ik hier meld. Ten eerste om mezelf te beschermen tegen allerlei tuig dat nu eenmaal hier te lande vaak op straat rondloopt. Maar ik moet ook rekening houden met de persoonlijke belangen van anderen. Ik kan hier niet zomaar iets over iemand melden, tenzij ik het 100% zeker weet en ook weet dat betrokkene er geen bezwaar tegen heeft, en/of dat ik er een hoger doel mee dien. Het hogere doel kan zijn om mensen te waarschuwen voor sommige mensen en hun ongein. Of als het om veroordeelde misdadigers gaat. Er gaat bijna geen dag voorbij of iemand probeert me ergens in te laten lopen. Dat kan met een ongevraagde e-mail zijn, aan de telefoon of op straat of aan de deur. Ongevraagde e-mails gooi ik altijd meteen weg. Dan kan ik ook nooit meer de eeuwige criminele link, die er dan zo betrouwbaar uitziet, aanklikken. De telefoon gaat ook met enige regelmaat, met een poging om me weer een of ander crimineel bos in te sturen. Ik ga op geen enkel ongevraagd telefoontje van een onbekende in en laat ze doorgaans niet eens uitspreken. Al twijfel ik wel eens om juist wel het gesprek aan te gaan, zodat ze minder tijd hebben om met hun criminele praktijken anderen lastig te vallen. Ik prijs mezelf bijna elke dag gelukkig, dat het weer gelukt is om schadevrij een dag doorgekomen te zijn. En dat hoop ik nog heel lang vol te houden.

Donderdag 25 mei 2023.

Dat waren weer twee zwaar vermoeiende dagen. Dinsdag een dagje naar Groenlo. Daar was ik nog nooit eerder in mijn leven, bij één van de bij het platform aangesloten verenigingen. Ik kende de mensen daar wel, omdat ze altijd trouw op de algemene ledenvergaderingen komen. We hebben in goede sfeer zaken kunnen doen. Voordat ik dan weer thuis ben, ook nog na de ‘eeuwige’ boodschappen, is het toch weer tegen etenstijd. Het werd toch maar weer de Chinees. Dat verveelt me nooit. Donderdag stond de wekker dan weer vroeg, voor een vergadering in Enschede op een zogenaamde themadag. Ook dat ging weer goed en duurde relatief kort. Via Duitsland, voor ook maar weer eens boodschappen, en huis naar de garage om de auto weg te brengen. Om half vier was de auto weer terug. Daarna nog een besteld boek opgehaald bij de boekhandel en opnieuw was ik tegen etenstijd weer thuis. Dit keer nam ik een van mijn exclusieve Duitse soepjes, met een topslaatje van de groenteman erbij en ik at weer lekker en gezond. In de avond viel ik ‘dus’ in slaap op de bank, en tuimelde daarna vrijwel rechtstreeks tussen de klamme lappen, om spontaan vanmorgen om een uur of acht weer wakker te worden. Flink uitgeslapen dus voor mijn doen.

Dinsdag 23 mei 2023.

Het was een dag luieren. Ik heb nog genoeg te doen, maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Correspondentie met één van de schrijvers van Kampfgruppe Walther. Toch weer wat van opgestoken. Dat was dus de tweede schrijver van een boek, wiens e-mailadres ik vond, die ik een e-mail met enkele vragen over het boek stuurde en van wie ik nog dezelfde dag antwoord kreeg. Ik stel blijkbaar de goede vragen.

Maandag 22 mei 2023.

En weer was er een opruimdag, zowel in de keuken als in mijn werkkamer. Er ontstaan nu echt gaten en leegtes, waar het eerst vol stond. Mijn hulp zal wel opkijken. Maar ik ben er nog niet, vooral niet in mijn werkkamer. Daar moet nog veel meer weg. Voor het eerst stond ook bijna de hele dag mijn achterdeur open.

Zondag 21 mei 2023.

Bij het opruimen kwam ik gisteren mijn oude beoordelingspapieren van bij KPN tegen uit de jaren 89 – 94. Ik wist niet dat ik ze nog had. Maar aangezien ik een leven lang een bewaarder ben geweest, verbaast het natuurlijk ook weer niet. Bij het oppervlakkig lezen, kwam ik tot de ontdekking dat ik als opdracht o.a. heb gehad om 50 presentaties voor managers per jaar te geven. Dat is dus elke week een presentatie. Ik heb het nooit gedaan. Het is ook door mijn baas nooit tegen me verteld en ook niet dat het een probleem was als ik het niet had gedaan. Mijn beoordelingen waren al die jaren verder uitstekend, en ik kreeg steeds de maximale salarisverhogingen en de maximale bonussen. En iedereen kon ook zien dat mijn tent liep als een trein. Ook externe instanties, zoals o.a. het NIPO, meldden steeds dat het imago van KPN op de arbeidsmarkt steeds steeg. ‘Spectaculair steeg’ werd het zelfs een keer genoemd. Hoe is het dan gegaan met mijn beoordelingen en mijn doelstellingen? Ik heb het opdrachtenpapier blijkbaar steeds zwijgend aangenomen, en meteen in een la gestopt: ik wist echt wel wat ik moest doen. Daar had ik geen papier voor nodig. En ook het beoordelingsgesprek was altijd een wassen neus. Ik wist wel dat het heel erg goed ging met mijn tent. Daar had ik geen baas voor nodig om me dat te vertellen. Ik kreeg het papier en heb het ook meteen in een la gestopt. Maar hoe en waarom stond dan toch die merkwaardige opdracht erin en waarom sprak daarna nooit meer iemand met mij daarover? Ik vermoed dat die opdracht ‘boven’ is bedacht: op RvB-niveau. CEO Wim Dik vond presenteren heel erg belangrijk, en hij deed het zelf ook vaak en graag en met veel succes. En hij vond ook dat, zeker de mensen die het goed deden, hun verhaal overal moesten vertellen, zodat ook anderen daarvan konden leren. Hij sprak me eens (in december 1990) aan met het volgende verhaal: “Koos, alle managers in dit bedrijf zuchten en steunen onder de zware doelstellingen die ze hebben. Ze hebben ook allemaal een imagodoelstelling en ze klagen er allemaal over. De enige die daarover nooit klaagt ben jij. En tegelijk zie ik dat het bedrijfsimago in jouw verantwoordelijkheidsgebied met sprongen stijgt. Ik wil je graag helpen. Kan ik iets voor je doen?” Hij wilde blijkbaar ook deel van het succes zijn. Ik kon het niet zo snel verzinnen. “O ja, toch wel. Ik heb wel een probleem, maar ik heb geen idee, hoe u daaraan iets kunt veranderen.” “Dik: “vertel het maar.” “Het ergert me zo dat zoveel topmanagers in dit bedrijf hun afspraken (met sollicitanten) niet nakomen. Veel managers kunnen hun eigen werk niet organiseren. Elke keer een afspraak met een sollicitant moeten verschuiven is slecht voor het imago.” Dik: “Bedankt, ik weet genoeg”. En hij beende weg. Mij in verwondering achterlatend. Wat wou hij daar nou aan doen? Twee weken later op de nieuwjaarsreceptie hield de CEO zijn toespraak voor de top 500, met hun wederhelften. Ergens midden in zijn toespraak meldde hij dat er met onmiddellijke ingang een nieuwe beleidsmaatregel werd ingevoerd. Iedere topmanager die een afspraak met een sollicitant wilde afzegen of verschuiven moest daarvoor eerst toestemming vragen aan hem persoonlijk. En ze mochten hem daarover altijd bellen, op kantoor en thuis en op elk moment. De managers in mijn buurt keken mij allemaal aan: dat was een maatregel die ik zeker had verzonnen. Maar dat was niet het geval. Het was wel de meest geniale managementmaatregel die ik heb meegemaakt. Want het werkte. Niemand gaat voor zoiets onnozels als het moeten verschuiven van een afspraak de CEO bellen. Moet je me daarvoor bellen? Geen manager wil te boek staan als iemand die zijn eigen werk niet kan organiseren. Die manager zou dat dan vast wel merken als het om de volgende beslissing over hem gaat: qua salaris, bonus of positie. Het ging meteen heel stuk beter met het nakomen van afspraken. Af en toe begonnen ze aan míj́ toestemming te vragen voor het mogen verschuiven van een afspraak. Maar die boot hield ik altijd af. Daarvoor moet je niet bij mij zijn.

Zaterdag 20 mei 2023.

Het wil nog altijd niet zomeren. En ook als voorjaar kan het weer er eigenlijk nog niet goed mee door. En weer heb ik de afgelopen dagen grotendeels doorgebracht met het verder opschonen van veel papiertroep en er ligt nog veel meer.

Ook de keuken kreeg weer met mijn opruimwoede van deze dagen te maken. Ik heb weer heel wat weggegooid. Ik aarzelde bij de notenkraker. Hij is overduidelijk oud, met zelfs enkele kleine roestplekjes. Als ik er dan toch nog eentje wil dan maar weer eens een nieuwe. De oude moet al tientallen jaren geleden zijn gekocht, en misschien zelfs al dateren van toen ik net het ouderlijk huis uit ging, in 1967 dus. Dus ik heb hem weggemikt. De volgende vraag is dus of ik dan nog wel een nieuwe wil. Ik eet dagelijks nootjes, zoals ook voorgeschreven is door het Voorlichtingsbureau voor de Voeding, maar ik kies eigenlijk altijd de reeds gepelde nootjes, of exemplaren die je met de hand moet pellen, zoals pistachenoten of pinda’s. Hoewel pinda’s uiteraard geen noten zijn, maar peulvruchten. Het zelf pellen van noten met een notenkraker, geeft meteen zoveel troep, als de snippers om je oren vliegen. Dus als ik nog eens, over jaren dan, ongepelde noten koop, dan moet ik meteen ook een nieuwe kraker kopen.

Op de voorpagina van de Telegraaf het bericht dat het Wetenschappelijk Bureau van het CDA heeft gemeld dat het nieuwe pensioenstelsel een ramp wordt. Waarom het CDA dan (samen met veel andere partijen) in zowel Eerste als Tweede Kamer vóór dit wetsontwerp hebben gestemd, is dan een raadsel.

Zolang ik hiermee bezig ben, via één van mijn clubs, ben ik al van mening dat men een monster heeft geschapen. Zoals de voorzitter van de landelijke koepoel van gepensioneerdenverenigingen zegt: de nieuwe pensioenwet is onuitlegbaar en onuitvoerbaar. Ik ben het voor 100% met hem eens. Ik ben er ook zeker van dat (vrijwel) geen enkel Kamerlid van zowel Eerste als Tweede Kamer werkelijk snapt wat er nou aan de hand is. Dit wordt inderdaad een ramp en een drama. Ik ben het dus een keer helemaal met dit CDA-standpunt eens.

Donderdag 18 mei 2023. Hemelvaartsdag.

Bij de Jumbo heb ik gisteren weer een uitgebreide studie gedaan over de toevoegingen in knoflooksauzen. Ik had voor de avond shoarma bedacht, hetgeen ik maar eenmaal per jaar of zo doe. Dan heb je uiteraard shoarma nodig, pitabroodjes, botersla, geraspte kaas en knoflooksaus. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar er staan misschien wel tien verschillende knoflooksauzen in het rek. En één voor één heb ik van al die potten en flessen de inhoud geïnspecteerd. Sommige gebruiken daarvoor zulke kleine letters dat ze zonder vergrootglas niet te ontcijferen zijn. Gelukkig heeft mijn GSM een vergrootglas. En in allemaal, zonder uitzondering, zit óf E385 óf E466. Het doet er niet toe of ze van Griekse, Turkse, Amerikaanse, Nederlandse of welke afkomst dan ook zijn. E 385 is dan calciumdinatrium EDTA, een stabilisator, en volgens ahealthylife hoort dit bij de tien slechtste Enummers. Bekendste bijverschijnselen: diarree en buik- en spierkrampen. Voor mij dus totaal ongeschikt. E466 is dan Carboxymethylcellulose, ofwel CMC. Hierbij staat dat onderzoek heeft aangetoond, dat CMC in voedsel invloed heeft op de darmflora en mogelijk een verhoogde kans geeft op inflammatoire en andere chronische darmziekten. Mij niet gezien dus. Waarom moet dat toch, altijd en eeuwig dat vergif in je voedsel? Alternatief was dus dat ik zelf met verse ingrediënten dan maar een knoflooksaus ging maken. Daarvoor was nodig crème fraiche, mayonaise (wel eentje zonder de E385, niet die van Calvé dus), schepje suiker, beetje citroensap, 3 tenen knoflook, en een beetje peper en zout. Het was in een oogwenk gebeurd. De schrijver van het recept vertelde aan het eind: “Als u deze knoflooksaus eenmaal geproefd hebt, wilt u nooit meer knoflooksaus uit een potje. ” En nadat ik mijn maaltijd gehad had, moest ik zonder aarzelen de schrijver gelijk geven: dit was de lekkerste knoflooksaus ooit. En daarmee ook de lekkerste pitabroodjes met shoarma. Ik heb gesmuld. Echt voor herhaling vatbaar.

Woensdag 17 mei 2023.

Gisteren ben ik dus met mijn uitgewerkte papieren voor mijn b.v.’s naar mijn administrateur/fiscaal adviseur getogen. Met de stukken over 2021 en 2022. Het was me al een raadsel waarom ik voor het kalenderjaar 2021 behalve het eerste verzoek om aangifte te doen vóór 1 juni 2022, verder nooit meer een herinnering of een aanslag heb gekregen. Blijkbaar is de fiscus me vergeten of zoiets. Of het had iets te maken met covid-19, kan ook. Maar ik weet na gisteren wat het dan wel was. Het bureau vraagt voor al zijn 200 klanten collectief uitstel aan. Dat geeft de fiscus dan ook, maar wel met de afspraak dat ze elke maand dan 20 aangiftes of zo inleveren. Dan hebben ze het hele jaar door werk, want anders moeten ze voor alle 200 het uiterlijk op 31 mei hebben ingeleverd, en hebben het dan razenddruk daarmee, terwijl ze vanaf 1 juni dan niks meer te doen hebben. En bij die uitgestelden zit ik dan ook. Ik begreep dus gisteren dus pas dat ik het jaar 2021 uiterlijk op 16 juni 2023 moet hebben ingeleverd. En voor het jaar 2022 is dat dus ergens in de loop van 2024. Maar dat is nu dus allebei de zorg van de administrateur geworden. En die zal dat zeker wel doen. Ik weet dus al dat ik over het jaar 2021 een klein verlies heb gemaakt, dus daar worden de fiscus en ik (voorlopig) niet wijzer van. Maar voor het kalenderjaar 2022 heb ik een redelijke winst geboekt. Maar de belasting daarover moet ik dus pas in 2024 betalen. Ik heb maar twee micro-ondernemingen, dus het is makkelijk op te brengen. In de (letterlijke) aanloop gisteren vroeg ik me nog wel af, of ik over 2021 een megaboete zou krijgen, omdat ik immers wel aangifte had moeten doen, maar het nog niet had gedaan had. Maar terug naar huis lopend, liep ik als over de wolken: als een veertje, want ik ben voor zeker een jaar weer van alle fiscale zorgen af. Bij de Jumbo heb ik mezelf getrakteerd op een pudding voor ’s avonds. En zelfs toen ik op de bank neerplofte, was ik nog altijd licht in het hoofd: het was één van de beste dagen in jaren, want helemaal zorgenvrij.

Dinsdag 16 mei 2023.

De maandagen ben ik sinds kort grotendeels thuis. Dat komt door mijn nieuwe afspraak met mijn hulp, die voortaan op maandag komt. Tenzij zij of ik die dag verhinderd ben, want dan wordt het een andere dag. We hebben alleen geen tijdstip voor de maandagen afgesproken. Dat geeft haar maximale ruimte voor haar baan en wat ze nog verder wil of moet doen op die dag. Dus soms is ze er al om tien uur, maar het gebeurt ook dat ze om half vier komt. Als je het maar weet dat ze komt, want dan kun je daar rekening mee houden met het in huis halen van boodschappen en dergelijke. Op zo’n dag doe ik doorgaans niet zoveel bijzonders. Maar is bij uitstek geschikt voor het eeuwige opruimen.

Maandag 15 mei 2023.

Gisteren ben ik bevallen van de grootste klus op mijn to-do-list: de belastingadministratie van mijn beide b.v.’s, zodat die stukken nu naar de administrateur kunnen gaan, voor het doen van de diverse aangiftes. Een loodzwaar gewicht is daarmee van mijn schouders gevallen. Ik heb een bloedhekel aan de financiële administratie, en ik stel het ook doorgaans zo lang mogelijk uit. Deze keer moest ik het van de fiscus uiterlijk 1 juni afhebben, en dat is dus weer ruimschoots gelukt. De rest van de lijst lijkt nu een peulenschil, met nog een reeks relatief kleine klusjes. Die moeten natuurlijk ook nog worden weggewerkt. Ik zat zelfs zo lang op mijn kont achter de computer, urenlang zelfs, dat ik moeite had om op te staan. Ik kan me niet herinneren dat ik dat wel eens eerder heb gehad. Ik had weliswaar mijn hele werkzame leven een kantoorbaan, maar er zat altijd, elke dag zelfs, ook een flink stuk lopen en/of reizen in, zodat ik eigenlijk nooit urenlang achter mijn bureau zat. Dus dit was toch ook weer eens nieuwe ervaring.

Zondag 14 mei 2023.

Al enkele dagen heb ik het grootste deel van de dag de achterdeur helemaal open. Ook in de wintertijd lucht ik vrijwel elke dag wel tenminste tien minuten, want dat zou genoeg zijn. Ook in de zomer, als het heet is, blijf ik het huis dagelijks luchten. Als het kan wil ik de natuur, in dit geval de zon, zijn werk laten doen en het huis zo verwarmen. En de isolatie moet ook zijn best doen, zowel bij kou om de warmte in huis te houden, als bij hitte, om de warmte juist buiten te houden.Verder heb ik weer enkele vuilniszakken met troep weggebracht, alsmede weer enkele klusjes afgewerkt. Vervolgens kwam er weer een nieuw boek voor me aan. Op aanbeveling van een oude boekenleverancier, die meldde dat dit boek zulke mooie kaarten had. En ik ben een kaartenfanaat. Nu kunnen smaken verschillen, want mijn oordeel daarover komt pas als ik het gelezen heb. Dan weet ik namelijk pas of de kaarten ook bij de tekst horen, want meestal worden landkaartjes in een boek door de jongste bediende in de drukkerij bijgevoegd, die over de streek of het land gaan die in het boek beschreven worden. Zo komt het dat plaatsen die in het boek beschreven worden niet op de kaartjes staan en omgekeerd staan er wel plaatsen op die kaartjes, die in de tekst van het boek helemaal niet voorkomen. Het gaat in dit nieuwe boek om een Duitse soldaat wiens eenheid aan het eind van WO II (25 april 1945 meen ik) omsingeld werd door de Russen, ten zuidoosten van Berlijn bij Halbe, maar die zich aan die omsingeling kon onttrekken en lopend door het zwaar verwoeste Duitsland naar de Britse linies trok, voorbij Lubeck. Zo’n 500 kilometer verder. Daar kwam hij pas op 20 juli aan, en gaf zich toen aan hen over. Hij wilde geen gevangene van de Russen worden. En inderdaad zijn de kaartjes op het eerste gezicht bijzonder fraai. Je kunt zo ongeveer elk paadje volgen dat hij heeft genomen, onderweg allerlei avonturen belevend. En ook de foto’s zijn buitengewoon mooi. Daar is door drukker en uitgever heel veel zorg aan besteed. Een heel goede aanwinst voor mijn boekenkast. Al moet ik nog even wachten voor het definitieve oordeel. Maar het ziet er in elk geval veelbelovend uit.

Zaterdag 13 mei 2023.

Het was weer eens stevig er tegenaan. Om een aantal klussen te kunnen doen heb ik eerst meer orde in mijn werkkamer nodig. Zodat ik makkelijk kan vinden wat ik allemaal nodig heb. En meteen heb ik dan maar weer enkele vuilniszakken vol naar de container kunnen brengen. Toch heb ik ook nog enkele klussen van mijn lijst kunnen wegwerken. Van een bewoonster kreeg ik een e-mail, omdat ze had begrepen dat ik uit het wijkje vertrokken was. Ik weet nog altijd niet waar en van wie ze dat had vernomen, maar het is niet waar. Ik neem me juist voor om hier nooit meer weg te gaan, zelfs niet als ik op een dag een eigen kasteeltje zou kunnen kopen. Die kans is overigens nul, maar zelfs dan niet. Ik woon hier heerlijk, met veel groen om me heen, met doorgaans heel net publiek en alle dagelijkse boodschappen op loopafstand. En als dat niet meer zou gaan, laat ik het wel bezorgen. Dus ik kon de bewoonster geruststellen: ik ben er nog en ben ook van plan te blijven.

Vrijdag 12 mei 2023.

Meestal weet ik wel wat ik op een dag te doen heb en er gaat geen dag voorbij of ik heb bij het avondeten wel weer enkele nuttige zaken gedaan. De zaken stapelen zich de laatste tijd zo op, dat ik maar weer eens een compleet nieuwe to-do-list heb gemaakt. Dan krijg ik weer wat overzicht op wat er allemaal nog op me ligt te wachten. En achter elkaar schreef ik tien zaken op die ik nog moest doen. Maar bij de eerste klus en een kopje koffie, schoot me nog iets te binnen dat erbij moest en aan het eind van de dag waren het 17 klussen en klusjes geworden. En dan zaten daar dan nog niet eens algemenere zaken bij, zoals het bijhouden van mijn websites, het eeuwige opruimen, het bijwerken van mijn kwartierstaat, het doen van betalingen, boodschappen doen en wassen en afwassen. Tegen etenstijd was de lijst nog 12 klussen groot. Ik had er dus vijf afgedaan. Elke dag vijf klussen van de lijst is nu de bedoeling. Naast de gebruikelijke dagelijkse klussen uiteraard.

Donderdag 11 mei 2023

En dat was weer een dagje Dinxperlo. Met op de terugweg nog even langs Bunde in Duitsland. En het was ook verbazingwekkend droog onderweg. Zowel heen als terug, terwijl er toch veel regen was voorspeld. Veel bijzonders valt er over het afgelopen etmaal niet te melden, behalve dan dat ik ’s avonds na de Chinees, met een zeer tevreden gevoel op de bank zat.

Woensdag 10 mei 2023.

Het is een regentijd. Al dagen, zo niet weken, regent het vrijwel elke dag en vaak ook veel. En toch zag ik gisteren kans om, steeds tussen de buien door, alles te doen wat ik buiten moest doen en dat was gisteren relatief veel. En bleef intussen vrijwel droog. Bovendien wil het voorjaar dit jaar niet echt op gang komen. De tijden veranderen en ook deze periode gaat dus weer voorbij.

Dinsdag 9 mei 2023.

Zojuist de parade gevolgd op het Rode Plein in Moskou, ter gelegenheid van de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Dat deed ik in de afgelopen 76 keer nog nooit eerder. Het was uiteraard puur toeval dat ik bij het zappen op het internet, dat ik elke morgen doe, geheel toevallig op die live-uitzending terechtkwam. Ik kon het dus helaas niet vergelijken met deze show in voorafgaande jaren. Ik probeerde ook andere notabélen te herkennen, behalve dan Putin uiteraard. Dat viel me niet mee. Ik ken de heersers van die voormalige Sovjet-onderdelen in Azië, die blijkbaar aanwezig waren, ook niet. Wel zag ik Lukashenko, de heerser van Wit-Rusland. En herkende ik Shoigu en Gerasimov. Respectievelijk Minister van Defensie van Rusland en de baas van de krijgsmacht. Shoigu vind ik een merkwaardige figuur. Hij zat zelf nooit in het leger en als Minister van Defensie is hij dus – zou je zeggen – in Burgerkleding. Maar hij heeft toch ook een (fantasie?)uniform aan, met inbegrip van een hele batterij onderscheidingen, zoals alle topmilitairen en veteranen die daar hebben. Dus hij kon uiteraard niet zonder. Maar waaraan heeft hij dan al die onderscheidingen verdiend als hij nooit in het leger zat? Dat moeten dan toch vooral medailles en zo van een soort Russische Duinenmars of zo zijn. Daar heb ik ook nog draagmedailles van, maar ik heb ze nog nooit in het openbaar gedragen. Ik zou niet weten bij welke gelegenheid het dan zou moeten. Ik zie toch nog drie mogelijkheden: thuis voor de spiegel, bij een volgende Duinenmars, of ik moet nog ergens Minister van Defensie worden.

De parade zelf – hoewel ik die niet kon vergelijken – viel me wat tegen. Ik zag bijvoorbeeld slechts één tank, een T-34 uit WO II, maar ik dacht dat ik de andere tanks dan wel gemist zou hebben. Je kunt ten slotte niet alles zien. En de regie maakt ook zijn keuzes. Maar intussen lees ik bij waarnemers die ter plaatse waren, dat er inderdaad maar één tank bij de hele parade te zien was: precies die ene T-34 die ik ook zag. Ze zullen dus alle andere tanks wel ergens anders nodig hebben gehad.

Maandag 8 mei 2023.

Een middagje met een zoon in weer een ander Gronings etablissement. Ik ben de tel kwijt in hoeveel Groningse gelegenheden we nu al geweest zijn. En het was weer leerzaam en gezellig. Hij gaat binnenkort naar Equator en de Galapagoseilanden op vakantie. Welja hij doet maar. “Het kon minder” zeggen Groningers dan. Op zondag rijden de bussen hier met een uursregeling in plaats van een halfuursregeling op alle andere dagen. Dus het was even puzzelen om de beste verbinding te kiezen, op zowel de heenweg als de terugweg. Maar dat gaf toch ook weer de kans om weer eens winkels te bezoeken, waar ik anders bijna nooit kom.

Zondag 7 mei 2023.

Dat was weer een keertje een bezoek aan mijn oudste broer te Leiden. Dat had ik al enkele maanden gepland, maar vooral de NS gooide steeds opnieuw roet in het eten. Eerste was er dat vreselijke ongeluk bij Voorschoten, waardoor er aldaar een tijd geen treinen reden en dus ook niet stopten bij station De Vink, vanwaar het slechts enkele minuten lopen naar hem is. Meteen daarna werd het deel Meppel – Zwolle platgelegd voor onderhoud. En ik ga nu eenmaal niet met het zogenaamde ’treinvervangend vervoer’ in ‘luxe touringcars’, omdat dit vervoer altijd extreem onbetrouwbaar is, met vaak urenlange wachttijden tot gevolg, totdat je een keertje meemag. En waar ik vervolgens niet in kan zitten, vanwege de extreem krappe beenruimtes in die bussen, anders dan in lijn- en streekbussen, waar juist wel veel beenruimte is. Toen dat traject weer door de trein werd gedaan, werd vervolgens het onderhoud aan het deel Den Haag – Utrecht onder handen genomen, gedeeltelijk overlappend met het traject Leiden – Hoofddorp, ook weer voorzien van treinvervangend vervoer. Dus dat ging ook allemaal niet. Toen ik dus gisteren vrij onverwacht ging was alleen nog het traject Leiden – Hoofddorp onbetreinbaar, maar was de route Utrecht – Den Haag in elk geval wel beschikbaar, zodat de reis realiseerbaar was. In de middag werd dan toch ook maar het traject Utrecht – Den Haag alsnog geblokkeerd, vanwege een gestrande trein. Dat gaf dus een puzzel, omdat na enig gezoek bleek dat Utrecht vanuit De Vink toch wel bereikbaar was, via het enkelspoor Leiden – Woerden. Maar dat wordt door NS niet gecommuniceerd, omdat het anders op dit stuk veel te druk wordt. Enfin om kwart over acht was ik dus bij onze Chinees, met de lijnbus uit Assen, en dat was wel op het nippertje, want na half negen kun je er niet meer terecht als je nog aan je maaltijd wil beginnen. In de bus ontdekte ik dat er die middag in Haren een hoosbui was geweest, zodat ook daar de treinengang enkele uren moest worden stilgelegd wegens een enorme wateroverlast. Daar heb ik dus geen last van gehad, ook niet in mijn wijkje waar alle bestrating weer bijna helemaal droog was. Dat was dus weer een avontuur.

Zaterdag 6 mei 2023.

En opnieuw heb ik Bevrijdingsdag niet gevierd. Althans niet buiten. Wel uiteraard plechtig binnen. Ook deed ik nog even boodschappen, omdat ik te laat zag dat het brood op was, maar ook toen heb ik geen hossende en feestende mensen gezien. En kón ik zelfs niet meedoen, ook al zou ik het gewild hebben.

Vrijdag 5 mei 2023.

Zelenski is alweer vertrokken, na een etmaal op Nederlandse bodem te zijn geweest, met vele afspraken dicht na elkaar. Het is een bijzondere persoon.

Dan was ik bij mijn kapster, voor mijn zoveelste knipbeurt. Verder heb ik iemand ‘verleid’ om voor een kind een DNA-test aan te vragen, zodat zij meer over haar afstamming te weten komt. Ik ben nu ook ‘verplicht’ om deze mensen straks bij te staan als de uitslagen binnenkomen. Wanneer is nog een raadsel, want dat kan duren van enkele weken, tot enkele maanden. We wachten het rustig af.

Donderdag 4 mei 2023.

Voor de historici onder de lezers: gisteravond laat kwam president Zelenski van Oekraïne in Nederland aan.

Ook had ik weer een nieuwe variant te pakken, waarom ik bij een kassa altijd zoveel vertraging heb. Dit keer ging er – toen ik net met mijn karretje aan kwam lopen – een extra kassa open en was ik meteen de eerste in de rij. Ik wist al dat dit absoluut geen garantie is dat ik snel zou worden geholpen, en dat was ook zo. De kassamedewerkster die met mij aanschoof, maar dan aan de andere kant van de lopende band, kreeg de kassa niet aan de praat. Het bleek dat haar wachtwoord was verlopen en ze eerst nog een nieuw wachtwoord moest kiezen. Althans dat maakte ik op uit de gesprekken van diverse supermarktmedewerkers die op gang kwamen. Want de ene na de andere medewerkster werd te hulp geroepen, en uiteindelijk stond er een kluitje. En samen kwamen ze er dan uit en kon het afrekenen beginnen. Ik heb uiteraard niet met een stopwatch getimed, hoe lang ik extra heb moeten wachten, maar het zullen zeker een aantal minuten geweest zijn. De hele rij van de kassa waar ik niet meer hoefde aan te sluiten, omdat ik een ‘eigen’ kassa kreeg, was inmiddels weggeholpen. Ook mensen die achter mij waren gaan staan, waren al in omgekeerde volgorde zich gaan aansluiten bij de vorige kassa, die het wel deed, en precies op het moment dat ik zelf aan de beurt was om naar de wel werkende kassa over te gaan, deed de niet-werkende kassa het weer. Van alle mensen in die winkel heb ik gisteren verreweg de langste wachttijd bij de kassa’s gehad. Omdat velen die na mij bij de kassa’s waren aangekomen, alweer (bijna) thuis waren. De medewerkster die de ‘ellende’ veroorzaakte, bood mij haar welgemeende excuses voor het lange wachten aan. Ik weet niet beter of dit is mijn lot: met een eindeloos aantal heel verschillende redenen, ben ik degene die altijd het langste bij een kassa staat. Het is niet anders. Lijdzaam wachten bij een kassa, zonder me te ergeren of op te winden, is mijn lot. Ik ben het gewend.

Woensdag 3 mei 2023.

Het afgelopen etmaal was weer een periode waarin ik relatief veel afspraken heb gemaakt voor de komende weken. Dat geeft ook weer een goed gevoel. Ik kom mijn afspraken na en onderhoudt mijn contacten. Het is al jaren zo dat ik direct na de jaarwisseling mijn contacten opschoon. Er kunnen mensen af die ik al geruime tijd uit het oog ben verloren, en er komen mensen bij die ik tot mijn vaste(re) contacten kan rekenen. En al zeker sinds mijn pensionering bleef vele jaren lang het aantal contacten rond de 45 schommelen. Pas dit jaar loopt het aantal zelfs iets op, vooral vanwege een oude club (van gepensioneerden) die vorig jaar een stuk actiever is geworden en een splinternieuwe club, de commissie van de Woonbond die zich bezighoudt met de huren in de vrije sector, die van meet af aan actief was, terwijl ik geen lid meer was van de plaatselijke bewonerscommissie. Inmiddels heb ik dus meer dan 50 min of meer actieve contacten. Van vereenzaming heb ik dus absoluut geen last. En zelfs als het op een dag toch een stuk rustiger zou gaan worden, dan kan ik uitstekend tegen het alleen zijn. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn jonge jeugd, waarin ik jarenlang elke dag helemaal niets mocht doen.

Dinsdag 2 mei 2023.

Doordat ik de laatste dagen zoveel heb weggegooid, heeft mijn hulp van de gelegenheid gebruik gemaakt om de vrijgekomen ruimte anders in te delen met spullen die in andere – veel te volle – kastjes lagen. Ik zou het zelf niet beter hebben kunnen verzinnen. Behalve dan dat bij de tevoorschijn gekomen spullen toch ook weer dingen zaten, die ook nog naar de container kunnen.

Gisteren was er even ‘paniek’ in het buurtje, omdat de vuilafvoer, die eens per veertien dagen op maandagmorgen vroeg langskomt, niet was verschenen. Het is dan een kwestie van de juiste timing. Als je daar te snel achteraan gaat, dan zegt de gemeentelijke ambtenaar dat je niet zo ongeduldig moet zijn, en dat de auto echt nog wel komt en doet verder niks. Als je te laat belt, moet het nog wel op tijd genoeg zijn, zodat de auto dezelfde dag alsnog langs kan komen. Uit ervaring weet ik dat je dus om drie uur moet gaan bellen, want de heren werken tot 16.00 uur, en maken dan nog wel af wat ze nog moeten doen. Na vieren bellen heeft tot gevolg dat de heren al naar huis zijn en kun je wellicht wel nog veertien dagen moeten wachten. Zodra ik om 15.00 uur gebeld had ging ik naar buiten, waar al enkele ongeruste buren bij de volle containers stonden. “De gemeente doet niks” was het verhaal van ‘iedereen’ , want ze hadden ’s morgens als gebeld. Ik kon ze melden dat de vrachtauto er vast wel voor vier uur zou zijn, want dat had ik inmiddels afgesproken. En dat gebeurde ook. Even over half vier was de vrachtauto er en alle containers werden alsnog geleegd. Eén van de bewoonsters, een dame die ik nauwelijks ken, kwam daarop aan met een fles wijn, als dank voor het alsnog regelen van het legen van de containers, wat zijzelf ook had geprobeerd, maar haar niet was gelukt. Tjonge. Dat had nou ook weer niet gehoeven.

Maandag 1 mei 2023.

En ook in april 2023 heb ik weer een stuk minder gas gebruikt dan in april 2022. Van 120 naar 70 m3. Elektriciteitsverbruik gaat ook wel achteruit, maar veel langzamer van 120 kWh naar 110. Ook bleek vanmorgen weer dat het menselijk geheugen, in elk geval het mijne, niet zo heel betrouwbaar is. Het stond me bij dat ik pas vanaf 1 september 2022 fors ben gaan besparen op gas en stroom, maar nu ik mijn aantekeningen van april 2022 opnieuw zag, las ik dat ik al in april 2022 ben gegaan naar maximaal 20,0 graden, terwijl ik in april 2021 nog op maximaal 21,5 zat. En dus in april 2023 op maximaal 18,5 graden. Dus ik ben al vanaf 1 april 2022, amper 5 weken na de start van de Russisch-Oekraiense oorlog, op energie gaan besparen. Lager dan 18,5 graden ga ik niet, tenzij er iets nieuws gebeurt, dat we nu nog niet weten. De grote winst is uiteraard behaald tussen 1 september 2022 en nu: de ruim bemeten winterperiode. Vanaf 1 juni tot 1 september vorig jaar heb ik zelfs helemaal niet gestookt, en nog minder gaat uiteraard niet.

Zondag 30 april 2023.

En ineens kreeg ik de geest om weer eens een van mijn keukenkastjes uit te ruimen en schoon te maken. Het betreft het keukenkastje waar ik al mijn borden, kommen, kommetjes, bekers, dekschalen en allerlei ander keukengerei in bewaarde. Die had ik al een eerder uitgeruimd, maar deze keer ging het nog een stuk grondiger. Van alle tafelgerei hield ik er nog drie over: genoeg voor maximaal twee gasten. Als ik eens drie gasten tegelijk krijg gaan we uit eten. Een eetclub wil ik zeker ook niet meer. Dus ook allerlei bijzonder keukengereedschap, ging de container in. Ik ga geen eigen sauzen meer maken, met een vijzel om alles fijn en vervolgens door elkaar te stampen. Etcetera, etcetera, etcetera. De planken zijn nu een stuk leger en dus overzichtelijker, terwijl één plank zelfs nog helemaal leeg is, en ik ook nog geen idee heb wat daar moet komen. En zo heb ik nog meerdere kastjes waarvan zeker de helft van de inhoud nog weg kan.

Vrijdag 28 april 2023.

Gisteren dan Koningsdag. Volgens de verschillende nieuwsbronnen was het overal, zeker in de grote steden, een drukte van jewelste. Mij dus niet gezien, los nog van de inhoudelijke reden. Ik mijd nu eenmaal mensenmassa’s uit een soort zelfbescherming. De plaatselijke bussen meden ook twee haltes in het centrum; op de haltebordjes in het centrum stond dat er tot 20.00 uur geen bussen zouden rijden, want daar was blijkbaar ook veel volk op de been. Om verschillende redenen wilde ik toch nog boodschappen gaan doen, en ik ging dus om kwart over zeven toch maar de straat op. En wat bleek: het dorp was totaal uitgestorven. Er was geen levende ziel te bekennen op mijn wandeling naar de Jumbo. En het was er ook schoon: na een feest zou je veel papier en andere resttroep op de straat verwachten, maar dat was er niet. Blijkbaar had de gemeente ook al het dorpscentrum schoongemaakt. De bussen reden daar dus ook alweer, maar zonder passagiers. Die hadden blijkbaar ook geen belangstelling. In de Jumbo aangekomen was er opnieuw: geen enkele andere klant te bekennen. Helemaal alleen (uiteraard op personeel na) in die winkel had ik nog nooit eerder meegemaakt. Blijkbaar waren alle bewoners tegelijk naar een ander doel gegaan, waarvan ik dan niet op de hoogte was. Dan heb ik dus iets gemist. Of ze waren misschien wel naar huis. Maar waarom dan vandaag en nooit op een andere dag? Er zijn nog veel levensproblemen waar ik het antwoord nog altijd niet op gevonden heb.

Donderdag 27 april 2023.

Gisteren had ik weer een bijzondere dag, met heel bijzondere ‘werktijden’, waardoor ik ook niet toekwam aan deze rubriek. Gelukkig viel alles uiteindelijk weer op zijn plaats en kon ik ook nog de gehuurde auto wegbrengen. Wel was ik uitzonderlijk laat thuis: 00.20 uur. Zo laat ben ik in geen jaren thuisgekomen. En dan nog wilde ik niet meteen naar bed, en at eerst nog een slaatje. Door de superongelukkige dagindeling had ik ook nog eens niets gegeten dat als avondeten kon dienen en merkwaardigerwijze had ik ook geen bijzondere trek. Wel kreeg ik in de avond nog een stuk gebak bij een kopje koffie, vanwege een jarige in het gezelschap. Dus had ik toch nog iets in de maag. Ik was al bang dat ik op de terugweg met nog 187 kilometer in de auto, last zou kunnen krijgen van wat bij wielrenners ‘de hongerklop’ heet. Als een wielrenner tijdens een wedstrijd onderweg ‘vergeet’ genoeg te eten, dan staat hij (of zij natuurlijk) ineens vrijwel helemaal stil en komt niet meer vooruit. Maar wat nu als je als gewoon mens in een auto zit, onderweg naar huis? Raak je dan ook meteen helemaal van de wereld? Dus ik had me al voorgenomen, zodra ik mij niet goed zou gaan voelen zo snel mogelijk te stoppen. Het enige dat je dan moet doen is iets eten, maar ik had niets te eten bij me. Alle brandstofstations op mijn route waren ook gesloten, dus ik kon ook niets kopen. Uiteindelijk redde ik het helemaal. Het toeval van de ontmoeting met een jarige in de avond die gebak uitdeelde, heeft me geholpen veilig thuis te komen. Dit is dus geen voor herhaling vatbare operatie. Dat moet ik echt anders doen, in voorkomend geval. Vandaar ook dat ik bij thuiskomst, al was het nog zo laat, meteen iets ging eten. Ik heb vervolgens prima geslapen.

Dinsdag 25 april 2023.

Gisteren bericht van het Nationaal Archief, dat ze een ‘summier dossier’ van mijn vader hebben gevonden. Met een reeks van voorwaarden mag ik ze komen inzien. Eerst een afspraak, mag geen kopie maken, mag wel aantekeningen maken, maar niet met pen en alleen met potlood. Voordat ik dat ga doen, wil ik eerst even zeker weten of dit niet gewoon de gegevens zijn, die ik zelf aan ze heb doorgegeven, jaren geleden.

Ook heb ik weer geworsteld met eHerkenning. Die heb ik nodig om bij mijn zakelijke fiscale gegevens te kunnen komen. Zoals BTW en Vennootschapsbelasting-gegevens. Bij de eerste poging, enkele weken geleden, zag ik dat die eHerkenningen er zijn in vele categorieën. Vanaf 25 euro meen ik. Er is een heel rijtje leveranciers hiervoor. Ik koos KPN. Dat leek me wel vertrouwd. Er komt een zeer ingewikkelde elektronische aanvraag, maar halverwege is de rekening al opgelopen tot € 191,00. Hoe kan dat nou? Bij de tweede poging, gisteren, ontdekte ik dat het goedkoopste tarief niet meer is dan € 25,00, welk bedrag ook nog eens fiscaal gecompenseerd wordt, maar dan kan ik hem alleen maar gebruiken voor de fiscus. Mooi. Dat was ook precies de bedoeling. Maar ook bij deze aanvraag liep ik compleet vast. De helpdesk gebeld. Ik zou een link krijgen waarmee alles wordt opgelost. Mooi. En ik kreeg de link ook. Nu nog realiseren.

Maandag 24 april 2023.

Dat was weer een dag vol met sportbelevenissen: de London Marathon, gewonnen door de Nederlandse Hassan en Luik-Bastenaken-Luik, eerst voor de vrouwen daarna voor de mannen. En toch zag ik ook nog kans om diverse zowel zakelijke als persoonlijke belastingzaken te regelen. Niet de werkgebied waar ik meeste naar uitkijk, maar het moet nu eenmaal gebeuren. Dat was dus een binnenzitdag.

Zondag 23 april 2023. Sint Jorisdag.

Al zeer veel jaren heb ik die niet gevierd, maar vandaag weer een keertje wel. Zestiger en zeventiger jaren was de tijd dat we dat vierden op het Binnenhof in Den Haag. Met de verkenners en in het bijzonder de chi-groepen. Dat moeten er honderden geweest zijn. Met in de avond een speciale opkomst van de hele groep. Eerst in de Hemsterhuisstraat en later op de Brusselselaan in Den Haag. Met iedere deelnemer een rode tulp in een knoopsgat. Die rode tulp stond voor de druppels bloed die Joris in het gevecht met de draak verloor. Ik vraag me af of die dag ergens in Nederland, of wie weet in het buitenland, nog wordt gevierd. Ik heb er al in tientallen jaren niets over gehoord of gelezen.

Zaterdag 22 april 2023.

Voor het eerst dit jaar heb ik het grootste deel van de dag de achterdeur open gehad. Het begon ergens bij de lunch en pas laat in de avond ging de deur weer dicht. De temperatuur binnen is nog steeds 18,5 graden, en als de buitentemperatuur in die buurt komt gaat de achterdeur open. Dat zou vandaag ook wel weer eens het geval kunnen zijn en misschien morgen nog een dag. Daarna gaan de temperaturen weer de dieperik in. Maar sinds gisteren is wat mij betreft de winter nu eindelijk voorbij.

Vrijdag 21 april 2023.

Gisteren heb ik dan zowaar in de Oostwijk de al maanden daar niet verkrijgbare toploempia’s op de kop getikt. Ik kwam er al zeker twee maanden telkens op de verkeerde dag, hoewel ik de dag wel steeds afwisselde, want dan waren ze inmiddels alweer uitverkocht of nog niet geleverd. Na thuiskomst vroor ik er twee meteen in, eentje verdween meteen in de oven en de vierde in de koelkast: die is voor binnenkort. Ik had duidelijk last van een flinke loempiadeficiëntie, met alle daarbij behorende verschijnselen. Die is dus inmiddels weer voorbij: ik kan er weer even tegen.

Woensdag 19 april 2023.

Gisteren na vele maanden, misschien al wel jaren, zoeken op het internet eindelijk het verslag van de negende Duitse pantserdivisie uit W.O. II gevonden en meteen ook maar aangeschaft, omdat de prijs voor zo’n schaars boek me ontzettend meeviel. Deze Duitse pantserdivisie was de enige pantserdivisie die was betrokken bij de aanval op Nederland in mei 1940. Daarvan ken en heb ik meerdere berichten en boeken, maar allemaal uit Nederlandse bronnen en ik hecht er nu eenmaal aan om zaken van meer kanten te bekijken. Die instelling en werkwijze heeft me al heel vaak nieuwe inzichten opgeleverd. Er zitten altijd wel elementen in waarvan je zegt: ja, zo zou het ook gegaan kunnen zijn, of: dat verklaart meteen iets wat ik me al jaren afvraag. Het duurt in mijn ervaring wel een week voordat je het in huis hebt.

Dinsdag 18 april 2023.

Langzaam maar zeker ben ik delen van mijn inventaris aan het vernieuwen. Het begon spontaan en gaat geleidelijk en niet erg planmatig. Pannen die al decennia meegaan ben ik geleidelijk aan het vervangen, doorgaans door kleinere exemplaren, omdat ik veel minder ook voor anderen kook. Bijzondere kooktechnieken, zoals het maken van patés of het zelf roken van kaas of vis doe ik ook niet meer. Ik ben in de loop der jaren geleidelijk minder alcoholica gaan drinken, dus dat betekent minder drank in huis en minder glazen. Maar het geldt voor in principe alle levensgebieden. Met andere kleren ben ik al enkele maanden bezig, ander beddengoed en nieuwe keukendoeken: het komt er heel geleidelijk in. Ik neem me ook voor weer eens vaker bij een antiquair naar binnen te gaan, of er nog iets van mijn gading bij staat. Ik maak niet van elke nieuwe aanschaf een plaatje voor deze website, want zo spectaculair is het voorlopig toch ook weer niet. Maar als ik eens iets bijzonders koop, dan komt er uiteraard ook een plaatje van.

Maandag 17 april 2023.

De Amstel Gold Race. Zowel bij de vrouwen als bij de mannen spannend, met een terechte winnaar. Verder veel computerwerk gedaan ter voorbereiding van de komende week.

Zaterdag 15 april 2023.

En maar weer een keer naar de Oostwijk. Dit keer niet naar de Jumbo, want alle gewone boodschappen had ik nog meer dan genoeg in huis, maar wel voor de bijzondere groenteboer. Deze had weer asperges in huis en meteen ook maar in meerdere soorten. Die laat ik dus niet liggen. In elk geval niet allemaal. Wel waren er nog de verse doperwten, maar nog altijd geen verse kapucijners. Ze hebben ook bijzondere loempia’s. Die maken ze niet zelf, maar laten ze elders maken, maar wel op hun receptvoorwaarden. Ze zijn echt heel bijzonder. Kunnen makkelijk concurreren met die van onze Chinees, maar ze zijn wel een heel stuk kleiner. Dus die zijn meer voor erbij of ertussendoor, dan als halve maaltijd zoals die van de Chinees. Helaas worden ze zeer onregelmatig geleverd. En zodra ze er op een dag weer zijn, zijn ze ook meteen binnen enkele uren weer op. Aldus de boer zelf. Dus bij de laatste zes bezoeken of zo aan deze winkel, waren ze er niet (meer). Als dezer dagen het fietsen begint, kan en zal ik er wel vaker even langsrijden. Dat gaat wat makkelijker dan de afstand heen en weer lopen.

Verder vernam ik gisteravond dat er in Haren een nieuw toprestaurant komt. Op slechts enkele honderden meters van mijn huis. Trijntje en Jaap. Die hadden enkele jaren geleden een toprestaurant in Assen, ‘Bij Jaap’ geheten. Dat was, aldus deze mensen, een on-Assens restaurant. Wat ik me me daar bij moet voorstellen, weet ik niet. Daarvoor ken ik Assen te weinig. Maar na enkele jaren rust, begint bij deze mensen het horecavak weer te jeuken. En blijkbaar past hun formule wel goed bij Haren. Inderdaad heeft Haren een apart sfeertje, waar een toprestaurant goed bij kan passen. We moeten nog tot juli wachten, voordat de verbouwing van het uitgekozen pand helemaal af is. En dan leert de ervaring dat het de eerste periode heel druk is, en je nog niet eens kunt reserveren. Dus dat wordt misschien wel het vierde kwartaal dit jaar. Maar gelukkig kan ik er makkelijk af en toe even langslopen.

Vrijdag 14 april 2023.

Weer het voorbereiden van komende bijeenkomsten. Het verveelt me nog steeds niet om zo’n beetje de hele dag bezig te zijn. Ik zie al enkele jaren om me heen, zo na hun 75e, dat ouderen geleidelijk afhaken van de dagelijkse beslommeringen, laat staan dagelijkse uitdagingen. Ze lezen hun e-mails niet meer en nemen ook geen initiatieven meer voor afspraken met anderen of voor zichzelf om nog plekken te bezoeken. Bij het inventariseren: het langs mijn geestesoog laten trekken van mensen van wie ik dat de afgelopen maanden heb vastgesteld, kwam ik al tot vier. Alle vier mannen, maar dat kan natuurlijk toeval zijn. Wat doen zij dan de hele dag? Wat ga ik dan doen als mijn vaste clubs en activiteiten eens geleidelijk zullen gaan ophouden? Ik heb nog geen idee. Ik hoop dat ik het ga merken als ik ga ‘aftakelen’.

Woensdag 12 april 2023.

Een dag in het teken van de voorbereiding op wat er de komende dagen te gebeuren staat. En bovendien weer een lange wandeling gemaakt. Dus het oude patroon is weer terug. En de moderne jamlepel in gebruik genomen. Het halen van wat jam uit een jampot met je mes, voor op je brood of een beschuit, is toch niet zo’n goed idee. De helft valt er voortijdig vanaf. Terwijl het gebruik van een theelepel hiervoor makkelijk tot vieze vingers leidt, als je het lepeltje in de jampot laat zitten. De speciale jamlepel (zie naar onderen) is een uitvinding!

Dinsdag 11 april 2023.

Opnieuw een rustig dagje. Ik was er blijkbaar een keer aan toe.

Het boek ‘Judith’ komt vandaag nog uit. Judith was de dochter van keizer Karel de Kale, uit de negende eeuw. Zij trouwde al – zeer tegen haar zin – toen zij net 12 was met de 58-jarige koning van Wessex, maar werd al snel weduwe. Ze trouwde opnieuw met een volgende Engelse koning, maar werd opnieuw snel weduwe. Beide huwelijken werden geregeld door haar vader, zoals het toen ging. Haar mening was daarbij van geen enkel belang. Ze werd daarna geschaakt door haar grote liefde Boudewijn I van Vlaanderen, de eerste Vlaamse graaf, ‘met de ijzeren arm’. Maar na een internationale rel, mocht ze nu ook van haar vader met hem trouwen. Het boek is voor misschien wel 90% fantasie, omdat er gewoon niet zoveel bekend is van zo lang geleden. We kennen wel tientallen historische figuren uit die tijd, maar hoe zich die tot elkaar verhielden is totaal onbekend. Dat heeft de schrijfster met haar eigen fantasie aan elkaar gebreid, hoe het ongeveer gegaan zou moeten zijn. Het is pas het eerste deel van een trilogie, dus er komen nog twee delen. De schrijfster maakt helaas wel enkele historische vergissingen.

Zo drinken ze wijn uit glazen of bekers, terwijl het glas (als voorwerp) pas in 1204 door de ridders van de 4e kruistocht (1202 – 1204) naar Venetië werd gebracht, vanwaaruit ze over Europa werden verspreid. Roemers bestonden toen dus ook nog niet. Van de beker weet ik de geschiedenis niet, maar het zou me niet verbazen dat men toen de wijn – net als het bier- uit kroezen dronk. Nu nog nauwelijks voorstelbaar.

Zo at Judith op zeker moment een sinaasappel, maar van wat ik ervan weet waren de Portugezen de eersten die in de veertiende of vijftiende eeuw de sinaasappel uit China importeerden. Daarom heet die vrucht ook sinaasappel: china’s appel, of vroeger : sina’s appel. De wetenschap over China heet tot op de dag van vandaag Sinologie. In de negende eeuw waren er nog helemaal geen sinaasappels in Europa.

Tot mijn verrassing las ik vanmorgen dat er al in 2006 in Gent, onder de voormalige abdijkerk, drie stoffelijke resten zijn aangetroffen: van twee vrouwen en een man. Vele jaren werden deze resten in een plastic zak bewaard te Gent, totdat iemand aldaar zich afvroeg of de resten van één van die vrouwen wellicht van Judith kon zijn. We weten niet wanneer ze overleed, want van na haar huwelijk met Boudewijn, toen ze 18 was, weten we bijna niets meer van haar. Na al het onderzoek dat nu al is verricht op haar resten, is heel wat over haar leven ontdekt, maar nog niets wijst erop dat het niet om Judith zou kunnen gaan. De ouderdom/leeftijd klopt, het voedsel dat ze gebruikte klopt en nog meer details kloppen allemaal. We weten al wel, dat meerdere van haar bloedverwanten in die abdijkerk (nu een plein) zijn begraven, en de drie zijn op zo’n plaats in die kerk begraven dat het alleen maar om zeer vooraanstaande personen kan zijn gegaan. Op zondag 24 april a.s. wordt er te Gent in een openbare bijeenkomst de stand van zaken van het onderzoek toegelicht. Ik kan er zelfs naar toe, want de toegang is gratis, maar aanmelden verplicht.

Maandag 10 april 2023, Tweede Paasdag.

Heb er gisteren toch maar een min of meer traditioneel Paasontbijt van gemaakt. Natuurlijk met eitjes. En verder met broodjes uit de oven, jam en een sapje. Merkwaardigerwijs waren er bij de Jumbo geen gekleurde eieren, terwijl die door het jaar heen daar vaak wel te koop zijn. Dus moest ik de eieren zelf schilderen. Wel kon ik voor het eerst meteen mijn hypermoderne jamlepel gebruiken en het was wel even wennen, dat is bij alles dat je voor het eerst doet, maar hij beviel uitstekend. In de middag de wielerwedstrijd Parijs – Robaais. Deze keer weer heel spannend, door de “Hel van het Noorden”, winnaar Mathieu van der Poel. Het wandelen schoot er een keertje bij in.

Zondag 9 april 2023, Eerste Paasdag.

En plotseling brak toen het horlogebandje van mijn Apple Watch. Dat gebeurt elk jaar wel een keer. Ben maar meteen opgestaan en naar de Applewinkel in de stad gegaan. Het is volgens mij het zwakste punt van alles dat ik van Apple ken en dat is best een hoop, waarover ik vrijwel altijd juist heel positief ben. Een origineel Apple-horlogebandje is er eentje waarbij metalen delen over elkaar heenvallen en dan niet meer kunnen verschuiven. Een technisch hoogstandje, zoals je ook van Apple mag verwachten. Ik had het geluk dat ik deze keer een stagiaire trof en de vorige keren helaas alleen maar doorgewinterde vakmensen. Iedereen die weet hoe ik over werken denk (talent is belangrijker dan ervaring!) begrijpt nu hoe blij ik was. De jongedame zocht geheel eigener beweging in de Apple-documentatie de precieze maten, waaronder polsmaten, van de polsbandjes van de Apple Watch op. En ze kwam tot de conclusie dat in het langste model van Apple de pols niet dikker mag zijn dan 20 centimeter omtrek. Vervolgens ging ze op zoek naar een meetlint, om mijn pols te meten, maar dat was in die hele Applewinkel niet te vinden. Geen ervaren collega kon het haar vertellen. Ze verdween – uiteraard met mijn toestemming – zelfs even helemaal uit de winkel en kwam even later heel enthousiast met een meetlint boven haar hoofd zwaaiend weer terug. Haar zeer ervaren collega’s keken met veel verbazing naar haar en snapten er niets van. Ze mat met het lint mijn polsdikte en stelde vast dat die 21,5 centimeter was. Conclusie: de officiële Apple- horlogeband, zelfs in de langste variant, is te klein voor mijn pols. En moet je dan dus ook niet aan zo’n persoon zoals ik verkopen. Haar zeer ervaren collega, mat enkele jaren geleden helemaal niets na, en verkocht aan mij het officiële Apple horlogebandje, omdat met zijn vele ervaring het voor hem op het eerste gezicht meteen 100% duidelijk was dat er ook een officieel Apple-bandje voor mij moest zijn. Dat doet ervaring met je. Na aanschaf viel het hele ding echter met enige regelmaat helemaal spontaan van mijn arm. Nu weet ik ook waarom. Het was maar gelukkig dat ik niet toevallig op een berg liep en iets in de verte wilde aanwijzen. De onervaren medewerkster wilde zelf eens precies nagaan hoe het nou zat, en kwam tot de conclusie dat het eerste bandje nooit aan mij verkocht had mogen worden. Daarom moest ik al eerder een nep-Applebandje kopen. Maar die zijn dan doorgaans niet van optimale kwaliteit en moet je dan af en toe vernieuwen. Het nu nieuw gekochte bandje zit zelfs een stuk lekkerder aan mijn pols dan het vorige. Conclusie: geef mij maar een stagiaire bij een ingewikkeld probleem.

Van de gelegenheid maakte ik gebruik om meteen maar even naar mijn favoriete kookwinkel te gaan: Dille en Kamille. Ik had een ‘klopper’ nodig, en ik maakte met de hand een beweging alsof ik slagroom stond te kloppen. Ah, zei de medewerkster: u bedoelt een garde? Ja ik bedoel inderdaad een garde. Ik kocht een hypermoderne garde en heb meteen maar een even moderne jamlepel aangeschaft, want die had ik ook nog niet. Want ik wel bij de tijd blijven.

Zaterdag 8 april 2023, Stille Zaterdag.

De Mattheus was weer fantastisch, maar Erbarme Dich was toch weer hetzelfde als bij alle andere opnames die ik ken: met een te harde stem en te zachte viool. Dat heeft waarschijnlijk niet zoveel vandoen met de uitvoering, als met het goochelen dat de geluidstechnici doen, bij het slepen met die talloze knoppen. Dan behandelen ze Erbarme Dich hetzelfde als alle andere muziek, met de zangstem waar de muziek ondersteunend aan is. Deze keer was ik ook zeer onder de indruk van Aus Liebe. Het trof me meer dan anders. Wat is Bach toch een fantastische componist, dat hij met muziek zoveel emotie in een mens kan oproepen. De eerste keer dat ik de Mattheus Passion meemaakte en dus ook hoorde, moet op vrijdag 8 april 1966 geweest zijn, vandaag dus precies 57 jaar geleden. De volgende jaren was ik er ook bij en na een aantal jaren stopte ik met het bezoek van de ‘live’-uitvoeringen. Zoals ik met vrijwel alle live-uitvoeringen in zalen stopte, doordat ik nergens goed mijn been kwijt kon. Of ik ook meteen op alle volgende Goede Vrijdagen de tv-uitzending heb gevolgd weet ik niet 100% zeker, maar dat doe ik in elk geval al meerdere tientallen jaren, zolang ik me kan herinneren zelfs, waarschijnlijk zelfs van direct nadat ik met de echte uitvoeringen gestopt ben. Uiteraard heb ik ook deze uitvoering weer opgenomen, zodat ik hem later in het jaar nog een keer kan beluisteren.

Een andere gebeurtenis vandaag was de aankomst van een nieuwe ‘lading’ meukvrij vlees. De vorige was van september vorig jaar, dus hier kan ik weer maanden mee vooruit.

Vrijdag 7 april 2023, Goede Vrijdag.

Straks weer de Mattheus Passion, en deze keer van Ton Koopman. Een op-en-top vakman op het terrein van Bach. Ben vooral nieuwsgierig hoe hij nu Erbarme Dich heeft uitgevoerd. Het is een heel bijzonder stuk uit de Mattheus, waarbij hij eens uitlegde dat dit een van de weinige muziekstukken is waar de menselijke stem de viool begeleidt in plaats van andersom. In bijna alle zangmuziek is de stem de hoofdmoot en de muziek ondersteunend. Bij bijna elke uitvoering van Erbarmne Dich wordt de stem dan ook veel te hard weergegeven en de viool juist te zacht. Het moet andersom. Ben heel benieuwd.

Verder heb ik gisteren weer een recent afstandsrecord gebroken met 9,3 kilometer. En het was niet eens de bedoeling, het gebeurde bijna per ongeluk. Toch was ik na afloop knap moe. Mijn conditie is nog altijd niet helemaal op peil, zoals hij tien jaar geleden was. Want na 10 kilometer Duinenmars (plus aan- en vertrekloop) was ik nog totaal niet uitgewoond, alleen maar gewoon moe. Nu ben ik daar nog niet aan toe.

Woensdag 5 april 2023.

Het volgende avontuur was het bijvullen van de cv-ketel. Dat is minder dan eenmaal per jaar nodig, en gisteren was dat dan het geval. De waterdruk was gedaald tot 1,1 mBar en dat moet ergens tussen 1,5 en 2,0 liggen. Bij 1,1 doet de cv-ketel het niet meer, althans de verwarming. Heet water kreeg je nog steeds. Nu heb ik het water van de cv-ketel al vaker bijgevuld, dus dat klusje ken ik wel. Daarvoor moet je bij mij op de grond gaan liggen en de andere kant van de waterslang, waarvan de ene kant al aan een waterkraan vastzit, vastdraaien aan de radiator. Kraan bij de radiator open, waterkraan open, en dan wachten tot de stand op of tegen de 2,0 zit. Dan waterkraan dicht, de radiator van nieuwe toevoer afsluiten en alles weer loskoppelen. Maar wat ik ook probeerde, met nog zo een engelengeduld, en het maximale gehaald uit mijn fijne motoriek, het lukte me niet om de slang aan de radiator vast te krijgen. Dat was me alle voorgaande keren juist wel vrij makkelijk gelukt. Na anderhalf uur proberen gaf ik het op. Ik belde toch maar het vaste onderhoudsbedrijf. Binnen een uur stond er een medewerker voor de deur. Ik legde uit wat het probleem was, en hij reageerde met: ‘maar u moet de slang ook helemaal niet meer vastmaken aan de radiator.’ Kijk, zo moet het:’ En hij pakte de slang en plaatste hem anderhalve meter hoger ergens tussen het buizenstelsel onder de cv-ketel op een gat. En hij draaide de moer van de slang zonder enige inspanning met zijn blote vingers op dat gat. Hij gebruikte er zelfs geen tang voor. Rood kraantje een kwart slag draaien, de waterkraan open totdat de stand op 2,0 stond, waterkraan dicht, kraantje bij de vulopening dicht en slang ontkoppelen. Binnen een minuut was het voor elkaar en stond hij weer buiten. Tja. In de afgelopen maanden is er heel wat afgesleuteld aan het systeem, ook in verband met de nieuwe gasbuizen in de wijk van kunststof in plaats van van grijs gietijzer. Als nu een van die monteurs me nou even had gemeld dat ik het systeem voortaan anders moest bijvullen, dan was alle ‘paniek’ nergens voor nodig geweest. Dan was die man helemaal niet hoeven komen. Maar voortaan weet ik dus hoe het moet. Het kan staand en met je blote vingers. Zo gepiept.

Dinsdag 4 april 2023.

Vanmorgen wakker geworden met het vreselijke treinongeval bij Voorschoten. Eén dode en tientallen gewonden. Dat deed me er weer aan denken dat ik bij vrijwel elke treinreis zo ga zitten dat ik achteruit rij. Als ik dan ooit een botsing zou meemaken, dan word ik met de rug tegen de achterleuning gedrukt. In plaats van dat ik meters naar voren schiet. En wie weet dan waar ik precies terechtkom? Op vierpersoonsbankjes, met twee personen tegenover twee anderen, die ik soms alleen maar neem als er geen betere zitplaats voor me is, let ik er ook nog op hoe zwaar de persoon is die tegenover me zit. Anders word ik bij een ongeval ook nog eens vermorzeld. In bussen en trams gaat dat allemaal niet. Daar zijn geen losse bankjes of stoelen waar je achteruit kunt rijden. En tegenover elkaar liggende bankjes zijn daar al helemaal onaantrekkelijk, omdat daar geen enkele zitplaats bij is waarbij ik niet met anderen in de knoop kom. Dat kan dan toch weer wel, als de bus zeer laag bezet is. In de loop van de avond bijvoorbeeld, maar ook weer niet aan het eind van de avond, als iedereen naar huis gaat.

Maandag 3 april 2023.

Zondag was vooral een rustig dagje, voornamelijk bezet door rust en de voorbereiding van wat de komende week moet gaan gebeuren.

Zondag 2 april 2023.

Weer was er gelegenheid na te meten, hoe het de voorgaande maand ging met mijn energiegebruik. En opnieuw bleek dat ik weer tientallen procenten heb bespaard ten opzichte van maart vorig jaar. Voor de komende maanden zal de besparing gaan tegenvallen of misschien zelfs wel helemaal verdwijnen, verwacht ik. Immers het stookseizoen zal eindigen en dat was vorig jaar uiteraard ook zo. Afgelopen jaar ben ik vanaf 1 september begonnen met drastisch besparen, dus de besparing zal vanaf nu tot en met eind augustus uiteraard minimaal zijn. Ik zie me nog niet vanaf 1 september nog meer gaan besparen dan ik het afgelopen jaar al deed. Het zal vanaf 1 september vooral van het weer afhangen. Verder kan ik melden dat ik het tot nu toe heel goed volhou om dagelijks tenminste 4 kilometer te lopen, dat zijn circa 10.000 stappen. Dat zou de norm moeten zijn, volgens allerlei deskundigen. De afgelopen maand maart haalde ik gemiddeld zelf 5,3 kilometer, hetgeen toch een beetje compensatie is voor de 2, en een beetje van de maanden ervóór. De afgelopen 12 maanden haalde ik 2,9 km gemiddeld en dat wil ik dus nog wat omhoog krijgen. Niet alleen wil ik het hoofd bezig houden, en dat lukt heel behoorlijk met de diverse clubs waar ik nog actief lid van ben, maar ook het lijf moet bij de tijd blijven. En tenslotte blijf ik opletten op wat ik eet en drink.

Vrijdag 31 maart 2023.

Dat was weer een dagje thuis, voor de verandering. En ik heb bewust een dag ingelast, na de drie voorafgaande drukke dagen, om er eens uitgebreid de rust van te nemen. En dat is me goed bevallen.

Donderdag 30 maart 2023.

Na twee volle dagen in de Achterhoek, kwam er nog een dag in Rotterdam, voor mijn pensioenclub, achteraan. De derde dag ging ik maar niet met de auto, want 1500 kilometer rijden in drie elkaar opvolgende dagen leek me wat teveel van het goede. Bovendien was de vergaderplaats goed met openbaar vervoer te bereiken, dus dat werd een trein. Nadeel is dan natuurlijk wel dat de dag extra lang wordt. Om even over zeven uur in de morgen de deur al uit, en tegen middernacht weer thuis. Op de terugweg bleek dat het spoor van Gouda naar Utrecht geblokkeerd was voor de rest van de dag, dus moest ik omrijden via Amsterdam. Dat kon er ook nog wel bij. Nog even bij familie in Leusden langs om iets af te geven en weer door naar het noorden. Na drie vrij heftige dagen was ik toch wel enigszins uitgewoond. Maar gelukkig is alles schadevrij verlopen, en moet ik alleen wat slaap inhalen. Daar ben ik inmiddels al mee begonnen.

Woensdag 29 maart 2023.

En toen was er ook nog een dagje Winterswijk. Het is gewoon een drukke week. Maar ook dit bezoek was noodzakelijk en nuttig. Deze keer was de Chinees wel geopend en heb ik er genoten van een heerlijk maaltje.

Dinsdag 28 maart 2023.

Weer eens een dagje Dinxperlo. Waar de besturen van Dinxperlo en Aalten bij elkaar waren om te spreken over de verenigingsaktes. Artikel voor artikel doorgenomen, hetgeen niet het allerleukste werkje is, maar wel moet gebeuren. Dit soort teksten maak je voor als het regent, en kijkt niemand naar als de zon schijnt. Van de gelegenheid ook gebruik gemaakt om ook nog even langs Weener te gaan voor mijn Duitse boodschapjes. Zo laat thuis, betekende dat ik automatisch naar de Chinees liep, maar die was gesloten. Altijd op maandag trouwens, maar dat had ik me niet gerealiseerd. De Italiaan aan de overkant was (dus) afgeladen vol en had geen stoel meer over. Er zijn nog wel meer restaurants in de buurt, maar ik besloot toch maar terug naar huis te gaan. Ik heb nog zoveel voedsel in de koelkast en vriezer staan, dat het wel zo snel en simpel is om zelf wat klaar te maken.

Maandag 27 maart 2023.

Nu pas heb ik het boek over de geschiedenis van Leusden uitgekregen. Ik had op maximaal vier dagen gerekend, maar het werden er wel een paar meer. Het is geschreven en getekend door twee Van Leeuwens, verre familieleden van mij. De tekeningen vond ik fantastisch, terwijl ik geen enkele naastere Van Leeuwen ken, die zelfs maar een poppetje fatsoenlijk kan tekenen. Ikzelf al helemaal niet. Voordeel van tekeningen is dat je allerlei ongeregeld eromheen gewoon kunt weglaten en je zo een veel betere indruk krijgt van hoe iets eruit ziet. Zoals in vrijwel alle boeken die over geschiedenis gaan, heeft het bijgeleverde kaartje de gebruikelijke manco’s: in de tekst komen vele benamingen voor die op het kaartje niet zijn terug te vinden, terwijl op het kaartje meerdere zaken staan die niet in de tekst zijn terug te vinden. In feite heb ik maar één geschiedenisboek, en ik heb er wel duizend, waar de bijgeleverde kaarten ook werkelijk kloppen met de tekst. Historici hebben een hekel aan kaarten zo concludeerde ik al lang geleden. Dit boek over Leusden is niet de uitzondering, maar volgt de regel. Verder is het een informatief en heel goed geschreven boek.

Het is nog maar enkele dagen geleden dat ik me in deze rubriek, beklaagde over de snelheidsmaniakken die bij plensende regen, 90 km/u veel te traag vinden en met dik over de 100 je voorbij razen. Dat zijn dezelfde mensen die bij regen en ijzel hetzelfde gedrag vertonen. Ook sommige vrachtautochauffeurs doen dat. Nu in het nieuws dat drie Porsches, vlak over de Nederlandse grens van de A12/A3 ook in plenzende regen alle drie gecrasht zijn met vier doden tot gevolg, 500 meter over de grens. Dan kan je namelijk eindelijk het gaspedaal eens flink diep intrappen. Met alle gevolgen vandien: De Duitse politie meldde: veel te hard gereden bij teveel regen. Dat was dus precies waar ik voor waarschuwde. Met alle verdriet die dit heeft opgeleverd, is een voordeel dat we deze mensen in elk geval in zulke omstandigheden niet meer tegen zullen komen. En hopelijk is het ook een les voor anderen.

Zondag 26 maart 2023.

Het werd weer een keertje wandelen naar de Oostwijk, ook deze keer met een flinke omweg. Ik liep door straten in de buurt waar ik – ondanks dat ik hier al bijna 34 jaar woon – nog nooit eerder geweest was. Zo kwam ik plots een onderdoorgang onder de randweg tegen, die rechtstreeks naar een bosgebied leek te gaan. Op geen kaart te vinden. ‘Toevallig’ kwam er net een heer uit de tunnel en ik sprak hem maar meteen even aan. Waar deze tunnel naartoe ging? Die tunnel gaat naar een tweetal voetbalvelden, maar geeft geen toegang naar de bossen, aldus de heer. Die onderdoorgang is gemaakt om te voorkomen dat mensen en vooral kinderen de drukke randweg moeten oversteken. Als ik de naastliggende bossen in wil, moet ik of linksom of rechtsom omlopen. Aangezien mijn bestemming nog nooit een voetbalveld is geweest (wat moet een mens daar nou zoeken?) heeft die tunnel dus ook nooit op een wandelroute gelegen. Dat verklaart weer alles.

Zaterdag 25 maart 2023.

Langzaam maar zeker worden mijn dagelijkse wandelingen telkens een klein beetje langer. Gisteren had ik weer een nieuw record voor 2023 met 8,1 kilometer. En ze gaan ook steeds sneller, zonder dat ik me daarvoor speciaal inspan. Ik heb eigenlijk niet paraat (en ook nergens op schrift) wat mijn persoonlijke record is. Bij de Duinenmars heb ik diverse keren de 15 kilometer gelopen, en dan moest ik eerst natuurlijk ook nog bij de start aankomen en ook weer naar huis of mijn verblijfsadres na afloop. Dus 17 of 18 kilometer moet het bij elkaar op een dag toch wel meerdere keren geweest zijn. Het staat me ook bij dat ik ook wel eens de 20 kilometer gehaald op een hele dag, en ook nog iets meer, maar 25 kilometer op een dag is het nooit geweest. Want anders zou ik op de Duinenmars wel een keer de 25 kilometer hebben gedaan en dat is nooit gebeurd. De 20 km heeft op de Duinenmars nooit bestaan, dus die keus had ik nooit. De komende Duinenmars is op 1 en 2 april, dus volgend weekend al, dus ik betwijfel sterk of ik dan alweer toe ben aan de 15 kilometer. Dus dat moet dan maar volgend jaar.

Vrijdag 24 maart 2023.

Dat was dus even uitslapen en bijkomen van gisteren. En langzaam weer op gang komen. Uiteindelijk alles gedaan wat ik me voorgenomen had, inclusief boodschappen, waaronder een nieuwe rasp. Ik had namelijk bietjes en de vorige stokoude rasp kon niet goed het raspen van oude Zwitserse kazen meer verdragen, voor de kaasfondue, dus hij sneuvelde onder het geweld. De volgende rasp is er meteen maar een die vast gaat meedoen met de komende disignerwedstrijden voor raspen.

Donderdag 23 maart 2023.

Een avondje Aalten, voor een ALV van het platformbestuur. De heenreis en de vergadering liepen allebei geheel volgens plan. Alleen de terugweg naar huis was een drama: urenlange plensregens. Tegen half negen vertrokken, verwachtte ik om half elf of uiterlijk 11 uur wel weer thuis te zijn. Het eerste stuk over binnenwegen en de N18 was al niet fijn. Vele diepe plassen, en dan moet je zeker niet te hard rijden, want voor je het weet, wijk je daardoor tien centimeter of iets meer uit en zit je tegen je tegenligger of lig je in de berm. Al zijn er altijd automobilisten, waaronder altijd ook enkele vrachtwagenchauffeurs, die het met 90 kilometer op een binnenweg nog veel te langzaam vinden en gaan inhalen. Dat zijn dezelfden die dat ook doen bij sneeuw en ijs: 100 of meer rijden. Eenmaal aangekomen op de A35, richting Almelo, met vier rijbanen een echte autosnelweg, was het allemaal een stuk veiliger en ook wat sneller. Maar na enkele kilometers was de rijweg helemaal afgesloten, voor onderhoud vermoed ik, en werd je een afrit opgestuurd. Ik had geen flauw idee hoe je dan verder moest. Gelukkig stond er beneden een A op een geel bordje die je de omweg wees. Een andere verwijzing was er niet, dus ik ging ervan uit dat je als je de A zou volgen je wel weer een stuk verder op de snelweg terug zou keren. Maar dat gebeurde dus niet. Na zeker een half uur over kleine binnenwegen gegaan te zijn, wilde ik eerst wel eens weten waar ik precies was. Een benzinepomp gaf die mogelijkheid. Ik bleek weer teruggegaan te zijn richting Enschede, waar ik nou net vandaan was gekomen. De logica van de wegbeheerder is dus, dat als je uit de richting Enschede komt, al het verkeer weer wordt teruggestuurd naar waar je vandaan was gekomen, behalve natuurlijk als je de weg kende, want niemand kwam me achterna of reed voor me uit, terwijl er wel vele bordjes met die A waren. Met een routesysteem kom je dan vanzelf weer terug bij het afgesloten deel en begint alles weer van voren af aan. Dus nam ik maar kleine stapjes. Eerst naar St Isidorius, eenmaal daar naar Goor en vervolgens naar Wierden. Ik sla enkele andere tussenstapjes maar even over. Eenmaal in Wierden vond ik weer snel de weg richting Ommen en Hoogeveen, en vervolgens naar huis. Al met al had ik zo een vertraging van wel anderhalf uur. En het bleef ook maar plenzen. Om half twaalf bij de garage, en van daar door de plensregens lopen. Eerst naar station Europapark, waar ik de trein van 0.06 uur had. Dan van station Haren in twintig minuten naar huis lopen, nog altijd door de plensregen en zonder regenjas, want dit enorme regengebied was bij mijn vertrek om een uur of drie niet door Buienradar gezien: het zou helemaal droog blijven. Ik kwam dus als een verzopen kat binnen om 00.35 uur. Inderdaad zo’n anderhalf tot twee uur later dan gepland.

Woensdag 22 maart 2023.

Dat was dan weer een een bezoekje aan de kapper, voor het eerst sinds vlak voor Kerst. Ik kan er weer een tijdje mee door. Verder ben ik begonnen met mijn volgende boek: over de geschiedenis van Leusden. Dit boek telt ‘slechts’ 100 pagina’s, dus daar zal ik niet zo lang over doen. Toch leuk voor de afwisseling. Ook het wandelen gaat nog steeds door. En voor zover te overzien zal dat ook in de komende periode wel gebeuren.

Dinsdag 21 maart 2023, het begin van de lente.

Gisteren heb ik dan het boek Reddende Liefde, over de geschiedenis van de Heldringstichtingen (1847 – 2010) in Zetten, uitgekregen. En ik vond het een verbijsterend boek. 85% van het boek gaat over de periode 1847 – 1970 en de laatste 15% over de periode 1970 – 2010. Er werden alleen meisjes, vanaf een jaar of tien opgenomen, met heel verschillende achtergronden en met veel soorten problemen. Elke ‘soort’ kreeg zijn eigen huis. Zo werden in het Magdalenahuis, uitsluitend zwangere meisjes en jonge vrouwen opgenomen, met doorgaans onbekende vader, die thuis niet meer gehandhaafd werden of konden worden. Mijn oma van moeders kant is er opgenomen geweest en is daar – als 17-jarige – bevallen van mijn oudste tante. Een enorme stoet aan voorbeelden van wat er allemaal met die meisjes verkeerd ging en vaak toch nog – dankzij Heldring- goed terecht kwamen. Er werd geen enkele naam van een meisje genoemd, maar wel van alle directrices en ander stafpersoneel die er gewerkt hebben. Ook de tuinman, die aangever en getuige van de geboorte van mijn tante was, komt er in voor. In het boek heet hij W. IJzendoorn, terwijl hij volgens de burgerlijke stand W.M. van IJzendoorn heette. Foutje van het boek.

Ik kende bijvoorbeeld wel, van de HBS, de “Kinderwetjes van Van Houten” van 1905, maar hier lees ik pas wat die ‘wetjes’ hebben betekend voor kinderen. Vanaf 1970 gaat het boek enigszins in sneltreinvaart. Terwijl dat nu juist de periode was, waarin zo ontzettend veel veranderde in de voor de jeugd bedoelde wetten. De kwestie Finkensieper wordt ook behandeld. De geneesheer van de Stichting die in 1991 veroordeeld is voor 6 jaar gevangenisstraf wegens misbruik van meerdere kinderen. Dit boek zal nog lang bij me na blijven smeulen, en ga ik zeker nog een keer helemaal lezen.

Maandag 20 maart 2023.

Opnieuw een rustig weekendje. Daar krijg ik maar niet genoeg van. Gelukkig was het droog, zodat ik mijn wandeling kon doen, maar voor de komende dagen wordt veel regen voorspeld. Dan kan ik alsnog gaan genieten.

Zondag 19 maart 2023.

Weer een ontketende Mathieu van der Poel gezien, in Milaan- San Remo. Hij won weer met glans. Het blijft een fenomeen, al kiest hij tegenwoordig zijn wedstrijden uit en is niet meer de veelvraat van enkele jaren terug.

Bij de Super ben ik altijd supergelukkig met de rij die ik kies. Ik heb vrijwel altijd de rij, waarin vóór mij iets gebeurt, waardoor ik extra lang moet wachten, voordat ik aan de beurt ben. Het heeft ook geen enkele zin van rij te wisselen, want dan krijg ik ook problemen in de nieuwe rij. Dus ik ga in een rij staan en oefen geduld. Ik heb al veel variaties gehad, van wat er allemaal in zo’n wachtrij verkeerd kan gaan. Dat varieert van niet-werkende betaalpassen, die eindeloos zonder succes worden hergeprobeerd, een kassa die helemaal uitvalt, een uit elkaar vallende fles, waardoor alles blokkeert, en eerst de troep moet worden opgeruimd, vragen van de klant of de caissière over het product, waardoor iemand terug de winkel in moet. Een ruzie of iets witte kool of savooiekool is (scheelde echt wel een dubbeltje per pond!), chef erbij en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Gisteren betaalde een klant vóór mij met een bankbiljet dat zo verfomfaaid was, dat de caissière niet kon vaststellen of het biljet wel echt was. Die variant had ik nog nooit gehad. Chef erbij en ruzie. En ik maar wachten. Lijdzaam. Daar ben ik intussen heel erg geoefend in.

Zaterdag 18 maart 2023.

Al een dag of vijf ben ik nu elke dag weer een stuk aan het wandelen. Ik meen dat gemiddeld, voor een 70+-er, een kilometer of vier staat voor een gezond leven. Op jaarbasis liep ik volgens mijn telefoon gemiddeld 2,7 km, op halfjaarsbasis eveneens 2,7 km, op maandbasis 3,8 en op weekbasis 6,6 km. Dat wil ik dus proberen op 4 kilometer op jaarbasis zien te krijgen. Dat is een uurtje per dag. De eerste dagen wordt het nog wel iets meer dan die 4 kilometer, maar geleidelijk moet dat dan gaan dalen, naar gemiddeld 4,0 km. Daarnaast komen er dan natuurlijk nog de dagelijkse fietskilometers, waarvoor ik nog geen maat heb bedacht.

Vrijdag 17 maart 2023, St. Patricksday.

Allereerst is het vandaag de dag waarop een broer van me de aanvallige leeftijd van 84 jaar heeft bereikt. Hij heeft nog altijd het brons te pakken, na het goud voor onze opa die ruim 94 werd en het zilver voor onze moeder die ruim 92 werd. Twee van de drie broers zijn nu in elk geval onze vader voorbij, die ‘slechts’ 82 jaar en nog wat werd. We zullen alle drie toch nog flink onze best moeten doen, en vooral ik dan als jongste, voordat we om de (betere) prijzen gaan strijden. Gelukkig heb ik geduld.

Verder was het gisteren de dag van de BBB-partij, die in alle provincies de grootste werd. Proficiat. Voor mij is het gewoon de zoveelste protestpartij, die altijd in staat zijn, zeker bij Provinciale verkiezingen, waar de opkomst de laagste is, om hoge percentages en dus relatief grote groepen proteststemmers te trekken. Die mensen stemmen niet vóór iets, maar tégen de gevestigde orde. Even afwachten hoe het nu verder gaat. Het is namelijk een vergissing te denken dat er zoveel boeren in het land zijn. Een verslaggever had uitgerekend dat als alle boeren én hun gezinnen op de BBB zouden stemmen, ze met moeite één senaatszetel zouden veroveren. Die andere 15 zetels die ze nu in de Eerste Kamer krijgen zijn dus van niet-boeren. Van wie dan wel: proteststemmers.

Gisteren gemeld dat ik nooit antwoord kreeg van wolvenknuffelaars, kreeg ik gisteravond – na enkele maanden – toch een antwoord: als ik antwoord op mijn wolvenvraag wilde hebben, moest ik maar naar de debatavond komen, want daar kon ik dan mijn vraag stellen. U komt toch ook? Alleen stond er geen plaats, datum en tijd bij. Waar moet ik dan wanneer heen? Het antwoord kwam snel. Nog steeds geen datum en tijd en precieze plaats, maar wel de provincie: in Limburg en op een avond. Dus als ik in vier uur daarheen reis, blijf overnachten, want de terugreis naar Groningen gaat niet meer ’s avonds, en de volgende dag weer vier uur terugreis, dan mag ik mijn vraag stellen. Of ik dan ook een antwoord krijg staat er niet bij. Ze denken werkelijk dat ik Gekke Henkie ben. Waarom wordt er zo geheimzinnig gedaan over de wolf, dat je zelfs geen vraag kunt stellen, behalve dan na heel veel moeite, kosten en tijd? En antwoorden vervolgens achterwege blijven? Heb je dan iets te verbergen of niet?

Woensdag 15 maart 2023.

Vandaag verkiezingen voor Provinciale Staten. Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad om mijn keus te bepalen. Ik volg de geschiedenis van de boeren al sinds tientallen jaren. En elke keer is er teveel mest, maar komen er ‘veelbelovende technieken’ voor de verwerking van de mest en tevens ‘uitstootzuinige stallen’ en elke nieuwe ontwikkeling blijkt achteraf tegen te vallen. Intussen wordt de natuur al tientallen jaren veel teveel belast, en worden echte oplossingen al tientallen jaren vooruit geschoven. En dan die voortdurende schaalvergrotingen, met weet ik hoeveel duizenden dieren per boer. Het kan onmogelijk goed zijn voor de omgeving. We zijn al ver voorbij de hoogste tijd om er nu echt iets aan te gaan doen en niet weer verder uitstellen. Ik ben ook mordicus tegen de wolf, waardoor ik – zijnde voor de wolf een duidelijk exemplaar met fors onderliggend lijden – niet meer in de natuur kan wandelen. Op vragen hierover aan de zogenaamde wolvenkenners, ook wel wolvenknuffelaars genoemd, krijg ik geen antwoord. De ergernis voorbij. Er zijn bijna geen politieke partijen deze keer, die een standpunt over de wolf hebben. De meesten zeggen er helemaal niets over. En ook van hen krijg je geen reactie als je het vraagt. Dan heb je nog de problemen van en met vluchtelingen, de huizenbouw en ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan. Er is gewoon geen enkele partij, die een echt samenhangend programma heeft om de problemen van deze tijd op te lossen. Of er zelfs maar een begin mee te maken. Iedereen roept maar wat. Liefst allemaal door elkaar. Toch ga ik stemmen, al weet ik pas in het stemhokje welke partij het gaat worden.

Dinsdag 14 maart 2023.

Gisteren ging dus mijn informatieve brief aan het OM uit. Ben benieuwd of en wanneer ik daarop een reactie krijg. Wel heb ik op meerdere fronten van mijn bezigheden last van voortschrijdend inzicht. Zelfs na het vertrek van de voorstaande brief realiseerde ik me pas wat nu precies de ‘privacyschending’ is waarvoor het OM zo bang is bij toepassing van ‘mijn’ methode. Met als gevolg dat ze nu voor een aanpak kiezen met een bestand van hooguit 1.500 DNA-stalen van Nederlanders in plaats van de door mij voorgestane DNA-bestanden van meer dan 100.000 Nederlanders. Met mijn aanpak kom je uiteraard vele malen sneller en met minder risico (van o.a. koekoekskinderen) tot resultaat, terwijl het met zo weinig stalen van het OM het zelfs de vraag is of je überhaupt een resultaat krijgt. Je kunt met mijn aanpak inderdaad terecht komen (hoewel de kans daarop superklein is) op de zus van een moordenaar. Die zus is wel of niet op de hoogte van het gedrag van haar broer, maar zij moet – in de visie van het OM – medewerking aan de oplossing kunnen weigeren, vanwege haar ‘privacy’. Ook in mijn aanpak mag zij elke medewerking aan de oplossing weigeren, want dan pakken we gewoon een andere bloedverwant waarmee we het probleem wel kunnen oplossen. Je krijgt bij elke aanvraag namelijk bloedverwanten genoeg. Welke privacy schenden we dan toch nog? Dat zij niet wil meewerken aan de opsporing en eventuele berechting van haar broer? Ik vind dat overigens wel een verwerpelijk standpunt van die theoretische zus. Nette mensen willen namelijk volgens mij altijd wél meewerken aan de oplossing van een ernstig misdrijf. Ook al zou het een broer van me zijn of zelfs een kind. In dat geval, als betrokkene wordt verdacht van een ernstig misdrijf, wil ik bijdragen wat ik kan om het betrokken naaste familielid hetzij vrij te krijgen dan wel veroordeeld. Ik wil geen moordenaar beschermen, zelfs niet als het een naaste van me is. Mensen die dat wel doen zijn volgens mij niet goed bezig. We hebben grondrechten volgens de Grondwet. Maar geen enkel grondrecht is helemaal absoluut. Het recht op privacy is zelfs helemaal geen grondrecht, maar een recht volgens de gewone wet. En de privacy-fanaten vinden blijkbaar dat dat recht zelfs een sterker recht is dan een grondrecht, omdat het recht op privacy volgens hen helemaal absoluut moet worden genomen. Dat mag voor hen het los laten lopen van zeker tientallen zware criminelen zijn, die we zonder het opofferen van een milligram privacy anders niet kunnen opsporen.

Gisteren liep ik weer eens 8,5 kilometer. En ik was bij thuiskomst geradbraakt. Daaraan zie ik weer dat mijn conditie nog altijd niet heel erg goed is. Ik moet meer oefenen.

Maandag 13 maart 2023.

Het hieronder genoemde vraagstuk, dat de eerste vijf Bijbelboeken er al zouden zijn vanaf plm 1400 vC terwijl volgens schrijver Yonathan Adler de Joden pas vanaf ca. 176 vC zich feitelijk aan die geschriften zijn gaan houden, heb ik maar meteen even voorgelegd aan genoemde Yonathan Adler. In een oogwenk had ik namelijk via Google zijn e-mailadres gevonden en ik heb hem de vraag meteen maar even voorgelegd. Tot mijn stomme verbazing reageerde hij ook meteen. Zo snel heb ik nog nooit een reactie van een schrijver gehad, terwijl ik bij bijna elk boek dat ik lees wel iets te vragen heb. De meesten reageren zelfs helemaal niet. Fijn toch die techniek. Dat je binnen minuten converseert met iemand aan de andere kant van de wereld. Volgens Adler zijn de meeste geleerden het erover eens dat de Torah (waaronder de eerste vijf Bijbelboeken) geleidelijk ontstaan tussen 800 vC en 400 vC. Tegen 400vC is er zoiets als een ‘definitieve versie’. Dat wijkt dus enorm af van wat Wikipedia daarover vermeldt. Die ontstaansgeschiedenis verklaart natuurlijk wel een heel stuk beter hoe het van het ontstaan naar de uitvoering is gekomen (onder de Makkabeeën, en in het bijzonder Makkabeeus II), maar er blijft ook in die visie toch nog wel een flink gat van meer dan 200 jaar waarin de Joden de Schrift wel kenden, maar er niet naar handelden. Wat geloofden die Joden in die ruim 200 jaar dan wel? Daarover geven de geschriften/correspondentie die op Elefantine zijn ontdekt enig uitsluitsel. Elefantine is een eiland in de Nijl, tegen Soedan aan, dus heel zuidelijk, dat samen met een stuk oeverland zeker al in 500 vC bezet is geweest door Joodse soldaten. Vraag me niet waarom. Ze correspondeerden met Joden (Priesters) in Jeruzalem. En daarin wordt duidelijk dat ze zich in feite aan geen enkel Bijbels gebod of verbod hielden, al kenden zij ook de Torah wel. Ze geloofden zelfs in meerdere goden, zeker vier, waaronder YHWH, die enige honderden jaren later als enige God overbleef. De geschiedenis van de mensheid blijft me maar mateloos boeien.

Zondag 12 maart 2023.

Een dagje de deur niet uit, met als excuus: de gladheid. Toch aan het eind van de dag het gevoel dat ik de dag weer eens nuttig had besteed. Al kan ik ook niet zo snel vertellen waarmee dan. Wel heb ik het boek over de geschiedenis van het Jodendom uitgekregen. Eén van de interessantste boeken van het afgelopen jaar. Schrijver Jonathan Adler van een Israëlische universiteit, legt zeer overtuigend uit, dat het Jodendom in feite pas vanaf 176 BCE geleidelijk door de Joden gepraktiseerd werd volgens de voorschriften zoals die in de eerste vijf Bijbelboeken is voorgeschreven. Per Joods voorschrift (o.a. niet eten varkensvlees en bepaalde vissen, de reiniging/bewassing, de diverse feesten, de synagoge) legt hij aan de hand van wat er schriftelijk bewaard is gebleven, en wat we bij opgravingen hebben ontdekt, uit dat er vóór het genoemde jaar nauwelijks iets kon worden vastgesteld van het feitelijk gebruik. Voor mij blijft het een raadsel hoe het komt, dat de eerste vijf Bijbelboeken volgens Wikipedia in 1450 – 1410 vC zijn ontstaan en dat daarna het blijkbaar tegen de 1300 jaar heeft geduurd voordat de eerste mensen zich er wat van aantrokken. Wie bewaarde deze schriften dan al die tijd voor wie? Niet voor Joden of Christenen in elk geval, want die waren er nog niet. Het volgende boek is: Reddende Liefde: de geschiedenis van de Heldringstichtingen.

Zaterdag 11 maart 2023.

Vrijdag werd het dan toch nog een keertje penibel. Er was redelijk wat sneeuw gevallen, bij een temperatuur van 0,6 graden boven nul en ik had beslist nootjes nodig. Vorige week vrijdag was ik in Maastricht en kon het ook al niet. Maar vallen moet ik toch ook tot elke prijs zien te voorkomen. Ik neem me dan voor om, zodra ik de weg voor me ook maar een beetje verkeerd zie glimmen, ik meteen omdraai, ook al ben ik vlakbij mijn geliefde nootjes. En het lukte probleemloos. Nu kan ik weer drie weken vooruit, en ik mag toch hopen dat het vrijdag 31 maart niet nog een keer gaat sneeuwen of er andere gladheid komt. Verder kenmerkten de afgelopen dagen zich tot: rust en het wegwerken van diverse achterstanden.

Woensdag 8 maart 2023.

Het kostte wat moeite, maar ik heb nu toch weer printerinkt op de kop kunnen tikken. Het lijkt zoiets onnozels, maar soms moet je voor simpele boodschappen stad en land aflopen. En dan lukt het toch ineens. Met zo’n setje printerinkt doe ik dan weer dik een jaar. Dus tegen de zomer van volgend jaar moet ik dit probleem opnieuw zien op te lossen. En misschien intussen af en toe in een winkel de ogen opendoen, of mijn merk er per ongeluk toch bijstaat. Vandaag: een sneeuw- en ijsdag, maar ook in de langetermijnverwachting 17 graden alhier volgende week vrijdag. Als dat nou eens waar was ……

Dinsdag 7 maart 2023.

Gisteren gaat dan de geschiedenisboeken in – wat mij betreft dan – als de dag waarop het Nederlandse OM besloot om twee proefprojecten te starten voor de identificatie van twee DNA-stalen, met behulp van genetische genealogie. Eindelijk dan, na meer dan tien jaar wachten en ‘onderzoeken’. Maar van wat ik ervan lees in diverse kranten gaat het op een amateuristische wijze, waar de honden geen brood van lusten. Of alle journalisten begrijpen er geen bal van, of het OM, maar mogelijk en waarschijnlijk snappen ze het geen van beide. Ook de aloude oplossing van problemen wordt weer uit de kast gehaald van het type: er is geen probleem maar we hebben toch een oplossing. De gekozen oplossing geeft vervolgens de grootst mogelijke garantie dat het project een totale mislukking zal worden. Hiep, hiep hoera. Op deidentiteitsvinders de details.

Maandag 6 maart 2023.

Het schaatsen was gisteren weer eens sensationeel. Vooral dan de 5.000 m. voor de vrouwen, met winnaar met goud in een nieuw baanrecord in Heerenveen, Irene Schouten. Zelfs haar doorgaans gortdroge en gortnuchtere trainer Anema, hield het niet droog en er kwam bij hem zelfs een zakdoek tevoorschijn. Waarvan ik me afvroeg of hij die altijd al bij zich had, of dat hij die tevoren voor deze gelegenheid in zijn zak had gestopt. Verder zag ik gisteravond een ware doorbraak bij de ‘real crime’ zender Crime and Investigation. In twee nieuwe documentaires die apart genummerd achter elkaar werden uitgezonden, kwam in beide afleveringen de oplossing van de ‘genetische genealogie’. En dus niet meer met enkele weken tussenpoos. Niet alleen in de V.S. maar nu ook in Europa en Nederland worden we vanaf nu steeds meer ‘overspoeld’ door die aanpak. Wanneer zou het eindelijk tot de Kamer en daarna tot de regering doordringen? Hoe lang moeten nabestaanden bij ‘onoplosbare’ misdaden nog wachten ? Bij deidentiteitsvinders de details.

Zondag 5 maart 2023.

De rust is inderdaad weer teruggekeerd. En meteen heb ik maar eens een keertje erg weinig gedaan. Behalve dan uiteraard het eeuwige opruimen, de was, koken en de afwas. En boodschappen, zou ik haast nog vergeten. Op de TV de Strade Bianchi (een wielerwedstrijd over stoffige gruiswegen in Italië) en WK afstanden bij het langebaanschaatsen in Heerenveen. Gisteren, voor het eerst in jaren, liet ik mijn traditionele glaasje wijn weg. Op veel andere avonden stond het aan het eind van de avond nog half vol of half leeg, maar deze keer nam ik helemaal niets. Water kwam ter vervanging. Ik neem me voor om alleen in gezelschap, hetzij thuis dan wel elders, nog wel eens een glaasje wijn te nemen. Op de een of andere manier smaakt het me niet meer als ik alleen ben. Sterke drank drink ik al veel langer niet meer. Nu gaat dus ook de wijn eraan.

Zaterdag, 4 maart 2023.

De laatste dagen houd ik deze website en deze blog niet zo goed bij als u gewend bent. Dat heeft alles te maken, met mijn uitzonderlijk drukke agenda in die dagen. Woensdag was het vroeg op en laat thuis, met eerst mijn periodieke bijeenkomst in Utrecht van de Woonbondcommissie die zich buigt over de vrije sectorhuren. Na afloop waarvan ik op bezoek in Leusden ging. Gisteren was ik op één dag heen en weer van Groningen naar Maastricht om mijn boek Judith-Het Prille op te halen. Alles verliep volgens plan, maar enkele van die heel lange dagen achter elkaar zijn toch wel enigszins slopend. Nu heb ik weer enkele dagen relatieve rust. Intussen heb ik weer vier boeken liggen om nog te lezen, plus het exemplaar waar ik nog mee bezig ben, en is er nog een vijfde bestelling in aantocht. Ik stop dus voor een tijdje met volgende boeken te kopen, want met de huidige leesvoorraad kan ik wel enkele maanden vooruit.

Donderdag, 2 maart 2023.

De teruggang in mijn energiegebruik in de maand februari is ronduit spectaculair, nadat ik over de maand januari 2023 al ongeveer 40% had bespaard op stroom- en gasgebruik. In februari 2022 gebruikte ik nog 287 kWh en in februari 2023 nog maar 124 kWh. Minder dan de helft! In februari 2022 gebruikte ik nog 354 m3 en in februari 2023 nog maar 101 m3 gas. Minder dan een derde! Je gelooft haast je ogen niet. Mijn ‘verwarmingsregime’ is vanaf 1 februari 2023 dat de verwarming ’s nachts op 15 graden blijft staan en die temperatuur in de praktijk nooit gehaald wordt. Alleen als het flink vriest (een graad of 5, kouder werd het niet), dan daalt de temperatuur in huis tot 15 graden. Pas de volgende morgen om 12.00 uur gaat de thermostaat dan omhoog naar 18,5 graden. Dat was in januari nog naar 18,0 graden, maar dat werd me toch te kil, dus kwam er een half graadje bij. In de loop van de avond, maar op het laatst als ik het bed in duik, gaat de thermostaat dan weer terug naar 15 graden. Nu is het nog de kunst om ook in maart nog deze discipline te handhaven. Dan zal toch in de loop van deze maand en anders in de volgende maand de temperatuur wel weer gaan stijgen?

Dinsdag 28 februari 2023.

In een partijtje graven tussen oude spullen van me, omdat iemand een bepaald document zocht dat ik zou moeten hebben, ontdekte ik opnieuw dat er nog heel wat papieren van me weg kunnen. Ik ben in 2011, het jaar van mijn pensionering, ermee begonnen om bergen ‘oude troep’ nu eens eindelijk weg te gooien. Ik hield maar weinig over, vergeleken met wat ik een leven lang had opgespaard. Diverse afgeladen busjes gingen naar het grofvuil. Maar gisteren ontdekte ik bij de zoekpartij naar het document dat ik inderdaad nog had, dat ik nog altijd veel te veel ‘rommel’ heb. Met de blik van nu – een jaar of tien later – had ik veel meer van deze papiermassa kunnen en moeten weggooien. Vooral omdat ik nu veel nadrukkelijker kijk naar wat het nageslacht nog zou willen hebben, als ik er niet meer ben. Op het oog inschattend kan nog zeker tweederde tot driekwart van wat ik nog heb bewaard alsnog weg. Dat wordt dus een nieuw klusje op mijn to-do-list. Dat wordt dus toch nog een keer een busje huren om alles naar het grofvuil te brengen, terwijl ik dacht dat ik daar wel vanaf was. Een apart verschijnsel is nog dat ik – zoals iedereen – voor de fiscus de stukken van de afgelopen zeven jaar moet blijven bewaren. Gelukkig ben ik meteen in 2011 begonnen om alles per jaar te ordenen, zodat nu alle stukken tot en met de jaargang 2015 ook weer weg kunnen. Dan wil ik van die jaren nog wel blaadje voor blaadje omslaan, voor het geval er nog een blaadje tussenzit dat wel een zekere historische waarde vertegenwoordigt. Anders gooi ik nog met het badwater ook het kind weg.

Maandag 27 februari 2023.

Intussen ben ik met mijn volgende boek begonnen:

Mijn oog viel op dit boek en vooral op een recensie ervan, omdat het volgens de recensent een visie vertolkt, die strijdt met de gangbare visies. Ik heb al een ander boek over de geschiedenis van het Jodendom, van de bekende Amerikaanse historicus Simon Schama, die beweert dat het Jodendom meer dan duizend jaar voor Christus is ontstaan. Deze Adler is echter van mening dat het Jodendom, zoals dat in Israel (en daarbuiten) gepraktizeerd werd niet veel eerder in de praktijk werd gebracht dan ongeveer 200 jaar vC. Vandaar ook het woord ‘reappraisal’ = herwaardering in de titel. Bovendien staaft hij zijn opvatting mede aan de hand van archeologische opgravingen. Ik ben altijd een beetje bang voor zo’n boek. Het kan zo ontzettend technisch en ingewikkeld zijn, dat ik binnen een paar bladzijden, of soms zelfs al op de eerste bladzijde, de weg kwijt ben. Weg geld. Maar na de eerste avond en enkele tientallen bladzijden verder, begin ik het voorzichtig te waarderen: het begint in elk geval als een lopend verhaal, zonder veel uitweidingen. Ik kan het goed volgen. Wel zijn er hopen voetnoten, die je dan desgewenst kunt opzoeken.

Zondag 26 februari 2023.

Gisteren is dan weer het wegrenseizoen bij het wielrennen begonnen met de Omloop Het Nieuwsblad en dit keer was het wat minder spannend omdat de echte toppers nog niet meedoen. Zo werd het wel een open wedstrijd, zowel bij mannen als vrouwen. Een echt groot nieuw talent heb ik er niet tussen gezien.

Verder heb ik het boekje over de geschiedenis van de Harense Nicolaaskerk, geschreven door de dominee van de afgelopen ruim 20 jaren, uit. Het gebouw zou uit het eind van de 12e eeuw stammen, en hoewel daar geen documenten meer van zijn, vond ik zijn betoog daarover overtuigend. Het heeft te maken met de binnen toegepaste bogen (drie verschillende, hetgeen bijzonder zeldzaam zou zijn), de oorspronkelijke plaats van de diverse door- en ingangen (oorspronkelijk voor vrouwen en mannen apart!) en de gebruikte materialen. Vrouwen kwamen traditioneel uit het noorden, terwijl mannen dan uiteraard uit het zuiden kwamen. Dat is bekend. Bovendien vergeleek hij deze kerk met zijn bijzonderheden met andere soortgelijke kerken uit de provincie. Een interessant boekje dus.

Zaterdag 25 februari 2023.

Inmiddels ben ik naar de zoektocht rondom het Magdalenahuis in Zetten begonnen. En – zoals eigenlijk altijd als ik ergens in ga graven – kwam ik al vrij snel de nodige verrassingen tegen. Zo blijkt het verhaal dat ik eerst op diverse plekken op het internet las, dat dominee Heldring het Magdalenahuis in 1882 had opgericht niet waar kon zijn, omdat hij al in 1876 overleed. Wel bleef de door hem opgerichte stichting bestaan, maar het was dus niet Heldring zelf die het initiatief nam. En dat is dan nog maar het begin. Ik ontdekte een boek uit 2010, dat nog altijd leverbaar was, waarin de geschiedenis van (o.a.) het Magdalenahuis wordt beschreven, en dat heb ik uiteraard meteen besteld. Ook de diverse websites met persoonsgegevens uit Valburg/Zetten leveren veel informatie. Hier komt vast nog wel het een en ander uit tevoorschijn.

Een ander positief bericht, dat gisteren in mijn brievenbus viel, is dat de fiscus een bezwaarschrift – dat ik overigens al begin november 2022 had ingediend – van mij had goedgekeurd en ik dus een extra bedrag tegemoet kan zien. Mijn fiscale adviseur, die al vele jaren dagelijks beroepshalve met de fiscus contacten heeft, achtte op voorhand mijn actie compleet kansloos. Soms weet ik het echt beter dan de deskundige. Dat komt omdat ik blijkbaar anders denk dan een deskundige. De deskundige ziet elke dag bijvoorbeeld negen van de tien bezwaarschriften sneuvelen en vindt mijn zaak niet zo bijzonder, dus die acht mijn poging zinloos. Er zijn er vast velen die vinden dat ze teveel belasting moeten betalen en dienen dan een bezwaarschrift in. Kansloos uiteraard. En er is een categorie mensen die er een soort loterij van maken: weliswaar weten ze dat ze hoogstwaarschijnlijk ongelijk hebben, maar ze wagen toch een kans met een bezwaarschrift bij de fiscus. Alsof het inderdaad om een loterij gaat. En verliezen dan. Ik vind mijn zaak wel erg sterk – dit kan toch niet!! – en nu is het de kunst om dat zo duidelijk mogelijk onder woorden te brengen. Vooral het onrechtvaardige deel dan. Niet zomaar een standaardformulier invullen, want dat komt inderdaad op de grote stapel afwijzingen terecht. Maar er echt even voor gaan zitten hoe je nu uitlegt waarom je de beslissing zo onredelijk of onrechtvaardig vindt. En dat heeft dan het succes, dat anderen niet voor mogelijk houden. Mijn adviseur waar ik meteen even langs liep was dus inderdaad hogelijk verbaasd dat ik in het gelijk was gesteld. Nu kan ik me binnenkort wel weer een koekje bij de koffie veroorloven.

Vrijdag 24 februari 2023.

De eerste verjaardag van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Geen mens weet hoe lang die nog gaat duren, laat staan hoe die zal eindigen. Daar is nu nog niets van te zeggen.

Gisteren was ik weer eens in Enschede, met het bezoeken van een project waar enkele complexen zijn verduurzaamd. Het was een zeer interessante bijeenkomst. Anders dan in mijn huidige complex is niet alleen de buitenste schil (buitenmuren, ramen, buitendeuren, dak en vloer) geïsoleerd, maar ook de muren en de plafonds/vloeren tussen de woningen. Men was tot de conclusie gekomen dat er na isolatie van de buitenste schil, ook de geluiden niet zo goed meer naar buiten konden en dus meer binnen de complexen bleven ‘hangen’, met meer geluidsoverlast tussen de woningen tot gevolg. Ze hadden dat werkelijk keurig netjes op gelost, door het aanbrengen van een geluidsisolerende laag op de tussenmuren en op de plafonds.

Donderdag 23 februari 2023.

En weer heb ik een voedselvergelijking. De volle yoghurt van Albert Heijn en van Jumbo. Die van Jumbo is beslist een stuk steviger en die van Albert Heijn dus een stuk wateriger. Bij de diepvriesaardbeien gaat mijn voorkeur sterk uit naar AH, maar bij de volle yoghurt kies ik toch zeker voor de Jumbo.

Verder lukt voorlopig de reis naar Maastricht niet om mijn nieuwe boek ‘Judith- Het Prille’ op te halen. Meteen na de afspraak voor deze week stelde ik vast dat Prorail intussen had bedacht om het treinverkeer tussen Eindhoven en Weert voor veertien dagen stil te leggen. Niet getreurd, want dan nemen we wel de alternatieve route via Nijmegen en Roermond. Nauwelijks had ik de nieuwe afspraak gemaakt of de treinen van Arriva gingen staken, zodat ook deze reis onmogelijk werd. Ik zal dus nu moeten wachten tot ergens voorbij 6 maart. Tenzij dan wordt besloten om het stuk tussen Zwolle en Meppel stil te leggen, want dan heb ik weer geen alternatief. Soms heb je achter elkaar heel veel geluk in het leven. Soms gaat het iets minder.

Woensdag 22 februari 2023.

Gisteren kreeg ik ineens een reactie van een dame op deze website, bij het stukje over mijn oudste tante: Petronella Johanna Hol, de oudere zuster van mijn moeder. Deze was geboren in Zetten, in de Betuwe, op 12 december 1902 in het Magdalenahuis, een huis voor ongehuwde moeders. Aangifte gebeurde in het gemeentehuis in Valburg. Ik heb haar nooit gekend. Mijn broers hebben haar wel gekend. In de eerste generatie op deze website zijn meer details te vinden. De schrijvende dame vertelde dat haar oma in hetzelfde Magdalenahuis was bevallen van haar vader en zijn zusje in 1885 resp. 1888. Het bijzondere van haar verhaal is, dat haar oma in dat tehuis zwanger werd. En dat is toch iets dat je juist in zo’n tehuis niet zou verwachten. Dezelfde aangever van de geboortes van 1885 en 1888 bleek dezelfde persoon te zijn geweest die ook de geboorte van mijn tante had aangegeven: een zekere Willem Marinus van IJzendoorn. Ik kan me nog wel goed herinneren dat ik mijn tante Tonia over haar oudere (half)zus sprak. Ik ging er voetstoots van uit dat haar vader (van Petronella Johanna dus), die na zijn huwelijk met mijn oma het inmiddels geboren kind had geëcht, ook de biologische vader van Petronella Johanna was geweest. Tante Tonia reageerde alsof ze door een adder was gebeten. NEEEEEEE!!! Opa Hol was absoluut niet de vader van P.J. Oh, sorry. Wie was dan wel de vader? Dat wist tante Tonia toch ook niet, maar het was in elk geval niet opa Hol. Een hoop raadsels dus, zowel van mij als van de dame met de ingezonden e-mail.

Eén van de vragen is nog wel hoe het toch kwam dat een duidelijk R.K.-meisje dat mijn oma was, dat staat wel vast, vervolgens werd opgenomen in een even duidelijk protestants tehuis. Het Magdalenahuis was immers in 1882 opgericht door de bekende dominee Heldring, voor ‘gevallen meisjes’. Nog weer een andere vraag van mij is waarom dit huis eigenlijk vernoemd is naar Magdalena? Ik neem aan dat dat dezelfde is als Maria Magdalena. Maar wat heeft dan Maria Magdalena te maken met gevallen vrouwen? Dat was ze toch niet zelf? Wel zijn er diverse apocriefe bijbelboeken, in dezelfde tijd ontstaan als de bijbel zelf, waarin Maria Magdalena ‘de geliefde van Jezus’ werd genoemd. Wat haar rol in de ‘officiële’ bijbel dan wel is, is mij altijd onduidelijk geweest. Er is weer heel wat voor me uit te zoeken. In het bijzonder ook de rol van Willem Marinus van IJzendoorn.

Dinsdag 21 februari 2023.

Gisteren nog een boek besteld en dat wordt dan het vierde boek waarop ik aan het wachten ben. Ik stop er ook een keer mee, want ik ben toch een soort veelvraat als het om boeken gaat. Gisteren het verschil ontdekt tussen de diepvriesaardbeien van Jumbo en van Albert Heijn. Zie op de pagina ‘eten en drinken’ voor de opmerkelijke details.

Maandag 20 februari 2023.

Afgelopen weekend was in het nieuws dat maar liefst 200 hoogleraren een dienstverband hebben met Nederlandse bedrijven. Grootverbruikers zijn dan Shell en Philips, maar bijna allemaal zijn het bekende Nederlandse bedrijven. Ik was en ben daar zeer verbaasd over. Ik heb in die business gezeten, toen ik bij KPN verantwoordelijk werd en was voor het imago van het bedrijf op de universiteiten. En het imago steeg in mijn tijd als een speer. Tot de absolute top (1e plaats), in de voor KPN relevante studies op alle universiteiten in 1994. En toch heb ik geen seconde overwogen dat ook KPN wel enkele hoogleraren aan het bedrijf zou kunnen binden. Als ik het voorgesteld had ik geen grammetje weerstand ondervonden, met een CEO (Wim Dik) afkomstig van Unilever, waarbij dat ook gebeurde. Hij had het heel vanzelfsprekend gevonden. Maar nogmaals: ik heb er geen seconde bij stilgestaan en desondanks kreeg het bedrijf een topimago. Ik weet nog dat ik een discussie kreeg met een hoogleraar bestuurskunde, ik meen in Rotterdam. Hij meende dat we bij onze doelgroepen naast bedrijfskunde ook bestuurskunde moesten hebben. Hij vond dat gelijkwaardig. Dat was best mogelijk, maar bestuurskunde was voor ons geen wervingsdoel, omdat bestuurskunde voor mij teveel een overheidsluchtje had en ons doel was nu juist om iedereen te laten weten dat KPN voortaan geen overheid meer was maar bedrijf. Hij werd zelfs boos op mij, na mijn zoveelste weigering, en verzekerde me dat hij aan zijn studenten voortaan zou laten weten dat KPN geen bedrijf was waar ze moesten gaan werken. Ik was er niet van onder de indruk en het heeft de imago-ontwikkeling van KPN ook totaal niet gehinderd, ook niet in Rotterdam. Wat ik me ook goed herinner is, dat ik toen – bij het opstarten van mijn tent – van diverse Unilevermensen vele adviezen heb gehad over de werving en selectie van studenten, maar dat daar nooit heeft tussen gezeten om een (of meer) hooglera(a)r(en) aan het bedrijf te binden, hoewel Unilever dat zelf wel deed. Blijkbaar vonden de mensen die daar toen aan het stuur stonden dat dat niet van belang was. Het is meer traditie of status dan dat dat bijdroeg of bijdraagt aan wat dan ook. Zouden die bedrijven wel eens hebben gemeten welk effect het nu heeft om een hoogleraar aan je te binden? En of de kosten de opbrengsten wel waard zijn? Ik betwijfel het zeer.

Zaterdag 18 februari 2023.

En inderdaad heb ik nu het boek Judith – Het Prille op de kop weten te tikken. Ik heb het nog niet in huis, want ik moet het binnenkort gaan ophalen bij een kennis in Maastricht. Dat kan weer met zo’n ‘gratis’ kaartje van de NS, waarvan ik er zeven per jaar krijg, op grond van het abonnement dat ik heb. Het vervelende van die ‘gratis’ kaartjes is dat het alleen maar vrij reizen is, als je na 09.00 uur instapt en niet opnieuw instapt vóór 18.30 uur. Terwijl ik voor mijn meeste treinreizen ’s morgens al vóór negen uur weg moet, en al vóór 18.30 doorgaans weer thuis ben. Maar voor dit reisje naar Maastricht kan dat dus mooi wel, want dat kun je dan mooi op een dag redden, zonder in de spits te reizen. Judith was de vrouw van de eerste Graaf van Vlaanderen: Boudewijn met de IJzeren Arm in de negende eeuw. Toen ze 18 jaar was, was Boudewijn al haar derde echtgenoot. Het is natuurlijk allemaal wel meer dan duizend jaar geleden, en toen kon dat allemaal nog wel. Ben benieuwd. Als ik het boek heb, volgt hier natuurlijk wel een plaatje daarvan. Ik heb intussen nog twee boeken in de bestelling, terwijl ik met mijn huidige boek nog wel enkele weken bezig ben, dus voorlopig heb ik nog meer dan genoeg leesvoer.

Vrijdag 17 februari 2023.

Gisteren alweer een boek verkocht en de klant, op fietsafstand van mij af wonend, kwam het boek persoonlijk afhalen. Dat scheelt portokosten, verpakkingskosten en gesjouw heen en weer naar het PostNL-verzendpunt. Verder begin ik de winter zo langzaam aan wel zat te worden. En er is ook nog geen voorjaar (temperaturen van 15 graden en hoger) in zicht. Ik zal het toch nog een tijdje moeten volhouden en tot nu toe houd ik ook de discipline vast om niet hoger te stoken, dan inmiddels 18,5 graden vanaf 12.00 uur tot naar bed gaan. Dat is dan toch al een halve graad meer dan ik in december en januari had. Ik wil weer eens de tuin in en de ramen aan de buitenkant wassen. En fietstochtjes gaan maken uiteraard. Het kan allemaal nog niet. En ik vrees dat ik daar toch nog een aantal weken op zal moeten wachten.

Donderdag 16 februari 2023.

Vanmorgen vroeg werd ik me er dan ineens bewust van dat er een nieuwe Archiefwet aan staat te komen. Voor mij dateerde de Archiefwet uit 1921, maar vanmorgen begreep ik dat hij al eens in 1995 was vernieuwd. En de volgende Archiefwet zou dan op 1 januari 2024 moeten ingaan. Volgens de Archiefwet 1921, en zijn uitvoeringsbesluiten, worden geboorteaktes pas na 100 jaar openbaar, huwelijksaktes na 75 jaar en overlijdensaktes na 50 jaar. Dat stond zeker ook al in de Archiefwet van 1921, en die lange periodes hadden toen nog niets te maken met privacy, ofwel ‘persoonlijke levenssfeer’, want de privacy was in 1921 nog helemaal niet uitgevonden. Bij de herziening van 1995 is dat niet gewijzigd. Ik heb nog niet door wat dat dan voor de genealogie betekent per 1 januari 2024, maar mogelijk helemaal niks, omdat geen van mijn genealogische verenigingen daar iets over heeft gemeld. Het zou toch een raadsel zijn als dat onveranderd blijft. Volgens de privacywetgeving hebben dode mensen immers geen privacy meer en is alles van overleden mensen per definitie openbaar. De enige reden die ik kan verzinnen dat het nog steeds allemaal zo lang geheim moet blijven is dat het gemeenten veel inkomsten zou schelen. Elke niet-openbare akte die je opvraagt kost namelijk leges, terwijl openbare aktes helemaal niets mogen kosten (behalve dan de kosten van het kopiëren). Maar dat is toch wel een heel vreemde reden waarom zo lang zo geheimzinnig moet worden gedaan over zaken die niets met de privacy te maken hebben.

Een ander project is van CABR, een instelling die bezig is om alle gegevens van ‘foute’ Nederlanders uit WO II (40-45) openbaar te maken en toegankelijk via het internet. Het is de bedoeling dat dit bestand per 1 januari 2025 openbaar toegankelijk wordt, in de veronderstelling dat al die mensen dan toch tenminste 100 jaar geworden zullen zijn. Nu al kun je uit dat bestand individuele zaken opvragen, mits betrokkene voor 1 januari 1923 geboren is, of indien na die dag geboren, kan worden aangetoond dat hij of zij intussen is overleden. Dat is dus een soort mengvorm tussen de eisen van de Archiefwet en de privacyregels. Je blijft dan nog zitten met de personen die zijn geboren na 1 januari 1925 en die vóór 5 mei 1945 nog ‘fout’ werden. Misschien bestaan die mensen wel niet of neemt men gewoon het risico, want elke dag na 1 januari 2025 wordt dat aantal uiteraard kleiner.

In Nederland waren er op 1 januari 2022 2595 100+-ers (van wie 2165 vrouwen en 430 mannen). Het is opmerkelijk dat voor deze mensen, een groep die ook nog eens elk jaar groter wordt, de privacywetgeving niet geldt, zoals ook uit het hier voorafgaande stukje blijkt. Hun persoonsgegevens zijn voor iedereen beschikbaar en je kunt er zelfs over publiceren. Hoogstwaarschijnlijk omdat de wetgever niet verwacht dat deze groep snel met actiegroepen tot actie(s) zal overgaan. Staken heeft voor deze groep uiteraard geen zin, maar ze kunnen nog wel de publiciteit zoeken en op leeftijdsdiscriminatie wijzen. En gaan procederen. Zeker voor de overheid is leeftijdsdiscriminatie immers verboden. Van mij dus de oproep: honderdplussers aller landen verenigt u! Ook moeten we nog een belangenvereniging oprichten, waarvan iedereen zich vanaf een bepaalde leeftijd, bijvoorbeeld 76 jaar, kan aansluiten. Die leeftijdsgrens kunnen we dan eventueel geleidelijk verhogen.

Ik ga me binnenkort toch eens in de nieuwe materie verdiepen. Al was het maar om alsnog informatie te kunnen achterhalen over mijn vader, geboren in 1903 en verzetsman in WOII en bij de Binnenlandse Strijdkrachten vanaf 5 mei 1945 in Den Haag.

Woensdag 15 februari 2023.

Ook dit jaar is Valentijnsdag weer geheel geruisloos aan me voorbijgegaan. En ik hoop dat er nog vele van zulke Valentijnsdagen zullen mogen volgen. Ik zal er in elk geval mijn best voor blijven doen. Ook heb ik ook wel weer boodschappen gedaan, met name dan in de Oostwijk. Het is de tijd van het jaar dat ik daar vaker zal komen, in verband met de bijzondere groentes en andere artikelen, die daar dan wel en in de supermarkt niet te koop zijn. Gisteren waren er dus nog de verse doperwten, zoals ik al eerder meldde en ineens waren daar ook weer de raapstelen. Dus dat werden meteen mijn twee volgende maaltijden. Het is blijkbaar nog te vroeg voor de verse kapucijners, want ik vermoed dat dat wel eens april kan worden. Ik moet vooral afwisselend, vers en gezond blijven eten, zoals ik al vele jaren doe. Dan kun je ook af en toe eens ‘onverstandig’ eten, zoals een patatje of de Chinees. Hoewel ik niet geloof dat Chinees eten ongezond zou zijn. Het opvallende van ‘onze’ Chinees is juist dat ondanks de vrij lage omzet, alle ingrediënten elke keer weer knapperig vers zijn.

Dinsdag 14 februari 2023. Valentijnsdag.

Met Valentijnsdag heb ik al een aantal jaren een bijzondere relatie. De eerste pakweg 60 jaar van mijn leven heb ik het nooit gevierd, heb ik nooit aan een grote of kleine liefde gedacht, maar is die dag ook aan mijn deur compleet voorbij gegaan. De dag had wat mij betreft evengoed niet kunnen bestaan. Maar plots kwam daar – in elk geval na 2011 – de ontdekking dat anderen het om me heen wel hebben gevierd en had ik daar zelfs een rol in, zonder dat ik me daar bewust van was. Maar ook na deze vaststelling is mijn verdere verhouding tot deze gedenkdag weer hetzelfde geworden: afwezig. Ik let er er intussen nog wel op dat ik me op die dag niet ergens voor laat gebruiken, dus ik ben iets voorzichtiger geworden met afspraken op die dag. Maar vandaag ben ik niet van plan ergens mijn opwachting te gaan maken, tenzij bij winkels waar ik boodschappen nodig heb, en ook hoop en verwacht ik dat ik er vandaag niet het ‘slachtoffer’ van wordt. Verder gun ik iedereen de liefde van zijn of haar leven, vandaag of op willekeurig welke andere dag.

Maandag 13 februari 2023.

Het was een relatief rustige of misschien zelfs wel saaie dag. Mijn werkkamer ziet er sinds gisteravond weer een stuk opgeruimder uit dan vorige week om deze tijd. En het kan nog steeds beter. Dus vandaag gaan er nog een paar zakken weg.

Zondag 12 februari 2023.

Met het boek De Kremlinfluisteraar (hieronder) ben ik intussen voorbij de helft. En de koop was weer eens een schot in de roos. Iedereen die geïnteresseerd is internationale politiek raad ik dit boek aan. Wel had ik er graag een gebruiksaanwijzing bij willen hebben. Er staat wel op de kaft het woord ‘ROMAN’ maar het is toch meer historisch. Alle genoemde namen zijn van de mensen die echt hebben bestaan of nog bestaan. Terwijl ik een roman toch meer lees met allemaal verzonnen namen. Dus dat was even wennen. Het beschrijft de geschiedenis van Rusland vanaf ongeveer de omwenteling van 1991 (einde van de Sovjet-Unie). Hoe eerst Jeltsin en daarna Poetin aan de macht kwamen. Er worden wel gesprekken opgevoerd tussen de diverse hoofdrolspelers, en die moeten toch verzonnen zijn, want daar was vaak niemand bij. Maar zo moet het toch ongeveer gegaan zijn, volgens de schrijver. En dat verklaart het woord ‘roman’. Nu ben ik toch meerdere keren in de Sovjet-Unie en Rusland geweest, en ik heb ook veel daarover gelezen, en dan denk je dat je wel ongeveer weet, hoe die maatschappij in elkaar zat en zit. Niet dus. De schrijver scherpt allerlei onderwerpen nog even flink aan en dan dringt het – althans bij mij- toch beter door wat daar nu aan de hand is met Poetin en zijn ‘kliek’ eromheen. Ik kan me nu al voorstellen dat president Macron van Frankrijk met die schrijver wilde spreken, omdat hij de hele situatie daar toch heel goed kan inschatten. Echt een aanwinst, dit boek.

Zaterdag 11 februari 2023.

Alle bussen rijden weer, heb ik inmiddels vastgesteld. Maar of de chauffeurs er nu beter van zijn geworden of zullen worden, waag ik nog even te betwijfelen. Uit eigen ervaring, met de poststaking van 1983 nog vrij vers in het geheugen, toen ik zelf nog bij de Post werkte, weet ik wat stakingen kunnen bereiken, maar ook kunnen kapotmaken. Vriendschappen tussen collega’s werden voor langere tijd of soms zelfs voorgoed verbroken. Na twee maanden maakte de rechter een einde aan de stakingen.

Vrijdag 10 februari 2023.

Met die staking van de bussen, die morgen dan weer zou moeten aflopen, is het soms ook wat onhandig opereren. Zou moet ik nog een soort leertje bij mijn afvoer kopen, maar dat doe ik toch maar liever als de bussen weer rijden. Ook andere bezoeken voorbij loopafstand zijn nog lastig. Ik heb natuurlijk wel mijn fiets, maar die houd ik voorlopig toch maar voor enkele bezoekjes en meteen weer terug. Ik wil met een totaal ander gebruik van mijn lichaam niets forceren. Ingewikkelder en langere ritten, komen wel, ook als het weer wat beter weer wordt. Doel is uiteindelijk om weer naar Assen heen en weer te kunnen rijden, zoals ik dat met mijn vorige fiets nog deed. Maar dan zijn we wel weer een paar maanden verder. Verder ben ik begonnen met een nieuw boek:

Niet helemaal scherp, maar toch wel leesbaar. Dit werk is al in 30 talen vertaald, oorspronkelijk Frans, en hoewel een roman, schetst het perfect de Russische samenleving en de wijze waarop hij bestuurd wordt. Zelfs in Nederland beleeft dit boek al zijn derde druk, hoewel de eerste druk pas in oktober 2022 was. Het is zo’n mooie beschrijving, weet ik al na 30 bladzijden, dat je echt een stuk wijzer wordt over wat er nu aan de hand is. De Franse president Macron heeft de man al op zijn paleis ontvangen om verder hierover van gedachten te wisselen.

Donderdag 9 februari 2023.

Ik ben al een tijdje op jacht naar het boek “Judith – Het Prille”. Dit is een in Vlaanderen uitgegeven boek, over Judith, dochter van keizer Karel de Kale, die eerst geschaakt werd door en later trouwde met de eerste graaf van Vlaanderen: Boudewijn met de IJzeren Arm. Denk aan de 9e eeuw, dus een dikke duizend jaar geleden. Helaas bleek dit boek, 471 pagina’s, in Nederland niet simpel te koop, omdat het op de een of andere manier niet om een sort of erkende uitgever bleek te gaan. In Vlaamse boekhandels ligt hij overigens wel. En na het nodige graafwerk kwam tevoorschijn dat het hier ook om het eerste deel van een trilogie zou gaan. Dat verklaart ook de titel: Het Prille, oftewel Het Begin. De negende eeuw staat niet bekend als een tijd waaruit veel is overgeleverd. De bronnen zijn schaars. Hoe je dus van deze persoon een trilogie kunt maken met bij elkaar dan zo’n 1200 pagina’s tekst, voor een dame die geleefd zou hebben van 844 tot ergens na 879, snap ik nog niet. Ik vermoed dat de oorspronkelijke bronnen niet meer omvatten dan enkele kantjes of heel misschien enkele tientallen kantjes tekst, dus ik ben wel heel benieuwd. Over die schaakpartij is wel heel veel geschreven, maar dat was bijna allemaal eeuwen later. Tenslotte weet ik uit ervaring dat trilogieën er meestal vele jaren over doen, voordat het laatste deel is verschenen, dus ik moet ook nog veel geduld hebben voordat ik dit werk compleet heb.

Woensdag 8 februari 2023.

De Oostwijk was weer eens aan de beurt. Met voor het eerst dit jaar verse doperwtjes. Ze waren zelfs zo vers, dat de medewerkster aan de kassa de prijs nog niet kende, en daarvoor de winkel moest inlopen. Het is wel verrassend dat de doperwtjes zo vroeg zijn. Meestal is het april of in die buurt. Maar wellicht komen ze uit Italië of zo, en vast niet uit Nederland uit de volle grond. Hierna komen de verse kapucijners, die ook niet te versmaden zijn. Dat zal nog wel eens tot april kunnen duren. Die lijken zelfs niet op de kapucijners uit blik.

Intussen heb ik de zwanenhals in mijn badkamer gesloopt, omdat die wasbak nauwelijks meer doorliep, en het niet aan kalkvorming of de leidingen verderop kon liggen, want ik wist 100% zeker dat dat het probleem niet kon zijn. Wat was het probleem dan wel? Ik had mijzelf zwaar bewapend in de badkamer verschanst, met diverse waterpomptangen, een hamer en een stoomapparaat. Die zwanenhals was er sinds de bouw in 1975 niet uit geweest, dus ik verwachtte dat het wel duivels moeilijk zou worden om een en ander los te schroeven. 48 jaar jaar lang had dat vastgezeten. Krijg dat maar weer eens los. Maar bij de eerste de beste poging kwamen de ringen met een gewone tang vrijwel moeiteloos los. Alsof ze er gisteren pas waren ingezet. En toen wist ik ook meteen wat het probleem nou was: haar. En dat terwijl ik nooit mijn haar boven deze wasbak heb gewassen. Maar ik woon er pas vanaf 2005 of zo, en vóór mij was het huis ook al dertig jaar bewoond geweest. Bovendien zal er tijdens het tandenpoetsen ook wel eens een haar van mijn hoofd in de wasbak afgevallen zijn. En in tientallen jaren wordt het dan toch nog een flinke bos. Er zaten twee ‘moffen’ om de buizen om het echt waterdicht te krijgen: een horizontale en een verticale. De verticale was nog als nieuw en kreeg ik ook weer precies om de buis zoals die er al 48 jaar gezeten had. De horizontale, een stuk kleiner, was van een ander materiaal en die was duidelijk verouderd: hij neigde wat te verbrokkelen. Toch kreeg ik ook die weer om zijn buis en ik maakte alles dicht. Er bleven echter druppeltjes vallen, en wel in een tempo van één druppel per 12 seconden. Dat moet wel in de horizontale mof zitten die voelbaar en zichtbaar verouderd was. Dus die moet ik nieuw aanschaffen, met als voorbeeld de oude. Dus moet ik alles weer slopen. Helaas is de HUBO nu dicht, dus daar moet ik voor naar de stad, terwijl de bussen staken. We lossen het wel op. Inmiddels loopt de wasbak weer door alsof hij gloednieuw is geïnstalleerd.

Dinsdag 7 februari 2023.

En nog een keer is mijn huisje flink opgekuist. Ze heeft deze keer zelfs met de achterdeur open gewerkt. Het was dan ook flink koud toen ze weer vertrok, maar hoger dan 18 graden heb ik ook deze dag niet gestookt. Vervolgens nog maar weer een keer boodschappen gedaan. Gisteren merkte ik daarbij ook dat de HUBO, waar ik vanaf de eerste dag dat ik hier binnentrok, op woensdag 1 november 1989, vrijwel al mijn ’technische’ spullen, gereedschap en alles wat je nodig hebt om een huis op te knappen, heb gekocht, inmiddels opgehouden heeft te bestaan, na ruim 33 jaar dus. En ze bestonden vast al een aantal jaren toen ik er op die woensdag voor het eerst naar binnen liep. Ik was altijd onder de indruk van het vakmanschap van de heren. Je kon vragen wat je wilde en ze zochten altijd naar de beste en goedkoopste oplossing. En hun adviezen werkten ook altijd. Hoed af voor deze heren. Als ik nu nog zelfs maar een spijker of zo nodig heb moet ik echt een heel eind reizen. Zo zie je maar weer: aan alles komt een keer een eind.

Maandag 6 februari 2023.

En inderdaad heb ik genoten zowel van het schaatsen als van het veldrijden. Het WK veldrijden bij de elitemannen was deze keer heel speciaal. Met de matadors Wout van Aert en Mathieu van der Poel vrijwel vanaf de start samen op kop. Het speciale was dat er voor het eerst in de geschiedenis ook een drone met camera op stukken meevloog. Je hebt het gevoel dat je op de schouder van de tweede zit. Dan heb je minder vaste camera’s nodig, bijvoorbeeld met een stuk door het bos. Heel bijzonder was ook nog dat de drone(s?) door twee amateurs, Belgen, in elkaar was gezet en bediend werd. De internationale wielerunie (de UCI) had hoge eisen gesteld voor toestemming. Zoals een minimale hoogte (ze mochten uiteraard nooit een renner of publiek raken), waardoor er op de hele route, maar vooral in het bos, takken moesten worden afgezaagd. Er is uiteraard eerst onder het toeziend oog van controleurs, mee geoefend. Dit kan voortaan ook bij andere sporten met een route worden gebruikt, onder andere de Formule 1. De wedstrijd zelf was ook bijzonder. Vooral in de laatste ronde waar Mathieu dankzij een beter strijdplan won.

Voor oudere bijdragen verwijs ik naar het jaaroverzicht 2023 en voorgaande jaren, alsmede voor de meer ‘smakelijke’ verhalen uit die tijd naar de diverse ‘overpeinzingen en ervaringen’-pagina’s uit 2023 (en voorgaande jaren).